บทที่8

แดดยามบ่ายวันเสาร์แวะเข้ามาเยี่ยมเยียนในห้องของบดินทร์ เวลานี้เขากำลังเก็บเอกสารเข้าแฟ้มให้เรียบร้อย เหลือเพียงแค่หนังสือหนา ๆ หลายเล่มที่เกลื่อนกลาดกระจายอยู่บนพื้นภายในห้องของชายหนุ่ม หนังสือพิมพ์หลายฉบับของหลายวันก่อนยังคงสะสมกันเป็นกองอยู่มุมโน้นมุมนี้ของห้อง เขามองดูแล้วถอนหายใจลึก ๆ อย่างรู้สึกเหนื่อย

เขากำลังเคร่งเครียดกับการทำความสะอาดห้อง ผิดกับเด็กสาวผมสั้นสีน้ำตาลประกายแดงที่กำลังเล่นเกมอย่างบันเทิงใจในคอมพิวเตอร์ที่เขาเองเป็นคนเปิดให้เธอเล่นแก้เบื่อ เสียงทุ้มต่ำถอนหายใจดังจนเพียงขวัญรับรู้ได้ ทำให้เด็กสาวรีบหันไปมอง ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกันกับสายตาคมของบดินทร์ที่แอบจ้องเชยชมใบหน้าของเธออยู่ก่อนหน้านี้

“มีอะไรหรือเปล่าคะ จะให้ของขวัญทำให้ไหม?” เพียงขวัญหันไปคุยกับบดินทร์ตรง ๆ โดยไม่สนใจเกมที่ตัวเองกำลังเล่นอยู่ว่าจะแพ้หรือชนะ เธอสนใจชายหนุ่มตรงหน้ามากกว่า

“หิว” เขาบอกแล้วยกนาฬิกาข้อมือโชว์ให้อีกฝ่ายดู แต่เธอกลับมองเลยไปที่นาฬิกาแขวนที่ติดอยู่บนฝาผนังของห้อง

“แล้วพี่ภาคินจะกินอะไร ของขวัญจะลงไปซื้อให้?”

“ไปด้วยกันนั่นแหละ ไปกินข้าวข้างนอกเถอะ”

บดินทร์ฉุดข้อมือเล็ก ๆ ของเด็กสาวให้ลุกขึ้นจนร่างของเธอปลิวตามแรงของเขา ใบหน้าทั้งสองใกล้ชิดกัน…ใกล้จนสัมผัสไออุ่นจากลมหายใจของอีกฝ่ายได้ เพียงขวัญรู้สึกร้อนผ่าวที่ใบหน้าจนขึ้นสีแดงระเรื่อ รู้สึกว่าตัวเองตัวเล็กลงทันตาเมื่อยืนเทียบเคียงกับความสูงของชายหน้าคมเข้มตรงหน้า

“ไปกันเถอะครับ พี่หิวแล้ว” เขาตัดบทแล้วจับมือเรียวไว้ ก่อนจะออกแรงดึงให้อีกฝ่ายเดินตามหลังออกจากห้องพักของตน

บดินทร์รู้สึกถึงความผิดปกติของร่างกายตน โดยเฉพาะตรงก้อนเนื้ออกข้างซ้ายที่เต้นไม่เป็นจังหวะอยู่ในตอนนี้ ราวกับคนเป็นโรคหัวใจเสียอย่างนั้น นี่ตัวเขากำลังหวั่นไหวให้เด็กสาวสวยเพียงเพราะแค่จับมือให้ลุกตามมานี่นะ? ทุกครั้งทุกคราที่เคยเล่นหัวไล่เตะก้นกันยังไม่มีอาการเช่นนี้ แต่วันนี้ทำไมเขากลับรู้สึกแปลก ๆ กับอีกคนได้ล่ะ

บดินทร์ขับรถญี่ปุ่นคันหรูสไตล์คลาสสิกออกมาไม่นานก็ถึงห้างใหญ่ เขามักจะมาเดินซื้อข้าวของที่นี่อยู่เป็นประจำ วันนี้เป็นวันเสาร์ช่วงบ่ายจึงมีวัยรุ่นออกมาเฮฮากันเป็นกลุ่มแก๊ง หรือมีคู่รักพากันมาออกเดตสุดสวีตมากมายหลายคู่ ทำให้เขาอดนึกถึงตอนเป็นวัยรุ่นคึกคะนองไม่ได้ มีทั้งพรรคพวกมีทั้งแก๊ง แต่เมื่อโตขึ้นพวกเราก็สลายกลุ่มกันไปตามวัย ไปทำหน้าที่ของตนเอง

“อยากกินอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า?”

“พี่คินจะเลี้ยงเหรอคะ?”

“พี่ก็เลี้ยงทุกครั้งที่พามาอยู่แล้วไหมตัวแสบ”

“แล้วที่เลี้ยงนี่มีอะไรแอบแฝงเป็นพิเศษหรือเปล่าคะ?”

บดินทร์หันมามองเด็กสาวที่ยืนอยู่ข้าง ๆ วันนี้เพียงขวัญดูแปลกตาไปมาก เธอก็ยังสวมเสื้อยืดเหมือนเดิม แต่เป็นเสื้อแบบพอดี ไม่ได้หลวมเหมือนแต่ก่อน เธอชอบใส่เสื้อตัวใหญ่ขนาดที่ว่าใส่สองคนยังได้ กางเกงยีนสีเข้มแนบสนิทเข้าทรงกับเรียวขาสวยและรองเท้าผ้าใบธรรมดา ที่เพิ่มขึ้นมาอาจเป็นเพราะมีสีชมพูอ่อน ๆ แต่งแต้มบนริมฝีปากของเธอและหมวกสีดำที่เธอสวมอยู่ ผมที่เคยรวบตลอดเวลาตอนนี้ปล่อยยาวลงคลอเคลียกับไหล่ ทุกอย่างดูเข้ากับเธอจนกลายเป็นเสน่ห์ในแบบฉบับของเพียงขวัญ

“จะกินหรือไม่กิน ไม่งั้นพี่เปลี่ยนใจนะ”

“กินสิ พี่จะเลี้ยงทั้งที ถ้าไม่กินเจ้ามือคงเสียใจแย่”

เพียงขวัญยิ้มกว้าง กวาดสายตามองไปรอบ ๆ มีร้านอาหารน่ากินหลายร้าน ทั้งอาหารญี่ปุ่น อาหารจีน อาหารทะเลซีฟู้ด ทั้งแบบปิ้งย่างและชาบู เธอเคยอยากมากินหลายครั้งแต่เกรงใจพี่ขิม เพราะทั้งค่าใช้จ่ายรายวันทั้งค่าเล่าเรียน พี่ขิมเป็นคนจัดการให้ทั้งหมด เธอจึงได้แต่เกรงใจ และที่สำคัญเธอกลัวว่าพี่ขิมจะเข้าใจผิดว่าอาหารที่ร้านไม่อร่อย ถึงได้อยากมากินอาหารนอกบ้าน