ในเวลาเพียงไม่กี่อึดใจทางด้านข้างประตูฝั่งคนขับเจนได้ยินเสียงคนภายนอกกำลังพูดคุยอะไรบางอย่างและใช่มันคือหายนะที่กำลังมาเยือนเธอในไม่ช้าเธอรับรู้ได้ทันทีจากเสียงที่ผ่านลอดเข้ามาข้างใน “กรุณาช่วยเปิดประตูทีครับ”น้ำเสียงเย็นที่เย็นเรียบแบบเป็นทางการไม่บ่งบอกถึงความรู้สึกใดๆถึงแม้คำว่า ‘กรุณา' จะออกมาจากปากผู้ชายคนนั้นแต่นั่นก็ไม่ได้แปลว่านี่คือประโยคขอร้องมันถูกแฝงไปด้วยคำสั่ง! ไม่ต่างกันเลยทั้งเจ้านาย และลูกน้องช่างเหมือนกันเสียจริงอย่างกับถูกก๊อปปี้ออกมาการมาเยือนของแขกไม่ได้รับเชิญทำให้เจนขวัญเสีย เธอได้แต่กรีดร้องใส่คนขับรถ“อย่าเปิดประตูนะ!! นายจะเอาเท่าไหร่ฉันจะจ่าย!!ขอร้องล่ะนะอย่าเปิดประตู…ฮือ”ในขณะเวลาเดียวกันทางด้านนอกแชรบบ…ครืดดดเพล้ง!!!!!เหตุการณ์ไม่คาดคิดได้เกิดขึ้นโดยที่คนภายในรถไม่ได้ตั้งตัว..หน้าต่างฝั่งผู้โดยสารอีกด้านแตกออกเป็นเสี่ยงๆ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างต่อเนื่องทำให้เจนไม่สามารถรับมือได้เธอกลายเป็นคนที่สิ้นหวังที่ไร้ทางออก“ฉะ..ฉัน..ฉันจะเเจ้งตำรวจนี่มันผิด..ผิดกฎหมาย!!”น้ำเสียงที่แฝงด้วยความหวาดกลัวเล็กๆ ดังมาจากที่นั่งฝั่งคนขับไม่ใช่แค่เธอที่กำลังจิตตกก

เจนรู้สึกอึดอัดอย่างเห็นได้ชัดเมื่อยืนอยู่ตรงข้ามณอน เวลาผ่านไปไม่นาน ประตูถูกเคาะโดยใครบางคนที่อยู่ด้านนอกฌอน ตอบกลับการกระทำนั้นด้วยน้ำเสียงที่นุ่มลึกความเย็นของผู้พูดถูกถ่ายทอดผ่านน้ำเสียงนั้น “เข้ามา” เจนเฝ้ามองไปยังผู้มาเยือนคนใหม่ที่กำลังเดินเข้ามาด้วยความตกใจผู้หญิงคนนั้นคือ อโลร่า สมิธ บุคคลที่เป็นคนสัมภาษณ์งานเธอเมื่อสามเดือนก่อน “สวัสดี อโลร่า” เจนรู้สึกเหมือนเธอกำลังรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออกสายตาของเธอกำลังมองไปที่ฌอนที่นั่งอยู่บนโซฟาโดนเด่นเพียงหนึ่งเดียวในห้องอย่างวาดระแวงก่อนที่เธอจะเบนสายตาไปยังจุดที่อโลร่ายืนอยู่ ผู้หญิงที่เธอไม่คาดคิดว่าจะมาเจอเธอที่อีกครั้งที่นี่ หัวใจของเจนเต้นแรงราวกับถูกกระตุ้นด้วยสารเสพติดชนิดร้ายแรง เธอไม่สามารถเดาได้เลยว่าผู้ชายเลือดเย็นคนนี้กำลังวางแผนอะไรอยู่ “ดิฉันรู้สึกดีมากที่ได้พบคุณวันนี้คุณสจ๊วต” อโลร่า สวมชุดสูทสีขาวที่ถูกตัดเย็บให้ลงตัวกับเรือนร่างเครื่องประดับ และชุดที่เธอสวมใส่ไม่มีอะไรเป็นสิ่งบดบังเสน่ห์บนเรือนร่างนี้ อโลร่า รู้ดีว่าการที่เธอมายืนอยู่ตรงนี้นั้นต้องมีอะไร และเธอเป็นประโยชน์ต่อเขา “หากมีอะไรที่ดิฉันพอจะช่

เป็นเวลาสามตั้งแต่วันที่เจนถูกย้ายไปยังแผนกพีอาร์ เธอไม่สามารถทำเงินได้เลยแม้แต่สตางค์เดียวเธอเหลือบมองดูที่นาฬิกาขณะนี้เป็นเวลา23:07 นี่เป็นเวลาที่ธุรกิจที่นี่ทำเงินได้มากมายมหาศาลจากลูกค้า นั่นหมายถึงนี่เป็นโอกาสทองที่จะทำเงินของแผนกพีอาร์ห้องแผนกพีอาร์ แทบจะว่างเปล่า มีผู้หญิงเพียงคนเดียวเท่านั้นที่เหลือค้างเพื่อนร่วมงานของเธอทุกคนในแผนกแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของพวกหล่อน ถ้าจะให้พูดตามตรงสมาชิกทุกคนที่นี่มีรายได้ที่ค่อยข้างสูงเนื่องจากลูกค้าส่วนใหญ่เป็นไฮโซ นักการเมือง หรือผู้มีอิทธิพลทางสังคมมาใช้บริการ พวกเขามักจะเจียดเศษเงินนั่นแบ่งปันให้กับหญิงสาวเหล่านี้เจนอยู่ที่นี่ได้เพียงสามวันเท่านั้น เธอได้ยินมาว่า เจนนี่ ผู้หญิงที่กำลังตามจับ ท่านโซรอสที่บันใดก่อนหน้านี้ได้คุยโอ้อวดเมื่อวันก่อนว่านักธุรกิจหนุ่มใจกว้างคนนี้ปรนเปรอเธอแค่ไหนจากการที่เธอได้ทิปห้าหมื่นจากเขาภายในคืนเดียวสิบคูณห้าหมื่นจะได้ห้าแสน ถ้าร้อยเท่าของห้าหมื่นจะเป็นห้าล้าน....วิธีนี้เธอจะสามารถสนองความต้องการของผู้ชายคนนั้นได้ และในที่สุดเธอจะได้รับอิสระที่เป็นของเธอเสียทีช่างมันเถอะเจนส่ายหัวให้กับความคิดนั้น...

อีกฝั่งจากทางด้านนอกของห้อง อโลร่าหมุนตัวเดินกลับไปที่มุม ๆ หนึ่ง ในขณะที่เธอเงยหน้าของเธอขึ้น สายตาของเธอก็เปลี่ยนเป็นสายตาอันคมกริบ เธอค่อย ๆ ออกเดินอย่างช้า ๆ จนกระทั่งเธอออกมาจากห้อง ๆ นั้นได้อย่างสมบูรณ์ “เธอทำอะไรอยู่นะ ลูน่า?” น้ำเสียงเย็นเยือกดังขึ้นจากด้านหลัง ทำเอาลูน่าที่ยืนอยู่นอกห้องสะดุ้งโหยงและพลิกตัวกลับมา ทันทีที่เห็นว่าผู้ที่อยู่ด้านหลังของเธอคือใคร ใบหน้าแสนน่ารักของเธอก็เปลี่ยนเป็นใบหน้าที่ดูแปลกไป “มะ...ไม่มีอะไรค่ะ ฉันไม่ได้มองอะไรทั้งนั้นค่ะ...”ลูน่าเป็นพนักงานต้อนรับที่คอยดูแลห้องหมายเลข 606 แต่ถึงอย่างไรก็ตาม เหล่าคุณชายทั้งหลายก็ไม่ได้เอ่ยขอบริการอะไรจากเธอ ส่วนอโลร่าก็ได้ส่งพนักงานทำความสะอาดคนใหม่เข้ามาแทนแน่นอนว่าลูน่ารู้สึกแย่กับการที่เธอถูกไล่ออกมาจากห้อง ในตอนที่ไม่มีใครอยู่ในบริเวณนั้น เธอจึงเลือกที่จะเปิดประตูออกเล็กน้อยอย่างลับ ๆ แอบส่องเข้าไปผ่านรอยแยกนั่น ในขณะที่เธอกำลังเย้ยหยันในความไร้ประโยชน์ของเจน สิ่งที่เธอเห็นก็ทำให้ดวงตาของเธอเบิกกว้าง อโลร่า หัวเราะเสียงเย็นให้กับตัวของเธอเอง เธอเลือกที่จะถามว่า “เธอกำลังทำอะไรอยู่” ไม่ใช่ “เธอกำลัง

วันถัดมาเจนที่เพิ่งมาถึงจอีสต์ เอ็มเพอเรอร์ เธอเริ่มสังเกตเห็นบางอย่างที่แปลกไป ผู้คนที่อยู่รอบตัวเธอรวมตัวกันเป็นกลุ่มเล็กกลุ่มน้อย และกระซิบขณะที่พวกเขาชี้มาที่เธอเจนไม่ใส่ใจกับสิ่งรอบข้าง บางทีอาจเป็นเพราะเธอถูกสั่งย้ายจากคนทำความสะอาดไปแผนกพีอาร์ นั่นเป็นเรื่องปกติที่เธอจะดึงดูดความสนใจจากพวกเขาถึงอย่างไรเมื่อเธอเข้ามายังห้องรับรองของแผนกพีอาร์ เธอพบคำตอบของความผิดปกติในวันนี้และเธอช่างไร้เดียงสาจริง ๆ “ ฮ่าฮ่าฮ่า มีหมาอยู่ที่นี่แล้ว” การเยาะเย้ยอย่างไม่ทันตั้งตัวได้เปลี่ยนใบหน้าเป็นสีขาว เธอจำผู้หญิงที่ชี้มาที่เธอได้ เป็นใครไปไม่ได้นอกจากพนักงานต้อนรับของห้อง 606 ลูน่า “ อย่าเสียงดังไป ลูน่า ตาของพวกเราไม่ได้บอด พวกเรามองเห็นหมากำลังเดินเข้ามา”ลูน่าหัวเราะอย่างเบิกบาน “ โอ้ แต่เธอไม่ได้เห็นมันกับตา! ผู้หญิงคนนี้สวมชุดตัวตลกพร้อมการแต่งหน้าที่อุบาทว์ขั้นสุด คุณชายลินช์ นั้นขอให้เธอคลานเข่าสี่ขาตอนหล่อนรับเงิน และเธอก็ทำตามอย่างว่าง่าย เขาสั่งให้เธอกระดิกหางและเธอก็ทำ ฉันสาบาน! ฉันกรู้สึกไม่ดีที่ได้เห็นมันเหมือนกัน!” ตูม! มันเหมือนราวกับว่าเลือดทั้งหมดของเธอกำลังหมุ