Semua Bab He Rejected My Marriage Proposal: Bab 41 - Bab 50

Mataman ang tingin ni Bai kay Sean—mahigpit, seryoso, at puno ng bigat ang bawat salita. "Magkakilala na kayo ni Bona noon pa?" Ngumiti si Sean nang may halong pangungutya. "Hindi niyo ba napansin?" "Si Bona... dati mong sekretarya, tama ba? Ikaw ang dating boss niya." "Matanda na kayo, Master, pero hindi kayo dapat magsisi sa ‘kin. Hindi ko naman tinangkang itago—ang problema, ‘yung paborito niyong disipulo ang may gusto nun. Siya mismo ang nagsabi na huwag ko kayong sabihan." Tinuro niya ang pulang alak sa pisngi, saka natawa ng bahagya. "O ayan, tignan niyo. Ginanyan niya ‘ko, tapos parang wala lang sa inyo." Si Bai, na kilala sa pagiging mahinahon at palatawa, ngayo’y nanginginig ang mga kamay habang

Kalma lang na sagot ni Bona, “Sir Sean, wala namang dapat patawarin o hindi patawarin sa atin. Wala ka namang ginawang mali. Ako lang talaga ‘yung nag-assume—akala ko kasi ‘yung kabaitan mo, pagmamahal na ‘yun.” “Yun pala, parang alaga mo lang ako. Katulad nung Samoyed na aso mo.” “Sir Sean, kung may pera ka naman, kahit anong klaseng babae, kaya mong bilhin. Mas madali pa silang magpaka-pleasing kaysa sa’kin.” Hindi na niya hinintay ang reaction ni Sean. Agad siyang tumingin kay Assistant Robbie na papalapit, “Boss mo may sakit sa tiyan. Paki dala na lang siya sa ospital. May kailangan pa akong asikasuhin, mauna na ‘ko.” Diretso siyang pumasok sa elevator, hindi man lang lumingon. Habang unti-unting nagsasara ang pinto ng elevator, napatitig si Assistant Robbie kay Sean—halatang kawawa at lutang ang boss niya. Napabuntong-hininga na lang siya. Nilapitan niya agad si Sean para alalayan. “Sir Sean, dalhin na po kita sa ospital.” Pero tinabig siya ni Sean, kita ang sama ng loob s

Sabay na napatingin kina Sean sina Arthur at Bona.Ayun 'yung lalaking parang aso, kalmado lang na umiinom ng tsaa na parang walang nangyayari. May pa-ngiting konti sa labi, pero 'yung mga mata niya—seryoso.Walang sabi-sabi, dinelete ni Bona 'yung picture sa phone ng tatay niya. Tapos ngumiti siya nang matamis.“Dad, okay naman 'yung judge na 'yon. Kung kami man, at least may mapag-uusapan kami. Sige na, ikaw na bahala.”Tuwa si Arthur. “Sige, kontakin ko after dinner. Nakilala mo na siya noon nung bata ka pa—lagi ka niyang binabanggit.”Tapos bumaling siya kay Sean, maayos pero may distansya ang tono.“Sean, gets ko naman 'yung gusto mo. Pero ilang beses na rin kayong naghiwalay-balik. Ayokong masaktan ulit si Bona. Mas okay na siguro na maghiwalay na lang talaga kayo.”“Uncle Arthur, ako—”Pipigilan sana ni Sean, pero pinutol na siya agad ni Arthur.“Halika na, kain na tayo. Niluto ko 'yung paborito ni Bona—nilagang hipon at ginisang alimango na maanghang.”Pagtingin ni Sean sa lam

 Nang ituro siya ni Sean, napahinto sa kaba si Lin.Pero ang ekspresyon sa mukha nito ay puno ng gulat.Napatawa na lang siya ng pilit.“Sean, apo ko rin siya. Paano ko magagawang itakwil 'yon? Hindi ba’t sinabi na ni Bona sa’yo? Ibinintang niya sa akin kasi galit siya sa akin. ‘Wag kang maniwala sa kanya.”Pero malamig lang siyang tinitigan ni Sean.Hindi na niya kilala kung nasaan na ang ina na minsan ay nagmahal sa kanya at sa kapatid niya ng buong puso.Bakit parang ibang tao na siya simula nang mangyari ang insidenteng ‘yon?Mahigpit niyang pinipigilan ang galit sa labi, saka mahina pero buo ang sinabi:“Shun.”Nang marinig ito ni Lin, tila kinilabutan siya.Pero agad din siyang kumalma.“Doon ako kadalasang kumukuha ng gamot. Bakit, may problema ba?”“Kilala mo ba si ma

Tahimik lang si Sean habang hinihimas ang ulo ni BonaMay lamig sa kamay niya, pero ramdam mo rin ‘yung panginginig. Parang sinisikap niyang hindi madurog.At si Bona?Nakatingin lang sa kanya. Walang imik. Wala nang galit, pero wala ring lambing.Mas gusto pa sana niya ‘yung dati… ‘yung Sean na mapilit, mayabang, hindi takot masaktan o manakit. Kasi kung gano’n pa rin siya, mas madaling tapusin. Mas madaling talikuran.Pero itong nasa harap niya ngayon?Parang papel na basa, isang hawak lang, puwedeng tuluyang mapunit.Napilitan siyang ngumiti, pero hindi umabot sa mata.“Mr. Fernandez,” malamig ang boses niya. “Hindi mo na kailangang magpasalamat. Trabaho ko lang ‘yon. Binayaran mo na ako.”Hindi niya sinagot ‘yung hinihintay nitong tanong.Wala siyang sinabing "mahal pa kita”, "huwag mo akong iwan", o kahit anong pwedeng pagkapitan.Walang drama. Isang tapik lang sa likod, pormal. Parang sinasabi niyang: hanggang dito ka na lang.At doon naramdaman ni Sean na wala na talaga siyang