All Chapters of พ่ายรักซ่อนใจ: Chapter 11 - Chapter 20

บทที่ 4เจอกันอีกครั้งเมื่อเลิกเรียนหญิงสาวก็เดินออกจากห้องไปแล้วเลือกที่จะนั่งรถเมล์ไปยังร้านอาหารที่เพื่อนเพิ่งส่งโลเคชันมาให้ก่อนหน้านี้ มันเป็นร้านอาหารหรูที่มีแต่คนดังไปรับประทานกัน ซึ่งเธอก็แอบประหม่าเหมือนกันเพราะกลัวว่าตัวเองจะทำเงอะงะ “สวัสดีค่ะพี่ หนูชื่อมะนาวนะคะ หนูที่มาทำงานแทนเพื่อนวันนี้ค่ะ” มะนาวยกมือไหว้คนที่เธอคิดว่าน่าจะเป็นผู้จัดการร้าน และเธอก็มองเวลาพบว่าเธอมาเลทเกือบสิบนาที “มาช้านะ” “ขอโทษค่ะพอดีหนูนั่งรถเมล์มาเลยช้านิดหนึ่ง” มะนาวบอกอย่างรู้สึกผิด อีกทั้งเมื่อครู่ฝนตกด้วยทำให้เธอเข้ามาในร้านอาหารด้วยสภาพเปียกปอนเล็กน้อย “ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าหลังร้านเถอะ เป่าผมให้แห้งด้วยนะ อีกยี่สิบนาทีลูกค้าก็คงจะเข้าแล้ว” เสียงของผู้จัดการสาวบอกทำให้มะนาวเดินเข้าไปหลังร้านซึ่งเธอไม่ค่อยคุ้นชินกับที่นี่เท่าไหร่ แต่แค่มองจากภายนอกก็รับรู้แล้วว่าร้านนี้คงหรูหรามากๆ “ว่าแต่ต้องไปเปลี่ยนที่ห้องไหนกันนะ” เสียงหวานๆ ถามตัวเอง จากนั้นเธอก็เลือกจะเลี้ยวซ้ายแล้วเดินตรงไปเรื่อยๆ จวบจนมาเจอห้องหนึ่ง หญิงสาวเลยเลือกจะเปิดประตูเข้าไปในห้อง แ

บทที่ 5ไม่ต้องทำงานแล้ว มะนาวทำการเปลี่ยนเสื้อผ้าจากนั้นเธอมาช่วยรับลูกค้าที่หน้าร้าน เนื่องจากผู้จัดการบอกว่าเธอหน้าตาดะได้ช่วยเป็นหน้าเป็นตาให้กับร้านได้บ้าง โดนมะนาวก็พอทำงานประมาณนี้ได้เพราะก่อนหน้านี้เธอเคยไปเป็น MC แนะนำสินค้าอยู่ช่วงหนึ่ง แต่มักจะเจอลูกค้าชีกอเลยเลิกทำงานแบบนั้นไป และที่ต้องไปเป็นเด็กนั่งดริ้งก์เนื่องจากว่าช่วงนี้เธอต้องรีบหาเงินจ่ายค่าเทอม ไม่อย่างนั้นเธอจะหมดสิทธิ์สอบ เลยต้องจำใจไป มะนาวทำการรับลูกค้าที่เข้ามาในร้าน ซึ่งทุกคนล้วนดูดีและดูรวยมาก อีกทั้งร้านของคินน์ก็ตกแต่งหรูหราเพื่อต้อนรับลูกค้าระดับไฮเอ็นเท่านั้น “มะนาว” “คะผู้จัดการ” “เดี๋ยวช่วยเอาอาหารอันนี้ไปเสิร์ฟลูกค้าห้องวีไอพีหน่อยนะ” เสียงของผู้จัดการบอกพร้อมกับยกถาดเครื่องดื่มให้กับมะนาว โดยที่เธอก็รับมันมาถือเอาไว้ จากนั้นหญิงสาวก็เดินไปยังห้องวีไอพี ซึ่งตลอดการทำงานคินน์แอบมองมะนาวเป็นระยะและอดชื่นชมกับความคล่องแคล่วของหญิงสาวไม่ได้ เธอดูเรียนรู้ไวและเป็นงานมากกว่าที่เขาคิด “เด็กใหม่เดินไปไหนเหรอครับคุณลิน” “อ๋อ...หมายถึงมะนาวเ

“แล้วมะนาวจะเอาอะไรกิน อย่าไล่มะนาวออกเลย” หลังจากที่ทำงานมาประมาณสามชั่วโมง เธอชอบที่นี่มากๆ นะทุกคนน่ารัก ลูกค้าเองก็น่ารักเช่นเดียวกัน ถ้าไม่นับชายแก่เหล่านั้น “ฉันจะเลี้ยงเธอเองไม่สนใจเหรอ” “ก็มะนาวบอกคุณแล้วว่ามะนาวไม่ได้ขายตัวแล้ว คืนนั้นมะนาวจำเป็น” เธอบอกด้วยความเสียใจไม่ต่างกันที่ยอมทำแบบนั้นเพราะเงิน แต่อีกใจเธอก็ชอบเขาด้วยมันเลยทำให้ทุกอย่างเลยเถิดไปจนถึงขั้นนั้น “ก็ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อยชอบคิดไปเองเหลือเกินนะมะนาว” “ก็คุณพูด” “ก็ไม่อยากให้เหนื่อยไง เลยไม่อยากให้ทำงาน ไม่ดีเหรอ” “ไม่ดีค่ะ มะนาวอยากทำงานหาเลี้ยงตัวเอง ถ้าคุณอยากเลี้ยงใครสักคนไปหาผู้หญิงคนอื่นเถอะ” มะนาวบอกอย่างงอนๆ เพราะไม่อยากการที่ชายหนุ่มบอกแบบนี้ “ถ้าฉันเลี้ยงคนอื่นจริงๆ เธอจะโอเคอย่างนั้นเหรอ” คำพูดของคินน์ทำให้มะนาวหันขวับทันที “มะนาวมีสิทธิ์ไม่พอใจคุณคินน์ด้วยเหรอคะ” เธอพูดแกมประชด “มีสิ...เธอก็เป็นเมียของฉันนะ” คินน์บอกจบมะนาวก็หน้าแดงซ่านด้วยความเขินอาย “ครั้งเดียวเขาไม่เรียกเมียหรอกนะคะ”

“อย่าเอาเรื่องของฉันไปพูด...” “คิดว่าห้ามได้อย่างนั้นเหรอ แล้วไอ้คนเมื่อกี้ที่มาส่ง คงเป็นพวกเสี่ยแก่ๆ ด้วยสินะ คนอย่างมึงไม่มีทางไปได้ดีหรอก ลูกกะหรี่แบบนี้ใครจะเอา!” คำพูดของเมษาทำเอามะนาวรู้สึกเจ็บในอก แต่ถึงกระนั้นเธอก็พยายามที่จะไม่ใส่ใจเพราะต่อให้พูดไปมันก็เปลี่ยนแปลงความจริงไม่ได้ว่าครั้งหนึ่งแม่ของเธอก็เคยทำอาชีพนั้นจริงๆ “อย่ามาว่าแม่ฉันอีก!” “ทำไมจะว่าไม่ได้ บุญเท่าไหร่แล้วที่แม่ของฉันเลี้ยงแกมา ไม่อย่างนั้นคงได้ทำอาชีพกะหรี่ตั้งแต่อายุ 15 ปีแล้วอีมะนาว” เมษาบอกด้วยเสียงกระแทกกระทั้น “เลี้ยงเหรอ ที่ผ่านมาฉันว่าเป็นตัวฉันเองมากกว่าที่เลี้ยงตัวเอง ส่วนบ้านหลังนี้มันก็เป็นของแม่ฉันตั้งแต่แรก ป้าอรต่างหากที่วางแผนเอามันไป” มะนาวรู้ดีว่าแม่ไม่มีทางยกบ้านหลังนี้ให้คนอื่น ซึ่งเธออยากได้มันคืนเลยไม่ยอมไปไหนเพราะรู้ดีว่าถ้าเธอยังอยู่ป้าก็จะไม่ขายบ้านหลังนี้ “อีมะนาว!!” “คนที่ควรออกไปคือพวกเธอมากกว่า บ้านหลังนี้มันของฉัน และฉันจะต้องได้มันคืนมา” มะนาวหันมองเมษาด้วยตาขวาง เนื่องจากเธอไม่ชอบที่จะต้องมาโดนข่มแบบนี้ ที่

บทที่ 7งอน คินน์ปล่อยมือเล็กๆ ของมะนาว จากนั้นชายหนุ่มก็ทำการเปิดประตูหน้าให้หญิงสาวขึ้นไปนั่ง ซึ่งคราแรกหญิงสาวจะเลือกนั่งข้างหลังเพราะเดี๋ยวน้ำเหนือมานั่งหน้าแทน แต่สุดท้ายชายหนุ่มก็จัดการยัดเธอเข้ามานั่งข้างในรถจนได้ “มะนาว ทำไมเมื่อคืนไม่โทรกลับหาฉันเลย” “มะนาวนอนแล้วค่ะ อีกอย่างแบตหมดด้วย ไม่ได้ชาร์จ” “ลืมฉันเหรอ” คินน์หันไปมองเสี้ยวหน้าหวานของมะนาวอย่างสงสัย อีกทั้งเมื่อคืนเขาก็พยายามโทรหาแล้วแต่หญิงสาวกลับปิดเครื่องและไม่มีทีท่าว่าเธอจะติดต่อกลับมา “เปล่าค่ะ นอนจริงๆ” “ไม่เชื่อหรอก ไม่อยากคุยกับฉันแล้วสินะ” คินน์บอกเสียงเข้มเหมือนไม่ค่อยพอใจ จนมะนาวหันไปมองหน้าของเขา “ไม่ได้พูดสักหน่อย บอกตอนไหนว่าไม่อยากคุยด้วย” “แต่ไม่คิดจะโทรหา โทรกลับหรืออะไรเลยอย่างนั้นเหรอ” ชายหนุ่มมองใบหน้าหวานอย่างไม่เข้าใจ ตอนนี้เขารู้สึกหงุดหงิดงุ่นง่านไปหมด ยิ่งเมื่อคืนนี้ตัวเองยอมโทรศัพท์ไปหามะนาวตั้งหลายสายแต่พบว่าเธอปิดเครื่องราวกับไม่ต้องคุยกับเขาแล้ว “ก็มะนาวบอกแล้วไงคะว่าแบตหมดแล้วนอนหลับด้วย” “