ชีวิตแขวนอยู่บนเส้นด้าย

บรรยากาศของเรือนวันนี้ช่างครึกครื้นเป็นพิเศษอีกครั้งเมื่อเหล่าบ่าวในเรือนต่างพากันพูดคุยขณะจัดเตรียมข้าวของกันอย่างขยันขันแข็ง เรื่องราวที่ถูกหยิบยกมาพูดถึงหนาหูที่สุดเห็นจะเป็นเรื่องของแม่หญิงปิ่นแก้วกับคุณหลวงผู้เป็นคู่ครอง ที่จะมาเยี่ยมเยียนเรือนในวันนี้ อินเพียงรับฟังเงียบ ๆ ขณะเดินผ่าน แม้จะไม่คิดเข้าไปยุ่งเกี่ยว แต่ก็พอรับรู้ว่าแม่หญิงปิ่นแก้วเป็นสตรีที่งดงามและอ่อนโยน ครั้งหนึ่งเขาก็เคยได้พบเจอนางมาแล้ว

เสียงบ่าวไพร่พูดคุยกันอย่างออกรส ทำให้อินอดรู้สึกไม่ได้ว่าบรรยากาศเช่นนี้มันดูห่างไกลจากความรู้สึกของเขาเหลือเกิน ราวกับว่าความสนุกสนานเหล่านั้นเป็นโลกของผู้อื่น ส่วนเขาเพียงแค่เฝ้ามองอยู่ไกล ๆ และยังคงต้องทำหน้าที่ของตนเองต่อไปเช่นทุกวัน

ระหว่างที่เหล่าบ่าววุ่นวายอยู่กับการจัดอาสำหรับแขก อินก็ต้องเตรียมน้ำอาบให้คุณเปรมเช่นเคย เป็นเวลากว่าเดือนแล้วที่หน้าที่นี้กลายเป็นของเขาอย่างถาวร เพราะยายช่อที่แก่ชรานั้นไม่อาจแบกน้ำขึ้นมาเองได้อีกแล้ว หากเป็นแต่ก่อน เขาคงบ่นอุบหรือไม่ก็อิดออด แต่ในตอนนี้ ทุกครั้งที่ตักน้ำ ทุกครั้งที่เทน้ำร้อนผสมลงไป ทุกครั้งที่เห็นไอร้อนลอยขึ้นมาเป็นควันจาง อินกลับรู้สึกว่าเวลาเช่นนี้เป็นช่วงที่เขาได้อยู่ใกล้คุณเปรมมากที่สุด แม้จะเป็นความใกล้ชิดที่เงียบงันก็ตาม

หลังจากวันนั้น วันที่คุณเปรมพูดกับเขาที่ใต้ต้นมะลิ ทุกสิ่งทุกอย่างก็ดูจะเปลี่ยนไป คุณเปรมดูยุ่งกับงานราชการจนแทบไม่มีเวลาพักผ่อน บางวันกลับเรือนดึก บางวันไม่กลับเลยเสียด้วยซ้ำ การพบหน้ากันระหว่างพวกเขากลายเป็นเพียงเสี้ยวเวลาในยามเช้าหรือก่อนเข้านอน และที่สำคัญที่สุด บทสนทนาของพวกเขาก็เหลือน้อยลงเรื่อย ๆ

“คุณเปรม วันนี้น้ำอุ่นพอไหมขอรับ” อินถามเสียงแผ่ว ขณะตักน้ำราดลงอ่าง เสียงน้ำกระเพื่อมสะท้อนออกมาในห้อง

“อืม” เป็นคำตอบสั้น ๆ จากคุณเปรม

อินเม้มปากแน่น คำตอบนี้เขาได้ยินซ้ำแล้วซ้ำเล่าในช่วงเดือนที่ผ่านมา ไม่ว่าเขาจะเอ่ยถามสิ่งใด คุณเปรมก็มักจะตอบกลับมาเพียงแค่นั้น หรือไม่ก็เพียงพยักหน้าหรือส่ายหน้า แล้วทุกอย่างก็จบลง

อินคุกเข่าอยู่ข้างอ่างน้ำ มือขาวซีดลูบไล้ผ่านขอบอ่างด้วยความเหม่อลอย ความเงียบที่ปกคลุมอยู่ระหว่างพวกเขา ทำให้ความอึดอัดตีตื้นขึ้นมาในอก

“ท่าน...ไม่สบายใจอะไรหรือเปล่าครับ” อินถามออกไปในที่สุด เสียงของเขาสั่นเพียงนิดเดียว แต่ก็ไม่อาจหลุดรอดจากหูของคุณเปรมไปได้

คุณเปรมชะงักมือที่กำลังตักน้ำขึ้นลูบไล้ต้นคอของตัวเอง เขาไม่ตอบในทันที ปล่อยให้ความเงียบกินเวลายาวนาน ก่อนจะกล่าวเสียงเรียบว่า

“ไม่มีอะไร”

“หากไม่มีอันใด แล้วเหตุใดท่านจึงไม่พูดกับข้าเลยเล่า” อินเผลอเอ่ยไปโดยไม่ทันคิด สีหน้าคุณเปรมไม่ได้เปลี่ยนไปมากนัก แต่แววตากลับดูอ่อนลงไปชั่วครู่

“ข้าคิดว่าเจ้าเองก็คงเข้าใจ”

อินชะงักงัน คำพูดนี้ราวกับมีความหมายบางอย่างแฝงอยู่ และเขาก็รู้ดีว่ามันหมายถึงอะไร แต่มันกลับทำให้หัวใจของเขาบีบรัดแน่นยิ่งขึ้น

“ถ้าหมายถึงเรื่องที่ท่าน...พูดวันนั้น” อินหยุดไปครู่หนึ่ง ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ แล้วเอ่ยต่อ

“ข้า...ข้าไม่ได้รังเกียจท่านเลยแม้แต่น้อย”

คุณเปรมมองหน้าเขาอย่างพินิจ ก่อนจะแค่นยิ้มจาง ๆ คล้ายขบขัน คล้ายขมขื่น

“แต่ข้ารังเกียจตัวเอง”

ประโยคนี้ทำให้อินเงียบงัน เขาไม่รู้ว่าควรตอบอะไรดี มีเพียงความรู้สึกจุกแน่นที่ค่อย ๆ ก่อตัวขึ้นในอก

อินรู้ดีว่าตัวเขาเองก็เปลี่ยนไป ตั้งแต่คืนวันนั้นที่ฝันถึงอินในอีกห้วงหนึ่ง ราวกับตัวเขาที่ตายไปแล้วฝากฝังให้เขาดูแลคุณเปรมแทน และเขาก็เต็มใจจะทำเช่นนั้น แม้ว่ามันจะทำให้ใจของเขาเจ็บปวดทุกครั้งที่คุณเปรมปฏิเสธการอยู่ใกล้กันก็ตาม

คุณเปรมถอนหายใจแผ่วเบา ก่อนจะลุกขึ้นยืน น้ำหยดลงจากเรือนกายสูงโปร่ง อินรีบหันไปหยิบผ้าเตรียมส่งให้ตามหน้าที่ แต่ทันทีที่เงยหน้าขึ้น เขาก็สบเข้ากับดวงตาของคุณเปรมโดยไม่ตั้งใจ

สายตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความรู้สึกบางอย่างที่อินไม่อาจอ่านออก แล้วคุณเปรมก็เอื้อมมือมารับผ้าไปจากมือของเขาโดยที่ไม่ได้พูดอะไรอีกเลย

อินเม้มปากแน่น ก่อนจะลุกขึ้นแล้วก้าวถอยหลังออกไป ให้ระยะห่างระหว่างพวกเขากลับมาเป็นเช่นเดิม หากแต่ในใจ อินรู้ดีว่าตัวเองกำลังจะรับมือกับความเงียบของคุณเปรมไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว

บรรยากาศยามเย็นภายในเรือนใหญ่ของคุณหลวงอบอวลไปด้วยความอบอุ่นและเสียงหัวเราะ เสียงถ้วยชามกระทบกันเบา ๆ ขณะบ่าวไพร่จัดสำรับมื้อค่ำใต้แสงตะเกียงวาววับ แม้จะเป็นเรือนของคุณหลวงผู้มีศักดิ์สูงส่ง แต่ค่ำคืนนี้กลับให้ความรู้สึกผ่อนคลายและเป็นกันเองยิ่งนัก

แม่หญิงปิ่นแก้วนั่งอยู่ถัดจากสามีของนาง นางมิได้สงวนท่าทีดั่งหญิงสูงศักดิ์เช่นยามอยู่ต่อหน้าผู้อื่น แต่กลับนั่งเอนกายอย่างสบายอารมณ์ พลางหยอกเย้าพี่ชายของนางเป็นระยะ ท่ามกลางเสียงหัวเราะของเหล่าบ่าวไพร่ที่แอบฟังอยู่เงียบ ๆ ด้วยความเอ็นดู

ขณะที่อินกำลังจะยกหีบขึ้นเรือน แม่หญิงปิ่นแก้วเหลือบมาเห็นเขาเข้า นางโบกมือทักทายอย่างเป็นมิตรพร้อมกับยิ้มกว้างให้

"อ้าว! นายอิน! เจ้าสบายดีหรือไม่?"

อินที่เห็นท่าทางเป็นกันเองของนางก็ยิ้มบางๆ ให้ก่อนจะก้มศีรษะลงเล็กน้อยอย่างสุภาพ "ขอบพระคุณที่เป็นห่วงขอรับ ข้าสบายดี"

คุณเปรมและคุณหลวงมองภาพนั้นด้วยความเอ็นดู แต่ก็อดไม่ได้ที่จะทำหน้าดุปนขบขันกับกิริยาที่ดูไม่งามนักของแม่หญิงปิ่นแก้ว

"ปิ่นแก้ว เจ้าควรจะวางตัวให้เหมาะสมหน่อย เป็นถึงภรรยาของคุณหลวงวิษณุแล้ว" คุณเปรมเอ่ยขึ้น

แม่หญิงปิ่นแก้วแยกเขี้ยวใส่พี่ชาย

“คุณพี่เปรมเจ้าคะ ท่านยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยนะเจ้าคะ ยังจู้จี้กับข้าอยู่ได้” แม่หญิงปิ่นแก้วกล่าวพลางทำแก้มป่อง นางเอื้อมมือไปหยิบชิ้นหมูทอดในจานของพี่ชายอย่างไม่เกรงใจ

คุณเปรมกลอกตา แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร เพียงแต่ยิ้มบาง ๆ อย่างอ่อนใจ “เจ้าเองก็มิได้เปลี่ยนเลย เจ้ายังซุกซนเหมือนตอนเด็ก ๆ มิได้โตขึ้นเลยกระมัง”

คุณหลวงวิษณุหัวเราะเบา ๆ พลางตักน้ำแกงใส่ถ้วยให้ภรรยา “ก็เพราะนางเป็นเช่นนี้กระมัง ข้าถึงได้ตกหลุมรัก”

แม่หญิงปิ่นแก้วเบิกตากว้าง ก่อนจะหัวเราะคิกคัก “ท่านก็ช่างกล่าวให้ข้าเขินนัก”

อินที่ยืนอยู่ห่าง ๆ พลางคอยมองดูเหตุการณ์ทั้งหมดด้วยความรู้สึกแปลกประหลาด เขาไม่เคยเห็นคุณเปรมในมุมนี้มาก่อน คุณเปรมที่มักเคร่งขรึม ดูจริงจัง และบางทีก็มักจะพูดจาเจ้าเล่ห์หยอกเขา บัดนี้กลับดูอ่อนโยน อบอุ่น และเป็นกันเองยามอยู่กับน้องสาวและพี่เขย

แต่แล้วสายตาของอินกลับเหลือบไปเห็นภาพหนึ่งที่ทำให้เขานิ่งงันไปชั่วขณะ

คุณหลวงโน้มตัวเข้ากระซิบอะไรบางอย่างที่ข้างหูของคุณเปรม ทำให้ใบหน้าของทั้งคู่ใกล้กันมากกว่าปกติ คุณเปรมเองก็มิได้มีท่าทีรังเกียจหรือถอยห่างออกไป กลับกัน เขาเพียงยกมือขึ้นลูบคางตัวเองเล็กน้อย ราวกับกำลังขบคิดตามสิ่งที่คุณหลวงกล่าว

อินรู้สึกคิ้วขมวดขึ้นโดยไม่รู้ตัว หัวใจของเขาเต้นแรงอย่างไม่มีเหตุผล เขาพยายามบอกตัวเองว่าสิ่งที่เห็นนั้นเป็นเรื่องปกติ คุณเปรมและคุณหลวงเป็นญาติกัน ก็ย่อมต้องสนิทสนมกันเป็นธรรมดา แต่ทำไม… ทำไมเขาถึงรู้สึกไม่พอใจ?

เขาสูดลมหายใจลึกแล้วรีบก้มหน้าก้มตาจัดหีบของที่ถูกสั่งให้ขนขึ้นเรือน แต่มือที่จับขอบหีบกลับแน่นขึ้นเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว ความรู้สึกบางอย่างกำลังตีตื้นขึ้นมาในอก… ความรู้สึกที่เขาเองก็ไม่เข้าใจเช่นกัน

อินพยายามสลัดความคิดนี้ออกจากหัว แต่มันก็ยังคงติดอยู่ในใจ จนกระทั่งหมดวัน แขกทั้งสองเดินทางกลับไปแล้ว และถึงเวลาเตรียมน้ำชาร้อนให้คุณเปรม อินเดินเข้ามาในห้องทำงานของคุณเปรมพร้อมกับถาดน้ำชา ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความครุ่นคิด

ห้องทำงานของคุณเปรมเป็นห้องกว้างขวาง ผนังไม้สักสีเข้มตัดกับแสงตะเกียงน้ำมันที่ส่องแสงสลัว โต๊ะไม้ขนาดใหญ่ถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบ ด้านหนึ่งของห้องเต็มไปด้วยชั้นหนังสือที่เรียงรายไปด้วยตำราและเอกสารสำคัญ หน้าต่างสูงโปร่งถูกปิดด้วยผ้าม่านสีกรมท่า มีเพียงแสงจันทร์ลอดผ่านทำให้บรรยากาศดูขรึมเคร่ง

คุณเปรมนั่งอยู่ที่โต๊ะ มือหนึ่งกุมขมับขณะที่อีกมือถือพู่กัน เขากำลังขีดเขียนบางอย่างลงบนกระดาษสา แต่ก็ต้องละสายตาจากงานตรงหน้าเมื่อเห็นอินยืนอึ้งอยู่กลางห้อง

"เป็นอะไรไป? ไยไม่รินน้ำชาให้ข้าเสียที "

อินสะดุ้ง รีบขยับมือทำหน้าที่ของตน แต่ในใจก็ยังสับสน เขาวางถ้วยชาลงบนโต๊ะ ก่อนจะเผลอถามออกไปอย่างไม่ทันคิด

"เมื่อช่วงเย็น ข้าเห็นคุณหลวงกระซิบอะไรกับท่าน... ท่านกับเขาสนิทกันมากหรือขอรับ?"

คุณเปรมชะงักเล็กน้อยก่อนจะถอนหายใจ วางพู่กันลงแล้วเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ "เจ้าถามอะไรแปลกๆ นะ อิน คุณหลวงเป็นน้องเขยของข้า จะสนิทกันก็ไม่แปลกนี่"

อินหลุบตาลง ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังหงุดหงิดเรื่องอะไร แต่รู้สึกไม่พอใจโดยไม่มีเหตุผล "แต่ข้าเห็นว่า... ท่านดูใกล้ชิดกับเขามากไปหน่อย"

คุณเปรมเลิกคิ้วขึ้น มองอินอย่างพินิจพิเคราะห์ ก่อนจะเอนตัวไปข้างหน้า วางแขนพาดกับโต๊ะไม้ "แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเจ้า? ทำไมเจ้าต้องมาสนใจเรื่องของข้ากับน้องเขยข้าด้วย?"

อินรู้ตัวว่าตนเองเผลอแสดงความรู้สึกออกไปมากเกินไป เขากัดริมฝีปาก ไม่รู้จะตอบอย่างไร แต่ความรู้สึกหึงหวงที่ซุกซ่อนอยู่ภายในใจมันชัดเจนเกินกว่าจะปฏิเสธ

คุณเปรมขยับลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินเข้ามาหาอิน สายตานิ่งลึกและเหมือนจะจับผิด

"ข้าเคยบอกเจ้าแล้ว ว่าข้าจะไม่ยุ่งกับเจ้า และเจ้าก็อย่ามายุ่งเรื่องของข้า"

อินเบิกตากว้าง ด้วยอารมณ์ที่คับแน่น "ทำไมล่ะขอรับ ทำไมท่านต้องผลักไสข้าแบบนี้ด้วย!"

คุณเปรมกุมขมับ ก่อนจะส่ายหน้า "เพราะข้า เจ้าเลยต้องเป็นแบบนี้"

อินรู้สึกไม่เข้าใจ ก่อนจะพูดต่ออย่างใจเย็นขึ้น "เพราะท่าน? ทำไมล่ะขอรับ"

จู่ๆ เรื่องของความฝันคืนนั้นก็ตีเข้าหัว หรือเขาคิดว่าตัวเองเป็นคนทำให้เขาตกน้ำจน...

คุณเปรมมองอินอย่างพิจารณาก่อนจะถอนหายใจ

"เอาเถอะ... ข้าจะบอกให้ก็ได้ ถ้าข้าไม่ทำตัวน่ารังเกียจขนาดนั้น วันนั้นเจ้าก็คงไม่ต้องมาเห็นภาพที่น่าอับอายของข้า.." เสียงนั้นแผ่วเบาลง

อินนิ่งไป เขาเข้าใจความรู้สึกที่คุณเปรมมีต่ออินคนนั้น เขาหลุบตาลงต่ำ "ไม่ขอรับ! ท่านไม่ผิดอะไรเลย ข้าบอกท่านแล้วว่าข้าไม่ได้รังเกียจท่านเลยแม้แต่น้อย"

คุณเปรมมองอินด้วยสายตาที่คาดไม่ถึง ก่อนจะเอื้อมมือไปแตะศีรษะเขาเบาๆ "ไม่เป็นไร เจ้าเองก็อาจจะยังไม่รู้ใจตัวเองมากนัก ไว้เราค่อยคุยกันใหม่เถอะ"

อินเงยหน้าขึ้นมองคุณเปรม สายตาของเขาสับสนและเต็มไปด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก เขาไม่เข้าใจว่าคุณเปรมหมายถึงอะไร แต่หัวใจของเขาเต้นแรงจนแทบจะทะลุออกมา

เสียงพู่กันหล่นกระทบโต๊ะเบาๆ ท่ามกลางความเงียบงันระหว่างพวกเขาทั้งสอง อินรู้สึกว่าคืนนี้คงเป็นคืนที่ทำให้เขานอนไม่หลับอีกคืนหนึ่ง

อินได้แต่ข่มตาหลับไปทั้งเสียงหัวใจที่สั้นไหวเขาคิดเพียงต้องทำอย่างไรต่อไปดี..

ค่ำคืนที่โกลาหล เสียงหวีดร้องของบ่าวไพร่ดังแหวกม่านรัตติกาล อินสะดุ้งตื่นจากนิทรา ก่อนจะพบว่าภายนอกเรือนนั้นเต็มไปด้วยเสียงอึกทึกโกลาหล ควันดำลอยกรุ่นพวยพุ่งขึ้นฟ้า ลุกไหม้เป็นจุดๆ บนเรือนบ่าวและบางส่วนของเรือนใหญ่ เขากระโจนออกไปทันที หัวใจเต้นระรัว ภาพตรงหน้าแทบไม่น่าเชื่อสายตา

เพลิงสีแดงส้มลามเลียเสาไม้ กลืนกินแผ่นหลังคาที่เคยร่มเย็น เสียงตะโกนโหวกเหวกของทาสที่ตักน้ำมาสาดดับไฟดังระงม แต่ท่ามกลางหายนะ กลับปรากฏร่างของชายชุดดำกลุ่มหนึ่ง พวกมันปิดหน้าปิดตา ขี่ม้าถืออาวุธในมือ ไล่ฟันบ่าวไพร่ล้มลงราวกับใบไม้ร่วง สายเลือดสาดกระเซ็นเปรอะเปื้อนพื้นดิน อินกำหมัดแน่น เขาเริ่มเข้าใจสถานการณ์ได้ในทันที นี่ไม่ใช่เพียงไฟไหม้ แต่มันคือการปล้นสังหาร

“คุณเปรม!”

เขาไม่รอช้า รีบวิ่งไปยังเรือนใหญ่ แต่ขนาดที่กำลังเร่งรีบ สายตาดันเหลือบไปเห็นเข้ากับ ต้นมะลิที่คุณเปรมรักถูกเผาจนต้นล้มนอนอยู่กับพื้นหญ้า ทำเอาใจของเขารู้สึกปวดร้าวขึ้นมาดื้อๆ พอเท้าก้าวขึ้นบันได เสียงปืนก็ดังขึ้นหลายนัด ตามด้วยเสียงฟาดฟันของดาบ

อินใจหายวาบ เขาเร่งฝีเท้า กระโจนพรวดขึ้นไป และสิ่งที่เห็นตรงหน้าทำให้เลือดในกายแทบจะเย็นเฉียบ

คุณเปรมยืนหยัดอยู่กลางห้องโถง มือหนึ่งกำดาบแน่น อีกมือถือปืนโบราณที่เพิ่งยิงออกไป แต่ร่างสูงสง่าของเขากลับเต็มไปด้วยบาดแผล เลือดซึมเปรอะเปื้อนเสื้อผ้าจนแทบแยกไม่ออกว่าตรงไหนเป็นผ้า ตรงไหนเป็นเนื้อหนัง อินเห็นประกายความมุ่งมั่นในดวงตานั้น แม้ร่างกายจะอ่อนล้า แต่คุณเปรมยังไม่คิดจะล้มลงง่ายๆ

“หลวงพิชิตเดโช...ดูเหมือนว่าเจ้าจะตายยากกว่าที่คิด” ชายชุดดำคนหนึ่งเอ่ยขึ้น มันเป็นเสียงที่อินจำได้ดี เสียงของคนที่เคยจับเขาไปที่ตลาด

ดวงตาของอินเบิกกว้าง หัวใจเต้นรัวหนักกว่าเก่า เป้าหมายของพวกมันคือคุณเปรม!

อินรู้ดีว่าเขาไม่มีทางเอาชนะพวกนี้ได้เพียงลำพัง แต่เขาไม่มีเวลาจะคิดหาทางช่วยได้มากนัก สิ่งเดียวที่เขาทำได้คือเอาตัวคุณเปรมออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด

“นครบาลมาแล้ว!” อินตะโกนสุดเสียง

พวกโจรสะดุ้งเฮือก หันมองหน้ากันด้วยความตื่นตระหนก “บ้าจริง! เราโดนล้อมแล้วรึ?”

“ใครบอกเจ้าว่าพวกมันรู้แผนเรา!?” เสียงสบถดังขึ้นจากกลุ่มชายชุดดำ บางคนเริ่มแตกตื่น มองไปรอบๆ อย่างหวาดระแวง พวกมันรีบวิ่งหนีกันชุลมุน เสียงฝีเท้าเร่งรีบดังไปทั่วบริเวณ

อินไม่รอให้พวกมันจับได้ว่าเป็นกลลวง เขารีบพุ่งเข้าไปพยุงตัวคุณเปรมขึ้นมา แต่ทันทีที่มือแตะลงที่ไหล่ อินก็ต้องขบฟันแน่น แผลที่กลางหลังของคุณเปรมใหญ่เกินไป เลือดไหลนองพื้นเป็นทางยาว

“เจ้า...มา...ทำอะไรที่นี่...” คุณเปรมเอ่ยเสียงแผ่ว แต่ยังคงไว้ซึ่งอำนาจ

อินไม่ได้ตอบ เขาก้มหน้ากัดฟันแน่น ก่อนจะตัดสินใจ เขาก้มลง ช้อนร่างของคุณเปรมขึ้นพาดบ่าราวกับตุ๊กตายัดนุ่น

“เฮ้ย! ไอ้ทาสนั่น!” หนึ่งในโจรที่ยังอยู่ตะโกนขึ้นมา

อินไม่รอฟังคำพูดให้จบ ขาทั้งสองข้างออกวิ่งทันที พวกมันร้องด่าก่อนจะไล่ตาม เสียงฝีเท้าวิ่งกระทบไม้ดังสนั่นไปทั่วบ้าน ชีพจรของอินเต้นแรง ทุกย่างก้าวคือความเป็นความตาย เขากระโจนลงบันไดในพริบตา โจรกลุ่มหนึ่งตามหลังมาติดๆ

“ยิงมัน!”

เสียงปืนดังขึ้น อินกัดฟันกรอด ปลายกระสุนเฉียดผ่านต้นแขน แรงกระแทกทำให้ร่างเขาสะดุด แต่เขายังคงวิ่งต่อไป ดวงตาจับจ้องไปยังท่าเรือเพียงแห่งเดียว พวกมันไม่มีเรือ ไม่มีทางตามมาได้แน่!

อินพุ่งขึ้นเรือ พายออกจากท่าโดยไม่สนใจอาการปวดแปลบจากแผลที่ต้นแขน เลือดอุ่นไหลลงตามข้อศอก แต่เขากลับสนใจแต่เพียงชายที่อยู่ในอ้อมแขน ใบหน้าของคุณเปรมซีดขาว ดวงตาค่อยๆ ปิดลง

“คุณเปรม! อย่าเพิ่งหลับ!” อินเขย่าตัวเบาๆ

“ผมจะพาเจ้าไปหาคนช่วย คุณปิ่นแก้ว!ขอรับ”

คุณเปรมครางแผ่ว “ไม่ได้ ไปหาปิ่นแก้วไม่ได้...หลังตลาด...” เสียงแหบพร่ากระซิบออกมา

“...ในป่า...มีที่ซ่อน...”

อินขมวดคิ้ว แต่ไม่มีเวลาไต่ถามต่อ เมื่อคุณเปรมสิ้นเสียงก็ดูเหมือนเขาจะหมดสติไปแล้ว

อินหันไปมองรอบตัว พยายามตัดสินใจด้วยตัวเอง ทะเลสาบที่ทอดยาวเบื้องหน้าเงียบงัน มีเพียงเงาของเปลวไฟจากเรือนที่ยังคงลุกไหม้อยู่เบื้องหลัง อินกลืนน้ำลาย พยายามตั้งสติ มือที่พายเรือสั่นเล็กน้อย เขาไม่รู้แน่ชัดว่าทางที่ไปนั้นปลอดภัยหรือไม่ แต่เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเชื่อใจคุณเปรม

เขาหันหัวเรือไปตามทิศทางที่คาดว่าเป็น “หลังตลาด” แล้วพายไปข้างหน้า อย่างมุ่งมั่น

คืนนี้ยาวนานเหลือเกิน...แต่เขาต้องรอด ต้องรอดไปด้วยกันให้ได้ หรือตะต้องทิ้งชีวิตตัวเองเพื่อให้คุณเปรมอยู่รอดเขาก็ยอมแลก