EP.02 ทำได้เพียงแอบรัก

สามอาทิตย์ผ่านไปไวมากๆ ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา เรามักจะมาคลุกอยู่กับสปายที่คอนโดของคุณอิฐทุกวัน มาบ่อยซะจนคนที่เราแอบชอบเขาเหม็นขี้หน้า แต่เราก็ยังอยากมาอยู่ดี

“เฮโหล... สปาย วันนี้เป็นยังไงบ้าง ฉันซื้อขนมมาฝากแกด้วยน่ะ แล้วก็มีขนมของ... คุณอิฐด้วย”

เราเปิดประตูห้องเข้าไปก่อนจะเปล่งเสียงออกมาด้วยความดีใจเหมือนทุกครั้ง ก่อนจะผ่อนเสียงให้อ่อนลงเมื่อพูดชื่อของคุณอิฐเขา ซึ่งวันนี้เราก็ซื้อขนมทองหยอดมาฝากเขาเหมือนอย่างเช่นเคย ถึงแม้เขาจะไม่แตะต้องมันเลยก็ตาม

“โห... แป้ง!! ไม่เห็นต้องซื้อของมาฝากทุกวันแบบนี้เลย สิ้นเปลืองเปล่าๆ แป้งก็ค่าใช้จ่ายเยอะไม่ใช่เหรอ แค่ให้แป้งมาอยู่เป็นเพื่อนเราทุกวัน ก็เกรงใจจะแย่แล้ว...”

“เกรงใจอะไรวะ เราเป็นเพื่อนกันนะเว้ย แล้วอีกอย่าง... ฉันก็รักแกมาก ๆ เลยด้วย ไอ้สปาย ฮ่าๆๆ”

เราฉีกยิ้มกว้างก่อนจะโผมือโอบไหล่สปายด้วยความเป็นมิตร แต่สายตาของเรานี่สิ กำลังมองหาใครบางคนอยู่ เขาไปอยู่ไหนนะ ผู้ชายคนนั้น

“เออ... แล้วนี่คุณอิฐไปไหน?”

“อ้อ... พี่อิฐอาบน้ำอยู่น่ะ มาเข้ามานั่งข้างในก่อนดีกว่า”

สปายรีบเดินจูงมือเราเข้ามาในห้อง ส่วนเราก็เดินเข้าไปวางข้าวของในมือไว้บนโต๊ะอาหารเฉกเช่นเคย ก่อนจะเดินไปนั่งบนโซฟา แล้วเปิด TV ดูซีรีส์ที่เราชอบ แต่สักพักเราก็ได้ยินเสียงเข้ม ๆ ดังขึ้นมา

“เออนี่!! พรุ่งนี้ฝากสปายด้วยล่ะ พรุ่งนี้กูไม่ว่าง พอดีมีงานด่วนเข้ามา”

คุณอิฐเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าของเราในสภาพที่ท่อนบนเปลือยเปล่าเผยให้เห็นรอยสักสวย ๆ ที่ท่อนแขนและลำคอ และแผ่นหลัง สัดส่วนสมส่วน มีซิกแพคเป็นลอน ๆ เรียงตัวสวย ส่วนล่างสวมใส่กางเกงแสล็คสีดำ ก่อนจะใช้ผ้าเช็ดตัวขยี้ผมไปมา ซึ่งตอนนี้เส้นผมของเขาเปียกซก มีน้ำใส ๆ หยดลงมาบนใบหน้าทีละหยดสองหยด พอเราได้มองไปที่ใบหน้าหล่อเหลาได้รูปของเขา ก็ทำเอาใจเราเต้นระรัว ทำไมเขาถึงดูมีเสน่ห์ขนาดนี้นะ

“ได้สิ ไม่มีปัญหา”

เราเม้มปากพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะหันไปมองสปายที่ตอนนี้มีสีหน้าที่เป็นกังวล คงจะเป็นห่วงคุณอิฐเขาละสิ

“งานเยอะเหรอคะพี่อิฐ”

“ใช่!! เยอะมากเลยล่ะ สปายคงต้องอยู่กับไอ้แป้งมันไปสักพักก่อนนะ งานเสร็จเมื่อไหร่เราคงได้อยู่ด้วยกันอีกครั้ง”

“ค่ะ”

สปายพยักหน้าอย่างว่านอนสอนง่าย ส่วนคุณอิฐก็ยกมือขึ้นไปลูบหัวสปายด้วยความเอ็นดู ก่อนจะก้มลงไปหอมหัวสปายเบาๆ ทำไมเขาช่างเป็นผู้ชายที่อบอุ่นแบบนี้นะ สงสัยเขาคงจะรักสปายมากจริง ๆ นิสัยใจคอไม่เหมือนกับบุคลิกภายนอกของเขาเลย บุคลิกของเขาจะออกแนวแบดบอย แต่จิตใจของเขาชั่งแสนดี และนี่ก็เป็นอีกเหตุผลที่เราชอบเขา แต่เราคงทำได้เพียงแอบรักเขาอยู่ห่าง ๆ

“งั้นดีเลย ฉันจะได้พาสปายออกไปเปิดหูเปิดตาบ้าง อยู่แต่ในห้องน่าเบื่อจะตาย...”

เราสลัดสีหน้าที่เศร้าทิ้งไป ก่อนจะพูดยั่วให้คุณอิฐโมโห เพราะเขาหวงสปายยิ่งกว่าอะไรดี

“มึงว่าไงนะ อย่าแม้แต่จะคิด”

คุณอิฐหันมาตะเบ็งเสียงใส่เรา จนทำให้เราตกใจกลัว อะไรกันนี่ กริยาที่แสดงกับสปายช่างอ่อนโยนซะเหลือเกิน ทีกับเราพูดกระแทกแดกดันไม่ต่างอะไรจากทาส เขาคงกลัวว่าเสี่ยเพลิงจะเจอสปายอีกล่ะสิ ถึงได้ห้ามปรามขนาดนี้ หวงเป็นบ้าเลย

“ทำไมละคะพี่อิฐ สปายเองก็อยากออกไปเที่ยวบ้าง”

สปายหันไปพูดกับคุณอิฐด้วยสีหน้าที่ผิดหวัง ก่อนจะก้มหน้าก้มตาลงเหมือนกำลังจะร้องไห้ ตั้งแต่สปายประสบอุบัติเหตุ สปายก็กลายเป็นผู้หญิงที่อ่อนแอ นิสัยเปลี่ยนไปจากแต่ก่อนมากๆ ซึ่งเมื่อก่อน เรากับสปายมักจะชอบพูดจาใส่กันแรง ๆ ตามประสาเพื่อนสนิท แต่ตอนนี้เราต้องพูดให้อ่อนโยน เพราะกลัวว่าจะส่งผลกระทบกับอาการป่วยของสปายเข้า

“ที่พี่ห้าม เพราะพี่เป็นห่วงเรานะ เพราะโลกภายนอกมันอันตราย แต่ก็เอาเถอะ อยู่ในห้องไปก่อน พอพี่เสร็จงาน พี่จะพาออกไปฮันนีมูนที่ภูเก็ตนะ”

“จริงเหรอคะพี่อิฐ ขอบคุณนะคะ”

สปายรีบเงยหน้าขึ้นไปฉีกยิ้มกว้างอีกครั้ง ก่อนจะโผเข้าไปประทับริมฝีปากเรียวสวยบนใบหน้าคมคายของคุณอิฐ เมื่อเราได้เห็นภาพนั้น หัวใจเราก็แตกสลายไม่เป็นชิ้นดี น้ำตาก็จะหยดลงมาให้ได้ แต่เราพยายามอดกลั้นไว้ สักพักเราก็ต้องปรับอารมณ์ให้กลับมาร่าเริงอีกครั้ง เพราะกลัวคนตรงหน้าจะสงสัยเอา

“พอพี่เสร็จงาน พี่จะพาออกไปฮันนีมูนที่ภูเก็ตนะ”

เราทำปากขมุบขมิบ เชิงล้อเลียนเสียงที่คุณอิฐพูดกับสปาย แหม... ทำไมต้องพูดเสียงหวานขนาดนั้นด้วย ส่วนคุณอิฐก็ยื่นมือหนามาผลักหัวเราเบาๆ จนเราแอบอมยิ้มออกมาด้วยความดีใจ อย่างน้อยเขาก็มีมุมอ่อนโยนกับเราบ้าง

ตกดึกเราก็ต้องออกไปทำงานที่คลับ และปล่อยให้สปายอยู่คนเดียวในคอนโดกว้างๆ ในใจของเราเป็นห่วงสปายมากๆ แต่ทำไงได้ก็เราต้องมาทำงานนี่ ซึ่งวันนี้เราก็ขึ้นไปเต้นรูดเสาเสร็จเรียบร้อยแล้ว แต่เผอิญ ว่ายังไม่อยากกลับบ้าน เลยลงมาปาตี้กับเจ๊ตาล แล้วก็อีนุ่นต่อ วันนี้เราขอเมาสักวันนะ สมองจะได้ผ่อนคลาย เราอยากกินเหล้าแก้เครียดไปงั้นแหละ

“อีแป้ง!! วันนี้มึงไปดูสปายมาเป็นยังไงบ้าง?”

เจ๊ตาลหันมาพูดกับเราด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง ก่อนจะกระดกเหล้าเข้าปาก

“ก็เหมือนเดิมอะเจ๊ สปายมันยังจำหนูไม่ได้เลย!!”

“เห้อ...!! สปายมันไม่น่าความจำเสื่อมเลยเนอะเจ๊...!! ไม่งั้นมันก็คงมาทำงานกับพวกเราอยู่”

อีนุ่นเพื่อนสนิทของเราอีกคน ก็แสดงสีหน้าเศร้าสร้อย ก่อนจะเอื้อมมือเรียวเล็กรินเหล้าช้าๆ

“นั่นน่ะสิ!! เจ๊ก็ว่างั้นแหละ เสี่ยเพลิงก็ใจร้ายจริง ๆ ที่ไล่สปายมันออกไปแบบนั้น สปายมันคงรับความจริงไม่ได้ มันเลยวิ่งออกไปเหมือนคนขาดสติ เลยทำให้โดนรถชนแบบนั้น แค่คิดเจ๊ก็สงสารมันแล้ว เห้อ...!”

“แต่ก็ดีน่ะเจ๊... ที่หลานแป้งไม่เป็นอะไร หึ๊ย!! จะมีหลาน จะมีหลาน...”

“อีแป้ง!!”

อีนุ่นพูดเชิงหยอกล้อ และเอื้อมมือเล็กๆมาตีแขนเราเบาๆ ก่อนพวกเราจะหัวเราะร่าออกมาและโยกเอวตามจังหวะต่อ พอเมาได้ที ก็รู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง เพราะสมองเรามันผ่อนคลายมากๆ เรากระดกเหล้าเข้าปาก แก้วแล้วแก้วเหล้า จนรู้สึกมึนๆ เราโยกตัวตามจังหวะเพลงในคลับ และพูดคุยกับเจ๊ตาลและอีนุ่นออกมาเสียงดังมากๆ เอาเป็นว่าพวกเราตะโกนคุยกันค่ะ ฮ่าๆๆ

“ทุกอย่างมันเป็นแบบนี้เองเหรอว่ะ”

สักพักพวกเราก็ได้ยินน้ำเสียงที่เข้มขรึมตะโกนออกมาด้วยความโกรธ พอเราหันไปมอง ก็เจอผู้ชายร่างสูงใหญ่ ยืนกำหมัดกัดฟันแน่นจ้องมาที่พวกเรา เขาคือเสี่ยเพลิง ผัวเก่าอีสปาย

เสี่ยเพลิงพยายามเค้นหาความจริงกับพวกเราว่าสปายเป็นอะไร หายไปอยู่ที่ไหน ไปอยู่กับใคร ซึ่งแน่นอนค่ะ พวกเราไม่มีทางบอกความจริงอย่างแน่นอน เพราะเรากลัวว่าสปายจะโดนเสี่ยเพลิงทำร้ายอีก เสี่ยเพลิงทั้งขอร้อง ทั้งอ้อนวอน ให้พวกเราบอกความจริง แถมยังสารภาพความผิด แต่พวกเราก็ยังคงปากแข็ง จนเสี่ยเพลิงทนแรงกดดันไม่ไหว เลยขู่ฆ่าตัวตาย เมื่อเราเห็นแบบนั้น เราเลยรู้สึกสงสารเสี่ยเพลิงมาก ๆ เราเลยยอมทำตามที่เสี่ยเพลิงร้องขอ โดยที่ทุกคนก็ยังคงห้ามปรามเราอยู่ แต่ทำไงได้ละคะ เราไม่อยากพรากพ่อพรากลูกใคร และอีกอย่างคุณอิฐจะได้เลิกหลอกตัวเองสักที

“งั้นพรุ่งนี้เสี่ยออกมาเจอสปายที่ร้านอาหาร XX เวลาสิบโมงนะคะ แป้งจะพาสปายออกไปรอเสี่ยที่นั่น!!”

เรากลืนน้ำลายลงคอเฮือกใหญ่ ก่อนจะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง

“มึงพูดจริงใช่ไหมแป้ง?”

มือหนารีบเอื้อมมาแตะแขนเราเบาๆ แล้วเปล่งเสียงออกมาด้วยความดีใจ

“ค่ะ”

เราพยักหน้าเบา ๆ เสี่ยเพลิงมีท่าทางที่ตื่นเต้นมาก ต่างไปจากเราที่รู้สึกตื่นตระหนก กลัว กลัวไปซะทุกอย่าง กลัวคุณอิฐจะรู้เรื่อง กลัวคุณอิฐจะเสียใจ

เช้าวันถัดไป เวลา 12:00 น. เราก็ทำตามสัญญาว่าจะพาสปายออกไปหาเสี่ยเพลิง แต่กว่าจะขอร้องให้สปายยอมออกมาข้างนอกได้ ก็ยากเอามากๆ เพราะสปายเชื่อฟังคำพูดของคุณอิฐทุกคำ หาข้ออ้างสารพัด กลัวพี่อิฐจะรู้ ส่วนเราเองก็กลัวเขาจะรู้เหมือนกัน แต่จะให้เราทำยังไงล่ะ ก็เสี่ยเพลิงคร่ำครวญจะเป็นจะตายขนาดนั้น จนสุดท้ายสปายก็ยอมออกมา ซึ่งเราก็หลอกสปายไปว่าอยากกินข้าวนอกบ้านบ้าง เพราะกินข้าวอยู่แต่ในคอนโดจนเบื่อแล้ว ซึ่งแน่นอนวิธีนี้ใช้ได้ผล ส่วนเสี่ยเพลิงก็โทรตามจิกเรายิก ๆ อย่างกับไก่

เราใช้เวลาเดินทางไปร้านอาหารXX ราวครึ่งชั่วโมง จนสองเท้าย่างกรายเข้ามาในร้าน สายตาของเราก็เหลือบไปเห็นเสี่ยเพลิงนั่งอยู่ในมุมหนึ่งของร้าน เราเลยจูงมือสปายเข้าไปนั่งโต๊ะข้างๆ และทำทีขอตัวไปเข้าห้องน้ำ ปล่อยให้เขาสองคนปรับความเข้าใจกัน ส่วนเราก็ยืนมองอยู่ห่างๆ

สักพักเราก็เห็นเสี่ยเพลิงลากสปายออกไปนอกร้าน ซึ่งเราตกใจมาก นี่เสี่ยเพลิงจะพาสปายไปไหน ที่เราคุยกันไว้ไม่ใช่แบบนี้นี่ ด้วยความเป็นห่วงเพื่อน เรารีบสาวเท้าหนัก ๆ วิ่งเข้าไปประชิดตัวสปายไว้ ส่วนเสี่ยเพลิงก็รีบมายืนบังตัวสปายไว้เช่นกัน

“เสี่ยจะพาสปายไปไหนคะ”

เราพูดออกมาเสียงดังมาก ๆ และรีบวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาหาสปายอย่างทันควัน ส่วนเสี่ยเพลิงก็ตะโกนตอบเราด้วยท่าทางที่โมโห

“กูจะพาเมียกูไปรื้อฟื้นความทรงจำเว้ย!!”

“ไม่ได้นะคะ เสี่ยจะพาสปายไปไหนไม่ได้!!

ถ้าคุณอิฐรู้ แป้งต้องตายแน่ ๆ เสี่ยอย่าพาสปายไปเลยนะคะ แป้งขอร้อง!”

เรามีสีหน้าที่เคร่งเครียด และรีบขอร้องอ้อนวอนไม่ให้เสี่ยเพลิงเอาสปายไป เพราะเรากลัวคุณอิฐเขาจะรู้ ว่าเราเป็นคนพาสปายมาหาเสี่ยเพลิง เรากลัวว่าเขาจะโกรธจะเกลียดเราไปมากกว่านี้ เพราะที่เป็นอยู่มันก็แย่อยู่แล้ว และเราก็ไม่อยากให้เรื่องมันเป็นแบบนั้นด้วย

ซึ่งแน่นอนต่อให้เราอ้อนวอนแค่ไหน มันก็ไม่ได้ผลค่ะ จู่ ๆ เสี่ยเพลิงเขาก็ควักปืนขึ้นมาขู่เรา ก่อนจะลั่นไกไปบนท้องฟ้า 1 นัด เหตุการณ์นี้ทำให้เรากลัวมาก ๆ เราเลยจำใจยอมให้เสี่ยเพลิงพาสปายไปแต่โดยง่าย โดยที่เราไม่รู้ชะตากรรมของตัวเองต่อจากนี้เลย

เรายืนมองรถหรูเคลื่อนตัวออกไปจากลานจอดรถด้วยความรู้สึกสิ้นหวัง เราคงต้องกลับไปเผชิญหน้ากับความจริง ที่ตอนนี้ไม่มีสปายอยู่ตรงนี้แล้ว เราสาวเท้าเดินไปโบกวินมอเตอร์ไซค์ช้าๆ ก่อนที่รถจะจอดสนิทหน้าคอนโดหรูใจกลางเมือง ซึ่งเป็นคอนโดของคุณอิฐ เราก้าวเท้าเข้ามาในลิฟต์ ก็รู้สึกหวั่นใจ ไม่รู้ว่าจะต้องทำตัวยังไง ไม่รู้จะต้องบอกคุณอิฐว่าอะไร ซึ่งตอนนี้เราเครียดมากๆ

เราก้าวขาเข้าไปในห้องของคุณอิฐช้าๆ กวาดสายตามองไปรอบ ๆ ห้องด้วยความวิตกกังวล ก่อนที่จะเดินไปนั่งบนโซฟา เราถอนหายใจออกมาแรงมากๆ ก่อนจะยกมือขึ้นมากุมหน้าไว้แล้วก้มลงไปร้องไห้ ถ้าคุณอิฐกลับมาแล้วไม่เห็นสปายจะเป็นยังไงนะ

เรานั่งรอคุณอิฐในความมืดอยู่แบบนั้น จนเวลาล่วงเลยไปถึงสองทุ่ม เรานั่งรอในห้องด้วยความกลัว เราไม่มีอารมณ์กินข้าวกินน้ำด้วยซ้ำ เราตั้งหน้าตั้งตารออย่างใจจดใจจ่อ จนสักพักไฟในห้องก็สว่างวาบขึ้นมา ซึ่งเป็นสัญญาณเตือนว่าคุณอิฐกลับมาถึงห้องแล้ว

“นั่งทำอะไรมืด ๆ ว่ะ แล้วนี่! สปายไปไหน”

คุณอิฐเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเรา ก่อนจะกวาดสายตามองหาสปายไปรอบ ๆ ห้อง ซึ่งตอนนี้ภายในห้องไร้เงาของสปายไปแล้ว

“สปาย... ไปแล้ว”

เราสูดลมหายใจเข้าไปลึก ๆ ก่อนจะผ่อนลมหายใจออกมายาว ๆ และตัดสินใจตอบคำถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ เอาจริง ๆ ตอนนี้เรากลัวมาก ๆ ในใจมีแต่ความกลัว และอีกสิ่งหนึ่งที่เรากลัวมาก ๆ ก็คือ เรากลัวเขาเสียใจ

“ไปไหน ไปกับใคร?”

คุณอิฐมีอาการที่ตื่นตระหนกมาก และพูดออกมาด้วยอาการกระวนกระวายใจ สีหน้าท่าทางของเขาดูร้อนรน จนเราไม่กล้าที่จะบอกความจริง ซึ่งเราเองก็พยายามรวบรวมความกล้าก่อนจะพูดออกไปด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา

“เสี่ยเพลิง...”

“แม่ง! ใครเป็นคนพาไปว่ะ มึง!! มึงใช่ไหม มึงทำแบบนี้ทำไมว่ะ”

ฝ่ามือหนาคว้ามาที่คอของเราอย่างรุนแรง ก่อนที่จะกระชากตัวเราให้ลุกขึ้นมาจากโซฟา แล้วดันตัวเราให้ไปติดกับผนังห้อง จนมีเสียง ปึก!! ดังขึ้นมา เขาผลักตัวเราแรงมาก ๆ จนเรารู้สึกเจ็บที่แผ่นหลัง จากนั้นเขาก็รวบรวมแรงทั้งหมดที่มี บีบรัดลำคอของเราสุดแรง จนเราหายใจไม่ออก ซึ่งตอนนี้ตัวเราสั่นเครือ เรากลัวเขามาก ๆ เพราะตอนนี้เขาขาดสติไปแล้ว และ จู่ ๆ น้ำตามากมายก็ไหลลงมาอาบแก้มของเราช้า ๆ ด้วยความเจ็บปวด ส่วนใบหน้าของเขาก็มีเส้นเลือดนูนขึ้นมาตามหน้าผาก เขาคงโกรธเรามากจริง ๆ โกรธจนเลือดขึ้นหน้า