Semua Bab พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี: Bab 641 - Bab 650

หากเป็นปัญหาของนาง นางจะรับมืออย่างไรก็ย่อมได้ในกรณีเลวร้ายที่สุด ก็แค่ทำตามที่เคยคิดไว้ นั่นคือการสละชีพเพื่อแสดงจุดยืนแต่ครั้งนี้ ที่ฮ่องเต้ทรงเรียกนางมา เห็นชัดว่ามิใช่เพราะเรื่องสมรส หากแต่เป็นเพราะเรื่องท่านหมอ!เช่นนั้นนางจะปล่อยให้ท่านหมอต้องถูกลากมาเกี่ยวพันด้วยไม่ได้เด็ดขาด!ระหว่างที่กำลังคิดอยู่นั้น ฮ่องเต้ก็ทรงเอ่ยขึ้น “เราก็ไม่ใช่ไม่รู้ว่า บนโลกนี้ยังมีคนเก่งถึงเพียงนี้ จนแม้แต่ฮ่องเต้อย่างเราก็ยังไม่อาจได้พบหน้า”เห็นได้ชัดว่าฮ่องเต้ทรงเริ่มกริ้วแล้วเฉียวเนี่ยนรีบคุกเข่าก้มกราบลงกับพื้น “ขอฝ่าบาททรงคลายพิโรธ หมอเทวดานั้นไม่ประสงค์ข้องเกี่ยวกับโลกภายนอก จึงต้องปิดบังตัวตน ครั้งนั้น หม่อนฉันเคยสาบานด้วยชีวิตว่าจะไม่เปิดเผยร่องรอยของเขา เขาถึงยอมถ่ายทอดวิธีรักษาโรคขาให้ หากเขารู้ว่าหม่อมฉันได้เอ่ยถึงเรื่องของเขาต่อหน้าฝ่าบาท เกรงว่าเขาอาจจะจากไปโดยไม่หวนคืน ยิ่งหากถึงคราวคับขัน เขาอาจจะลุกขึ้นต่อต้านด้วยชีวิตเพคะ”อันที่จริงเฉียวเนี่ยนเข้าใจพระทัยของฮ่องเต้ดีพระองค์สนใจท่านหมอก็เพราะวิชาแพทย์อันสามารถชุบชีวิตฟื้นคืนกระดูกและเลือดเนื้อของเขานั่นเองคราวนี้นางจงใจ

ฉู่จืออี้จึงหันไปมองฮ่องเต้ น้ำเสียงหนักแน่น “เสด็จพี่ทรงอยากให้ข้านำทัพหรือ?”แม้จะเป็นคำถาม แต่ในน้ำเสียงไม่มีแม้แต่ความสงสัยฮ่องเต้ยังนึกว่า ฉู่จืออี้คงรู้สึกลำบากใจท้ายที่สุด ความวุ่นวายของกษัตริย์ทั้งห้าเคยฝากบาดแผลในใจฉู่จืออี้ไว้ ฮ่องเต้คิดว่า บางทีตลอดชีวิตนี้ ฉู่จืออี้อาจไม่อยากจับอาวุธออกรบอีกเลยฮ่องเต้จึงถอนพระปัสสาสะเบา ๆ “เดิมทีศึกครั้งนี้ ควรจะเป็นเซียวเหิงที่ออกไปจัดการ แต่เจ้าก็เห็นแล้วว่าสภาพของเซียวเหิงตอนนี้ อย่าว่าแต่ออกรบ แม้แต่จะลุกจากเตียงยังลำบาก”ส่วนเซียวเหอ นอนเป็นคนพิการมากว่าห้าปี เพิ่งจะฟื้นตัวได้ไม่นาน เขาจะใจดำส่งคนเช่นนั้นกลับสู่สนามรบได้อย่างไร?ถ้าเกิดได้รับบาดเจ็บอีกขึ้นมาจะทำอย่างไร?ในราชสำนักก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีขุนศึกคนอื่นเลยแต่มีสักคนหรือไม่ ที่พอออกศึกแล้วพวกชาวเตอร์กิกของเผ่าทูเจี๋ยได้ยินก็หนาวสะท้าน? ที่จะสามารถปราบพวกเผ่าทูเจี๋ยจนยอมศิโรราบ?คิดไปคิดมา ก็มีเพียงฉู่จืออี้เท่านั้นที่เหมาะสมที่สุดฉู่จืออี้ย่อมเข้าใจดี แต่กลับกล่าวว่า “ความหมายของกระหม่อมคือ เสด็จพี่กล้าให้กระหม่อมกุมอำนาจทัพหรือ?”ในปีนั้น ความวุ่นวายของกษัตริย์ทั

พูดจบ นางก็โยนเงินให้พวกขอทานกลุ่มนั้นพวกขอทานรับเงินแล้วก็พากันแยกย้ายไปเฉียวเนี่ยนหันไปมองขอทานตัวเล็กที่ถูกล้อมทำร้ายอีกครั้ง ไม่ได้พูดอะไรอีก แล้วก็หันหลังจากไปพอกลับขึ้นรถม้า ฉู่จืออี้ก็เอ่ยถามว่า “เป็นคนรู้จักของเจ้าหรือไม่？”เฉียวเนี่ยนส่ายหน้า “ไม่ใช่ ข้าแค่จำผิดไป”ขณะพูด เฉียวเนี่ยนนึกถึงเรื่องที่หลินยวนถูกเนรเทศ ก็อดถามไม่ได้ว่า “พี่ไป๋รู้หรือไม่ว่าหนิงโจวอยู่ไกลจากเมืองหลวงแค่ไหน？”“อาจจะไกลกว่าหมู่บ้านเหอวานเล็กน้อย อีกทั้งทางไปหนิงโจวก็ไม่ค่อยดีนัก อีกอย่าง คนที่ถูกส่งไปที่นั่นส่วนมากก็เป็นพวกที่ถูกเนรเทศ คาดว่าคงต้องใช้เวลาเดินทางราว ๆ สามถึงสี่เดือนกระมัง！”สามถึงสี่เดือน…เฉียวเนี่ยนคิดในใจอย่างเงียบ ๆ หากคิดตามนี้ ตอนนี้หลินยวนก็คงยังเดินทางไม่ถึงหนิงโจว！ไม่ว่าหลินยวนจะเคยชั่วร้ายเพียงใด แต่นางก็ยังเป็นหญิงสาวที่ไม่มีแรงแม้แต่จะฆ่าไก่สักตัว ระหว่างทางที่ถูกส่งตัวออกไปก็มีขุนนางคอยคุมตัว ไหนเลยจะหนีกลับมาได้ง่าย ๆ？คิดดังนั้น เฉียวเนี่ยนก็ยิ้มบาง ๆ ไม่ได้เก็บเรื่องนี้มาใส่ใจอีกแน่นอนว่านางก็ไม่อาจคาดคิดได้เลยว่า หลังจากนางจากตรอกนั้นมา ก็มีร่างเล็ก ๆ ร่

หัวใจเจ็บจี๊ดขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ หลินเย่ว์ก้าวพรวดเข้าไปข้างหน้า ดึงหลินยวนกลับมาในทันที “เท้าของเจ้าเป็นอะไร?”หลินยวนรู้สึกยินดีขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก แต่ก็รีบข่มความรู้สึกนั้นลงแทบจะทันที แทนที่ด้วยความเศร้าและความน้อยใจอย่างไม่สิ้นสุดน้ำตาของนางไหลไม่หยุด ร้องไห้เบาๆ อย่างอัดอั้น เสียงเต็มไปด้วยความน้อยใจ “พี่ใหญ่… แม้ว่าคนเฝ้าประตูสองคนนั้นจะรับเงินของพี่ใหญ่ไปแล้ว แต่ระหว่างทางก็ยังกลั่นแกล้งยวนเอ๋อร์! พวกเขา พวกเขาไม่ให้ยวนเอ๋อร์กินข้าว แล้วยัง… ยังคิดจะล่วงเกินยวนเอ๋อร์อีก! ยวน ยวนเอ๋อร์กลัวมากจริง ๆ ยวน ยวนเอ๋อร์ได้แต่หนี! แต่ยวนเอ๋อร์ไม่รู้จะหนีไปที่ไหน ยวนเอ๋อร์เลยต้องขอทานตลอดทาง ตัวยวนเอ๋อร์เลอะเทอะสกปรกไปหมด ไม่ยอมให้ใครแตะตัว แต่ยวนเอ๋อร์ก็ยัง… ยังโดนพวกขอทานกลุ่มหนึ่ง… ฮือฮือฮือ พี่ใหญ่ ยวนเอ๋อร์ผิดไปแล้ว ไม่กล้าทำอีกแล้ว! พี่ใหญ่ช่วยอย่าทิ้งยวนเอ๋อร์เลย ยวนเอ๋อร์ไม่อยากโดนรังแกอีกแล้ว ฮือฮือฮือ…”เสียงร้องไห้ของหลินยวน แทบจะทำให้ใจของหลินเย่ว์แหลกสลายเขาไม่เคยนึกเลยว่าหลินยวนจะถูกกระทำถึงเพียงนี้!ทั้งตกใจ ทั้งโกรธ ทั้งสับสน ปะปนกันยุ่งเหยิงไปหมด จนหลินเย่ว์ไม่

แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าเหตุใดจวนขุนนางที่หนิงโจวถึงได้ยืนยันว่าหลินยวนตายแล้ว และยิ่งไม่รู้ว่าศพที่ถูกจัดการนั้นมาจากไหน แต่…เรื่องนี้เห็นได้ชัดว่ากำลังมีความเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้น!ท่านโหวหลินกลับค่อย ๆ ส่ายหน้า “พ่อรู้ ว่าเจ้ากับยวนเอ๋อร์ผูกพันกันลึกซึ้งในฐานะพี่น้อง แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่เจ้าจะเศร้าโศก เจ้าต้องหาวิธีช่วยพ่อปลอบใจแม่ของเจ้า แล้วยังต้องหาวิธีไปหนิงโจว พาร่างยวนเอ๋อร์กลับมาอีก!”“ท่านพ่อ!” หลินเย่ว์เผลอขึ้นเสียงเล็กน้อย ในที่สุดก็ทำให้ท่านโหวหลินหันมามองเขาก็เห็นว่าใบหน้าของหลินเย่ว์เต็มไปด้วยความจริงจังและเคร่งเครียด “ตอนนี้ยวนเอ๋อร์อยู่ในเรือนพักแห่งหนึ่งของข้า!”ท่านโหวหลินมองหลินเย่ว์อยู่พักหนึ่ง ก็รู้สึกลังเลว่าที่ลูกชายของเขาพูดนั้นเป็นเรื่องจริงหรือไม่ลูกชายคนนี้ของเขา แน่นอนว่าเป็นคนไม่ได้เรื่อง หุนหันพลันแล่น ขาดสติ มักก่อเรื่องอยู่เสมอแต่ก็ไม่ถึงขนาดจะพูดเพ้อเจ้อในเรื่องอย่างนี้คิดได้ดังนั้นก็เริ่มรู้สึกกระวนกระวายขึ้นมาเขาค่อยๆลุกขึ้นยืน มองไปที่หลินเย่ว์ ถามอย่างชัดถ้อยชัดคำว่า “เจ้า เจ้าไม่ได้กำลังโกหกพ่อใช่ไหม?”“เรื่องแบบนี้ลูกจะโกหกได้อย่างไร!