ปรับตัวรักษาแผลใจ

เสียงแกรกกรากของใบไม้แห้งใต้ฝ่าเท้าดังสะท้อนก้องไปทั่วพื้นที่เงียบงันของป่าริมน้ำ อินยืนตัวแข็ง ขณะที่ลำกล้องปืนโบราณเย็นเยียบจ่ออยู่ตรงหน้าผากของเขา แสงตะเกียงสลัวในมือชายชราส่องกระทบใบหน้าของอีกฝ่าย เผยให้เห็นหนวดเครารกครึ้มและดวงตาคมปลาบราวกับพญาอินทรี อินกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก หัวใจเต้นโครมครามอยู่ในอก

“มึงเป็นใคร”

เสียงห้าวต่ำของชายแก่กดต่ำลง ราวกับเสียงนั้นสามารถกรีดผ่าความมืดมิดรอบกายออกจากกันได้ อินยกมือขึ้นแสดงให้เห็นว่าเขาไม่มีอาวุธ ค่อยๆ หันหน้าไปเผชิญหน้ากับชายชรา

“ผ...ผม...ผมพาคุณเปรมหนีมา” อินพยายามพูดให้เป็นปกติ แต่เสียงสั่นเครือออกไปโดยไม่รู้ตัว “โจรพวกมัน...เผาเรือน ไฟลุกไปทั่ว พวกโจรฆ่าคนเหมือนล่าสัตว์”

ชายชราขมวดคิ้วแน่น สายตายังเต็มไปด้วยความระแวง อินรีบพูดต่อ “คุณเปรมบอกให้ผมพามาที่นี่ เขาบอกว่ามันปลอดภัย”

แสงตะเกียงถูกลดระดับลง ส่องไปยังร่างไร้สติของคุณเปรมที่นอนจมกองเลือดในเรือ ชายชราผงะไปครู่หนึ่งก่อนจะอุทานออกมาเสียงดัง

“เจ้าเปรมรึ!?”

ร่างสูงของชายชราขยับเข้ามาใกล้ทันที มือหยาบกร้านจับต้นแขนคุณเปรมพลิกดูบาดแผลที่แผ่นหลัง เลือดสีเข้มยังคงไหลซึมออกมาไม่หยุด อินเห็นดังนั้นก็ยิ่งรู้สึกใจเสีย คุณเปรมตัวเย็นลงเรื่อยๆ และหากปล่อยไว้นานกว่านี้คงไม่รอดแน่

“ช่วยเขาด้วยเถิดลุง” อินเอ่ยวิงวอน เสียงสั่นเครือเต็มไปด้วยความร้อนรน

ชายแก่เงียบไปอึดใจ ก่อนจะเงยหน้าขึ้น

“แบกมันขึ้นเรือน”

เมื่อไม่กี่ชั่วยามก่อนถึงเรือนไม้

กลางดึกสงัด เหนือน่านน้ำอันเงียบงัน

อินพายเรืออย่างเงียบเชียบไปตามสายน้ำที่ทอดตัวยาวเป็นเงาดำสะท้อนแสงจันทร์เรืองรอง บรรยากาศโดยรอบถูกกลืนกินด้วยความเงียบ มีเพียงเสียงพายกระทบผิวน้ำดังแผ่วเบา ราวกับไม่ต้องการให้ใครล่วงรู้ถึงการมีตัวตนของเขา

เรือนไม้หลังแล้วหลังเล่าผ่านสายตาของอิน เรือนแม่หญิงปิ่นตั้งตระหง่านอย่างสงบ ปราศจากวี่แววของความวุ่นวายจากเหตุโจรปล้นเรือนใหญ่ เขาผ่านตลาดที่เคยคึกคักในยามกลางวัน แต่บัดนี้กลับกลายเป็นสถานที่ร้างไร้ชีวิต มีเพียงแสงริบหรี่จากตะเกียงร้านค้าบางแห่งที่ยังไม่ได้ดับลง

ท่ามกลางความมืดมิด อินเหลือบไปเห็นเงาราง ๆ ของเรือนไม้เก่าแก่หลังหนึ่ง มันตั้งอยู่โดดเดี่ยวริมตลิ่ง ราวกับถูกลืมเลือนไปตามกาลเวลา แสงไฟจากตะเกียงเพียงดวงเดียวส่องริบหรี่ภายในเรือน ทำให้เงาของไม้กระดานสั่นไหวไปตามแรงลมยามค่ำคืน อินหยุดพาย ร่างกายที่เหนื่อยล้ากำลังสั่นสะท้านจากอาการบาดเจ็บ แต่สัญชาตญาณสั่งให้เขาเชื่อว่า ที่นี่แหละ...

จนประจวบมาเวลาปัจจุบันที่เกิดขึ้น

อินไม่รอช้า ใช้แรงทั้งหมดที่มีแบกร่างของคุณเปรมขึ้นเรือนเล็กๆ ที่ดูเก่าโทรม แม้แสงตะเกียงเพียงดวงเดียวจะไม่สามารถไล่ความมืดรอบข้างไปได้หมด แต่ภายในเรือนกลับมีกลิ่นสมุนไพรจางๆ ลอยอยู่ในอากาศ

เขาวางร่างของคุณเปรมลงบนแคร่ไม้เก่าคร่ำคร่า ขณะที่ชายชรารีบก้มลงตรวจดูอาการ แสงไฟสะท้อนให้เห็นริ้วรอยลึกบนใบหน้าของชายแก่ แต่แววตาของเขากลับยังคงเฉียบคม มือหยาบกร้านกดลงบนบาดแผลเพื่อหยุดเลือดไหล คุณเปรมกระตุกเล็กน้อย แต่ก็ยังคงไม่ได้สติ

“เองออกไปรอข้างนอก” ชายแก่สั่งเสียงห้วน

อินลังเลเล็กน้อย แต่เมื่อเห็นสายตาเด็ดขาดของอีกฝ่าย เขาก็พยักหน้ารับแล้วเดินออกไปยืนตรงระเบียงด้านนอก บรรยากาศโดยรอบเงียบงันจนน่าขนลุก มีเพียงเสียงลมพัดไหวผ่านยอดไม้และเสียงแมลงกลางคืนดังระงมไม่ขาดสาย ความมืดกลืนกินทุกอย่างรอบตัว มีเพียงแสงจันทร์สีซีดที่พอให้เห็นเส้นทางเล็กๆ ระหว่างต้นไม้

เขาสูดลมหายใจเข้าลึกพยายามข่มใจให้สงบ แต่ภาพของบ่าวที่ถูกเชือดคอในเรือนยังคงติดตา เลือดที่สาดกระเซ็นบนพื้น เสียงกรีดร้องโหยหวน ทุกอย่างยังคงวนเวียนอยู่ในหัว อินกำมือแน่น พยายามไล่ความคิดเหล่านั้นออกไป

เสียงแอ๊ดของประตูไม้ทำให้เขาสะดุ้งหันไปมอง ชายแก่เดินออกมาพร้อมอุปกรณ์ทำแผลและสมุนไพรในมือ

“มึงเองก็บาดเจ็บเช่นกัน” เขาพูดพลางนั่งลงตรงหน้าอิน “มา ข้าดูให้”

"ขอบคุณขอรับ.."

อินที่พยายามกลั้นความเจ็บปวดมาตลอดเพิ่งรู้ตัวว่าแขนของเขาชาไปหมด เลือดไหลซึมออกมาจากบาดแผลที่ไหล่ขวา เมื่อชายแก่ใช้น้ำสมุนไพรล้างแผล ความเจ็บแปลบก็พุ่งเข้าใส่จนอินสะดุ้งเฮือก น้ำตาไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว

“อึก...” อินเม้มปากแน่นเพื่อกลั้นเสียงสะอื้น ดวงตาร้อนผ่าว น้ำใสๆ ไหลลงมาตามแก้มเงียบๆ

ชายชราเหลือบมอง ก่อนจะหัวเราะเบาๆ

“กะอีแค่แผลเท่านี้ เองยังจะร้องไห้อีกรึ”

อินรู้สึกอับอายจนต้องรีบยกมือขึ้นปาดน้ำตาอย่างรวดเร็ว “ผมไม่ได้ร้อง! ก็มันเจ็บนี่”

ชายแก่หัวเราะในลำคอ ก่อนจะลุกขึ้น

“ข้ามีชื่อว่าเพิ่ม เรียกกูลุงเพิ่มก็ได้” เขายกมือขึ้นลูบเคราของตนเอง

“เป็นลุงของเจ้าเปรม และเอ็งคงเป็นทาสที่ช่วยมันออกมา ข้าล่ะต้องขอบใจจริงๆ”

อินกะพริบตาปริบๆ อย่างตกใจ “ลุงของคุณเปรมหรอขอรับ?”

“ใช่” ลุงเพิ่มพยักหน้า ก่อนจะถอนหายใจ

“ข้าต้องขอโทษที่เล็งปืนใส่เอง พอดีว่าแถวนี้ไม่ค่อยมีคนมา ปลอดภัยไว้ก่อนดีที่สุดใช่ไหมล่ะ”

พูดจบลุงเพิ่มก็แย้มยิ้ม สายตาของเขาแม้จะดูดุดัน แต่ก็แฝงไว้ด้วยความอบอุ่น อินพอเห็นดังนั้นก็คลายความกังวลไปเล็กน้อย อย่างน้อยคืนนี้เขาและคุณเปรมก็คงปลอดภัย... อย่างน้อยก็ตอนนี้

รุ่งเช้าแสงแดดยามอรุณค่อย ๆ ทาบทับลงบนใบหน้าคมสันของหลวงพิตชิเดโช หรือเปรม แสงสีทองอ่อน ๆ อาบไล้ผิวเนียนจนเจ้าตัวต้องค่อย ๆ ขยับเปลือกตา พลางครางแผ่วเบากับความปวดร้าวที่แล่นวาบไปทั่วร่างกาย

ดวงตาสีนิลกวาดมองรอบ ๆ อย่างงุนงง เรือนไม้เก่าหลังนี้… เปรมรู้จักมันดี และก็รู้จักคนที่ครอบครองมันดีเช่นกัน เขาถอนหายใจ พลางเบ้ปากเล็ก ๆ เมื่อนึกขึ้นได้ว่า

ลุงเพิ่ม… ไอ้ลุงขี้เกียจยังคงเป็นคนขี้เกียจเหมือนเดิม ไม่ต้องสังเกตอะไรมากก็รู้ว่าเรือนนี้ไม่ได้ถูกกวาดถูมาเป็นปี ฝุ่นจับจนแทบวาดลวดลายเล่นได้ เปรมเผลอยิ้มขำ ๆ กับตัวเอง

แต่แล้วสายตาก็ดันไปสะดุดกับ หัวกลม ๆ ทุย ๆ ของใครบางคนที่ฟุบอยู่ข้างเตียง เส้นผมสีเข้มยุ่งเหยิงระใบหน้า แผ่นหลังไหวขึ้นลงเป็นจังหวะช้า ๆ ของลมหายใจสม่ำเสมอ เปรมมองเจ้าตัวนิ่ง ๆ อยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะยื่นมือไปลูบเส้นผมนุ่มเล่นเบา ๆ ราวกับลูกแมวตัวน้อย

นิ่มจัง…

ปลายนิ้วไล้ไปตามไรผมอย่างเผลอไผลจนกระทั่ง…

“อื้อ…”

เจ้าของหัวทุยขยับตัว เปรมสะดุ้ง รีบชักมือกลับแทบไม่ทัน แสร้งเบือนหน้าหนีเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น อินค่อย ๆ เงยหน้าขึ้น ดวงตาที่ปรือเพราะเพิ่งตื่นเต็มไปด้วยความง่วงงุน ทันทีที่รู้สึกตัวเต็มที่ อินก็ตาโต รีบโพล่งออกมา

“คุณเปรมฟื้นแล้ว!!”

เสียงตื่นเต้นแบบคนดีใจดังขึ้น เปรมอดไม่ได้ที่จะอมยิ้มจาง ๆ เจ้าหมาน้อยนี่ช่างน่าขันจริง ๆ อินขยับเข้ามาใกล้ทันที พร้อมยิงคำถามรัวเป็นชุด

“เป็นยังไงบ้างครับ เจ็บตรงไหนมั้ย ลุกไหวรึเปล่า?”

“อือ… ไม่เป็นไร” เปรมตอบพลางขยับตัวพยายามจะลุกขึ้น แต่ทันทีที่ออกแรง ความเจ็บก็พุ่งวาบไปทั่วแผ่นหลัง

“อึก…!”

ร่างสูงเซไปด้านหลังแทบจะล้มลงไปอีกครั้ง แต่ก่อนที่ร่างกายจะกระแทกพื้น แขนแข็งแรงของอินก็คว้าตัวเขาไว้ได้ทัน

แผ่นอกกว้างแนบชิดเข้ากับร่างของอิน กลิ่นหอมอ่อน ๆ ของไม้จันทน์เจือเหงื่ออ่อน ๆ ลอยมากระทบจมูก เปรมชะงักไปชั่ววินาที ขณะที่อีกฝ่ายถอนหายใจหนัก ๆ ข้างหู

“เกือบไปแล้ว…”

ลมหายใจอุ่น ๆ เป่ารดอยู่ตรงซอกคอ เปรมตัวแข็งทื่อ ให้ตายเถอะ ทำไมมันร้อนแบบนี้

“ปล่อย!” เปรมร้องเสียงหลง รีบผลักตัวเองออกจากอ้อมแขนของอีกฝ่าย ใบหน้าร้อนผ่าวไปหมด อินทำหน้างง ๆ ก่อนจะเกาหัวพลางยิ้มแหย ๆ

“ผมไม่ได้ตั้งใจจะจับคุณเปรมหรอกนะครับ แค่กลัวคุณจะหงายหลังไปจริง ๆ”

เปรมเม้มปากแน่น รู้สึกว่าถ้าอยู่ใกล้เจ้าหมานี่นานกว่านี้ ตัวเองอาจจะเป็นฝ่ายระเบิดออกมาก่อน “ลุงเพิ่มไปไหน” เปลี่ยนเรื่องดีกว่า!

อินทำตาใสซื่อก่อนจะตอบกลับมา “ไปจ่ายตลาดตั้งแต่เช้ามืดแล้วครับ”

เปรมพยักหน้า… แต่ทันใดนั้น อินก็พูดต่อด้วยน้ำเสียงเจือความตกใจ

“คุณเปรมหลับไปตั้ง ห้าวัน เลยนะครับ!”

“อะไรนะ!?” เปรมเบิกตากว้าง

“ครับ… ห้าวันเต็ม ๆ เลย” อินทวนซ้ำอย่างจริงจัง

เปรมยังคงอ้าปากค้าง ห้าวัน!? นี่เขาหลับยาวขนาดนั้นเลยเหรอ!?

หลังจากฟื้นตัวได้ไม่นาน อินก็ไม่รอช้าที่จะดูแลปรนนิบัติคุณเปรมของเขาเป็นอย่างดี ร่างสูงโปร่งรีบไปหาน้ำมาให้คนที่หลับไปถึงห้าวันจิบน้ำดับกระหาย ก่อนจะพยายามหาของกิน แต่ในเรือนไม่มีอะไรเลยนอกจากน้ำกับถ้วยเปล่า ๆ ลุงเพิ่มก็ยังไม่กลับมาเสียที อินถอนหายใจเฮือกใหญ่ ถ้าเป็นยุคเรานะ วิ่งไปร้านสะดวกซื้อแป๊บเดียวก็ได้ข้าวกล่องอุ่นร้อนมาวางตรงหน้าแล้ว ความคิดนั้นทำให้เขาอดเศร้าไม่ได้

ขณะที่คุณเปรมกำลังจิบน้ำ อินที่กำลังคิดเรื่องนี้อยู่เพลิน ๆ ก็เผลอพูดออกมาเบา ๆ ว่า

“ผมคิดถึงเซเว่นแถวบ้านสุด ๆ เลยครับ”

คุณเปรมที่ได้ยินเข้าก็เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย พลางหันมามองอินอย่างงุนงง “เซอะไรนะ?”

อินสะดุ้ง รีบโบกไม้โบกมือปฏิเสธเป็นพัลวัน “ไม่มีอะไรครับ ไม่มีอะไร!”

ก่อนจะรีบเปลี่ยนเรื่องอย่างแนบเนียนด้วยการหยิบผ้าชุบน้ำอุ่นขึ้นมา ตั้งใจจะเช็ดตัวให้คุณเปรม หวังให้เจ้าตัวลืมคำถามเมื่อครู่ไปเสีย

เขาค่อย ๆ บรรจงเช็ดไปตามลำคอและแขนของอีกฝ่ายอย่างเบามือ ด้วยความใกล้ชิด ทำให้ได้กลิ่นหอมอ่อน ๆ จากร่างกายของคุณเปรมผสมกับกลิ่นสมุนไพรจาง ๆ ที่ติดตัวเขา ทำให้อินต้องกลั้นใจไม่ให้เผลอเสียสมาธิ ขณะที่มือของเขาเลื่อนไปตามผิวเนื้อ คุณเปรมก็พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงแฝงความขบขัน

“ข้าติดหนี้เจ้าอีกแล้วกระมัง”

อินชะงัก คิ้วขมวดเข้าหากันก่อนจะถามออกไป “ติดหนี้อะไรครับ?”

คุณเปรมหัวเราะเบา ๆ พลางทอดสายตามองอินอย่างอ่อนโยน “ก็เจ้า…ช่วยชีวิตข้าไว้อีกครั้งแล้วนี่”

เขาพูดพร้อมกับยื่นมือมาลูบหัวอินเบา ๆ ราวกับเป็นความเคยชิน อินรู้สึกได้ถึงสัมผัสอบอุ่นจากฝ่ามือแข็งแรงของคุณเปรม เขาไม่เข้าใจว่าทำไมคน ๆ นี้ถึงทำแบบนี้กับเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า เหมือนกับ…คุ้นเคยกันมานานแสนนาน

อินขบกรามแน่น ความสงสัยที่อัดแน่นอยู่ในอกมาตลอดมันเริ่มปะทุขึ้นมาแล้ว ถ้าเขาไม่ถามตอนนี้ เขาคงไม่มีวันได้รู้ความจริงเกี่ยวกับสิ่งที่ค้างคาใจ

“คุณเปรม…” อินเรียกชื่ออีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“แต่ก่อน…พวกเราเคยเป็นอะไรกันหรอครับ?”

คุณเปรมชะงักไปทันที ดวงตาสีนิลที่จ้องมองอินเมื่อครู่ดูเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด แม้เขาจะยังคงมีรอยยิ้มแต้มบนริมฝีปาก แต่แววตากลับเต็มไปด้วยความเจ็บปวดที่ซ่อนลึกอยู่ข้างใน

เขาเปิดปากเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง แต่แล้ว—

“เจ้าเปรม! เอ็งฟื้นแล้วโว้ย!!”

เสียงลุงเพิ่มดังขึ้นขัดจังหวะ เขาเดินเข้ามาพร้อมกับถุงห่อใบตองที่มีกับข้าวอยู่เต็มมือ เปรมจึงละสายตาจากอินแล้วหันไปสนใจลุงเพิ่มแทน

อินที่เห็นว่าการสนทนาถูกตัดขาดไปกะทันหัน รู้สึกเหมือนถูกทิ้งไว้กลางอากาศ เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะเลือกถอยออกมา ปล่อยให้คุณเปรมกับลุงเพิ่มได้พูดคุยกันไป

เขาเดินออกไปข้างนอก ยืนกอดอกพิงเสาเรือนไม้ มองดูต้นไม้ใบหญ้ารอบ ๆ แล้วถอนหายใจอีกครั้ง นี่ฉันพูดอะไรออกไปวะ… ไม่คิดก่อนเลยหรือไง! อินบ่นกับตัวเอง ก่อนจะหันไปสะบัดใบไม้รอบ ๆ อย่างหงุดหงิดเหมือนเด็ก ๆ ที่ทำอะไรไม่ได้

เขารู้สึกเหมือนมีบางอย่างขาดหายไป… บางสิ่งที่สำคัญมาก แต่เขากลับจำมันไม่ได้เลย

และคุณเปรม… เขากำลังปิดบังอะไรบางอย่างอยู่แน่ ๆ…

แดดยามบ่ายทอดเงาลงบนเรือนไม้เก่ากลางป่า อากาศอบอ้าวจากสายลมอ่อน ๆ พัดไหวผ่านร่มไม้ใหญ่ ส่งเสียงใบไม้กระทบกันเบา ๆ สร้างบรรยากาศเงียบสงบเหมาะแก่การสนทนา

เปรมค่อย ๆ พยุงตัวเองให้ลุกขึ้นจากฟูก ก่อนจะหันไปมองอินที่ยืนรอรับคำสั่งอยู่ไม่ห่าง “ช่วยพยุงข้าหน่อยได้หรือไม่” น้ำเสียงเรียบนิ่งนั้นทำให้อินรีบก้าวเข้ามาช่วยทันที

“เดินไหวไหมครับคุณเปรม” อินถามขณะประคองอีกฝ่ายให้เดินออกจากตัวเรือนไปยังชานเรือนที่เปิดโล่งรับลมเย็น เปรมเพียงแค่พยักหน้าเล็กน้อยแทนคำตอบ

ทันทีที่ก้าวออกมาด้านนอก ลุงเพิ่มที่นั่งสูบยาเส้นอยู่มุมหนึ่งของเรือนก็หัวเราะเบา ๆ

“ข้ารู้อยู่แล้วว่าเจ้าต้องอยากอยู่ลำพัง” เขาพูดพลางลุกขึ้นยืน ปัดชายเสื้อให้เรียบร้อย “ข้าขอไปดื่มเหล้ากับพวกเพื่อนที่ตลาดเสียหน่อย คืนนี้คงกลับดึก”

เปรมพยักหน้ารับโดยไม่ได้กล่าวอะไรเพิ่มเติม ส่วนอินมองตามลุงเพิ่มที่เดินหายลับไปก่อนจะกลับมานั่งลงข้าง ๆ เปรมที่เอนกายพิงเสาช้า ๆ แววตาของเปรมทอดมองไปยังปลายยอดไม้ไกล ๆ ก่อนจะถอนหายใจออกมาแผ่วเบา

“เจ้าอยากรู้จริง ๆ หรือ ว่าอดีตของเราเป็นเช่นไร” เปรมเอ่ยถามเสียงเรียบ

อินมองใบหน้าของอีกฝ่ายที่นิ่งสงบแต่แฝงด้วยความลังเล ดวงตาคู่นั้นไม่ได้เปล่งประกายเจ้าเล่ห์เช่นเคย ทว่ากลับเต็มไปด้วยความหนักใจและความเศร้าลึกเร้น อินจึงพยักหน้าตอบโดยไม่ลังเล “ข้าอยากรู้จริง ๆ ครับ”

เปรมเม้มปากเล็กน้อยก่อนจะทอดถอนใจออกมา “ข้าคิดว่าเหตุที่เจ้าจำไม่ได้ อาจเป็นเพราะเจ้าไม่อยากจะจำมันเสียอีก”

รอยยิ้มบางเบาผุดขึ้นที่ริมฝีปากของเปรม แต่แทนที่จะดูอบอุ่น มันกลับให้ความรู้สึกโศกเศร้าอย่างประหลาด อินสัมผัสได้ถึงบางอย่างที่ซ่อนอยู่ใต้รอยยิ้มนั้น เขายกมือแตะบ่าของเปรมเบา ๆ เชิงปลอบใจ เปรมเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะเอ่ยขึ้นอีกครั้ง

“ข้าจะเล่าเรื่องของเด็กคนหนึ่งให้เจ้าฟัง”

อินขยับตัวให้นั่งสบายขึ้น ตั้งใจฟังอย่างเต็มที่ เปรมเหลือบมองเขาครู่หนึ่งก่อนจะหันไปทอดสายตาออกไปไกล ท่ามกลางสายลมเย็นที่พัดผ่านราวกับจะพาเอาความทรงจำในอดีตกลับคืนมา

“เด็กคนนั้นเติบโตขึ้นมาในเรือนที่เต็มไปด้วยอำนาจ เขาเป็นบุตรชายของผู้ที่ทรงอิทธิพลที่สุดในเมือง แต่กลับถูกเลี้ยงดูเช่นคนไร้ค่า ถูกใช้เป็นหมากในเกมการเมือง ต้องทำทุกอย่างเพื่อให้ครอบครัวพอใจ แต่ไม่เคยได้รับความรักที่แท้จริง”

เสียงของเปรมแผ่วเบา ทว่าสะท้อนถึงบาดแผลในใจที่ยากจะเยียวยา

อินรับฟังโดยไม่พูดแทรก เพราะเขารู้ดีว่าทุกถ้อยคำที่เปรมเอ่ยออกมานั้นเต็มไปด้วยร่องรอยของความเจ็บปวด

“จู่ ๆ วันหนึ่งเขาถูกศัตรูของพ่อลอบทำร้าย ขณะที่เด็กน้อยกำลังสิ้นหวังกับชีวิตที่ใกล้ดับสิ้น ใครบางคนก็พุ่งกระโจนเข้ามาช่วยเขาโดยไม่ลังเล แม้ตัวเองจะต้องเสี่ยงชีวิตก็ตาม”

อินกำมือแน่นโดยไม่รู้ตัว หัวใจของเขาถูกบีบรัดด้วยอารมณ์ที่ไม่อาจอธิบายได้

“สุดท้ายเด็กน้อยรอดมาได้… แต่สหายของเขา กลับถูกช่วงชิงไป ด้วยฐานะที่ต่างกันราวฟ้ากับเหว พวกเขาถูกพรากออกจากกัน โดยไม่มีแม้แต่โอกาสร่ำลา”

เปรมหัวเราะเบา ๆ แต่เสียงนั้นกลับฟังดูเศร้าเหลือเกิน

“เมื่อเติบโตขึ้น เขาได้พบกับสหายเก่าอีกครั้ง… แต่ครั้งนี้ สหายของเขากำลังจะถูกขายเป็นสินค้า เขาไม่อาจทนมองเห็นอีกฝ่ายถูกพรากไปอีกเป็นครั้งที่สอง จึงใช้วิธีเดียวที่เขามี—ซื้ออีกฝ่ายมาเสียเอง”

เสียงของเปรมแผ่วลงแทบเป็นเสียงกระซิบ ทว่าแต่ละคำกลับกรีดลึกเข้าไปในใจของอิน

“แต่ใครจะคิดกันเล่าว่า… ความรู้สึกที่เคยมีให้ในวัยเด็ก จะเติบโตขึ้นมาเป็นบางสิ่งที่ลึกซึ้งยิ่งกว่านั้น”

เปรมเงียบไปชั่วขณะ ก่อนจะเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงที่ปนเปไปด้วยความขมขื่นและอ่อนโยน

“เจ้าว่า… มันน่าขันหรือไม่?”

อินส่ายหน้าอย่างหนักแน่น “ไม่น่าขันเลยครับ”

เปรมเหลือบมองเขาแวบหนึ่ง ก่อนจะหลุบตาลง ดวงตาคู่นั้นราวกับซ่อนความรู้สึกนับพันเอาไว้

“ข้าเพียงอยากให้เจ้ารู้ว่า… บางครั้ง การจำไม่ได้ อาจเป็นทางที่ดีกว่า”

อินนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจถามสิ่งที่ติดอยู่ในใจมาตลอด

“คุณเปรม… เด็กคนนั้นคือท่านใช่ไหมครับ?”

เปรมไม่ได้ตอบในทันที เขาเพียงแค่หันไปมองอินด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความหมาย ก่อนที่มุมปากจะยกยิ้มขึ้นเพียงเล็กน้อย แล้วเบนสายตากลับไปยังขอบฟ้าอีกครั้ง

"แล้วสหายคนนั้นคืออินใช่มั้ยครับ.."

บรรยากาศเงียบสงัดลงชั่วขณะ มีเพียงเสียงลมพัดผ่านและเสียงใบไม้ไหวเป็นจังหวะ อินรู้สึกได้ว่าคำตอบนั้นชัดเจนอยู่แล้ว โดยไม่จำเป็นต้องมีคำพูดใด ๆ ต่อจากนี้