Semua Bab เพลิงรักเพลิงแค้น: Bab 11 - Bab 20

เป็นร้านเล็กๆ ตึกคูหาเดียว แต่คนหนาตา หล่อนสั่งข้าวเปล่าสองถ้วย พร้อมต้มเลือดหมูชามใหญ่ กลิ่นหอมฉุยชวนกิน“ผิดเวลาแต่กินเข้าไปดีกว่า...อยู่กรุงเทพฯ ทำงานหนัก อิ่มท้องเอาไว้ก่อน กองทัพไหนๆ ก็เดินด้วยท้องกันทั้งนั้น อิ่มแล้วสมองแล่น ปรุโปร่ง สบายท้อง สบายใจ”หล่อนมองเลยเขาออกไปทางหน้าร้าน มองเห็นหนุ่มสุดหล่อคนโปรดรายล่าของอันธิกายืนเก้ๆ กังๆ อยู่หน้าร้าน ดูเหมือนว่าเขาจะยังตัดสินใจไม่ตก อุรวีกัดริมฝีปากเล็กน้อยก่อนจะลุกออกไป โดยบอกกับอานิกเพียงสั้นๆ“เดี๋ยวนะ”หล่อนลุกมา แล้วด้วยสีหน้าเฉยๆ จะว่ามีไมตรีก็ไม่ใช่ จะว่าไม่มีน้ำใจ ก็พูดได้ไม่เต็มปากอีกนั่นแหละ“โต๊ะฉันว่าง เชิญข้างในดีกว่า...”เขามองดูหล่อน ตัดสินใจไม่ได้ว่าจะรับคำเชิญนั่นดีหรือไม่ แต่อุรวีไม่เปิดโอกาสให้กับเขาเพื่อให้คำตอบ เพราะหล่อนเดินกลับเข้าไป เขาเลยต้องตามเข้ามาด้วย...หล่อนหยิบเก้าอี้ที่ยังว่างจากโต๊ะใกล้ๆ กัน มาตั้งฉับ เป็นเก้าอี้แบบกลม ไม่มีพนัก แล้วก็บอกกับเขา“เชิญค่ะ...ฉันจะสั่งข้าวให้...”หล่อนเรียกเด็กมาสั่งเสียงแจ๋ว ท่าทางเปิดเผย แต่อัมพุก็ไม่ค่อยจะแน่ใจว่าอุรวี จะมีสิ่งใดแอบเร้นอยู่ในใจหรือไม่ ผู้หญิงคนนี้อ่าน

“มีสาวมาส่งแต่เช้าเชียวนะ...” กุสุมา พี่สะใภ้ของเขาเอ่ยเย้า เพราะเป็นคนมาเปิดประตูบ้าน เห็นหน้าหญิงสาวในรถไม่ถนัดนัก “หายไปทั้งคืนแล้วกลับมาพร้อมสาว...ไหนว่าไม่ได้เข้ากรุงเทพฯ เสียนาน ทำไมรู้อะไรดีๆ”“เพื่อนเก่าครับ...เพื่อนคนพิเศษมาก พี่สุคงจะจำวีไม่ได้ อุรวี...”“หนูวีเหรอ”หล่อนเคยเห็นหญิงสาวอยู่บ้างแต่เพียงไม่กี่หน จำชื่อนั้นได้มากกว่าจำหน้า ที่จำได้ก็เพราะน้องสามีพูดถึงผู้หญิงคนนี้บ่อยครั้งมาก อานิกไม่ใช่คนเจ้าชู้ เขาเป็นคนปักใจมั่นคง และไม่ว่าเขาจะอยู่ที่ใด เป็นอ้นว่าหมดห่วงได้ในเรื่องชู้สาว อานิกไม่มีวันออกนอกลู่นอกทางเป็นอ้นขาด“ไปเจอที่ไหนล่ะ”“โทรฯ นัดออกมาทานข้าวเย็นครับ แล้วเรื่อยเปื่อยไปหน่อย ก็เลยติดรถวีไปนอนค้างที่บ้านเค้า...”มันไม่ใช่เรื่องแปลก กุสุมาเองก็เป็นคนรุ่นใหม่ ไม่ว่าผู้หญิงจะไปค้างบ้านผู้ชาย หรือให้ผู้ชายไปค้างบ้านผู้หญิง หากยังวางระดับการคบหาเอาไว้เพียงแค่เพื่อน...หล่อนไม่เก็บเอาเรื่องนี้มาคิดมาก และอานิกก็ไม่ใช่เด็กหนุ่มๆ ที่จะผิดพลาดกับชีวิตได้อีกแล้ว เขาอายุใกล้สามสิบ มีความพร้อมทางวัยเพียงพอที่จะรู้ว่า เรื่องใดเล่น เรื่องใดควรจะจริง หล่อนเป็นเพียงพี่สะ

ยามทำหน้าเลิ่กลั่ก เขาเองก็มีตา มีหู รู้ดีว่าอะไรเป็นอะไร...ทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน นอกจากยืนเซ่อทำตาปริบๆ จนกระทั่งมีเสียงใสๆ แว่วมา แล้วพออันธิกาเข้ามายืนโดดเด่น กลิ่นน้ำหอมก็โชยตลบอบอวล หล่อนกวาดตาดูคนทั้งหมด ก่อนจะเอ่ยถามอย่างร่าเริง“งานชุมนุมอะไรกันจ๊ะนี่ คนมาออกันเต็มห้อง”แววตาของอันธิกาเท่านั้นที่อุรวีสังเกตเห็น เมื่อหล่อนมองผ่านหน้าของอัมพุไปอย่างรวดเร็วว่า มีความหวงแหนจนออกนอกหน้า แต่อันธิกาก็ได้รับการอบรมมาดีที่ไม่แสดงออกจนน่าเกลียด แม้อยาก จะกางกั้นอัมพุเอาไว้ ใจจริงหล่อนอยากเปิดเผยด้วยซ้ำไปว่าห้ามแตะต้องอัมพุ...ห้ามผู้หญิงทุกคน...ไม่เว้นกระทั่งอุรวี...แม้จะสบประมาทอุรวีมาตลอดว่าพี่สาวต่างแม่ไม่มีน้ำยาในเรื่องผู้ชาย แต่ก็ต้องป้องกันเอาไว้ก่อน หล่อนเดินเข้ามาจับแขนของเขาเอาไว้...แล้วเอ่ยถามต่อ อ่อนหวานเสมอคือบุคลิกที่คนภายนอกคุ้นเคย...ฤทธิ์เดชทั้งหลายที่มี อันธิกาเก็บเอาไว้ไปแสดงออกที่บ้าน มีพ่อกับแม่เป็นผู้ชม“อ้นมาก็ดีแล้ว ช่วยพาเขาไปที...จะต้องทำงาน...เขามาเกะกะ ไล่ให้ออกไปยังไม่ยอมจะไป”อัมพุมาตอแยกับอุรวี...อันธิกาคิดปราดๆ ไปก่อนว่าเขาอาจจะพอใจในตัวอุรวีก็ได้ ก็พี่สาวขอ

อุรวีออกจากห้องก็เกือบจะหกโมง สำนักงานทั้งหมดต้องปิดไฟแล้ว มีแสงไฟลอดออกมาจากใต้พื้นห้องของฝ่ายศิลป์คนใหม่...ตอนแรกหญิงสาวหลงเข้าใจว่าเป็นเพราะเขาลืมปิดไฟ แต่เมื่อเปิดประตูเข้าไป หล่อนก็ให้ฉงนฉงายเต็มที่เมื่อเห็นเขากำลังง่วนอยู่กับงาน“ขอโทษ...”หล่อนบอกแล้วถอยออกมาโดยเร็ว ใครจะคิดว่าเขายังอยู่ อุรวีไม่อยากต่อปากต่อคำกับเขามากนัก ชังน้ำหน้าเมื่อเช้ายังไม่หาย ที่เขากล้าหาญพอจะเตือนว่าหล่อนทำตัวไม่ถูก เขาไม่มีสิทธิ์ขนาดนั้น หล่อนงับประตูห้องปิดอย่างแผ่วเบา แทบจะไม่มีเสียงอัมพุวางงานในมือลง แล้วโดยไวเท่ากับความคิดที่ผ่านแวบเข้ามา เขาลุกมาแล้วก้าวยาวๆ มาเปิดประตู ชะโงกตัวมากกว่าครึ่ง เพื่อเรียกหล่อนไว้“คุณวี...”น้ำเสียงของเขาสนิทสนม เหมือนรู้จักมักคุ้นมาเนิ่นนาน หล่อนไม่ใช่คนถือตัวก็จริง แต่รู้สึกแปลกๆ หู“ผมจะเลี้ยง...” เขาตะโกนบอกตามมาอีก“เนื่องในโอกาสอะไร”เขาก็ไม่รู้เหมือนกัน ชายหนุ่มหาโอกาสไม่ได้ แต่อุรวีหาคำตอบได้ด้วยตัวของหล่อนเอง“คงจะกลัวติดค้างมื้อเช้านี้มั้ง...ก็ได้...จะได้ไม่มาติดค้างกัน...ฉันจะไปรอข้างล่าง”แล้วหล่อนก็ลงมา รอได้ไม่ถึงห้านาที เขาก็ลงมา แล้วพอเขาขึ้นรถ อุรว

หนุ่มใหญ่ร่างสูงผิวคล้ำ มีรอยยิ้มรื่นเริงประดับอยู่บนใบหน้า ใต้เรียวหนวดบางๆ ที่ขลิบเอาไว้เป็นระเบียบ เขาส่งมือมาก่อนด้วยความเคยชิน แล้วก็ชะงักเมื่ออุรวียกมือไหว้ ได้ยินแต่เสียงหัวเราะฮ่าๆ ชอบอกชอบใจ“โทษที ผมลืมไป” เขารับไหว้ พูดด้วยเสียงดังฟังชัด อายุของเขาคงจะมากกว่าอัมพุ...แต่เรื่องนี้หล่อนก็ไม่อยากเดา เพราะอุรวีเดาอายุของใครไม่เคยถูกเลยสักหน“ที่นี่มีแต่แขกฝรั่ง นานๆ ทีจะได้ต้อนรับแขกคนไทย...คุณคนนี้หรือเปล่าที่ว่าไปตามตัวนายจากโน่น ให้กลับมาทำงานที่นี่”เขาคงคิดว่าหล่อนเป็นอันธิกา หญิงสาวไม่พูดอะไร แต่อัมพุเป็นคนอธิบายเสียเอง ต่อความเข้าใจผิดที่ว่านั่น“พี่สาวคุณอันธิกา...”“ตามสบายนะครับ...อาหารจานนี้...” เขาแนะนำคล่องแคล่วสมกับเป็นเจ้าของ และยังเป็นพ่อครัวด้วยตัวเองอีกด้วย “แล้วตามด้วยจานนี้...รับรองครับว่าอร่อยมาก...ผมลงมือปรุงเอง...อัมพุ...จะลองฝีมืออีกไหม...” อีกฝ่ายเชิญชวน ก่อนจะบอกอุรวีว่า “อัมพุมีฝีมือเหมือนกันนะครับ เขาเคยไปฝึกวิทยายุทธ์ ใหม่ๆ ก็ทนกลืน พอนานเข้ามันก็ใช้ได้”“อย่าเลย จะพลอยเสียเครดิตร้านไปเปล่าๆ พาคุณวีมาชิม...แล้ววันหน้าจะได้มาเป็นลูกค้าประจำ”“เชิญนะคร