12 วีกับอัมพุไม่าถูกกันนะ

แต่การจะพูดเกี่ยวกับเรื่องนี้มันก็ออกจะเกินไป ถึงอย่างไรหล่อนก็ยังมีสำนึกที่ดีว่า คุณอาร์มคือคนที่ทำให้หล่อนได้เกิดมา...เขาคือพ่อ...และคนอย่างอุรวี ไม่นิยมการสาวไส้ให้กากิน

“เพราะฉะนั้นคงจะไม่ต้องห่วง คุณอ้นคงจะไปได้สวย”

“ฉันก็หวังอย่างนั้นแหละค่ะ” อุรวียิ้มเรื่อยๆ รวบช้อนเข้าด้วยกัน แล้วยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม “นิกไปหรือยังจะไปส่ง เดี๋ยวจะกลับมาทำงานสาย ไม่ดี...เป็นลูกจ้างเขาต้องขยัน จะทำเฉื่อยแฉะไม่ได้” หล่อนเรียกเด็กมาเก็บเงิน “มื้อนี้ฉันเลี้ยง...เอาไว้มื้อหน้าเถอะนะคะ จะล้มทับคุณบ้าง แล้วจะเลือกร้านที่ดีๆ กว่านี้ เอาให้สมเกียรติคุณสักหน่อย ร้านอย่างนี้เก็บเอาไว้ให้ฉันเป็นเจ้ามือดีกว่า”

อุรวีลุกขึ้นว่องไว อานิกยังบอกลากับอัมพุอย่างมีมารยาท ก่อนจะเดินตามหลังอุรวีออกไป

อัมพุลุกขึ้นบ้าง เขามาทันได้เห็นว่าอานิกก้าวขึ้นรถยนต์คันเก่าๆ ของหญิงสาว แล้วรถคันนั้นก็แล่นออกไป เขาก้มหน้าเดินเร็วๆ ด้วยท่าทางที่เคยชิน ไม่ได้มองดูใครเลย จนกระทั่งถึงออฟฟิศในตึกหลังใหญ่ที่มีกิจการหลายอย่าง และตึกหลังนี้เป็นตึกของคุณนพมาศที่บอกให้เช่าสำนักงานหลากหลาย

และเขาก็ได้พบกับคุณอาร์ม...หลังจากเคยพบกันแล้วหนหนึ่งเมื่อตอนที่มาถึงเมืองไทย แล้วอันธิกากระตือรือร้นที่จะพาเขาไปพบ

“มาแต่เช้า”

คุณอาร์มจำเขาไม่ได้ในตอนแรก หลังจากเขม้นมองไปในหนแรกแล้วคุ้นสายตา สักพักหนึ่งก็นึกออก ว่าหนุ่มสุดหล่อตรงหน้าเขาก็คือชายหนุ่มที่อันธิกากำลังพอใจ และคุณนพมาศกำลังเริ่มมีอาการเหมือนกินไม่ได้ นอนไม่หลับ ด้วยความห่วงใยว่าอันธิกาจะแสดงออกเกินเลยไป

อัมพุยกมือไหว้ได้เรียบร้อยไม่เก้งก้างเท่าไหร่ ทั้งที่ไปปักหลักอยู่ต่างบ้านต่างเมืองเสียนาน เขาเองมีประวัติของหนุ่มรุ่นลูกคนนี้ไม่มากนัก มันขาดวิ่นจนหาไม่ได้ว่าพื้นเพของอัมพุมาจากไหน แล้วผ่านอะไรมาบ้าง กระทั่งกับเรื่องเมียของเขาที่ว่า มีอยู่เมืองนอก ก็ยังหาคำยืนยันไม่ได้ว่ามีตัวตนจริง ทุกอย่างมันเป็นเพียงข่าวลือ พอสอบถามอย่างจะเอาจริงขึ้น ก็กลายเป็นเรื่องเหลวไหลทั้งเพ

“เจอก็ดีแล้ว อยากจะคุยด้วยอยู่เหมือนกันเรื่องหนังสือนี่แหละ”

เพราะเขาสอบถามจากอันธิกา ก็ได้รับคำตอบแบบ ‘ไม่ได้เรื่อง’ จนต้องวิ่งมาดูแลด้วยตัวเองบ้าง

“เข้าไปคุยกันข้างในห้องโน้นแล้วกัน สุนิสาก็อยู่ด้วยนี่...บางทียายวีก็คงจะมาแล้ว”

เขามองไปทางห้องลูกสาวแวบหนึ่ง ดูเหมือนเอาเข้าจริง อุรวีจะต้องรับงานนี้ไปอีกตามเคย เพราะอันธิกาทำอะไรเป็นเรื่องสนุกไปเสียหมด

“มาแล้วครับ แต่ยังไม่เข้ามา ไปส่งเพื่อน เมื่อครู่ผมเจอที่ร้านอาหาร เธอยังเลี้ยงมื้อเช้าผม”

“วี...ถามหน่อยนะ กับอัมพุน่ะ วีไม่ถูกกับเขาใช่ไหม”

หล่อนหัวเราะเสียงใส ชอบอกชอบใจเป็นอ้นมากเมื่อได้ยินคำถามนั้น เบือนหน้ามาทางเขา พร้อมกับหลิ่วตาลงนิดๆ

“ทำไมรู้ล่ะ วีก็ไม่ได้ลุกขึ้นประกาศสงครามกับเขาสักหน่อย แค่หยิกเบาๆ พอเจ็บๆ”

“แปลว่าจริง”

“เรื่องของเรื่องก็เพราะหมั่นไส้น่ะ นิก...คนเรานี่บทจะไม่ชอบหน้าใครสักคน บางทีก็อย่าไปหาเหตุผลเล้ย ยิ่งหาก็จะพาให้ปวดหัวเสียเปล่า ชอบก็ชอบ ไม่ชอบก็คือไม่ชอบ...เอาแน่เอานอนไม่ได้”

หล่อนเลี้ยวรถตรงสี่แยกหลังจากไฟกำลังเปลี่ยนสัญญาณเป็นไฟเหลือง เสียงอานิกโวยวาย เพราะถูกแรงเหวี่ยงจนเซไปติดประตู หล่อนยิ่งหัวเราะชอบใจมากขึ้น

“วีต้องรีบ เดี๋ยวไปเข้างานสาย”

“ที่จริงกลับเองก็ได้”

“กลัวจะลำบาก”

หล่อนจอดรถส่งเขาแค่หน้าบ้าน แล้วก็ทำท่ากระหืดกระหอบที่จะไปต่อท่าเดียว ไม่มีเวลาแม้จะร่ำลา อุรวีรู้ว่าหล่อนเสียเวลาไปมาก กับการนั่งทอดหุ่ยอยู่ในร้านอาหารแล้วหาเรื่องแซวอัมพุ ปกติหล่อนจะถึงออฟฟิศแต่เช้า แล้วเริ่มต้นทำงานตั้งแต่ยังไม่แปดโมง เวลาทำงานหล่อนเป็นคนจริงจัง ไม่เคยเกเร ไม่เคยเถลไถล แล้วก็ไม่เคยออกจากออฟฟิศก่อนจะได้เวลาเลิกงาน เป็นพนักงานที่ดีเยี่ยมคนหนึ่ง ซึ่งอุรวีรู้ว่ามันเป็นนิสัยเฉพาะตัวหล่อน ที่ถูกฝึกให้เป็นคนจริงจังต่องาน ไม่ใช่เพราะหล่อนทำเพื่อจะพิสูจน์ตัวเองให้คุณอาร์มได้เห็นคุณค่าของหล่อน

เขาจะคิดอย่างไรต่อหล่อน อุรวีสามารถบอกได้ว่าไม่สนใจ

“วี...”เสียงอานิกตะโกนไล่มา “แล้วจะโทรฯ ไปนะ”