All Chapters of รุ่นพี่ที่รัก: Chapter 31 - Chapter 40

ประเทศไทย “สุดท้ายฉันก็ต้องยอมทำตามคำขอของคุณย่าสินะ…เฮ้อ…ชีวิตต้องมาหมั้นกับรักแรก…” หญิงสาวพึมพำเบาๆกับตัวเอง พลางถอนหายใจขณะเดินลงจากเครื่องบิน ใบหน้าสะสวยดูเบื่อหน่าย มือเรียวโอบอกตัวเองแน่นเล็กน้อยเมื่อเจอกับลมเย็นจากเครื่องปรับอากาศในสนามบิน ข้างกายไม่มีสัมภาระอะไรนอกจากกระเป๋าสะพายข้างใบเล็กเท่านั้น ส่วนกระเป๋าเดินทางใบใหญ่สามใบ เธอมอบให้ใครอีกคนลากตามอยู่ด้านหลัง ไม่ใช่บอดี้การ์ด ไม่ใช่คนขับรถ และไม่ใช่ลูกน้อง…แต่เป็น “อเล็กซ์” คู่หมั้นของเธอเอง “ดีใจจังครับ…ได้เป็นรักแรกของพี่” !! เสียงกระซิบจากด้านหลังทำเอาหญิงสาวสะดุ้งเล็กน้อย เธอเบือนหน้ากลับไปเล็กน้อยเพื่อมองเขา ทว่าไม่ได้ตอบอะไรในทันที “เหอะ! ก็แค่รักแรก ไม่ได้แปลว่าจะได้เป็นรักสุดท้ายซะหน่อย” “…” อเล็กซ์เงียบลงทันที ดวงตาคมหลุบต่ำไปเล็กน้อย ราวกับคำพูดนั้นเป็นเข็มที่ปักลงกลางใจ หญิงสาวเองก็รู้สึกถึงความรู้สึกผิดบางอย่างแวบเข้ามาในใจ รู้ว่าเธอพูดแรงไป…แต่จะขอโทษตอนนี้ก็คงดูแปลก จะกลืนคำพูดคืนก็ทำไม่ได้เช่นกัน เธอจึงได้แต่ปล่อยให้มันค้างอยู่อย่างนั้น “ผมขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะครับ” เขายื่นกระเป๋าให้การ์ดข้างหล

“พี่ไม่ได้เป็นอะไร เธอกลับไปได้ละ” “แต่บัวเป็นห่วงพี่นะคะ” “กอบัว” ชายหนุ่มพูดเสียงเรียบ พยายามควบคุมอารมณ์ของตัวเองไม่ให้แข็งกระด้างจนเกินไปนัก เมื่อหญิงสาวตรงหน้าไม่ยอมฟังคำไล่ของเขา เธอยังยืนอยู่ตรงนั้น ไม่ยอมขยับเขยื้อนด้วยสายตาห่วงใยที่เขาเองก็รับรู้ได้ดี เขารู้…ว่าเธอรักเขามากแค่ไหน เพราะตั้งแต่เด็กจนโต เธอไม่เคยห่างจากเขาเลยแม้แต่ก้าวเดียว “บัวกลับก็ได้ค่ะ แต่พี่สัญญากับบัวได้มั้ยคะ…” เสียงของเธออ่อนลงพร้อมกับยื่นมือไปจับมือเขาขึ้นมาอย่างอ่อนโยน ชายหนุ่มไม่ได้ขัดขืน เขาเพียงแค่ยืนนิ่ง ปล่อยให้เธอกุมมือเขาไว้แบบนั้น เพราะยังไงเธอก็กำลังจะไปแล้ว…ไม่มีเหตุผลอะไรที่เขาต้องใจร้ายใส่เธอในวินาทีสุดท้าย “…ว่าพี่จะไม่ทำร้ายตัวเองอีก” คำพูดของเธอแทงลึกเข้าไปในหัวใจชายหนุ่มทันที เขาขบริมฝีปากแน่นก่อนจะเอ่ยเสียงแข็งขึ้นมา แม้ไม่อยากพูดเช่นนั้นเลยสักนิด “เรื่องนั้นมันไม่เกี่ยวกับเธอกอบัว กลับไปได้แ––” กึก! เสียงบางอย่างดังขึ้นขัดจังหวะประโยคนั้นทันที ทั้งสองหันขวับไปตามต้นเสียงโดยอัตโนมัติ ขณะที่มือของกอบัวยังจับมือเขาไว้แน่นอย่างเดิม “เจส!!” เสียงเขาเรียกด้วยความตกใ

“ฮึก…พี่หายไปไหนมา รู้มั้ยว่าผมแทบจะบ้า…” เสียงสะอื้นแผ่วเบากระซิบชิดริมใบหู พร้อมอ้อมแขนแข็งแรงที่รัดร่างเธอแน่นราวกับจะไม่ปล่อยให้หลุดไปไหนอีก หญิงสาวไม่สามารถผลักไสเขาได้เลย ทำได้เพียงโอบกอดเขาตอบด้วยความเวทนาและเจ็บลึกในใจ “ฮึก…พี่เป็นอะไรมากมั้ย เจ็บตรงไหนรึเปล่า? พวกมันทำอะไรพี่หรือเปล่า?” ทันทีที่เขาผละออกจากอ้อมกอด มือก็ร้อนรนรีบจับไหล่เธอพลิกไปมาอย่างรวดเร็ว ราวกับต้องการเช็กทุกส่วนของร่างกายเธออย่างละเอียด ดวงหน้าที่เคยสดใสตอนนี้กลับเต็มไปด้วยน้ำตา ทำให้หญิงสาวไม่อาจเอ่ยถ้อยคำใดนอกจากยืนนิ่งและปล่อยให้เขาตรวจดู “ฉันไม่ได้เป็นอะไร…หยุดหมุนตัวฉันได้แล้ว เวียนหัวหมด” เธอพูดเสียงเรียบ มือยันเบาๆ กับหน้าอกของเขาให้หยุดพลิกตัวเธอไปมา “ขะ…ขอโทษครับ” อเล็กซ์ก้มหน้าตอบเสียงแผ่ว “อือ ช่างเถอะ” “เอ่อ…แม่ว่าเราเข้าไปนั่งคุยกันในห้องนั่งเล่นก่อนดีกว่าไหมจ๊ะ” เสียงของแม่เธอดังแทรกขึ้น ทำลายบรรยากาศตึงเครียด ก่อนทุกคนจะพยักหน้าตกลง ⸻ “ว่าไงนะ! ปอร์เช่งั้นเหรอ!” เสียงพ่อของเธอพูดดังด้วยความตกใจ “แม่เองก็ไม่คิดเลยว่าปอร์เช่จะกล้าทำแบบนี้กับลูก” ผู้เป็นแม่พูดด้วยน้ำเสียงทั้งโกร

คริก! แชะ! แชะ! แชะ! แสงแฟลชจากกล้องถ่ายภาพสาดส่องวูบวาบราวกับแสงฟ้าแลบที่ไม่มีวันจบสิ้น ทุกมุมของสถานที่จัดงานแน่นขนัดไปด้วยเสียงพูดคุย เสียงหัวเราะ เสียงเครื่องดื่มกระทบแก้ว และเสียงรองเท้าส้นสูงกระทบพื้นหินอ่อน ทุกองค์ประกอบในคืนนี้ถูกจัดเตรียมไว้อย่างพิถีพิถัน และเต็มไปด้วยความหรูหราอลังการที่ใครเห็นต่างต้องตะลึง ผู้คนแต่งกายด้วยชุดราตรีแบรนด์เนมที่สะท้อนแสงไฟระยิบระยับ แขกแต่ละคนล้วนเป็นบุคคลระดับวีไอพีทั้งสิ้น ไม่ว่าจะเป็นนักธุรกิจมหาเศรษฐี ดารา ไฮโซ หรือแม้แต่บุคคลในวงการการเมืองที่ถูกเชิญมาอย่างลับๆ ภายใต้เสียงดนตรีคลอเบาๆ ที่เปรียบเหมือนสายลมปลอบประโลมใจ ท่ามกลางบรรยากาศที่เต็มไปด้วยความยินดีและรอยยิ้มของแขกในงาน ยังมีใครบางคนที่รู้สึกไม่เข้ากับภาพเหล่านั้นเลยแม้แต่น้อย… “ฉันจะต้องพึ่งนายนั่นจริงๆ…งั้นเหรอ?” เสียงพึมพำแผ่วเบาดังขึ้นภายในห้องแต่งตัวสุดหรูที่ตกแต่งด้วยผ้าม่านกำมะหยี่สีครีมทอง ตรงกลางห้องมีโต๊ะแต่งหน้าขนาดใหญ่ตั้งอยู่ หน้ากระจกบานสูงสะท้อนเงาหญิงสาวผู้หนึ่งในชุดราตรีเกาะอกสีขาวบริสุทธิ์ที่พลิ้วไหวดั่งสายหมอกยามรุ่งสาง คอของเธอประดับด้วยสร้อยเพชรบริสุทธิ์ร

“มันเรื่องบ้าอะไรอีกวะ ทำไมเรื่องบ้าพวกนี้ถึงต้องเกิดกับฉันด้วย ทำไมมันไม่จบไม่สิ้นสักที” ในที่ที่ดังไปด้วยเสียงเพลง เต็มไปด้วยผู้คนมากมาย แสงสีกระจัดกระจาย หญิงสาวในชุดราตรียาวสีขาวนั่งกระดกเหล้าอยู่หน้าเคาน์เตอร์ ไม่สนว่าคนรอบๆ จะมีใครมองหรือพูดจานินทา ใบหน้าจิ้มลิ้มแดงก่ำไปด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่นั่งดื่มมาตั้งแต่ช่วงเย็น หญิงสาวดื่มพลางถามคำถามตัวเองที่ตอบไม่ได้ “ชอบของขวัญสำหรับงานแต่งวันนี้มั้ยครับ ที่รัก…” ก่อนที่เธอจะกระดกเข้าปากอีกแก้วนั้น ได้มีเสียงชายรูปหล่อกระซิบเข้ามาในหูเธอเสียก่อน หญิงสาวหันไปมองก็พบกับชายหนุ่มคนนั้นอีกแล้ว… คนที่เธอแอบรอเขาอยู่ลึกๆ แต่ก็ไม่โผล่มา แต่มาตอนนี้กลับมาถามว่าชอบของขวัญที่เขาให้หรือเปล่า คนตัวเล็กหรี่ตามองใบหน้าหล่อเหลานั้น ที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นของเธอ “หึ… เมื่อกี้คงเป็นแผนของนายสินะ” “เป็นไงครับ ชอบมั้ย” “ชอบหรอ… อืม… คงจะชอบมากกว่านี้ถ้าหากนาย—” ฟึบ! “อ้าว… ทำไมไม่พูดให้จบล่ะ” เมื่อเธอพูดยังไม่ทันจบก็ฟุบหลับไปกับโต๊ะ ทั้งในมือยังคงถือแก้วเหล้าเอาไว้แน่น “พี่เธอมานั่งตั้งแต่ร้านเปิดเลยครับ เหล้าหมดไปเป็นเจ็ดขวดแล้วครับ” ชาย