ดนตรีสองฝั่ง

ภายในห้องประชุมใหญ่ของค่ายเพลง บรรยากาศเคร่งเครียดแต่เต็มไปด้วยความคาดหวังของทุกคน เฮียสงคราม เจ้าของค่ายผู้ทรงอิทธิพล นั่งหัวโต๊ะด้วยท่าทีสงบสุขุม ข้างเขาคือ "พี่โปเต้" โปรดิวเซอร์รุ่นพี่ที่ดูแลศิลปินรุ่นใหม่อย่างใกล้ชิด

รอบโต๊ะเต็มไปด้วยศิลปินรุ่นใหม่ที่กำลังมาแรงในค่าย มาคิน, ร้อยดาว, อ๊อฟ, ก็อปเปอร์ และทีมงานเบื้องหลังอีกหลายชีวิต ทั้งหมดกำลังฟังโปเต้พูดถึงโปรเจกต์ใหม่ที่กำลังจะเปิดตัว

“พวกเราเติบโตเร็วมากในปีนี้ งานครั้งนี้จะเป็นการรวมพลังของทุกคนในค่าย โดยเราจะแบ่งเป็นโปรเจกต์ซีรีส์เอ็มวีสามตอน”

โปเต้เปิดสไลด์โปรเจกต์ขึ้นบนหน้าจอ พาสแรกความรัก ความฝัน ความจริง นำโดยมาคินและร้อยดาว พาสสอง ดนตรีในกลิ่นอายคนสู้งานของอ๊อฟกบก็อปเปอร์ สองคนนี้เอฟซีกำลังจับตา และเริ่มมีฐานแฟนคลับ พาสสุดท้ายมิตรภาพตอนจบของโปรเจกต์รวบรวมทุกศิลปิน แทนคำขอบคุณจากทีมขงผม

ระหว่างที่ทุกคนกำลังตั้งใจฟัง เสียงประตูห้องประชุมถูกเปิดออก พร้อมการปรากฏตัวของ "ยิปซี" สาวแซ่บสไตล์แรงที่ทุกคนรู้จักดี เธอเป็นหนึ่งในดาราเรื่องมาก ที่มีชื่อเสียงในอดีต แต่ช่วงหลังเงียบไปไม่มีงาน เธอเลยเลือกที่จะเกาะเฮียคราม ทั้ง ๆ ที่แกเป็น

“ขอโทษค่ะที่มาช้า หนูเห็นว่าเฮียมีประชุมเลยขอมาฟังด้วยนิดนึงนะคะ” ยิปซีเดินไปนั่งลงข้าง ๆ เฮียสงคราม ก่อนจะปรายตามองมาทางร้อยดาวที่นั่งเงียบ ๆ โปเต้ชะงักนิดหน่อย

“คือวันนี้เราจะพูดเรื่องงานที่วางไว้เฉพาะศิลปินที่อยู่ในโปรเจกต์นะเฮีย มันก็ไม่ควรที่จะมีคนนอก ” ยิปซีไม่สนใจ เธอยิ้มพร้อมอ้อนเฮียสงครามเสียงหวาน

“เฮียขาหนูอยากมีบทในเอ็มวีด้วยได้มั้ยคะ ขอเล่นกับมาคินก็ได้ หนูอยากลองอะไรใหม่ ๆ ด้วย แถมจะสิ้นเดือนแล้ว ไม่มีงานเลยค่ะ”

โปเต้มองหน้าเฮียสงครามอย่างอึดอัด เห็นได้ชัดว่าเขาไม่อยากให้เกิดปัญหาในโปรเจกต์ โดยเฉพาะกับร้อยดาวที่ดูไม่สบอารมณ์ทันที

“เอ่อ เรื่องนี้อาจทำให้โปรเจกต์เสียบาลานซ์นะครับเฮีย ผมเกรงจะมีปัญหากับตัวบท” แต่เฮียสงครามพยักหน้าเบา ๆ ตามความต้องการของยิปซี

“ให้เธอเล่น” โปเต้ถอนหายใจ ก่อนจะพูดเสียงเบาแต่ชัดเจน

“งั้น จะหาแทรกเป็นตัวละครลับในตอนที่หนึ่งก็แล้วกันครับ” ยิปซียิ้มอย่างพอใจ หันไปมองร้อยดาวและส่งยิ้มหวานเจือเยาะ

ทันใดนั้นประตูห้องก็เปิดอีกครั้ง อาร์ต เดินเข้ามาพร้อมกับ พี่อู๋ โปรดิวเซอร์อีกทีมที่ดูแลอาร์ตมาตลอด โปเต้มองพี่อู๋นิ่ง ๆ

“มาเร็วเหมือนกันนะครับพี่” โปเต้ทักทาย

“เฮียเรียก ไม่มาก็คงโดนมองว่าไม่มืออาชีพ” พี่อู๋ตอบกลับด้วยน้ำเสียงเย็นชา อาร์ตเดินไปนั่งฝั่งตรงข้ามมาคิน ไม่มีการทักทาย ไม่มีรอยยิ้ม เฮียสงครามพูดเสียงเรียบแต่กดดัน เข้ามาถึงพูดถึงงานตนเอง

"ในเมื่ออยู่ครบแล้ว ก็จะประกาศให้ชัด ถ้างั้นโปรเจกต์นี้จะมีสองทีม สองโปรดิวเซอร์ดำเนินงานควบคู่กันได้ไหมโปเต้”

"พี่เขาอยากทำกับผมหรอ อาร์ตอีก มาตราฐานสูงขนาดนั้น"

“ทีมโปเต้ เริ่มก่อน เปิดซีรีส์ด้วยงานของมาคิน ร้อยดาว อ๊อฟและก็อปเปอร์แนวป๊อปสนุกสนาน”

“ทีมอู๋ จะเริ่มหลังจากนั้นหนึ่งเดือน กับเพลงเดี่ยวของอาร์ต และงานภาพแนวดาร์ก” พี่อู๋พูดขึ้นทันที

“ขออนุญาตแยกการทำงานจากฝั่งโปเต้ชัดเจนนะครับ เราจะคุมงานเองทั้งหมด” อาร์ตเสริมทันที

“ผมอยากให้เพลงของผมชัดเจนในแนวของผม และไม่มีการแทรกศิลปินที่ไม่เกี่ยวข้องครับ” โปเต้พยักหน้าเบา ๆ ไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ ยิปซีทำหน้าเหวอเล็กน้อย เมื่อเห็นทีมของอาร์ตเดินเข้ามา เฮียสงครามหันไปพิจารณาเธอสักพัก

“ถ้าอย่างนั้น ถ้าเธอยัวอยากได้งาน ให้ยิปซีไปอยู่ฝั่งคุณอู๋แทน เอ็มวีของอาร์ตน่าจะเหมาะกว่า” สงครามวางผใหม่ เพราะเขายังอยากขายคู่จิ้น โปเต้ยกมือขึ้นเล็กน้อยเหมือนจะโล่งใจ พี่อู๋นิ่งไปครู่หนึ่งก่อนพยักหน้า

“ตกลงครับ ถ้าเฮียตัดสินใจแบบนั้น” เฮียสงครามปิดประชุมด้วยคำพูดหนักแน่น

"ใครทำให้ดีจะได้ไปต่อ ใครสร้างปัญหาจะรู้ตัวเองดี” ห้องประชุมเงียบลงทันที โปเต้หันไปหาทีมศิลปินของเขาอย่างมั่นใจ

" อย่าสนใจคนอื่น ทำให้ดีที่สุดในแบบของเรา"

มาคินมองร้อยดาว เธอเองก็พยักหน้าเบา ๆ อย่างเข้าใจ อาร์ตนั่งนิ่งสายตาคมกริบ ส่วนยิปซียิ้มกว้างอย่างได้ชัย

ห้องประชุมว่างเปล่าอีกครั้ง หลังจากศิลปินและทีมงานทยอยกันเดินออกไปทีละคน บางคนจับกลุ่มคุยกันเบา ๆ บางคนหายไปเงียบ ๆ เหมือนไม่อยากให้ใครเห็นสีหน้า เหลือเพียงแค่ “ยิปซี” ที่ยังไม่ขยับออกไปจากเก้าอี้ของเธอ

เธอค่อย ๆ หันหน้ามามองชายที่นั่งอยู่หัวโต๊ะอย่างเงียบ ๆ

เฮียสงคราม เอนหลังบนเก้าอี้ผู้บริหารตัวใหญ่ แขนพาดพนัก มือจับขมับเบา ๆ เหมือนคนที่ใช้พลังสมองไปมากกับการควบคุมสถานการณ์ทั้งห้อง เสียงส้นสูงค่อย ๆ เคาะพื้นเบา ๆ ยิปซีลุกขึ้นเดินเข้ามาใกล้

“เฮียเหนื่อยมั้ยคะ” เสียงของเธอหวานกว่าตอนอยู่ต่อหน้าคนอื่น ลมหายใจอุ่น ๆ แผ่วเบาเมื่อเธอก้มลงกระซิบใกล้หู สงครามไม่ได้ขยับไปไหน แต่ก็ไม่ได้ขานรับ

“เฮียไม่ออกไปไหนกับหนูเลยหนูเหงานะ รู้มั้ย” เธอนั่งลงขอบโต๊ะ ขาข้างหนึ่งไขว้ ท่าเอนเฉียงแนบชิด ไหล่เธอชนกับแขนของเขาโดยตั้งใจ

“ช่วงนี้เฮียก็รู้ว่า หนูไม่มีงานเลย เงินเดือนรายเดือนก็เงียบ ไม่คิดถึงหนูบ้างเหรอคะ” ยิปซีพูดเสียงแผ่ว แกล้งก้มลงเปิดกระเป๋า ควานมือถือ แต่จงใจให้เสื้อยืดร่นลง เผยรอยสักแผ่วเบาตรงหัวไหล่ สงครามเลื่อนสายตาไปเล็กน้อยแต่ไม่ได้พูดอะไร

“ถ้าเฮียไม่ช่วยหนูช่วงนี้แล้วจะให้หนูไปหาใครล่ะ" เธอเอื้อมมือไปวางบนมือของเขาเบา ๆ แล้วลูบขึ้นอย่างเชื่องช้า ปลายนิ้วมีน้ำหนักแต่ไม่หยาบกระด้าง เป็นการออดอ้อนที่มีชั้นเชิง ฝึกฝนมาแล้วอย่างดี

“เฮียก็รู้นี่ ว่าหนูมีแค่เฮีย" เธอกระซิบเสียงเบา ลมหายใจแทบจะแตะปลายคางของเขา เฮียสงครามถอนหายใจเบา ๆ ดึงมือกลับช้า ๆ

“ช่วงนี้ฉันก็มีปัญหาเหมือนกัน ยิปซีอย่าเล่นแบบนี้ในที่ทำงาน”

ยิปซีแกล้งทำหน้างอน ก้มหน้าลงนิดแล้วหันมาพูดเสียงสั่น ๆ

“ถ้างั้นคืนนี้เฮียว่างมั้ยคะ หนูไม่อยากกลับห้องคนเดียว”

มือเล็กของเธอเกาะปลายแขนเสื้อสูทของเขาแน่นอย่างรู้จังหวะ เฮียสงครามนิ่งไปครู่หนึ่ง...

“ไว้ฉันว่างจะโทรหา ช่วงนี้ฉันดูงานศิลปินเยอะ ไมมีเวลามาสนใจเธอหรอก” น้ำเสียงเขาราบเรียบ แต่ดวงตานั้นปฏิเสธแบบไม่สนใจ

ยิปซียังไม่ยอมขยับจากโต๊ะ เธอกระชับแขนเสื้อของเขาแน่นกว่าเดิม ดวงตาสั่นระริกเต็มไปด้วยแรงยึดติด

“เฮียพูดจริงเหรอ จะไม่สนหนูแล้วเหรอ หนูไม่ใช่คนอื่นนะ หนูเป็นเมียเฮียเหมือนกัน” เสียงของเธอสั่นแต่แฝงความก้าวร้าว ดวงตาเต็มไปด้วยแรงปะทะที่เธอไม่เคยยอมเสียตำแหน่งให้ใคร เฮียสงครามชะงักไปเพียงเสี้ยววินาที ก่อนจะเงยหน้าขึ้นช้า ๆ ดวงตาคมกริบมองเธออย่างคนที่ข่มไว้ไม่ให้ระเบิด

“อย่าใช้คำว่าเมียกับฉันอีกยิปซี” เสียงต่ำ ๆ ของเขาหนักแน่นจนห้องทั้งห้องเหมือนเงียบลงทันที

“สิ่งที่เคยให้มันแค่เศษเงินจากโต๊ะอาหารที่ฉันไม่ต้องการแล้ว”

เขาหยิบเช็คจากในลิ้นชักโยนลงโต๊ะตรงหน้าเธอ โดยไม่สนว่าเธอจะอับอายหรือไม่

“อยากได้มากนักใช่ไหมเอาไปแต่จำไว้ ว่านี่คือค่าจบไม่ใช่ค่ารัก” ยิปซีชะงักไป ดวงตาเธอแดงวาบ ยกมือปัดเช็คออกจากโต๊ะด้วยความโกรธ

“เฮียทำกับหนูแบบนี้ได้ยังไง คนอย่างหนูไม่ใช่ของเล่นนะ”

“แล้วคิดว่าฉันเห็นเธอเป็นอะไรล่ะ” เขาตวาดกลับทันที น้ำเสียงเย็นชาจนเธอแทบทรุด

“ฉันเตือนเธอหลายครั้งแล้วว่าอย่ายุ่งกับคนของฉันโดยเฉพาะเรื่องงาน” ยิปซีร้องเสียงสูงใกล้จะร้องไห้

“ก็หนูรักเฮีย”

“ไม่ต้องพูดคำนี้อีก" เขาลุกขึ้นเต็มความสูง ร่างสูงใหญ่มากพอจะบดบังแสงจากโคมไฟ

“ตั้งแต่วันนี้ถ้าเธอยังแสดงละครโง่ ๆ หรือสร้างปัญหาใส่คนในทีมโปเต้อีกฉันจะตัดชื่อเธอออกจากค่ายนี้ทันที” เสียงสุดท้ายนั้นหนักแน่น ราวกับคำพิพากษา

“จำไว้ ยิปซีเธอไม่ได้เป็นเมียฉัน และไม่เคยมีวันไหนที่ฉันคิดว่าเธอเป็นได้เลย” ยิปซีถอยหลังเหมือนถูกตบหน้า ดวงตาเธอแดงจัด ปากสั่นด้วยความอับอายและเจ็บใจ

“งั้นหนูจะทำให้เฮียรู้ ว่าเสียอะไรไปบ้าง” เธอพูดทิ้งท้ายฟังดูทั้งสั่นเครือและเต็มไปด้วยแผนร้ายเพราะเธอไม่คิดที่จะตกต่ำเพียงคนเดียว

เฮียสงครามไม่สนใจแม้แต่นิด เขานั่งลงอย่างเยือกเย็น หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดต่อสายถึงโปเต้ทันที

“โปเต้เตรียมทีมซ้อมให้มาคินกับร้อยดาว เริ่มพรุ่งนี้ไม่ต้องแคสต์ตัวประกอบใหม่ ใครไม่มีส่วนในงานไล่ไปให้หมดทุกคน ไม่ต้องไว้หน้า ฉันจะจัดการเอง”

เสียงตัดสายไป ขณะที่ประตูห้องประชุมปิดลงอย่างแรง เสียงส้นสูงของยิปซีดังก้องในทางเดิน เหมือนลั่นประกาศสงครามเงียบ ๆ ที่กำลังจะตามมา