Semua Bab มัดใจยัยร้อยเล่ห์: Bab 21 - Bab 30

ห้องอัดเพลงของโปเต้และแล้ววันที่ทั้งสองคนต้องเข้าห้องอัดทำเพลงคู่กัน พี่ศรที่ทำเพลงให้ผ่านการพิจารณาจากเฮียครามและพี่โปเต้แล้วเรียบร้อย แต่มีใครบางคนที่ยังคงกลัวและเป็นกังวลในเสียงของตนเอง เธอไม่อยากเอาอนาคตของมาคินมาทำลายลงด้วยมือของเธอ"พี่ร้อยดาวหาอะไร" อ๊อฟเห็นร้อยดาวเดินวนไปวนมา "เปล่า...พี่ไม่ได้หาอะไร พี่.." ร้อยดาวเสียงสูงกลบเกลื่อน"พี่เดินวนเวียนหาอะไรของพี่หละ" "ฉันไม่ได้หาของอ๊อฟ แต่วันนี้พี่โปเต้ให้ไปเข้าห้องอัดไง พี่ตื่นเต้นพี่เป็นกังวลกลัวไปทำให้มาคินพังนะสิ" "โธ่ ไอ้เรานึกว่าอะไรเดินวนจัง พี่คิดมาก" อ๊อฟพูดไปเดินไปชงกาแฟมาแก้วนึง"แกก็รู้ว่าพี่ไม่ได้เป็นคนร้องเพลงเพราะเสียงเพี้ยนแบบตกร่องเลยนะ" ร้อยดาวที่ยังเดินวนไปวนมา"ผมว่าพี่ลงมานั่งก่อนเถอะ ผมเห็นพี่เดินไปเดินมา ""ฉันไม่เป็นไรหรอกน่า แค่เดินวนไปมาเอง""พี่ไม่เป็น แต่ผมเป็นลงมานั่งนี่ก่อน ผมลายตาเวียนหัว" อ๊อฟบอกพี่สาว ทั้งสองพี่น้องเถียงกันเสียงดังจนอีกคนต้องเปิดห้องออกมาอาการสะลึมสะลือนอนเพิ่มตื่น"เสียงดังจังอ๊อฟใครเป็นอะไร" มาคินถามน้องที่ลากร้อยดาวมานั่ง"ก็พี่ร้อยอะดิ วันนี้น่าจะไม่เต็มร้อย" อ๊อฟนั่งจิบก

มาคินที่รู้สึกเป็นห่วงว่าเธอไม่ออกมาจากห้องเลย เขาพอจะมีแบรนด์ดฺซุปไก่สกัด เขาหยิบออกมาพร้อมซาลาเปาหนึ่งลูกที่อุ่นด้วยไม่โครเวฟพอร้อน ๆ เขาใส่ถุงหิ้วเอาไว้ห้อยที่หน้าประตูห้องแล้วเคาะเรียกเธออยู่สักพักจนมีเสียงคนเดินออกมาเปิดประตู แต่มาคินเดินไปหลบตรงมุม ซุ่มแอบมอง จนร้อยดาวเปิดประตูออกมาแต่ก็ไม่มีใครสักคน เธอจะปิดประตูกลับเข้าห้อง แต่ดันมีของมาขวางตรงลูกบิด" ของใครกันหละ มาแขวนที่หน้าห้องเรา " ร้อยดาวเอ่ยด้วยความงุนงง แต่ก็ยอมหยิบเข้าไปด้วย คิดว่าต้องเป็นของคนในบ้าน"ขอบคุณนะ" ร้อยดาวที่ตะโกนออกมาลอย ๆ แต่ใครอีกคนที่แอบมองอยู่กลับมีรอยยิ้ม ร้อยดาวหยิบของแล้วกลับเข้าไปในห้อง มาคินเดินออกมาจากมุมมานั่งที่โซฟาแทน อ๊อฟที่เห็นทุกอย่างเดินเข้ามาแซวพี่ชายตรงโซฟา"จะดูแลเขา ก็ต้องหลบด้วยนะพี่ชายเรา" อ๊อฟเองเริ่มรู้สึกว่าพี่ชายแอบชอบพี่สาว"อ๊อฟ เห็นหรอ " มาคินถึงกับสะดุ้งเมื่อโดนน้องชายแซว "เห็นตั้งแต่ พี่เวฟซาลาเปาแล้ว ผมแอบถ่ายพี่อยู่ยังลงคลิปในติ๊กต๊อกเลย" อ๊อฟเอ่ยออกมา ทำเอามาคินแทบอาย "ว่าอะไรนะ เอาลงติ๊กต๊อกด้วย อ๊อฟ เดี๋ยวร้อยดาวก็โดนอีกหรอก ทำอะไรไม่คิดก่อนเลย " มาคินที่พอรู้ก็ต่

หลังจากวันที่ร้อยดาวมีเรื่องกับพี่นักข่าวคนหนึ่งที่สถานีตำรวจ โดยที่เรื่องวันนั้นยังไม่ทันถึงค่ายเพลง และวันที่ปล่อยโปรโมตเพลงก็เข้ามา และก็มีพี่สื่อมวลชนมากมายหลายสำนักมาทำข่าว เพราะเพลงของน้องทั้งสองคนที่ปล่อยออกไปทั้งเอ็มวี และ ซิงเกิลตามหน้าปัดวิทยุมาแรงติดอันดับหนึ่งของประเทศ หลายสถานีวิทยุ ก็ถึงวันที่น้องทั้งสองคนจัดแถลงข่าวรับงานเดินสายที่มากขึ้น นักข่าวที่มาลงทะเบียนและหยิบใบโบชัวร์ รวมถึงนักข่าวคนนั้นที่เดินเข้ามา เขามองไปยังภาพโปสเตอร์ด้านบน ของนักร้องคู่กรณี ด้วยความแค้นเคืองร้อยดาว ที่โรงพักในวันนั้น "ยัยเด็กคนนี้ เป็นนักร้องงั้นเหรอ" นักข่าวคนนี้เริ่มเข้าไปนั่งตรงมุมเสามุมหนึ่งที่หลบสายตาของคนอื่น ๆ เมื่อเวลาใกล้เข้ามาแล้ว เฮียคราม พี่โปเต้ พี่อู๋ เข้ามาส่งกำลังใจให้เด็กทั้งสองคนในห้องแต่งตัว เพื่อเป็นกำลังใจ มาคินเองที่ไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นมากนัก แต่คนที่กำลังจะหลุดน่าจะเป็นร้อยดาว เธอพยายามนั่งอ่านคำถามวนไปหลาย ๆ รอบ เธอกลัวที่จะตอบคำถามผิด เธอกลัวที่จะทำให้มาคินต้องมาพังเพราะงานแถลงข่าววันแรกครั้งนี้ พี่ ๆ สื่อมวลชน พี่ ๆ เอฟซีที่ได้รับเชิญจากทางค่ายเข้ามากันจนเต็มสตู

เสียงล้อรถบดเคลื่อนผ่านถนนลัดเลาะสู่ท่าเรือ พร้อมเสียงลมหายใจเบา ๆ ของเหล่าศิลปินที่เริ่มหมดแรงจากการเดินทางอันยาวนาน ดวงตาของร้อยดาวหันมองออกนอกหน้าต่าง เธอมองวิวภูเขาสลับกับทะเลเป็นระยะ พลางถอนหายใจเบา ๆ“ใกล้ถึงหรือยังคะลุงยะห์” ร้อยดาวถามขึ้น“อีกประมาณยี่สิบนาทีหนู เตรียมตัวขึ้นเรือได้เลย” ลุงยะห์ตอบพลางยิ้มมุมปากในกระจกมองหลังมาคินที่นั่งข้าง ๆ พิงหน้าต่างเงียบ ๆ เขาหลับตานิ่ง แม้ดูเหมือนนอนหลับ แต่สีหน้าซีดเซียวของเขาทำให้ร้อยดาวอดเป็นห่วงไม่ได้“ยังเวียนหัวอยู่เหรอ” เธอถามเบา ๆ ไม่ทันที่มาคินจะตอบ เธอก็ยื่นซองลูกอมรสมะนาวในมือไปให้“กินหน่อย เดี๋ยวขึ้นเรือจะโคลงหนักกว่านี้อีก” น้ำเสียงเธอฟังดูห้วน แต่เต็มไปด้วยความห่วงใยแบบปากไม่ตรงกับใจมาคินลืมตาขึ้น มองเธออยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะรับลูกอมมากินแล้วพยักหน้าเบา ๆ“ขอบใจนะ ร้อยดาว”“อย่าคิดว่าฉันใจดี แค่อยากให้นายไม่อ้วกใส่ฉันตอนอยู่บนเรือ” เธอหันหน้าหนีไปนอกหน้าต่างเสียงหัวเราะเบา ๆ ของอ๊อฟดังมาจากเบาะหลัง พร้อมเสียงล้อของก็อปเปอร์ “พี่ร้อยดาวดูแลพี่คินเหมือนแม่ดูแลลูกเลยนะครับ ฮ่าๆๆ”“ไอ้อ๊อฟ!” มาคินหันไปแยกเขี้ยวใส่น้องชาย ร้อย

สองคนเดินเรียบหาดอย่างช้า ๆ แสงไฟจากที่พักด้านหลังส่องไกลพอให้เห็นรอยเท้าทั้งคู่พาดเคียงกันบนทราย“คืนนี้มัน... เงียบจังเนอะ” เธอพูดขึ้น“เงียบพอดีที่จะได้ยินเสียงในหัวใจตัวเอง" เธอหันไปมองเขาเล็กน้อย มุมปากยกยิ้มขืน ๆ “พูดแบบนี้... จะสารภาพอะไรเหรอ?” มาคินหยุดเดิน เธอเลยหยุดตาม และหันกลับมาชายหนุ่มยืนอยู่กลางลมทะเล ผมเขาปลิวเล็กน้อย ใบหน้าเงยขึ้นนิดหน่อย แต่ดวงตาจับจ้องมาที่เธออย่างมั่นคง“ตอนแรกฉันก็ไม่แน่ใจว่าเราสองคนที่ถูกบังคับให้เป็นคู่จิ้น จะมีอะไรจริง ๆ ไหม”“...”“แต่ยิ่งทำงานด้วยกัน ยิ่งได้เห็นเธอเวลาไม่ได้อยู่ต่อหน้าแฟนคลับ เวลาเธอยุ่งเหยิง... หรือแม้แต่เวลานั่งหลับในรถแล้วกรนเบา ๆ”ร้อยดาวเบิกตา “เฮ้ย!”“ฉันชอบเธอว่ะ ร้อยดาว” เขาพูดขึ้นต่อโดยไม่หลบตา เงียบจนน่ากลัวว่าคำสารภาพนี้จะลอยหายไปกับเสียงคลื่น แต่เธอกลับก้มหน้านิดเดียว แล้วเอ่ยเสียงเบา“รู้ตัวมานานแล้วแต่คิดว่านายไม่ได้จริงจัง”“ฉันไม่ใช่คนดีอะไรมากหรอกนะ ไม่ใช่คนโรแมนติก ไม่ใช่พระเอกนิยาย... แต่ทุกครั้งที่เธออยู่ใกล้ ฉันก็ไม่ได้อยากเป็นอย่างอื่นเลยนอกจากคนที่เธอวางใจได้" เธอค่อย ๆ เดินเข้ามาใกล้ แล้วกระซิบเสียงเ