บทที่ 599

“พี่รอง เมื่อครู่ท่านเข้าเรือนไปทำอะไรหรือเจ้าคะ? เหตุใดถึงไม่รับเงินของข้าเล่า?”

เวินเยวี่ยแสร้งถามทั้งที่รู้อยู่แก่ใจ

“ไม่มีอะไร ก็แค่เข้าไปหาของสักหน่อย ตอนนี้หาเจอแล้ว”

เวินจื่อเฉินยื่นมือไปรับพวงเงินนั้นมาจากมือของเวินเยวี่ย พอพบว่าแม้กระทั่งเชือกที่ร้อยพวงเงินก็ยังแตกต่างจากเส้นที่เขาใช้ เขาก็ยิ่งแน่ใจมากขึ้น ครั้งนี้ตนเองคงเข้าใจนางผิดไปจริงๆ

แต่เวินจื่อเฉินก็ไม่ได้พูดอะไร เพียงกล่าวว่า “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เงินนี้ข้าจะรับไว้ก่อน คืนนี้พวกเจ้าอยากกินอะไร ข้าจะได้แวะซื้อกับข้าวกลับมาด้วยเลย”

เวินเยวี่ยแอบสังเกตการเปลี่ยนแปลงสีหน้าของเขา

พอเห็นว่าเวินจื่อเฉินเชื่อสนิทใจแล้ว มุมปากนางก็ปรากฏรอยยิ้มบางๆ ที่แทบจะมองไม่เห็นออกมา

เพียงเท่านี้ก็ใช้ได้แล้ว เมื่อถึงเวลานั้น ต่อให้พวงเงินของพี่รอง “หายไป” ก็จะไม่สงสัยมาถึงตัวนาง

ส่วนนางก็แค่เล่นตุกติกนิดๆ หน่อยๆ เท่านั้นเอง

การหยิบไปทั้งพวงนั้นถูกจับได้ง่าย แต่ถ้าแต่ละพวงหยิบไปแค่สองสามเหรียญ เช่นนั้นเวินจื่อเฉินจะมานั่งนับอย่างละเอียดได้อย่างไรกัน

ประกอบกับพอนางมาถึงก็เอา “เงินของตนเอง” ออกมาใช้แล้ว นางช่าง “ใจดีมีมารยาท” เช่นนี้