เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 31 ยังรักเธอ
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-06-29 15:28:21ประเทศไทย
“สุดท้ายฉันก็ต้องยอมทำตามคำขอของคุณย่าสินะ…เฮ้อ…ชีวิตต้องมาหมั้นกับรักแรก…” หญิงสาวพึมพำเบาๆกับตัวเอง พลางถอนหายใจขณะเดินลงจากเครื่องบิน ใบหน้าสะสวยดูเบื่อหน่าย มือเรียวโอบอกตัวเองแน่นเล็กน้อยเมื่อเจอกับลมเย็นจากเครื่องปรับอากาศในสนามบิน ข้างกายไม่มีสัมภาระอะไรนอกจากกระเป๋าสะพายข้างใบเล็กเท่านั้น ส่วนกระเป๋าเดินทางใบใหญ่สามใบ เธอมอบให้ใครอีกคนลากตามอยู่ด้านหลัง ไม่ใช่บอดี้การ์ด ไม่ใช่คนขับรถ และไม่ใช่ลูกน้อง…แต่เป็น “อเล็กซ์” คู่หมั้นของเธอเอง “ดีใจจังครับ…ได้เป็นรักแรกของพี่” !! เสียงกระซิบจากด้านหลังทำเอาหญิงสาวสะดุ้งเล็กน้อย เธอเบือนหน้ากลับไปเล็กน้อยเพื่อมองเขา ทว่าไม่ได้ตอบอะไรในทันที “เหอะ! ก็แค่รักแรก ไม่ได้แปลว่าจะได้เป็นรักสุดท้ายซะหน่อย” “…” อเล็กซ์เงียบลงทันที ดวงตาคมหลุบต่ำไปเล็กน้อย ราวกับคำพูดนั้นเป็นเข็มที่ปักลงกลางใจ หญิงสาวเองก็รู้สึกถึงความรู้สึกผิดบางอย่างแวบเข้ามาในใจ รู้ว่าเธอพูดแรงไป…แต่จะขอโทษตอนนี้ก็คงดูแปลก จะกลืนคำพูดคืนก็ทำไม่ได้เช่นกัน เธอจึงได้แต่ปล่อยให้มันค้างอยู่อย่างนั้น “ผมขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะครับ” เขายื่นกระเป๋าให้การ์ดข้างหลัง ก่อนจะเดินจากไปเงียบๆ ทิ้งเธอให้ยืนอยู่เพียงลำพังท่ามกลางความอึดอัดของบรรยากาศ หญิงสาวยืนอยู่อย่างนั้นชั่วครู่ ก่อนจะค่อยๆ ก้าวเดินออกจากสนามบิน “เฮ้อ…ฉันกลับมาแล้วนะ…ประเทศไทย…ประเทศที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด…” เสียงพึมพำของเธอเบาจนแทบไม่ได้ยิน เมื่อสายตาเหม่อมองวิวเมืองไทยที่คุ้นเคยแต่ชวนหดหู่ มันคือประเทศบ้านเกิด ที่เธอเคยหนีไปไกลกว่า 1 ปีเพื่อรักษาหัวใจของตัวเองให้รอดพ้นจากเขา…และความทรงจำทั้งหมด เธอหวังว่า…จะไม่มีวันได้เจอเขาอีก “หวังว่าจะไม่ได้เจอนะ…” ฟึบ! !!!! “อื้อ!!!” “เฮ้ย มึงจะทำอะไรคุณหนูเล็ก!!!” ปึก! ปัก! ปึก! เสียงการต่อสู้ดังขึ้นทันทีเมื่อเธอถูกใครบางคนใช้ผ้าปิดจมูกจากด้านหลัง แม้จะพยายามขัดขืน ดิ้นรน สะบัดศีรษะและใช้มือเล็กผลักผ้าออกอย่างเต็มแรง แต่ก็ไม่อาจสู้แรงของชายร่างใหญ่ได้เลย กลิ่นสารเคมีบางอย่างแทรกเข้าจมูกก่อนที่สติของเธอจะค่อยๆ เลือนราง เสียงของบอดี้การ์ดที่ตะโกนและเสียงหมัดกระทบกันดังแว่วอยู่ในหู ก่อนที่ทุกอย่างจะดับวูบลงในความมืด… ⸻ ภายในคฤหาสน์ลึกลับ “ท่านครับ เราได้ตัวคุณเจสแล้วครับ” “อืม” เสียงทุ้มต่ำสั้นๆ เพียงพยางค์เดียวที่เปล่งออกมาโดยแทบไม่ขยับริมฝีปาก กลับแฝงไปด้วยแรงกดดันบางอย่างที่ทำให้คนฟังเย็นวาบไปถึงกระดูก ชายร่างสูงใหญ่ลุกจากโซฟาหนัง เดินขึ้นชั้นบนไปโดยไม่พูดอะไรอีก ⸻ “เฮือก!” หญิงสาวสะดุ้งตื่นขึ้นมาพร้อมเหงื่อที่ชื้นเต็มหน้าผาก ดวงตาเบิกกว้างอย่างตื่นตระหนก ก่อนจะรีบดีดตัวลุกขึ้นนั่งมองรอบๆ “ที่นี่…” ห้องกว้างโทนสีดำสนิทตกแต่งด้วยความหรูหราเกินคำว่าส่วนตัว เฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นดูแพงลิบลิ่วจนไม่ต่างจากห้องของเจ้าพ่อมาเฟียในนิยาย เธอรู้ดีว่าที่นี่ไม่ใช่โรงแรม ไม่ใช่บ้านของเธอ และไม่ใช่ที่ใดที่เธอคุ้นตา ใช่…เธอถูกลักพาตัว! เกร๊ก… เสียงเปิดประตูทำให้ร่างเล็กสะดุ้งอีกครั้ง รีบหันขวับไปมอง แล้วสายตาก็หยุดลงที่ชายหนุ่มร่างสูงที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำ เขามีเพียงผ้าขนหนูพันรอบเอว และอีกผืนที่เช็ดผมเปียกอยู่ กล้ามเนื้อหน้าท้องเรียงเป็นหมัดแน่น สะท้อนกับแสงไฟอ่อนๆ ของโคมด้านบน …เธอจำเขาได้ทันที ต่อให้เวลาผ่านไปเป็นปี ต่อให้เขาดูโตขึ้น หล่อขึ้น ดูดุดันกว่าเดิม เธอก็ไม่มีวันลืมใบหน้านี้ไปได้เลย… พี่ปอร์เช่… “ตื่นแล้วเหรอ” เขาวางผ้าเช็ดผมลงบนโต๊ะ ก่อนจะเดินเข้ามาหาเธอที่ยังคงนั่งนิ่งบนเตียง “คุณจับตัวฉันมาทำไม!” น้ำเสียงของเธอแข็งกระด้างทันที “ห่างเหินจังนะ…เปลี่ยนยันสรรพนามเลย” “คุณกำลังเมินคำถามฉันอยู่!” “หิวมั้ย?” “หยุดเปลี่ยนเรื่องซักที!” หญิงสาวลุกพรวดขึ้น เดินตรงไปที่ประตูเพื่อจะเปิดออก แต่… แกร๊ก…แกร๊ก…! !!! “ทำไมมันเปิดไม่ออก!?” คนตัวเล็กพยายามทั้งดึงทั้งผลัก แต่มันไม่ขยับเลยแม้แต่น้อย ราวกับถูกล็อกจากภายนอก หญิงสาวหันกลับมา เผชิญหน้ากับสายตาเรียบนิ่งของชายหนุ่มที่ยืนกอดอกมองมาอย่างไม่รู้สึกรู้สา “ปล่อยฉันออกไปเดี๋ยวนี้!” “ไม่มีทาง” “คุณต้องการอะไร!?” “ทำไมเธอถึงทิ้งฉันไปตอนนั้น?” “คุณยังกล้าถามงั้นเหรอ? ลองย้อนดูตัวเองก่อนว่าทำอะไรไว้บ้าง!” “เจส…หนูเข้าใจผิด…” “อย่าเรียกฉันแบบนั้น! เราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว!” “เป็นสิ…ไม่เป็นได้ยังไง…” คำพูดของเขาทำให้คนฟังเริ่มหายใจไม่ทั่วท้อง เมื่อเขาค่อยๆ ก้าวเข้ามาใกล้ เธอถอยจนหลังชนประตู มือเล็กดันแผงอกของเขาเบาๆ แต่ไม่ขยับเลยแม้แต่นิด เขาใช้แขนข้างหนึ่งยันกับประตูข้างตัวของเธอ ร่างสูงข่มเงาลงมาทั้งหมดจนหญิงสาวต้องเงยหน้าสบตาเขา “เท่าที่จำได้…เรายังไม่ได้เลิกกัน” สายตาของเขาแน่วแน่ เยือกเย็นแต่แฝงด้วยบางอย่างที่ลึกกว่าโกรธ หรือเจ็บ “แต่ฉันไม่ได้รักคุณแล้ว!” “แต่พี่ยังรักเธอ…เจส” เธอเงียบลงทันทีที่ได้ยินคำนั้น…หัวใจเต้นแรงจนแทบไม่แน่ใจว่าโกรธ กลัว หรือยัง…รัก
บทล่าสุด
รุ่นพี่ที่รัก บทที่ 32 เลือด
“บอสครับ…ผู้ชายที่คุณเจสกลับมาด้วย คือคู่หมั้นเธอครับ” “…อืม สืบว่ามันเป็นใคร” “ครับ” เสียงฝีเท้าของลูกน้องคนสนิทเงียบหายไปพร้อมกับประตูที่ปิดลง บรรยากาศในห้องทำงานหรูหรากลับเข้าสู่ความเงียบงันอีกครั้ง มีเพียงเสียงลมหายใจแผ่วหนักของชายหนุ่มร่างสูงที่เอนพิงพนักเก้าอี้หนัง เขาหลับตาลงเล็กน้อย คล้ายพยายามกลั้นความเหนื่อยล้าและความอัดอั้นบางอย่างที่กำลังตีวนในอก มือหนาหยิบขวดไวน์ราคาแพงขึ้นจากโต๊ะ รินลงในแก้วคริสตัลเพียงครึ่ง ก่อนจะกระดกขึ้นดื่มราวกับต้องการให้แอลกอฮอล์ช่วยกลบความรู้สึกบางอย่างในใจให้เงียบงันลง “คู่หมั้นงั้นเหรอ…” เสียงทุ้มต่ำพึมพำแผ่วเบาอย่างเหม่อลอย ขณะสายตายังคงจับจ้องภาพตรงหน้าโดยไร้จุดโฟกัส แกร๊ก… เสียงเปิดประตูดังขึ้นอย่างไร้มารยาท พร้อมกับร่างเล็กของหญิงสาวผู้เป็นเจ้าของหัวใจเขาเดินเข้ามาด้วยท่าทางเกรี้ยวกราด เธอโวยวายเสียงดังทันทีที่ก้าวเข้ามาในห้อง “ปล่อยฉันออกไป!!” ชายหนุ่มหันไปมองเธอเพียงแผ่วเบา ไม่ได้ลุกขึ้นและไม่ได้ตอบโต้อะไร ยังคงนิ่งงันอยู่ตรงนั้นเหมือนไม่ได้รับรู้ต่อเสียงตะโกนใดๆ “ฉันบอกให้ปล่อยฉันออกไป!!” เสียงเธอดังขึ้นอีกครั้ง “พี่
รุ่นพี่ที่รัก บทที่ 31 ยังรักเธอ
ประเทศไทย “สุดท้ายฉันก็ต้องยอมทำตามคำขอของคุณย่าสินะ…เฮ้อ…ชีวิตต้องมาหมั้นกับรักแรก…” หญิงสาวพึมพำเบาๆกับตัวเอง พลางถอนหายใจขณะเดินลงจากเครื่องบิน ใบหน้าสะสวยดูเบื่อหน่าย มือเรียวโอบอกตัวเองแน่นเล็กน้อยเมื่อเจอกับลมเย็นจากเครื่องปรับอากาศในสนามบิน ข้างกายไม่มีสัมภาระอะไรนอกจากกระเป๋าสะพายข้างใบเล็กเท่านั้น ส่วนกระเป๋าเดินทางใบใหญ่สามใบ เธอมอบให้ใครอีกคนลากตามอยู่ด้านหลัง ไม่ใช่บอดี้การ์ด ไม่ใช่คนขับรถ และไม่ใช่ลูกน้อง…แต่เป็น “อเล็กซ์” คู่หมั้นของเธอเอง “ดีใจจังครับ…ได้เป็นรักแรกของพี่” !! เสียงกระซิบจากด้านหลังทำเอาหญิงสาวสะดุ้งเล็กน้อย เธอเบือนหน้ากลับไปเล็กน้อยเพื่อมองเขา ทว่าไม่ได้ตอบอะไรในทันที “เหอะ! ก็แค่รักแรก ไม่ได้แปลว่าจะได้เป็นรักสุดท้ายซะหน่อย” “…” อเล็กซ์เงียบลงทันที ดวงตาคมหลุบต่ำไปเล็กน้อย ราวกับคำพูดนั้นเป็นเข็มที่ปักลงกลางใจ หญิงสาวเองก็รู้สึกถึงความรู้สึกผิดบางอย่างแวบเข้ามาในใจ รู้ว่าเธอพูดแรงไป…แต่จะขอโทษตอนนี้ก็คงดูแปลก จะกลืนคำพูดคืนก็ทำไม่ได้เช่นกัน เธอจึงได้แต่ปล่อยให้มันค้างอยู่อย่างนั้น “ผมขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะครับ” เขายื่นกระเป๋าให้การ์ดข้างหล
รุ่นพี่ที่รัก บทที่ 30 คู่หมั้น
สหรัฐอเมริกา “ข่าวเด็ดสดๆใหม่ๆค่ะคุณผู้ชม! ประธานแห่ง K กรุ๊ป ผู้ที่เพิ่งก้าวขึ้นรับตำแหน่งได้เพียงหนึ่งปี กลับสามารถสร้างอิทธิพลในแวดวงธุรกิจได้อย่างน่าเหลือเชื่อ แต่ประเด็นร้อนที่เราจะมาพูดถึงในวันนี้ ไม่ใช่เรื่องอิทธิพลของคุณปอร์เช่นะคะ แต่เป็นเรื่องของหัวใจค่ะ! ใช่แล้วค่ะ ภาพหลุดของคุณปอร์เช่กับซูเปอร์สตาร์ชื่อดังหน้าใหม่อย่างคุณกอบัว กำลังเป็นประเด็นร้อนในโลกโซเชียล! หลายคนกำลังลุ้นกันว่า หรือทั้งคู่จะแอบคบหากันอยู่จริงๆ!?” หญิงสาวผู้หนึ่งนั่งฟังข่าวจากอีกซีกโลกผ่านไอแพดในมือ ก่อนจะยกยิ้มมุมปากด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ แววตาทั้งคมและเย็นชาราวกับรู้อะไรมากกว่าที่ใครคิด “หึ…คบกันงั้นเหรอ…น่าสนใจดีนี่” “คุณหนูเล็กคะ คุณท่านให้มาตามให้ไปรับประทานของว่างค่ะ” เสียงของสาวใช้ดังขึ้นจากหน้าห้อง หญิงสาวเงยหน้าขึ้นเพียงเล็กน้อยก่อนตะโกนตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง “เดี๋ยวเจสลงไปค่ะ” ⸻ ด้านล่างคฤหาสน์ “มาเร็วสิหลานรัก ย่าทำของโปรดไว้ให้เพียบเลยนะจ๊ะ” มาเดลิน ผู้เป็นย่าเอ่ยอย่างยิ้มแย้ม ขณะหญิงสาวเดินเข้ามาในห้องรับประทานอาหาร เจสสิก้ารีบเดินตรงไปยังโต๊ะที่เต็มไปด้วยของว่างหน้าตาน่ารับ
รุ่นพี่ที่รัก บทที่ 29 เค้าไม่กลับมา
ประเทศสหรัฐอเมริกา เสียงเบรกของรถหรูดังขึ้นเบาๆ หน้าคฤหาสน์หลังใหญ่ เอี๊ยด~ รถยนต์คันงามจอดนิ่งสนิทอยู่หน้าคฤหาสน์สุดหรู ก่อนที่ประตูหน้าจะเปิดออกพร้อมร่างสูงในชุดสูทดำของบอดี้การ์ดคนสนิท เขาก้าวเท้าไปยังประตูหลังด้วยท่วงท่าสง่างามและมั่นคง ก่อนจะเปิดมันออกอย่างสุภาพเพื่อรับหญิงสาวคนสำคัญ ขาเรียวยาวของหญิงสาวเหยียบลงจากรถทีละข้างอย่างเรียบหรูร่างของเธอปรากฏพร้อมกับเสื้อผ้าสุดหรูดูมีระดับ และทันทีที่คนตัวเล็กก้าวลงมาเต็มตัว ชายชุดดำก็ก้มศีรษะทำความเคารพด้วยความนอบน้อม “หลานรักของย่า~~~” เสียงหญิงชราเอ่ยขึ้นอย่างเปี่ยมสุข รอยยิ้มอบอุ่นของท่านปรากฏอยู่ที่หน้าประตูคฤหาสน์ ผู้เป็นย่ายืนกางแขนออกพร้อมต้อนรับหลานสาวที่ตนรักสุดหัวใจ “คุณย่า!!” หญิงสาวร้องเรียกด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น ร่างเล็กรีบวิ่งเข้าไปสวมกอดร่างอันอบอุ่นของย่าที่ไม่ได้เจอกันมานาน ทั้งสองสวมกอดกันแน่นราวกับโลกนี้มีกันแค่สองคน “คิดถึงที่สุดเลยหลานรักของย่า” “หนูก็คิดถึงคุณย่ามากกกกเลยค่ะ” เสียงใสๆ ที่แฝงด้วยความน่ารักของหญิงสาวทำเอาผู้สูงวัยยิ้มกว้าง ดวงตาเปล่งประกายไปด้วยความรักและความคิดถึง ทั้งสองเดินเคี
รุ่นพี่ที่รัก บทที่ 28 ไม่เคยลืม
“ทำไมไม่ยิ้มหน่อยวะไอ้ปอร์เช่” “นั่นดิ กูเห็นมึงเหม่อตั้งนานละ” เสียงเพื่อนสองคนดังขึ้นติดกัน คล้ายจะดึงสติชายหนุ่มให้กลับมาจากภวังค์ แต่ปอร์เช่ก็ยังคงนั่งเงียบ สีหน้าเรียบนิ่งจนเกือบจะดูเย็นชา ดวงตาเขาไม่หยุดเหลือบมองไปทั่วบริเวณคล้ายกำลังตามหาใครบางคน ทว่า…ไม่ว่าจะมองเท่าไรก็ไม่เห็นเธอคนนั้นเลย “…..” ไม่มีคำตอบ ไม่มีคำอธิบาย มีแค่ความเงียบที่แผ่ซ่านไปทั่วโต๊ะ จนเพื่อนที่นั่งอยู่ด้วยเริ่มรู้สึกอึดอัดแทน “อ่อ กูรู้ละ…” “เอาน่า ไม่เป็นไรหรอก มึงจะคิดมากทำไม น้องเจสเขาอาจจะติดธุระอยู่ก็ได้” เซนเซพูดพลางตบบ่าเบา ๆ เหมือนจะปลอบใจ แต่ปอร์เช่กลับไม่แม้แต่จะหันมามอง ริมฝีปากเม้มแน่นเล็กน้อยเหมือนกำลังพยายามสะกดกลั้นบางอย่างไว้ ทันใดนั้น เขาก็ลุกพรวดขึ้นจากเก้าอี้ คว้าโทรศัพท์ในมือแน่น ก่อนจะเดินออกไปโดยไม่พูดอะไร “เอ้า! มึงจะไปไหนวะ!” เสียงเพื่อนร้องตามหลัง แต่ชายหนุ่มไม่ได้หยุดเดิน เขากดโทรศัพท์หาหมายเลขเดิมอีกครั้ง รอสาย แต่ก็เหมือนเดิม หมายเลขที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้… มือที่ถือโทรศัพท์เริ่มสั่นเล็กน้อย เขายืนนิ่งอยู่ตรงนั้น เสียงบรรยากาศงานด้านหลังก็ดูจะค่อยๆ เ
รุ่นพี่ที่รัก บทที่ 27 แตกสลาย
ซ่า… ซ่า… ซ่า… เสียงเนื้อที่กำลังถูกผัดอยู่ในกระทะดังต่อเนื่องในห้องครัวของคอนโดสุดหรู หญิงสาวร่างบางกำลังยืนเตรียมอาหารเช้าด้วยท่าทีคล่องแคล่ว ขณะที่แสงแดดยามเช้าส่องผ่านม่านโปร่งบางเข้ามาอาบตัวเธอเบาๆ ฟุ่บ… แขนแกร่งวงใหญ่เข้ามารัดรอบเอวเธอจากด้านหลัง พร้อมกับใบหน้าคมที่ซุกลงมาตรงซอกคอขาวอย่างออดอ้อน “หอมจัง ที่รักทำอะไรครับ” เสียงทุ้มแหบเอ่ยถามพลางสูดกลิ่นหอมจากผิวเนียนตรงลำคอ “ที่รัก หนูทำอาหารอยู่นะคะ อย่าเพิ่งกวนสิ” “ก็พี่คิดถึงนี่นา” เขาไม่ฟังเลยสักนิด มือยังคงกอดแน่นราวกับไม่อยากให้เธอขยับไปไหน ร่างสูงเอาแต่แนบชิดจนหญิงสาวต้องถอนหายใจนิดๆ อย่างเอ็นดู “อีกไม่กี่วันก็วันรับปริญญาแล้ว พี่อยากได้อะไรคะ?” “พี่อยากได้หนู” “หนูบ้านหรือหนูนาคะ?” “ที่รักอ่ะ!” หญิงสาวหลุดหัวเราะออกมากับสีหน้าและน้ำเสียงแบบเด็กน้อยสามขวบของเขา ใบหน้าที่เคยเคร่งขรึมกลายเป็นออดอ้อนราวกับแมวที่อ้อนเจ้าของ เพราะรู้ว่าเขาจะไม่มีวันหยุดกวนหากยังยืนอยู่แบบนี้ ร่างเล็กจึงยื่นมือไปปิดเตาแก๊ส และหันกลับมาเผชิญหน้า— !!! แต่ไม่ทันตั้งตัว ร่างสูงก็พุ่งเข้าประกบริมฝีปากนุ่มอย่างรวดเร็ว พร
บางทีคุณอาจจะชอบ
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม
เฟเธอร์ในลมอ่อน114.1K viewsราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส!
หยาน อัน302.9K viewsภรรยาในนาม
ชะนีติดมันส์243.1K viewsรอวันหย่า คุณสามีร้าย
เงียบสงัด286.3K viewsหนี้หัวใจใต้กลลวง
แพรวรุณ464 viewsตีตรารัก
นานิซัง261 viewsเงารักแห่งจันทรา: สักวันข้าจะกลับมารักท่าน
เจียหลุนซิง361 viewsเส้นทางรัก
ซูซี่แคท / รดาพรรณราย123 views
