Semua Bab รุ่นพี่ที่รัก: Bab 11 - Bab 20

ชั้นปีที่ 4 คาบเรียน เสียงอธิบายเนื้อหาในสไลด์ของอาจารย์ยังคงดังอยู่หน้าห้อง ขณะที่นักศึกษาหลายคนตั้งใจจดตาม แต่บรรยากาศการเรียนต้องชะงักลงชั่วคราว เมื่อชายร่างสูงเดินเข้ามาในห้องเรียนอย่างไม่รีบร้อน“เพิ่งจะมาเนี่ยนะ! รู้มั้ยว่านี่มันกี่โมงแล้ว?”“ขอโทษครับ”“ทีหลังก็หัดมาตรงเวลาบ้าง ไปนั่งที่ได้แล้ว”เขาตอบรับอย่างไม่ใส่ใจนัก ก่อนจะเดินไปนั่งที่ด้านหลังสุด เพื่อนสนิทที่นั่งข้างๆหันมามองอย่างสงสัย แล้วกระซิบถาม“มึงไม่เคยเข้าสายไม่ใช่หรอวะ กูจำได้ว่าถ้ามึงจะโดดก็โดดเลย ทำไมวันนี้ถึงมาสายวะ?”“มีเรื่องสนุกๆให้ทำนิดหน่อย”ปากตอบเพื่อนแต่สายตามองไปทางหน้าห้อง ทว่าก็ยังดูเหมือนสมองเขาจะไม่ได้รับอะไรจากอาจารย์เลยสักนิด รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ยังค้างอยู่บนหน้า“ได้เหยื่อใหม่ล่ะสิ หน้ายิ้มไม่หุบขนาดนั้น”“โว้ย ไอ้เซน มึงไม่รู้รึไงว่าตอนนี้มันลงจากเสือกลายเป็นหมาไปแล้ว” “เออจริง น้องเจสนั่นแหละตัวดี”“จริงจังกับคนนี้จริงดิ?”“ไม่รู้ว่ะ ถ้าเบื่อก็แค่ทิ้ง”“สุดท้ายก็ยังเหี้ยเหมือนเดิม”ปึก!เสียงปากกาอันใหญ่กระแทกพื้นดังสนั่น ทำให้วงสนทนาสามคนสะดุดทันที อาจารย์เท้าเอว กวาดสายตามามอง“นักศึกษาแ

“น้องพาพี่ปีนกำแพงออกมา…เพื่อมากินก๋วยเตี๋ยวข้างทางเนี่ยนะ?”“ก็ใช่น่ะสิ อร่อยจะตายไป~”ตอนนี้ทั้งสองมานั่งอยู่ในร้านก๋วยเตี๋ยวเล็กๆริมทาง ฟ้าเริ่มมืดลงเรื่อยๆกว่าจะเดินมาถึงก็ปาไปเกือบชั่วโมง แต่เจสสิก้ากลับดูสดใสร่าเริงผิดกับสภาพทางกายที่เหนื่อยล้า“เป็นไง! อร่อยมั้ย!?”ปอร์เช่ยังเคี้ยวไม่ทันกลืนดี คนตัวเล็กก็รีบถามเสียงใส ดวงตาเปล่งประกายราวกับเด็กที่รอคำชม ยิ่งกว่าตัวเองเป็นคนลงมือทำ “ก็…ไม่เลว”“นั่นไง เจสบอกแล้ว พี่ไม่เคยกินอะไรแบบนี้ล่ะสิ”“เจสพามาคนแรกเลยครับ”ปอร์เช่วางตะเกียบลง ก่อนจะเท้ามือบนโต๊ะ โน้มตัวเข้าหาเธอ สายตาแพรวพราว เสียงนุ่มละมุน“แต่หนูว่า…หนูอร่อยกว่านะคะ”เจสสิก้าไม่เคยอยู่นิ่งได้จริงๆ ยิ่งมีโอกาสก็ยิ่งหยอดกลับไม่ยั้ง แววตายั่วยวนจนพ่อเสืออย่างปอร์เช่ยิ่งถูกกระตุ้น เขาลุกขึ้น มือเท้าโต๊ะ ก้มลงเข้าใกล้ช้าใบหน้านวลช้าๆ สายตาเจ้าเล่ห์เหมือนจะกลืนกินเหยื่อ แต่ใครจะกินใครกันแน่ล่ะทีนี้ ปอร์เช่สะดุ้งทันทีที่เจสสิก้าดึงเนกไทของเขาแล้วโน้มตัวขึ้นมาประกบจูบ กลางร้านก๋วยเตี๋ยวข้างทาง! ลูกค้าที่นั่งกินอยู่ถึงกับหันมามองเป็นตาเดียว บ้างก็อิจฉา บ้างก็สะดุ้งแรงกับฉากที่ห

คอนโดเจสสิก้า“อ่า… นี่เสื้อค่ะ ไปอาบน้ำก่อนแล้วค่อยเปลี่ยนนะ”มือเล็กส่งเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ให้ชายหนุ่มตรงหน้า เพื่อให้เขาได้เปลี่ยนจากสภาพเปรอะเปื้อนที่ดูไม่ได้เลยสักนิด“แต่… ทำไมคอนโดหนูถึงมีเสื้อผู้ชายอยู่ล่ะ?”คำถามแฝงความสงสัยดังขึ้นจากริมฝีปากชายหนุ่ม เขานั่งอยู่บนเตียงของเธอ จ้องมองเสื้อตัวนั้นอย่างไม่สบายใจนัก คนถูกถามชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะหันไปสบตาเขาแล้วตอบเสียงเรียบ“พี่ก็รู้นี่… ไม่ใช่พี่คนเดียวหรอกนะ ที่มีเด็ก”คำตอบนั้นเหมือนมีดแทงเข้ากลางใจเขา เขาก้มหน้าลงอย่างเจ็บปวด เงียบงันโดยไม่เอ่ยสักคำ⸻[Talk – เจส]ฉันควรรู้สึกผิดไหม… ที่พูดออกไปแบบนั้น?ตอนนี้ฉันมองหน้าเขา แล้วก็เห็นได้ชัดว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ สีหน้าที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดของเขา มันทำให้ฉันรู้สึกผิดจริงๆ ความจริงคือ… ต่อให้ฉันเคยมีแฟนหลายคน แต่ไม่เคยพาใครเข้าคอนโดเลยสักคน พี่ปอร์เช่… อาจจะเป็นคนแรกก็ได้แล้วเสื้อตัวนั้น… ก็เป็นของพี่ชายฉันเองต่างหาก!!!ฉันเงยหน้ามองเขาอีกครั้ง แล้วก็ต้องตกใจ เมื่อเขานั่งนิ่งน้ำตาคลอเบ้า ริมฝีปากสั่นราวกับกำลังกลั้นเสียงสะอื้นอย่างเต็มที่ครั้งแรกเลยนะ ที่ฉันเห็นเขาร้องไห้แบบน

ทะเลยามค่ำคืนใต้แสงไฟประดับที่พร่างพราย…ความมืดของหาดทรายถูกกลบด้วยแสงไฟกระพริบที่ประดับอยู่รอบบริเวณ ทุกกลุ่มนักศึกษาต่างพูดคุยและหัวเราะกันอย่างครึกครื้น ท่ามกลางกลิ่นหอมของปาร์ตี้บาร์บีคิวที่เกิดจากความร่วมมือของทุกคน“ไหม้แล้วไหม้แล้ว! พี่ย่างบาร์บีคิวเป็นจริงหรือเปล่าคะเนี่ย!”เสียงหวานดังขึ้นข้างๆเตาย่าง เจสสิก้ารีบยื่นมือไปพลิกบาร์บีคิวที่กำลังจะไหม้อย่างรวดเร็ว ก็จะไม่ให้ไหม้ได้ยังไง ในเมื่อสายตาของคนที่ย่างนั้นไม่ได้จ้องเตาเลยสักนิด แต่กลับเอาแต่จ้องเธอ…ที่แต่งตัวสบายๆมัดผมจุกขึ้น ดูเรียบง่าย แต่กลับทำให้เขาหลงใหลจนละสายตาไม่ได้“ขอโทษค้าบบบ~”ปอร์เช่รีบละสายตาจากคนตัวเล็กกลับมาที่เตา ก่อนจะยิ้มแห้งๆ อย่างรู้สึกผิด“แต่พี่ย่างไม้นี้สวยมากเลยนะ ไม่ไหม้ แถมยังสุกแล้วด้วย ชิมดูสิค้าบ~”เขาเป่าเนื้อที่เพิ่งย่างเสร็จ แล้วค่อยๆยื่นไม้บาร์บีคิวมาให้เธอ หญิงสาวยิ้มเขินอย่างไม่รู้ตัว ก่อนจะงับคำแรกเข้าปากแล้วเคี้ยวตุ้ยๆแก้มป่องน่ารักจนปอร์เช่อดมองไม่ได้“หื้อ~ ไม่คิดว่าพี่จะย่างได้อร่อยแบบนี้นะคะเนี่ย““โห่ หนูพูดเหมือนพี่ทำอะไรไม่เป็นเลยอ่ะ““ก็… พี่น่ะ มีด้านหนึ่งที่เก่งสุดๆไปเลยค่

“อื้อ…พ..พอแล้ว!” คนตัวเล็กดันอกแน่นกำยำของชายหนุ่มที่กำลังจู่โจมอยู่กับสองเต้าตูมออกเบาๆ มือใหญ่ยกขึ้นมาจับมือเล็กที่ดันอกเขาอยู่ก่อนจะจับมือคนตัวเล็กมาลูบไล้กล้ามหน้าท้องของตัวเอง “ของพี่แน่นกว่ามันตั้งเยอะ หนูจะให้เบอร์มันเพราะแค่เห็นซิกแพคที่สู้พี่ไม่ได้เลยสักนิดน่ะเหรอ” เขาผละปากออกจากยอดอกที่แข็งเป็นไตก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองเธอและกล่าวขึ้น ใบหน้าที่ดุดันเมื่อครู่เหมือนจะสยบลง หลังกล่าวเสร็จ มือสองข้างขย้ำหน้าอกอวบอิ่มที่ชูตั้งอยู่ตรงหน้าอีกครั้ง “อ๊า! พอแล้วพี่ปอร์เช่! หนูก็ไม่ได้จะให้เบอร์เขาสักหน่อย..” “แน่ใจ?” “แน่ค่ะ” “หึงโหดอยู่เหมือนกันนะคะ..พี่เนี่ย” คนใต้ร่างก็ยังคงไม่มีความหลาบจำ ยังคงมีความกล้าที่จะกัดปากยั่วพร้อมกับน้ำเสียงเย้ายวน มือเล็กลูบไปมาบนกล้ามหน้าท้องอย่างชอบอกชอบใจ “อ่าส์…ถ้าขืนหนูยังยั่วอยู่แบบนี้ พี่ไม่รับประกันความปลอดภัยนะครับ..” สายตาคนข้างบนมองลงต่ำเรื่อยๆกับมือที่ลูบบนแพนตี้น้อยเบาๆ “อื้อ..พ..พอแล้วค่ะ เจสล้อเล่นเอง~” สายตาออดอ้อนน่ารักน่าเอ็นดู แล้วแบบนี้จะไม่ให้เขาหึงได้ยังไงกันล่ะ ฟอด!! เขาก้มลงไปฟัดแก้มนิ่มก่อนที่จะล้มตัวลงนอนข้างๆ แ