ตอนที่ 22 กาลเวลา

แสงแดดยามเช้าทาบลงบนพื้นดินเปียกชื้นจากหมอกค้างคืน เสียงนกร้องแว่วเบาในผืนป่าที่เพิ่งฟื้นกลับมาหลังคืนแห่งการเฉลิมฉลอง ใบไม้ไหวเอนอ้อยอิ่งตามจังหวะลมราวกับกำลังเต้นรำ เอเลียสก้าวเดินช้าๆ ไปตามเส้นทางกรวดเล็กๆ รอบหมู่บ้าน ร่างกายเขายังรู้สึกปวดเมื่อยอยู่ทุกสัดส่วนจากความเร่าร้อนเมื่อคืนที่ซุกซนและรุนแรงในเวลาเดียวกันยังหลงเหลือร่องรอยไว้อย่างเด่นชัดบนผิวเนื้ออ่อน

แต่ไม่ใช่แค่ร่างกายที่ยังคงระอุ...จิตใจของเอเลียสก็ร้อนรุ่มไม่แพ้กัน

"บ้าไปแล้ว…" เขาบ่นพึมพำเบาๆ พลางยกมือขึ้นปิดหน้าอย่างอับอาย ยิ่งคิดถึงช่วงเวลานั้น ใบหน้าก็ยิ่งร้อนผ่าวไม่ต่างจากกองไฟเมื่อคืน

เพื่อไล่ความคิดฟุ้งซ่าน เขาเดินออกจากกระท่อมฟางไม้ มองไปรอบๆ กระท่อมของผู้คนที่พึงสร้างใหม่ บรรยากาศที่สงบ เสียงนกร้อง สายลมที่พริ้วไหว

'เป็นช่วงเวลาที่สงบดีจังเลยนะ..' เอเลียสคิดพร่างเดินอย่างเหม่อลอย เขาเดินลึกเข้าไปอีก

"..."

จนพบว่าตัวเองมาหยุดอยู่หน้าถ้ำหลังหมู่บ้าน ที่แห่งนี้คือที่คุมขังผู้อาวุโส ผู้เคยได้รับความเคารพอย่างสูงสุด แต่ตอนนี้กลับเหลือเพียงชื่อเสียงท