เฉินมู่ปัดมืออีกฝ่ายออกอย่างหมดความอดทน “ฟังนะลู่ซีเจ๋อ ฉันไม่ต้องการความช่วยเหลือจากคุณ ส่วนเรื่องระหว่างเฉินชิงเสวี่ยกับฉันที่เธอใช้ให้ใครซักคนลักพาตัวและใส่ร้ายฉัน หรือแม้แต่พยายามทำลายความไร้เดียงสาของฉัน คุณจะให้ฉันหยวนหยวนงั้นเหรอ? ฝันไปเถอะ!”เฉินมู่หันหลังเดินออกจากประตูไป ทว่าเมื่อกำลังจะถึงประตู เธอกลับจำบางอย่างได้ จึงหยุดและหันกลับไปเอ่ย “ฝากกลับไปบอกแม่ของคุณด้วยนะ ขอบคุณสำหรับคำเชิญของท่าน ต่อให้ทั้งโลกไม่มีผู้ชายเหลืออยู่ ฉันก็จะไม่แต่งงานกับตระกูลลู่เด็ดขาด!”ลู่ซีเจ๋อถูกเฉินมู่เยาะเย้ยระรัวไม่หยุดจนเขาไม่มีจังหวะตอบโต้เฉินมู่แต่อย่างใดเมื่อเขามีสติขึ้นมา หัวใจก็ลุกโชนขึ้นด้วยความโกรธทันที เฉินมู่เป็นอะไรไป ทำไมเธอถึงกล้าวิพากษ์วิจารณ์คนอื่นด้วยท่าทางเหยียดหยามเช่นนี้?คู่หมั้นที่เขาเลือกเป็นผู้หญิงที่ใจดีและอ่อนโยนที่สุดในโลกนี้แล้ว แม้แต่เฉินมู่ก็อิจฉา! เขาจะรอดูวันที่เฉินมู่เสียใจจนต้องหลั่งน้ำตา!เวลานี้ เฉินมู่ไม่มีเจตนาจะเข้าไปพัวพันกับคนอย่างตระกูลลู่ อย่างไรก็ตาม เธอมีเงินถึงสามสิบล้านแล้ว เธอต้องการหาที่พักส่วนตัวและไม่ถูกรบกวนจากคนนอก เพื่อให้ตัวเองได้จั

เธอโยนกล่องใบนั้นทิ้งไป ทว่ายังมีของบางอย่างนอกจากกล่องนี่ที่ไปกระตุ้นความโกรธของเฉินชิงเสวี่ย เธอเองก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าอะไรที่ทำให้น้องสาวของตนโกรธได้ขนาดนี้ส่วนของขวัญนั่นนะเหรอ? สำหรับเธอมันไม่ได้หายากเลยเฉินมู่เดินเข้าไปอาบน้ำ พอเสร็จเรียบร้อยก็ออกมาย่อตัวลงบนเตียงแล้วกัดนิ้วครุ่นคิดเกี่ยวกับสิ่งที่สงสัย เธอจะเอาบริษัทคืนมาจากมือของฮั่วหยุนเซียวได้ยังไง?สิ่งสำคัญที่สุดคือการคลายความสัมพันธ์ก่อน! ฮั่วหยุนเซียวยังคงโกรธ เป็นเพราะเรื่องครั้งก่อนที่เธอวางสายใส่เขา!เฉินมู่หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วส่งข้อความถึงฮั่วหยุนเซียว “คุณฮั่ว ฉันรู้สึกขอบคุณมากที่คุณช่วยชีวิตฉันหลายครั้ง ไม่รู้ว่าคุณพอจะมีเวลาทานอาหารว่างด้วยกันไหม…”เธอส่ายหัวแล้วลบข้อความอีกครั้ง พลางเปลี่ยนประโยคเป็น “ฉันสามารถเลี้ยงข้าวคุณสักมื้อได้ไหม…”ลบออก!“คุณชอบทานอะไร? ฉันจะเลี้ยงคุณ?”แล้วก็ลบออกอีก!“ฉันจะทำอาหารให้คุณทาน และจะบริการคุณอย่างดี!”เฉินมู่กลอกตา การทำอาหารของเธอเป็นเรื่องที่น่าสยดสยอง อย่าคิดจะฆ่าตัวเองดีกว่าแต่พอพิมพ์เสร็จก็ดันมือลั่นส่งข้อความไปเฉินมู่ “???”เมื่อมองไปที่หน้าจ

เสียงเข้มถาม “โดนลวกหรือเปล่า?”เฉินมู่ส่ายหน้า “ไม่ค่ะ”ฮั่วหยุนเซียวหัวเราะเบา ๆ “ผมก็ว่าใช่ ฝีมือคุณออกจะเก่ง”เฉินมู่ชะงักงัน ฮั่วหยุนเซียวยังไม่ได้ลืมความร้ายกาจของเธอที่ทำให้ผู้คนหวาดกลัวมือหนาวางผ้ากันเปื้อนทิ้งไว้ด้านข้าง ก่อนจะเดินนำเธอออกมาจากห้องครัวไปยังห้องน้ำ “ล้างมือให้สะอาด กลิ่นไหม้แรงมาก”เฉินมู่ล้างมือตามคำสั่งอย่างว่าง่าย เมื่อเช็ดมือจนสะอาดแล้วจึงเดินออกจากห้องน้ำฮั่วหยุนเซียวที่นั่งอยู่บนโซฟาถามขึ้น “คิดอะไรอยู่ถึงอยากมาทำอาหาร?”เฉินมู่เหลือบมองไปยังทิศทางของห้องครัว พลางกระแอมไอแล้วพูดอย่างไม่มั่นใจ “มาขอโทษค่ะ”ฮั่วหยุนเซียวยกขาขึ้นไขว้หนึ่งข้าง มือทั้งสองข้างวางประกบกันบนตักแล้วหรี่ตามอง “พูดให้ชัด ๆ สิ คุณหนูเฉิน มาหาคุณฮั่วคนนี้เพื่อขออะไร?”เฉินมู่ขบกรามแน่น ชายคนนี้ช่างอาฆาตแค้นเสียจริง!ตั้งแต่เจอกันที่สนามบินจนถึงตอนนี้ ฮั่วหยุนเซียวอะไร ๆ ก็เรียกแต่คุณหนูเฉิน!เห็นได้ชัดว่าเขายังแค้นใจเรื่องที่โดนตัดสายโทรศัพท์ แล้วก็เอือมที่เฉินมู่ไม่ยอมสารภาพมาตามตรงอยู่ชัด ๆ แถมยังจงใจทำท่าทางเฉยเมยไม่สะทกสะท้าน บังคับให้เฉินมู่ต้องเป็นคนเอ่ยปากเองถ้าเ

คุณนายลู่ยิ่งมองเฉินมู่ก็ยิ่งรู้สึกชอบ หน้าตาของเฉินมู่คล้ายคลึงกับแม่ของเธอตอนยังสาวอยู่เจ็ดถึงแปดส่วน พอแต่งหน้าและตกแต่งรอยแผลเป็นก็ยิ่งทำให้ใบหน้าดูงดงามมีเสน่ห์มากขึ้นบวกกับบุคลิกที่ดูสง่างามและสุขุม มันช่างเหมือนแม่ของเธอเป็นอย่างมากคุณนายลู่บอกว่าจะมาแต่เช้า ซู่หรูหลานเลตั้งท่ารออยู่ที่บ้านมานานแล้ว ทว่าพอได้ยินเสียงด้านนอก หล่อนจึงรีบพาเฉินชิงเสวี่ยออกไปต้อนรับ “คุณนายลู่ คุณมาถึงแล้วหรือคะ คุณ...”ซู่หรูหลานก็ชะงักเมื่อเห็นคุณนายลู่กำลังจับมืออยู่กับเฉินมู่ พริบตาก็เปลี่ยนเป็นยิ้มพูดต้อนรับในที “เสี่ยวมู่ก็กลับมาแล้วเหรอลูก ในครัวเพิ่งจะทำของหวานเสร็จ รีบเข้ามาชิมเร็ว”เฉินชิงเสวี่ยที่อยู่ด้านหลังของซู่หรูหลานฉีกยิ้มออกมาแล้วเข้าไปทักทายระยะประชิด “คุณป้า สวัสดีค่ะ”คุณนายลู่พยักหน้าแบบไม่ยินดียินร้าย “สวัสดี”จากนั้นก็จับมือเฉินมู่เดินตามซู่หรูหลานเข้าไปในห้องรับแขก หล่อนยกยิ้มพอใจ “เสี่ยวมู่เองก็ชอบทานของหวานเหมือนป้าเลยนะเนี่ย! รีบไปกันเถอะ ไปลองชิมด้วยกัน!”เฉินมู่ทำได้เพียงเดินตามเข้าไปในห้องรับแขก ไม่นานคนรับใช้ก็นำของหวานชั้นเลิศสองสามอย่างมาเสิร์ฟ แม้แต่แชมเปญ

ฮั่วหยุนเซียวเริ่มมีความสนใจขึ้นมาอีกครั้ง สาวน้อยคนนี้เมื่อวานยังดูเหมือนคนซื่อบื้อในห้องครัวอยู่เลย ทำปลาราคาแพงของโอวจินเสียไปตั้งหนึ่งตัว วันนี้จะได้ผลลัพธ์ที่ดีขึ้นแล้วเหรอ?“คุณอยู่บ้านรึเปล่า? ฉันเข้าไปได้ไหม?” เฉินมู่ลองถามหยั่งเชิงมันเกี่ยวข้องกับมรดกของคุณแม่ จำเป็นต้องอ้อมค้อมสักหน่อย!ฮั่วหยุนเซียวมองนาฬิกาข้อมือ เปิดตารางการเดินทางบนโต๊ะแล้วพยักหน้า “อยู่ วันนี้ผมอยู่ทั้งวัน”เสียงเข้มพูดแค่นั้น ปลายสายก็ตอบรับเสียงเบาก่อนวางสาย พอสายถูกตัด ฮานเฉิงกระแอมไอขึ้นถามทันควัน “บอสครับ ถ้าอย่างนั้นประชุมของวันนี้...”“เลื่อนได้ก็เลื่อนออกไป เลื่อนไม่ได้ก็...ประชุมผ่านทางวิดีโอคอลแล้วกัน เตรียมรถกลับอพาร์ทเมนท์” ฮั่วหยุนเซียวหยิบชุดสูทขึ้นมา พลันกลับหลังหันออกจากบริษัทไปเฉินมู่กลับมาที่ห้องครัว มองดูเค้กและคุกกี้ที่เพิ่งจะอบจากเตาสด ๆ ใหม่ ๆ พวกมันส่งกลิ่นนมหอม ๆ เข้าจมูก เธอพยักหน้าอย่างพอใจ การทำอาหารก็ไม่ใช่เรื่องยากนี่นา!มือเรียวห่อเค้กและคุกกี้ใส่บรรจุภัณฑ์ให้สวยงาม ก่อนจะหิ้วมันออกจากบ้านแล้วโบกรถตรงไปที่อพาร์ทเมนท์หงเฟิงเฉินชิงเสวี่ยยืนอยู่หน้าประตูมองเฉินมู่ที่