บ่าวขี้สงสัยกับนายขี้เมา

หลังจากเดินตามคุณเปรมมาได้สักพัก อินก็สังเกตเห็นแม่หญิงปิ่นแก้วกำลังสนทนาอยู่กับหญิงสาวในชุดไทยโบราณอีกสองคน ซึ่งดูท่าจะเป็นเพื่อนสนิทของนาง

คุณเปรมเดินเข้าไปหากลุ่มหญิงสาวที่กำลังพูดคุยกันใต้ต้นไม้ใหญ่ แม่หญิงปิ่นแก้วยืนอยู่กับสหายอีกสองคน ทั้งสามแต่งกายงดงามตามแบบกุลสตรีผู้ดี มีเครื่องประดับแวววาวรับแสงแดดยามบ่าย

เมื่อเห็นคุณเปรมก้าวเข้ามา แม่บุหลันและแม่จันทร์รีบพนมมือขึ้นไหว้ตามมารยาท

แม่บุหลัน & แม่จันทร์: "ข้าไหว้เจ้าค่ะ คุณพี่เปรม"

คุณเปรมพยักหน้ารับอย่างสำรวม ก่อนจะหันไปทางน้องสาว

คุณเปรม: "แม่ปิ่นแก้วเจ้านี้เดินเร็วเสียจริง พี่ตามหาแทบพลิกตลาดเลยรู้ไหม"

แม่หญิงปิ่นแก้ว: "พี่เปรม! ข้ากำลังพูดคุยกับแม่บุหลันและแม่จันทร์เฉย ๆ เจ้าค่ะ"

แม่บุหลัน (หัวเราะเบา ๆ) : "แม่ปิ่นพูดเสียเหมือนพวกข้าล่อลวงนางให้เสียการเสียงานอย่างไรอย่างนั้น"

แม่จันทร์ (ยิ้มขำ) : "พวกข้าเพียงแต่ชวนกันชมตลาด ดูผ้าแพรกับเครื่องหอมเท่านั้นเองเจ้าค่ะ"

คุณเปรม (พยักหน้ารับ) : "เป็นเช่นนั้นก็ดี แต่ตอนนี้พี่ว่าควรกลับเรือนเถิด แดดเริ่มคล้อยแล้ว"

แม่หญิงปิ่นแก้ว (ทำหน้าหนักใจ) : "พี่เปรมมารับข้าเช่นนี้ เห็นทีข้าต้องถูกดุแน่ ว่ากลับช้า"

แม่บุหลัน: "คุณเปรมช่างเป็นพี่ชายที่ห่วงใยน้องนัก ขนาดหล่อนออกเรือนไปแล้วยังดูแลอย่างดีน่าอิจฉาเสียจริง"

แม่จันทร์ (กระเซ้าเย้าแหย่) : "ใช่เจ้าค่ะ หากข้ามีพี่ชายเช่นนี้ คงอบอุ่นใจนัก"

คุณเปรม (หัวเราะเบา ๆ) : "หากเจ้าสองคนอยากมีพี่ชายเพิ่ม ข้าคงต้องขออนุญาตพ่อแม่พวกเจ้าก่อนกระมัง"

แม่จันทร์ (หัวเราะพลางไหว้อีกครั้ง) : "ฮึ พูดเสียเช่นนี้ พี่ชายของข้าได้ยินเข้าคงไม่ยอมแน่"

แม่หญิงปิ่นแก้ว (ยิ้มพลางส่ายหน้า) : "อย่ากวนพี่ข้าเลย พวกเจ้านี่จริง ๆ เถิด ข้าไปก่อนนะ"

คุณเปรม (พยักหน้า) : "เอาเถิด แม่ปิ่นแก้วไปเถอะ เราอย่ามัวโอ้เอ้กันอีกเลย"

หลังจากร่ำลากันเรียบร้อย แม่หญิงปิ่นแก้วก็ค้อมศีรษะให้สหายทั้งสอง ก่อนเดินตามคุณเปรมออกมา โดยมีอินเดินตามอยู่ด้านหลัง...

เมื่อเดินมาถึงท่าเรือ คุณเปรมหันมาสั่งอินว่า

“เจ้าจงพายเรือไปส่งแม่หญิงปิ่นให้ถึงเรือน ส่วนข้ามีธุระต้องไปพบสหายต่อ”

อินขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะถามด้วยความเป็นห่วง “แล้วคุณเปรมจะกลับเรือนอย่างไรขอรับ หรือจะให้ข้ารอพายกลับ?”

คุณเปรมหัวเราะในลำคอเล็กน้อยก่อนโบกมือไม่มาเบาๆ

“ข้าหาทางกลับเองได้ เจ้าอย่ากังวลให้มากนัก” ก่อนจะปรายตามองอินแล้วพูดต่อ

“และอย่าได้กังวลว่าจะถูกเฆี่ยนเพราะทิ้งเจ้านายไว้กลางตลาด เจ้าคิดมากไปแล้ว”

อินที่ได้ฟังก็กลืนน้ำลายลงคออย่างโล่งอก ก่อนจะพายเรือออกไปพร้อมแม่หญิงปิ่นแก้ว ระหว่างทาง หญิงสาวก็ชวนคุยอย่างเป็นกันเอง

“เจ้าเป็นทาสที่รูปร่างสูงใหญ่นัก ข้าไม่เคยเห็นผู้ใดรูปร่างแข็งแรงเช่นนี้มาก่อน” นางเอ่ยพร้อมยิ้มขำ

อินที่ได้ฟังก็แอบยืดอกเล็กน้อยอย่างภูมิใจที่มีคนเห็นด้วยกับร่างกานใหม่นี้ “ข้าก็เป็นแบบนี้แต่เดิมขอรับ อาจเพราะได้ทำงานหนักมาตลอด”

แม่หญิงปิ่นพยักหน้าแล้วพูดต่อ “คุณพี่เปรมตาถึงนัก ที่เลือกเจ้ามาปรนนิบัติ เจ้าเป็นแบบที่พี่ข้าชอบเลยนะ”

อินชะงักมือที่กำพายก่อนจะหันมามองแม่หญิงปิ่นอย่างงุนงง “เอ่อ... ข้าเป็นแบบที่คุณเปรมชอบ?”

“ใช่สิ” นางพยักหน้ารับ “ดูจากที่พี่ข้าดึงเจ้าตัวมาใกล้ตัวเช่นนี้ คงเห็นเจ้าเป็นคนที่ไว้ใจได้มาก”

'อินที่ได้ฟังยิ่งงงหนักไปกว่าเดิม ความคิดวิ่งวุ่นอยู่ในหัว ‘หรือว่า… คุณเปรมจะมีสเปคเป็นแบบนี้? แต่เดี๋ยวนะ! นี่มันยุคไหนกัน พวกรักร่วมเพศเขาไม่เปิดกว้างนี่นา หรือว่าเราคิดมากไปเอง?’'

แม่หญิงปิ่นที่เห็นอินเงียบไปก็หัวเราะเบาๆ

“ไยเจ้าทำหน้าตาเช่นนั้น หรือเจ้าคิดอะไรอยู่?”

อินสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะรีบส่ายหัว

“เปล่าขอรับ ข้าแค่คิดว่าคุณเปรมเป็นคนแบบใดกันแน่”

แม่หญิงปิ่นหัวเราะอีกครั้ง “พี่ข้าหรือ? เขาเป็นคนตรงไปตรงมา เฉียบขาดในการตัดสินใจ แต่ก็มีเมตตาและรักครอบครัว เจ้าอยากรู้ไปทำไม?”

อินยิ้มแหยๆ “ก็แค่สงสัยขอรับ ข้าอยากรู้เรื่องของเจ้านายไว้บ้าง จะได้ไม่เผลอทำอะไรผิด..”

แม่หญิงปิ่นยิ้มขบขัน ก่อนจะถามกลับ “แล้วเจ้าชอบข้าหรือไม่?”

อินเบิกตากว้าง “เอ่อ... มิใช่ขอรับ ข้าเพียงแต่…” เขาตะกุกตะกักตอบไม่ถูกจนหญิงสาวหัวเราะคิกคักกับท่าทางของเขา พรางยกพักในมือขึ้นมาปิดหน้า

เสียงนกที่บินผ่านหัวเป็นระยะ แม่หญิงปิ่นแก้วนั่งพับเพียบเรียบร้อยอยู่ท้ายเรือ สังเกตสีหน้าของอินที่ดูเหมือนจะมีเรื่องค้างคาใจอยู่

"แม่หญิงขอรับ ข้าขอถามอะไรสักข้อได้หรือไม่" อินเอ่ยขึ้นก่อนจะเหลือบมองแม่หญิงปิ่นแก้วผ่านหางตา

"ว่ามาสิ เจ้าทาสขี้สงสัย" นางตอบพลางหัวเราะเบา ๆ

อินกระแอมไอเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยด้วยท่าทีเก้ ๆ กัง ๆ

"คือว่า...คุณเปรม เอ่อ... ท่านเป็นคนอย่างไรหรือขอรับ ข้าเห็นท่านดูกล้าหาญ แต่อีกมุมก็ดูสุขุมเยือกเย็น ข้าเลยสงสัยว่าตัวจริงของท่านเป็นแบบไหนกันแน่"

แม่หญิงปิ่นแก้วยิ้มบาง ๆ ก่อนจะทอดสายตามองไปตามลำน้ำ "คุณพี่เปรมน่ะหรือ ท่านเป็นคนที่เข้มแข็งและฉลาดหลักแหลม หัวไว มีเมตตาต่อผู้อื่น แต่ก็มักทำตัวลึกลับเสมอ ไม่ใช่คนที่ใครจะเข้าใจได้ง่าย ๆ "

นางเว้นจังหวะก่อนจะปรายตามองอินด้วยแววตาขี้เล่น "เหตุใดเจ้าถามถึงคุณพี่เปรมกันล่ะ เจ้าสนใจอะไรในตัวท่านนักหรือ?"

อินยิ้มแห้ง ๆ พลางเกาหลังคอเบา ๆ "ข้าแค่...เอ่อ" เขาหัวเราะกลบเกลื่อน ก่อนจะเสริมอย่างลังเล

"แล้วแม่หญิงกับคุณเปรม เอ่อ... เป็นอะไรกันหรือขอรับ เป็น...แบบคู่ครอง เอ่อ...แฟน เอ่อ...ภรรยาอะไรแบบนั้นหรือเปล่าขอรับ?"

แม่หญิงปิ่นแก้วที่กำลังยกพัดขึ้นมาพัดเบา ๆ ถึงกับหยุดชะงัก แล้วขบขันออกมาเสียงใส

"ฮะฮะ เจ้านี่ช่างเป็นทาสที่มีอารมณ์ขันเสียและคำพูดคำจาแปลกประหลาดจริง! " นางเว้นช่วงขบขำเบาๆ ก่อนจะกล่าวต่อ

"ข้ากับคุณพี่เปรมเป็นพี่น้องแท้ ๆ กันต่างหาก เจ้านี่ถามบ้า ๆ ได้ยังไงกัน"

อินเบิกตากว้าง "หา! พี่น้องแท้ ๆ หรือขอรับ! ข้าก็นึกว่า..."

"นึกว่าอะไรหรือ?" แม่หญิงปิ่นแก้วยกคิ้วขึ้นมองเขาอย่างสนุก

"เอ่อ...ไม่มีอะไรขอรับ ข้าก็แค่เห็นว่าทั้งสองท่านดูสนิทกันมาก ก็เลยอดสงสัยไม่ได้" อินรีบเบี่ยงเบนความสนใจ พลางพายเรือให้เร็วขึ้น

แม่หญิงปิ่นแก้วมองอินด้วยแววตากรุ่มกริ่มก่อนจะเอียงคอถาม "ว่าแต่เจ้าอยากรู้ไปทำไมกันล่ะ หรือว่า...ที่เจ้าบอกไม่ได้ชอบข้า เจ้าจะชอบพี่ข้ารึ!?"

อินสะดุ้งจนเกือบทำไม้พายหลุดมือ "มะ...ไม่ใช่นะขอรับ! ข้าแค่ถามไปตามประสาเท่านั้นเอง!"

แม่หญิงปิ่นแก้วหัวเราะคิกคัก ก่อนจะพัดเบา ๆ อย่างอารมณ์ดี "เจ้านี่ช่างน่าขันเสียจริง เอาเถิด ๆ ข้าจะไม่แหย่เจ้าแล้ว รีบพายเรือไปเถิด เดี๋ยวจะถึงเรือนข้าพอดี"

อินถอนหายใจอย่างโล่งอก ก่อนจะเร่งพายเรือให้ถึงฝั่งโดยไว หัวใจที่เต้นระรัวเมื่อครู่ค่อย ๆ สงบลง แต่ในหัวก็ยังคงวนเวียนอยู่กับเรื่องของคุณเปรมอย่างช่วยไม่ได้

.

.

.

.

.

เมื่อพายเรือมาถึงท่าเรือนของแม่หญิงปิ่น อินก็ช่วยยกของลงจากเรือให้ แต่หัวของเขายังหมุนวนอยู่กับบทสนทนาก่อนหน้า พลางคิดกับตัวเอง ‘หรือว่าเราจะคิดมากไปเอง…’

หลังจากแน่ใจว่าแม่หญิงปิ่นแก้วขึ้นเรือนอย่างปลอดภัย อินก็พายเรือกลับไปยังเรือนของคุณเปรม โชคดีที่เขาเป็นคนความจำดี แม้จะเคยหลงอยู่ในตลาดมาแล้ว แต่เส้นทางแม่น้ำสายนี้กลับไม่เป็นปัญหาสำหรับเขา

“เห้อ… ยังดีที่กลับบ้านถูกละว่ะ” อินพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะเร่งมือพายเรือไปยังจุดหมาย

พอถึงเรือนก็เวลาล่วงเลยไปเกือบเที่ยง อินลงจากเรือ พลางมองดูรอบๆ อย่างสงสัยว่าตัวเองต้องทำอะไรต่อไปดี

"แล้ว..เราควรพายเรือกลับไปรับคุณเปรมไหม? หรือว่าตามหาสิง คนที่บอกว่าเป็นเพื่อนวะ" เขาพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะตัดสินใจเดินสำรวจเรือนไปเรื่อยๆ

รอบตัวมีทาสบางคนเริ่มพักกินข้าว ขณะที่บางคนยังคงทำงานอย่างขยันขันแข็ง อินแอบใช้สกิลเซลล์แมนฝีปากดีที่เคยชำนาญ เข้าไปคุยตีสนิทกับพวกทาสที่ดูเป็นมิตร พยายามเนียนขอตามติดไปช่วยงานด้วย เพราะเขาไม่รู้จริงๆ ว่าทาสที่นี่ต้องทำอะไรยังไงต่อ ขอแค่ไม่ยืนว่างเปล่า ก็น่าจะดูสมกับการเป็นทาสใช่ไหมนะ?

“นี่พวกพี่ๆ ทำอะไรกันอยู่เหรอ?” อินถามพลางทำหน้าทะเล้นเล็กๆ

“ตำข้าวเจ้าสิ จะให้ตำคนรึ?” ทาสคนหนึ่งตอบติดตลก ก่อนจะหัวเราะกับเพื่อน ๆ

“ข้าขอตำด้วยคนได้ไหม?” อินทำตาใสซื่อ

“เอาสิ มือใหม่ก็มานั่งตรงนี้” พวกทาสหัวเราะอีกครั้ง ก่อนจะขยับที่ให้ อินจึงร่วมตำข้าว ถูเรือน และทำงานจิปาถะไปเรื่อย จนลืมเวลาไปเสียสนิท

กว่าจะรู้ตัวอีกที ท้องฟ้าก็เปลี่ยนเป็นสีส้ม อาการหิวเริ่มประท้วงขึ้นมาจนท้องร้อง อินหันไปถามทาสที่ทำงานด้วยกันว่า ถ้าจะกินข้าวต้องไปที่ไหน

“ไปเรือนครัวสิ ข้าก็กำลังจะไปพอดี” ทาสคนหนึ่งชี้ไปทางอาคารไม้หลังกลางที่มีกลิ่นหอมของอาหารลอยมาแตะจมูก อินจึงเดินตามไป และที่นั่น เขาก็พบกับสิงที่กำลังกินข้าวอยู่พอดี

“อ้าว..ไอ้อิน! วันนี้เป็นไงบ้างวะ?” สิงเงยหน้าจากจานข้าว แล้วยิ้มกวนๆ

อินทรุดตัวนั่งลงตรงข้าม ถอนหายใจเฮือก “โอ๊ย อย่าให้พูด แทบไม่มีเวลาหายใจ ทำงานตั้งแต่เช้ายันเย็น”

“หึ สมควรแล้ว เป็นทาสก็ต้องทำงาน” สิงยิ้มเยาะ

“เออ ๆ แล้วคุณเปรมล่ะ ไม่ได้กลับมากับมึงเหรอ?” สิงถามขึ้นอีก

อินส่ายหน้า “เปล่า คุณเปรมบอกว่าต้องคุยธุระต่อ เลยให้กูมาส่งคุณปิ่นแก้วแล้วกลับเรือนมาก่อน”

“อ้อ เข้าใจละ” สิงพยักหน้า ก่อนจะตักข้าวเข้าปากต่อ อินก็กินเงียบๆ ตามไปด้วย พวกเขานั่งกินกันจนเสร็จ ก่อนจะแยกย้ายกันกลับไปพักผ่อน

อินเดินกลับมาที่เรือนทาส ห้องเล็กๆ เก่าๆ ที่เขาตื่นขึ้นมาเมื่อเช้านี้ เขานั่งมองออกไปนอกหน้าต่าง พลางคิดทบทวนเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นกับตัวเอง

“ทำไมกูถึงตายแล้วมาอยู่ในร่างนี้กันแน่วะ... ทำไมถึงได้ย้อนยุคมาแบบในหนังบุพเพสันนิวาส... โอ้ย ตอนแรกกูนึกว่ารายการแกล้งคน แต่ทุกอย่างที่เห็นวันนี้มันเรื่องจริงทั้งนั้น”

ขณะที่อินกำลังนั่งบ่นพึมพำกับตัวเองอยู่ริมหน้าต่าง ดวงตาก็เหลือบไปเห็นเงาร่างหนึ่งที่ดูคุ้นตา พอมองให้ชัด ๆ ก็พบว่าคุณเปรมกำลังเดินโซซัดโซเซ ท่าทางเหมือนคนที่เพิ่งดื่มหนักมาเสียอย่างนั้น

อินขมวดคิ้ว พึมพำกับตัวเอง

“หรือว่าดื่มมาหนัก?”

เขาเหลือบมองไปรอบ ๆ อย่างชั่งใจ คิดทบทวนว่าควรจะเข้าไปช่วยดีหรือไม่ สิงเพิ่งบอกเขาไปหยก ๆ ว่าทาสอย่างเขาห้ามเหยียบขึ้นเรือนใหญ่ในเวลานี้ แต่ดูจากสภาพคุณเปรมแล้ว...

พลั่ก!

เสียงของบางอย่างล้มกระแทกกับพื้นดังขึ้น อินสะดุ้ง รีบหันไปมองด้านนอก แล้วก็ต้องตกใจเมื่อเห็นคุณเปรมล้มหน้าทิ่มลงไปกับพื้นหญ้า

“เฮ้ย! ล้มไปแล้ว!” อินไม่สนใจเรื่องกฎอะไรอีกต่อไป รีบพุ่งออกจากห้อง วิ่งเข้าไปหาคุณเปรมที่นอนแน่นิ่งอยู่ตรงนั้น

“คุณเปรม! เป็นอะไรไหมครับ?” อินรีบย่อตัวลง แตะไหล่คุณเปรมแล้วเขย่าเบา ๆ เมื่อไม่มีเสียงตอบรับ เขาก็พยายามพยุงร่างอีกฝ่ายให้ลุกขึ้น แต่พอจับตัวดันขึ้น อินกลับต้องตกใจ

“เอ๊ะ ไม่หนักนี่...” เขาพึมพำ ก่อนจะตัดสินใจรวบตัวอุ้มคุณเปรมขึ้นในท่าเจ้าสาวอย่างง่ายดาย แม้ตอนแรกจะแค่คิดจะพยุงเดินขึ้นเรือนเองก็ตาม แต่ดูท่าคงไม่ไหวแน่แล้ว

อินก้าวขึ้นเรือนอย่างรวดเร็ว พลางกวาดตามองรอบ ๆ บ้านเรือนไทยที่เขาเพิ่งเคยได้ขึ้นมาเป็นครั้งแรก

“ห้องคุณอยู่ไหนครับ?” อินเอ่ยถามเสียงเบา คนที่อยู่ในอ้อมแขนขยับตัวเล็กน้อย ก่อนจะยกมือขึ้นชี้นิ้วไปทางห้องหนึ่งที่อยู่กลางบ้าน

อินเดินไปตามทางที่อีกฝ่ายชี้ เปิดประตูเข้าไปแล้วค่อย ๆ วางร่างของคุณเปรมลงบนฟูกอย่างระมัดระวัง

“เฮ้อ... เล่นเอาเหนื่อยเหมือนกันนะเนี่ย” อินถอนหายใจ ก่อนจะมองคุณเปรมที่ยังหลับตาแน่น ใบหน้าของอีกฝ่ายแดงจัด คงเพราะฤทธิ์สุรา

เขาเดินสำรวจไปรอบ ๆ ห้อง มองหาน้ำให้คุณเปรมดื่ม ก่อนจะพึมพำกับตัวเอง “อยู่เรือนใหญ่แบบนี้ คนรับใช้คงต้องมีเยอะสิ แล้วทำไมไม่มีใครมาช่วยเลยล่ะ?”

ขณะที่อินกำลังคิดหาทางปลุกคุณเปรมให้ดื่มน้ำ สายตาก็ดันไปสะดุดกับอะไรบางอย่างที่ทำให้เขาต้องหยุดชะงักทันที...

ภาพวาดจากดินสอ ที่ถูกกางอยู่

อินยืนตัวแข็งค้าง ดวงตาจับจ้องไปยังภาพวาดขนาดใหญ่ที่ถูกกางไว้กลางห้อง เส้นสายบนผืนผ้าใบบรรจงวาดอย่างประณีต ทุกรายละเอียดล้วนสะท้อนออกมาอย่างงดงาม และสิ่งที่ทำให้เขาแทบลืมหายใจคือ ใบหน้านั้น ใบหน้าของเขาเอง

หัวใจของอินเต้นรัว ราวกับกำลังถูกฉุดเข้าไปในวังวนแห่งความสับสน "เรื่องบ้าอะไรวะเนี้ย..."

เขาพึมพำเบา ๆ ทำไมคุณเปรมถึงวาดรูปของเขา ทำไมใบหน้านี้ถึงถูกเก็บไว้ในห้องนอนของหลวงพิชิตเดโช

เสียงขยับตัวเบา ๆ ดังขึ้นจากเตียงข้างหลัง อินสะดุ้ง รีบหันกลับไป และต้องกลั้นหายใจอีกครั้งกับภาพตรงหน้า

คุณเปรมกำลังเอนกายพิงหมอน มือข้างหนึ่งยันกับที่นอนไว้อย่างอ่อนแรง เสื้อผ้าของเขาหลุดลุ่ย กระดุมเสื้อหลุดออกจนหมด เผยให้เห็นผิวขาวเนียนที่ขึ้นสีแดงระเรื่อ โจงกระเบนที่เคยนุ่งเรียบร้อยกลับหลวมคลายอย่างหมิ่นเหม่

แผ่นอกกระเพื่อมขึ้นลงตามจังหวะลมหายใจ ดวงตาคู่คมพร่ามัวเหมือนยังจดจ่ออยู่ในห้วงภวังค์ ใบหน้าคมเข้มของเขามีเม็ดเหงื่อซึมออกมาเป็นประกายต้องแสงเทียน

อินกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก รู้สึกถึงความร้อนแผ่วเบาที่ค่อย ๆ ไต่ขึ้นมาที่ใบหน้าตัวเอง

"ขะ...ขอโทษขอรับ ข้าต้องขออภัยที่ขึ้นเรือนมาโดยมิได้ขออนุญาต"

อินรีบกล่าวพลางก้าวถอยหลัง แต่เพียงเสี้ยววินาที เขากลับถูกรั้งไว้ด้วยแรงดึงที่คาดไม่ถึง แขนเรียวแข็งแรงกระชากเขาเข้าหาจนเสียหลัก ลำตัวของเขาทิ้งน้ำหนักลงไปคร่อมร่างของคุณเปรมโดยไม่ตั้งใจ

อินชะงักงัน ใบหน้าของพวกเขาห่างกันเพียงไม่ถึงคืบ ลมหายใจอุ่นร้อนของอีกฝ่ายเป่ารดผิวแก้ม ดวงตาคู่นั้นทอดมองเขาอย่างลึกซึ้ง มีบางสิ่งในแววตาคู่นั้นที่อินไม่อาจเข้าใจ

"เหตุใดเจ้าจึงหนีข้าไป...อิน..." เสียงกระซิบแหบพร่าดังขึ้นพร้อมกับมืออุ่นที่ยกขึ้นสัมผัสข้างแก้มของอินแผ่วเบา

อินนิ่งงัน สมองขาวโพลนราวกับขาดการประมวลผล ไฝเล็กๆที่มุมปากช่วงมีเสน่ห์เสียจริงสัมผัสนั้นอ่อนโยนและคล้ายกำลังวิงวอน ก่อนที่เขาจะทันได้เอ่ยสิ่งใด มือข้างนั้นกลับดึงเขาเข้าหาจนปลายจมูกแทบสัมผัสกัน

และแล้ว ริมฝีปากอุ่นร้อนก็กดแนบลงมากับของเขา

อินเบิกตากว้าง ใจเต้นระรัวอย่างบ้าคลั่ง คุณเปรมกำลังจูบเขา จูบอย่างแผ่วเบาแต่ลึกล้ำ สัมผัสที่ไม่อาจหลีกหนี

ริมฝีปากของคุณเปรมแนบแน่นกับของเขาเพียงครู่ ก่อนที่ร่างใต้ร่างจะอ่อนแรงลงอย่างกะทันหัน อินรีบขยับออก ก่อนจะพบว่าคนตรงหน้าหลับไปแล้วจริง ๆ

เขายังคงอยู่ในท่านั้น มือข้างหนึ่งกำชายเสื้อของคุณเปรมแน่นราวกับไม่แน่ใจว่าตัวเองควรขยับไปทางไหน

แววตาของอินฉายแววสับสน ปลายนิ้วยกขึ้นแตะริมฝีปากของตัวเองเบา ๆ สัมผัสเมื่อครู่ยังอุ่นอยู่ตรงนั้น ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วเกินไป เขายังไม่เข้าใจ แต่หัวใจของเขากลับเต้นรัวอย่างไม่เป็นจังหวะ

เขาก้มลงมองคุณเปรมที่หลับสนิทอยู่ใต้ร่างตนเอง ดวงหน้าหล่อเหลานั้นดูสงบ แผ่วเบาราวกับฝันไป

"...นี่มันเรื่องอะไรกันวะเนี่ย" อินพึมพำกับตัวเองเบา ๆ

ก่อนที่เขาจะถอนหายใจยาวแล้วค่อย ๆ ขยับตัวออกจากร่างอีกฝ่าย พลางพยายามควบคุมหัวใจตัวเองให้กลับมาเป็นปกติ

แต่มันคงจะยากเต็มที...