คืนพิเศษท่ามกลางหมู่ดาว

สองคนเดินเรียบหาดอย่างช้า ๆ แสงไฟจากที่พักด้านหลังส่องไกลพอให้เห็นรอยเท้าทั้งคู่พาดเคียงกันบนทราย

“คืนนี้มัน... เงียบจังเนอะ” เธอพูดขึ้น

“เงียบพอดีที่จะได้ยินเสียงในหัวใจตัวเอง" เธอหันไปมองเขาเล็กน้อย มุมปากยกยิ้มขืน ๆ

“พูดแบบนี้... จะสารภาพอะไรเหรอ?” มาคินหยุดเดิน เธอเลยหยุดตาม และหันกลับมา

ชายหนุ่มยืนอยู่กลางลมทะเล ผมเขาปลิวเล็กน้อย ใบหน้าเงยขึ้นนิดหน่อย แต่ดวงตาจับจ้องมาที่เธออย่างมั่นคง

“ตอนแรกฉันก็ไม่แน่ใจว่าเราสองคนที่ถูกบังคับให้เป็นคู่จิ้น จะมีอะไรจริง ๆ ไหม”

“...”

“แต่ยิ่งทำงานด้วยกัน ยิ่งได้เห็นเธอเวลาไม่ได้อยู่ต่อหน้าแฟนคลับ เวลาเธอยุ่งเหยิง... หรือแม้แต่เวลานั่งหลับในรถแล้วกรนเบา ๆ”

ร้อยดาวเบิกตา “เฮ้ย!”

“ฉันชอบเธอว่ะ ร้อยดาว” เขาพูดขึ้นต่อโดยไม่หลบตา เงียบจนน่ากลัวว่าคำสารภาพนี้จะลอยหายไปกับเสียงคลื่น แต่เธอกลับก้มหน้านิดเดียว แล้วเอ่ยเสียงเบา

“รู้ตัวมานานแล้วแต่คิดว่านายไม่ได้จริงจัง”

“ฉันไม่ใช่คนดีอะไรมากหรอกนะ ไม่ใช่คนโรแมนติก ไม่ใช่พระเอกนิยาย... แต่ทุกครั้งที่เธออยู่ใกล้ ฉันก็ไม่ได้อยากเป็นอย่างอื่นเลยนอกจากคนที่เธอวางใจได้" เธอค่อย ๆ เดินเข้ามาใกล้ แล้วกระซิบเสียงเบา

“งั้นก็อย่าหนีฉันนะ ต่อให้เราต้องกลับไปเป็นแค่คนที่ยืนบนเวทีเดียวกัน ฉันก็ยังอยากให้เธออยู่ข้างฉันแบบนี้” มาคินยิ้ม และพูดเสียงเบา ๆ อย่างระมัดระวัง

“ก็ไม่เคยคิดจะไปไหนอยู่แล้ว ” เขายื่นมือออกมาเบา ๆ เธอวางมือลงไปบนมือเขาโดยไม่ลังเลและคืนนั้น ไม่มีสปอตไลต์ ไม่มีคนดู ไม่มีเสียงปรบมือ

มีเพียงคลื่นทะเล ลม และหัวใจสองดวงที่เดินเคียงกันไปเรื่อย ๆ บนรอยทรายที่ไม่ต้องการคนจำ แต่จะไม่มีวันจางหายจากความรู้สึกของทั้งสอง แสงเช้าที่เปลี่ยนบางสิ่งไปตลอดกาล

แสงแดดอ่อน ๆ สาดผ่านผ้าม่านสีขาวของรีสอร์ทริมทะเล เสียงนกนางนวลลอยมากับลมเค็มบางเบา ทะเลในยามเช้าดูเงียบสงบเหมือนทุกอย่างไม่มีอะไรเปลี่ยน แต่บางอย่างในใจใครบางคนเปลี่ยนไปแล้ว

ร้อยดาวลืมตาตื่นช้า ๆ บนเตียงเดี่ยวของเธอ แสงเช้าเล็ดลอดเข้ามาเธอหรี่ตาเบา ๆ ก่อนยกยิ้มจาง ๆ กับภาพเมื่อคืนที่ยังวนเวียนในหัว เสียงคลื่นมือของมาคินคำพูดจริงใจ

     เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดดูรูปเมื่อคืน ที่มีแฟนคลับส่งแท็กมาทางไอจีบ้างแล้ว บางรูปเบลอ ๆ แต่ก็พอเห็นว่าใครยืนข้างใครในมุมเงียบหลังเวที มาคินตอบสตอรี่หนึ่งของเธอไว้แค่คำว่า “:)” แต่แค่นั้น...ก็เหมือนโลกหยุดนิ่งไปครู่หนึ่ง

อีกมุมของรีสอร์ท อ๊อฟกับมาคินที่แชร์ห้องกัน ต่างจัดกระเป๋าเตรียมตัวกลับ

“เมื่อคืนหายเมารถเลยดิ ” อ๊อฟถามยิ้ม ๆ ขณะม้วนเสื้อยืดใส่กระเป๋า มาคินพยักหน้าเบา ๆ ขณะนั่งมองทะเลผ่านหน้าต่าง

“อืม แต่ไม่ใช่เพราะอากาศหรอก”

“เพราะพี่ร้อยดาว” ไม่มีคำตอบ มีแค่รอยยิ้มมุมปากของพี่ชายที่อ๊อฟไม่ค่อยเห็นบ่อยนัก

โต๊ะอาหารเช้ารวมตัวกันช้า ๆ อาหารเป็นบุฟเฟต์แบบง่าย ๆ มีทั้งข้าวต้ม ไข่ดาว ขนมปังปิ้ง แต่ร้อยดาวนั่งเงียบกว่าเดิม มาคินนั่งข้าง ๆ เธอโดยอัตโนมัติ ไม่มีการแย่งเก้าอี้ ไม่มีการเกี่ยงที่นั่งไม่มีการถีบตลก ๆ แบบวันแรกแต่กลับเต็มไปด้วยสายตาที่อ่อนโยนกว่าครั้งไหน ๆ

“เมื่อคืนอากาศดีเนอะ” มาคินเอ่ยเบา ๆ ตอนที่ร้อยดาวตักข้าวต้มเข้าปาก

“อืม นอนได้เต็มตากว่าทุกคืน" อาร์ตนั่งอยู่อีกด้าน เขาแอบเงยหน้ามองทั้งคู่ผ่านขอบแก้วกาแฟ แล้วทำสีหน้าครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะวางแก้วลงแรงกว่าเดิมนิดหนึ่ง

“แปลกดีนะ เมื่อวานหลังโชว์จบ แต่ละคนแยกกันเร็วยกเว้นบางคนที่หายไปเป็นคู่” เขาพูดขึ้นเหมือนลอย ๆ แต่ทุกคนที่โต๊ะหันไปมองมาคินกับร้อยดาว

เธอแทบสำลักข้าวต้ม แต่มาคินกลับหันไปมองอาร์ตตรง ๆ แล้วตอบกลับนิ่ง ๆ

“ก็เดินคุยกันธรรมดา ไม่ได้ฆ่าใครนี่”

“แน่ใจเหรอว่าแค่คุย” อาร์ตเลิกคิ้ว ดวงตาจับจ้องนิ่ง ๆ มีบางอย่างในน้ำเสียงของเขาที่เปลี่ยนไปจากเดิมอ๊อฟมองพี่ชาย แล้วรีบเปลี่ยนเรื่อง

“พี่อาร์ต จะกลับไฟลต์กี่โมงนะครับ”

“กลับพร้อมกันหมดนั่นแหละ” เขาตอบทันที

“ไม่เห็นอยากกลับเลย” มาคินพึมพำเบา ๆ แต่ร้อยดาวได้ยิน เธอหันมาหาเขา แล้วเอ่ยเสียงเบาแบบแกล้ง ๆ

“อย่าบอกนะว่าอยากอยู่ต่อ”เขายิ้มแล้วตอบกลับเสียงทุ้ม

“ถ้าเธออยู่ฉันก็อยู่ได้อีกเป็นอาทิตย์เลย

และแม้ว่าคอนเสิร์ตจะจบลงแล้ว แม้ทริปออนทัวร์จะเดินทางมาถึงวันสุดท้าย แต่บางความรู้สึก เพิ่งเริ่มออกเดินทางและคนบางคนเพิ่งรู้ตัวว่า เสียงหัวใจในค่ำคืนที่ไม่มีไมค์ ไม่มีแฟนคลับ ดังกว่าทุกเพลงที่เคยร้องมาในชีวิต

หลังมื้อเช้า ทีมงานทยอยเก็บของเพื่อเตรียมเช็กเอาต์ออกจากรีสอร์ท รถตู้ที่จอดรออยู่หน้าล็อบบี้ทำให้บรรยากาศของการแยกย้ายเริ่มเข้ามาใกล้ แต่บางคนกลับยังไม่ได้แยกจากความรู้สึกบางอย่างในใจ

อาร์ตยืนพิงเสาไม้หน้าล็อบบี้ มือถือกาแฟเย็นที่ดูเหมือนจะละลายจนจืดไปนานแล้ว สายตาของเขาไม่ได้มองวิวทะเล ไม่ได้มองกระเป๋าเดินทาง แต่จับจ้องไปยังมาคินกับร้อยดาว ที่นั่งบนบันไดขั้นล่างสุดของล็อบบี้

สองคนนั้นหัวเราะกันเบา ๆ ขณะดูภาพในมือถือ

ไม่มีการแสดง ไม่มีคนดู แต่สายตาของพวกเขากลับมีเพียงกันและกัน อาร์ตขบริมฝีปากล่างเล็กน้อย ก่อนหันหน้าหนีทันทีที่มาคินหันมาสบตาเขา

“พี่อาร์ตจะนั่งหน้ารถหรือข้างหลังครับ?” เสียงอ๊อฟถามอย่างสุภาพ

“หลังสุด” อาร์ตตอบทันควัน แม้ทุกคนรู้ว่าเขาไม่ชอบที่นั่งท้าย อ๊อฟเลิกคิ้วนิด ๆ แต่ไม่ถามต่อ

บนรถตู้ เสียงพูดคุยเบา ๆ ดังกระจายเป็นหย่อม ๆ มาคินกับร้อยดาวนั่งฝั่งเดียวกันอีกแล้ว และครั้งนี้ไม่มีใครแย้ง

นอกจากสายตาของอาร์ตที่มองจากแถวหลังสุดผ่านกระจกด้านข้าง เขานั่งเงียบ โทรศัพท์เปิดค้างที่แอพโน้ตเพลง แต่ไม่มีสักคำถูกพิมพ์

ในหัวเขากลับวนเวียนกับภาพของร้อยดาวที่เคยเดินตามเขาไปปรับซาวด์วันแรกภาพของเสียงหัวเราะบนโต๊ะอาหารที่เคยมีเขานั่งกลางภาพของรอยยิ้ม ที่วันนี้เขาไม่ได้เป็นคนทำให้เกิดอีกต่อไป

“พี่อาร์ตเป็นอะไรหรือเปล่าครับ” ก็อปเปอร์กระซิบถามเบา ๆ

“เปล่า” เขาตอบเสียงนิ่ง

“พี่ดูเงียบ ๆ ไป”

“ถ้าจะให้หัวเราะแบบคนกำลังอินเลิฟ ฉันคงทำไม่ได้อะดิ” อาร์ตตอบกลับเสียงแผ่ว แต่เฉียบคมพอให้คนข้าง ๆ อึ้ง

ขณะมาคินกับร้อยดาวหัวเราะกับภาพในมือถือ ที่เบาะหลังสุดชายหนุ่มอีกคนหลับตาลงช้า เสียงเพลงในหูฟังดังคลอขึ้นในใจ

“ที่เธอเห็นฉันเงียบไม่ใช่ว่าฉันไม่รู้สึก”

“แค่ไม่รู้จะรู้สึกในฐานะอะไรแล้ว" และนั่นเป็นครั้งแรกในทริปนี้ ที่อาร์ตอยากให้ใครสักคนถามเขาบ้างว่า

"สบายดีไหม" เพราะคำตอบนั้น อาจไม่มีใครอยากได้ยินจริง ๆ