All Chapters of บัญชารักคุณหลวง: Chapter 11 - Chapter 20

เช้าแดดอ่อนของฤดูร้อนในรัชกาลที่ ๓ แสงทองส่องลอดระแนงไม้ของเรือนยกใต้ถุนสูง กลิ่นหอมของใบตองอุ่นจากข้าวเหนียวหมูที่ห่อมาพร้อมไอร้อนบางเบา คละเคล้ากับกลิ่นไม้สักเก่าของตัวเรือนที่อาบแสงอาทิตย์ จนเกิดเป็นกลิ่นเฉพาะของเช้าในชนบทที่เงียบสงบ เสียงนกกระจอกส่งเสียงเจื้อยแจ้ว สลับกับเสียงน้ำคลองไหลเอื่อยผ่านหลังเรือนบนชานไม้หลังเรือน ลุงเพิ่มเพิ่งเก็บเสื่อพับเป็นมุมเรียบร้อย ก่อนจะยื่นห่อข้าวเหนียวให้หนุ่มน้อยหน้าหวานผู้กำลังเก็บล้างเครื่องครัวที่ใช้เมื่อเช้า อินยกมือไหว้รับข้าวมาอย่างเรียบร้อย แล้วรีบเดินไปนั่งกินเงียบๆ ที่ขอบชานเรือนหลังโดนลุงเพิ่มหยอกเรื่องเมื่อครู่ที่ทำเอาใบหูแดงแจ๋ไปทั้งสองข้าง“ลุงไปแกล้งเด็กมันทำไมเล่า” เปรมแกล้งเอ็ดคนสูงวัยอย่างเอ็นดู พร้อมหัวเราะเบาๆ"ข้าแค่พูดว่าเมื่อคืนหนักกันเลยสิท่า แล้วดูมันสิเขินจนตัวแดงทั้งตัวแล้วกระมัง ฮ่าๆ” ลุงเพิ่มหัวเราะเสียงดัง ก่อนจะเดินไปตบไหล่อินเบาๆ แล้วเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เปลี่ยนไปจากเมื่อครู่ “ดูแลนายเองให้ดีนะ ข้าคงไม่ได้กลับมาเรือนนี้อีกนาน มีเรื่องต้องไปตามหาข่าวสักหน่อย”อินพยักหน้าเข้าใจ แต่ก็รู้สึกตกใจเล็กๆ เลยเอ่ยถามขึ้น

ลมหายใจของเปรมกระทบฝุ่นเก่าในอากาศ เขาใช้ชายผ้าคลุมปิดหน้าบังกลิ่นไหม้จาง ๆ ที่ยังติดอยู่ในไม้เก่า ไฟจากตะเกียงน้ำมันเล็ก ๆ ในมือส่องสะท้อนให้เห็นผนังเรือนที่แตกร้าว ร่องไม้ที่เคยประณีตบัดนี้มีรอยไหม้ดำปื้น ฝุ่นและเถ้าถ่านจับเป็นคราบหนาเงียบ...เงียบจนได้ยินเสียงลมหายใจตัวเองและเสียงหัวใจที่เต้นช้าลงทุกขณะราวกับกลัวบางอย่างจะได้ยิน เขาเดินอย่างเบาเท่าที่จะเบาได้ ขาเรียวเคลื่อนไปตามความทรงจำ รู้ตำแหน่งของทุกห้อง ทุกซอกทุกมุม แต่บัดนี้มันไม่ใช่ “บ้าน” แล้ว มันคือซาก...ที่เฝ้าหลอกหลอนเปรมหยุดอยู่หน้าห้องเก็บเอกสาร ประตูไม้ที่เคยแกะสลักลวดลายหรูหราถูกแงะออก เหลือเพียงบานที่เอียงกระเท่เร่ ข้าวของกระจัดกระจายเหมือนถูกค้นอย่างรีบร้อนเขาคุกเข่าลงพลิกแฟ้มเอกสารทีละชุด เอกสารเกี่ยวกับการติดต่อค้าขายระหว่างราชสำนักกับชาววิลาดหายไปแทบหมด เหลือเพียงเศษใบเสร็จลายมือชื่อหนึ่ง ที่เซ็นด้วยตัวอักษรประณีตแต่อ่านไม่ออก...เหมือนตั้งใจให้ลบเลือน“...มีคนอยู่เบื้องหลังแน่”เปรมกัดฟันแน่น แล้วหันไปเปิดลิ้นชักลับใต้โต๊ะ ก่อนจะทันได้ดึงของข้างในขึ้นมา ปลายดาบเย็นเยียบก็กดลงตรงต้นคอเขา เสียงฝีเท้าเบา ๆ ช้า

เสียงล้อเกวียนที่บดเบียดไปตามพื้นดินลูกรังดังก้องสม่ำเสมอ เคล้าเสียงลมพัดแผ่วของยามค่ำคืนที่พาดพิงเรือนยอดไม้เป็นระลอก กลิ่นดินเปียกและกลิ่นฟางแห้งลอยกรุ่นในอากาศอับชื้นของป่าลึก เปรมรู้สึกถึงแรงสั่นสะเทือนใต้ร่าง ก่อนเปลือกตาจะขยับเบาๆ แล้วลืมขึ้นช้าๆเขาผุดลุกขึ้นด้วยแรงสัญชาตญาณ แต่เพียงชั่วครู่ก็ต้องทรุดตัวลงอีกครั้งเมื่อความเจ็บปวดจี๊ดแล่นผ่านจากท้ายทอยขึ้นกลางศีรษะ มือคว้าหลังคอแน่น ใบหน้าเหยเก“…อิน…” เสียงของเขาเบาหวิวและพร่ามัวคล้ายกำลังล่องลอยอยู่ระหว่างความจริงกับความฝัน ก่อนความจริงจะค่อยๆ กระจ่างขึ้นเขาดึงผ้าปิดเกวียนออกช้าๆ มองลอดออกไปด้านนอก แล้วก็เห็นเพียงต้นไม้สูงใหญ่ไหวไกวไปมาตามแรงลม กับทาสหนุ่มคนเดิมที่กำลังจับบังเหียนควบม้าอยู่ด้านหน้า ใบหน้าคมที่เขาคิดถึงอยู่ทุกค่ำคืนบัดนี้ปรากฏอยู่ตรงหน้าอย่างชัดเจน“คุณเปรม…ตื่นแล้วหรอครับ” อินเอ่ยด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง หันมามองเล็กน้อย “ปวดหัวอยู่ไหม?”เปรมไม่ตอบ มือยกขึ้นกุมขมับนวดวนเบาๆ ก่อนดวงตาคู่เข้มจะกวาดมองไปรอบตัวอีกครั้ง เขาหันไปจ้องหน้าทาสหนุ่มด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยคำถาม“เรากำลังจะไปไหน?” เขาถาม น้ำเสียงกร้าวแข็งแล

แมกไม้เขียวครึ้มในสวนหลวงรอบเรือนไทยทรงสูงโบราณไหวพลิ้วราวต้องมนตร์ สายลมยามเย็นพัดผ่านปลายใบไม้แผ่วเบา พาเสียงนกกระเรียนที่เกาะอยู่บนกิ่งไผ่ส่งเสียงครางแผ่ว คล้ายรับรู้ว่าความสงบที่ปกคลุมมายาวนาน กำลังจะแตกออกเป็นเสี่ยง ๆภายในโถงเรือนไทยไม้สักอายุหลายชั่วคน กลิ่นไม้เก่าผสานกลิ่นกำยานจากตะเกียงน้ำมันหอมลอยอวลในอากาศ กลางห้องมีโต๊ะไม้ฉลุลายปิดทองตั้งอยู่ รายล้อมด้วยผู้คนไม่มากนัก แต่ล้วนเป็นผู้มีบทบาทสำคัญในชะตากรรมครั้งนี้เจ้าพระยาพิศาล เจ้าของเรือน ผู้อาวุโสผู้เปี่ยมด้วยบารมี นั่งอยู่หัวโต๊ะ ใบหน้าทรงอำนาจแต่ไม่อาจกลบความเคร่งเครียดในแววตาได้เคียงข้างคือ คุณเปรม หลวงพิชิตเดโช แห่งกรมคลัง ผู้นั่งนิ่งในชุดขาวเรียบ ดวงตาคมปลาบจ้องพื้นเรือนไม้เบื้องหน้า ราวกำลังข่มอารมณ์บางอย่างที่กำลังพลุ่งพล่านถัดไปคือ แม่บุหลัน แม่หญิงผู้สูงศักดิ์ ใบหน้าซีดเซียวแต่แววตากลับเปล่งประกายความแน่วแน่ สายตาของนางทอดมองบิดาตนอย่างสงบ เยือกเย็น แต่หนักแน่นและสุดท้ายคือ นายอิน หรือธีรัช วิญญาณจากยุคปัจจุบันที่อาศัยร่างของบ่าวหนุ่มผิวแทน เรือนร่างกำยำในชุดผ้าไทยสีหม่น เขายืนอยู่ข้างแม่บุหลัน ก้มหน้าเล็กน้อ

จ๊วบ เสียงแลกลิ้นดังระงมไปทั่วห้อง กายขาวที่ไล้ต้อนโอบกอดคนรักตรงหน้าอย่างไม่ลดละ ปากอิ่มพรมจูบตามซอกคอ ราวกับติดกลิ่นหอมของคนตัวใหญ่ ปลายจมูกเรียวซุกไซร้ตามเนื้อสีแทนที่โผล่พ้นออกมากจากปกคอเสื้อ จุ๊บ " เดี๋ยวก่อนครับ คุณเปรม" เสียงพูดที่สั่นไหวของอินดังขึ้น แต่คนที่ได้ยินกลับไม่สนใจมันแม้แต่น้อย อ๊ะ เสียงครางออกมาเพียงเพราะแค่โดนต้อนจนล้มลงไปนอนหงายที่เตียงด้านหลัง พร้อมกับกายขาวที่ตัวเล็กกว่าตน ขึ้นตามมาคร่อมทับบนตัวไว้ฟุ่บเรียวแขนของเปรมค้ำยันลำตัวไม่ให้นอนทับอีกฝ่ายไปตรงๆ ทำให้ระยะห่างที่สั้นเพียงคืบจนเผลอสบตากับคนใต้ร่าง ผิวสีแทนกับดวงตาที่โตแลดูใสซื่อเหมือนลูกหมาไม่มีผิด เปรมคิดเช่นนั้นส่วนอินที่จ้องมองคนด้านบนเช่นกัน ใบหน้าคมคายเบื้องหน้าช่างดูงดงามจนทำเอาหัวใจดวงน้อย เต้นโครมครามไม่หยุด ไฝที่มุมปากขยับเล็กน้อยราวกับคนที่เม้มปากเข้าหากันเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ จุ๊บ ริมฝีปากกดจูบลงอีกครั้ง ลิ้นร้อนแทรกเข้าไปในโพรงปากของคนตัวยักก่อนจะกอบโกยเอารสหวานข้างใน มือที่ไม่รู้จะเอาไว้ตรงไหนของอินก็เลือกที่จะกุมผ้าปูไว้แน่น น้ำใสไหลออกมาเลอะที่มุมปาก สัมผัสเบากอบกุมมือของเขาอีก