4 แม่ลูกซ้ำรอยกันคิอชอบผัวเขา

“ผู้ชายมีอดีตไม่สะอาดนัก ไม่ไหวล่ะค่ะ ขี้เกียจเอามาให้คนเขาพูดถึงลับหลัง เรื่องของนายคนนี้ดิฉันได้ยินมาหนาหูนัก สารพัดเลยที่ฟังแทบไม่ได้ โดยเฉพาะเรื่องผู้หญิง...”

“แต่ยายอ้นไม่ใช่คนโง่”

“ค่ะ แกไม่โง่ แต่แกไม่ค่อยระมัดระวังตัวเอง คบหากับผู้ชายคนไหน แกก็วางความสนิทสนมลงไปหมด คนไม่เข้าใจก็นึกว่าแกเป็นสาวเปรี้ยวจี๊ด เล่นง่าย ทำให้ชื่อเสียงของแกพลอยเหม็นเน่า ราคาตกหมด”

“ถ้าตัวแกไม่เสื่อมเสียซะอย่างก็ช่างเถอะ ผมไม่ถือสาเรื่องที่แกเป็นสาวเปรี้ยว...ดีกว่ามีลูกสาวหงิมๆ นะ ผมไม่ชอบคนหงิมๆ ซึมๆ ชอบอย่างที่คล่องแคล่วปรู๊ดปร๊าดมากกว่า”

“แต่นายอัมพุก็มีเมียแล้วไม่ใช่หรือคะ”

“ถ้าเมียมี แล้วทำไมเมียไม่มาด้วย”

“คุณก็...พูดเป็นเล่นไปได้ ดิฉันก็หนักใจนะคะ ไม่อยากให้ยายอ้นไปยุ่งเกี่ยวกับผัวใคร...” เธอสะดุดไปเล็กน้อย ก่อนจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงปร่าๆ

“กลัวจะมีคนพูดกันได้ว่าแม่ลูกซ้ำรอยกัน คือชอบผัวเขา...”

คุณอาร์มดึงร่างของภรรยาเข้ามาใกล้ สวมกอดเธอเอาไว้หลวมๆ ในวงแขน

“ตอนนี้ไม่มีปัญหาอะไรนี่นา คุณเป็นเมียเดียวของผม...มีทะเบียนสมรสถูกต้อง แล้วเรื่องอ้น...ผมไม่เชื่อว่าแกจะทำอะไรร้ายๆ แบบนั้น ถ้าอัมพุมีเมียเป็นตัวเป็นตนผมต้องรู้ แต่ถ้าเขาจะมีผู้หญิงผ่านมาในชีวิตบ้าง เขาก็ไม่เรียกว่าเมียไปหมด คำว่าเมียน่ะเป็นคำสงวนพอสมควร...”

“แต่การคบหาของอ้นกับอัมพุ ดิฉันจะต้องจับตามองดูสักระยะหนึ่ง เพราะอ้นแสดงออกว่าแคร์นายคนนี้มาก...ก็ขนาดบินไปตามหาตัวเขา เกลี้ยกล่อมเขามาทำงาน แล้วก็ยังเทกแคร์เขาสารพัด ห้องพักที่คอนโดนั่นก็แกอีกแหละค่ะที่เป็นคนจัดการ ดิฉันยังไม่แน่ใจว่าแกจ่ายค่าเช่าให้ด้วยหรือไม่”

“อัมพุก็ไม่ได้มีลักษณะแมงมีปีกเลยนะ” คุณอาร์มแย้งยิ้มๆ “อ้นบอกว่าแกเป็นเพียงเพื่อนของอัมพุ ผมก็อยากให้มองเขาในแง่ดีเอาไว้ก่อน บริษัทเราจะต้องพึ่งพาเขามากในเรื่องที่จะออกหนังสือเล่มใหม่...”

////////////////////

“วี...”

เสียงเรียกนั่นทำให้อุรวีเงยหน้าจากงานของหล่อน ใกล้เวลางานเลิกแล้ว หล่อนต้องเร่งมือเพื่อไม่ให้งานชิ้นที่กำลังทำอยู่ค้าง แล้วก็ทำให้ต้องใช้สมาธิไปกับงานค่อนข้างจะมากสักหน่อย จึงแทบจะไม่ได้ยินเสียงเปิดประตูเข้ามาในห้อง จนกระทั่งอันธิกาเดินกรายมาถึงหน้าโต๊ะ และชะโงกง้ำมาดูร่างแบบในกระดาษแข็งแผ่นใหญ่ตรงหน้า ท่าทางของอันธิกาดูสนิทสนม แต่อุรวีเกร็งตัวเองขึ้นมาเล็กน้อย ไหล่ของหล่อนตั้งได้ระดับเกือบจะทันที แต่อันธิกาก็ไม่ทันได้สังเกต

“แบบเก๋ดีจัง...ขอลอกแบบก่อนเลยนะ จะได้ไม่ซ้ำแบบกับคนอื่น ไปใส่เริ่ดได้ก่อน”

“เห็นจะไม่ได้”

“พูดเล่นละมั้ง ของแค่นี้ก็ทำหวง”

“เมื่อคราวก่อนโดนต่อว่ามาหนาหูเลยว่าทำไมแบบหลงเล็ดลอดออกไปก่อน อย่าทำให้เสื้อขายไม่ได้เลย อ้นก็หาแบบเสื้ออื่นๆ ได้เยอะเยอะไป...ไม่จำเป็นต้องมาคอยจ้องแบบเสื้อรุ่นล่านี่เล้ย”

น้ำเสียงของอุรวีไม่ได้บอกว่าตำหนิติเตียน อันธิกาเลยแกล้งถอนใจออกมาเฮือกใหญ่

“ขืนต้องรอให้วางตลาดก่อน อ้นก็ต้องใส่เสื้อซ้ำล่ะซิ” หล่อนย่นจมูกเล็กน้อย “ไม่ไหวละ”

“มาทำไมป่านนี้”

“มารับเพื่อน”

“อัมพุน่ะเหรอ”

“มีใครแนะนำให้รู้จักหรือยัง”

“มีแล้ว”

“เขามาใหม่นะ วี ฝากๆ เขาด้วย”

อุรวียังลากดินสอไปมาในกระดาษด้วยลายเส้นที่เฉียบขาด บอกถึงการตัดสินใจอ้นแน่แน่ว มือซ้ายของหล่อนจับเนื้อผ้าที่อยู่บนโต๊ะประกอบไปด้วย แล้วอันธิกาก็ไม่ทันสังเกตอีกนั่นแหละว่ามือของอุรวีเกร็งนิดๆ

“ของเล่นหรือของจริงล่ะ”

ดวงหน้าของอันธิกาผ่องใส เมื่อเน้นเสียงตอบกึ่งๆ จะหวงแหน ทำให้อุรวีหวนนึกถึงอดีตขึ้นมาได้...เมื่อสิบกว่าปีมาแล้ว ตุ๊กตาตัวโตตัวเดียวที่เด็กหญิงสองคนแย่งยื้อจะเป็นเจ้าของ แล้วสุดท้ายที่อุรวีไม่เคยลืมก็คือ อันธิกาเป็นคนได้ครอบครองตุ๊กตาสวยตัวนั้น เพราะคำตัดสินของคุณอาร์มที่ว่า

...อ้นเด็กกว่า ให้น้องเถอะนะลูก...

สีหน้าสีตาของอันธิกาในตอนนั้นกับตอนนี้ไม่ได้มีผิดเพี้ยนกันเลย...เพียงแต่ว่าอุรวียังไม่ได้ลงไปแย่งยื้อ ‘ตุ๊กตา’ ตัวใหม่ ที่อันธิกากำลังหลงนักหนาตัวนี้เข้าเท่านั้น

แต่ท่าทางของอุรวีก็ยังเป็นปกติทุกประการ

“ของจริงแน่ๆ อัมพุนี่ตรงสเปคหลายอย่าง”

“ทางบ้านเปิดไฟเขียวหรือยัง”

“พ่อกับแม่น่ะรึ” อันธิกาทำเสียงเหมือนไม่ยี่หระ “อ้นซะอย่าง...เอาละ อ้นไปก่อน มาแวะหาวีก่อน เพราะไม่ได้คุยด้วยนานแล้ว เห็นจะต้องขอผลัดไปโอกาสหน้านะ”

พอลับหลังอันธิกาแล้ว อุรวีก็วางดินสอลง สีหน้าของหล่อนเคร่งขรึมราวกับรูปสลักทีเดียว ความคิดในสมองของหล่อนเป็นอย่างไร หากอันธิการู้เข้าก็คงจะสะท้านเยือกไปได้เหมือนกัน

“ตรงเวลาเป๊ะเลย”

อุรวียื่นข้อมือไปก่อนตัวเพื่อให้อานิกได้ดูเวลา

“วีไม่เคยผิดเวลานัดกับใคร...”

หล่อนยังช่วยเหลือตัวเองได้ ไม่ได้รอให้เขาทำหน้าที่สุภาพบุรุษลุกขึ้นมาเลื่อนเก้าอี้ให้แต่ประการใด อานิกจึงอดที่จะพ้อเสียมิได้

“วีนี่ยังเหมือนเดิมนะ ช่วยเหลือตัวเองได้ เมื่อไหร่จะเล่นบทผู้หญิงนุ่มนิ่มให้ผู้ชายเทคแคร์ได้เต็มที่มั่งล่ะ”

หล่อนยิ้ม

“ก็แขนขายังดีๆ อยู่นี่ ง่อยเปลี้ยเมื่อไหร่จะรอจ้ะ...แต่พอถึงเวลานั้นเข้าจริงๆ อานิกจะยังอยู่ให้บริการวีหรือเปล่าก็ไม่รู้”

ดวงหน้าของหล่อนสดใส เพราะเติมแป้งมาบ้าง นัยน์ตากลมของหล่อนเป็นประกายแจ่มจรัส

“ยังไงๆ ก็ยังเป็นอานิกคนเดิมของวีแหละ”

นั่นทำให้อุรวีชะงักไปบ้างเล็กน้อย ก่อนจะเสหัวเราะ รู้เต็มอกว่าอานิกคิดอย่างไรกับหล่อน ตัวหล่อนเองนั่นแหละที่เฝ้าบ่ายเบี่ยงมาตลอดว่ายังไม่พร้อมจะรับความรักจากใคร...

“อยู่แต่ว่าวีจะเสือกไสไปทางอื่นเสียก่อนหรือเปล่าเท่านั้น”

“หิวจัง” หญิงสาวเปลี่ยนเรื่องหน้าตาเฉย “ขอสั่งอาหารก่อนนะ”

หล่อนหยิบเมนูที่พนักงานเพิ่งนำมาวางให้ขึ้นมาเปิดอ่าน กิริยาของหล่อนทำให้อานิกมองดูแล้วยิ้มอย่างพึงพอใจ ไม่ว่าอุรวีจะทำกิริยาแบบใด ก็ดูเป็นที่พึงใจของเขาไปเสียหมดนั่นแหละ...

“วี...คราวนี้ต่อให้บ่ายเบี่ยงยังไง เราก็จะไม่ยอมอีกแล้ว...”

“ถ้าจะจีบกันละก็ ขอให้ไปพ้นโต๊ะอาหารก่อนดีไหม”

“ไปเดี๋ยวนี้เลยไหม”

“วีไม่หิ้วท้องตะลอนๆ ไปกับนิกหรอก เพราะขนมจีบหาบนี้น่ะกินเท่าไหร่ก็ไม่อิ่มท้อง”

“ขอแต่ให้อิ่มใจก็น่าจะพอนี่นา”

เขาไม่วายเลี้ยวลด แล้วหน้าขาวๆของอุรวีก็เป็นสีเข้มขึ้นมาได้บ้างเหมือนกัน หล่อนกับอานิกรู้จักกันมาในมหาวิทยาลัย โดยเรียนกันคนละคณะ แล้วความคุ้นเคยนั่นก็ค่อยๆ พัฒนาทีละเล็กละน้อย เพราะอุรวีไม่มีผู้ชายคนใดเข้ามาวอแวอีก ในเมื่ออานิกทำตัวประดุจเป็น ‘องครักษ์’ ประจำตัวของหล่อนทีเดียว

เขากันผู้ชายคนอื่นไปจากอุรวีหมด อุรวีไม่แน่ใจเหมือนกันว่าใจหล่อนคิดอย่างไรต่อเขากันแน่

จนกระทั่งบัดนี้หล่อนก็ยังไม่แน่ใจในตัวเอง

“เอาอิ่มท้องก่อน เรื่องอิ่มใจขอเก็บไว้หลังอาหารแล้วกัน...” หล่อนเลือกรายการอาหารได้แล้ว จึงวางเมนูลง หันมาพินิจมองอานิกอย่างจริงจัง “นิกผอมไปนะ แล้วคล้ำลงด้วย งานหนักซิ”

“ก็เอาการ ที่คล้ำนี่คงจะเป็นเพราะลมมากกว่าอย่างอื่น เอาเถอะขอเวลาบ่มผิวสักหน่อย อีกหน่อยก็จะกลับขาวเหมือนเดิม...”