หมาเด็กขี้งอน

แสงแดดยามเช้าในฤดูฝนทออ่อนผ่านกลุ่มไม้สูง สะท้อนลงบ่อปลาเบื้องหน้าเป็นระลอกระยิบระยับ เสียงจิ้งหรีดเรไรยังไม่จางหายดี

นายและบ่าวที่กำลังช่วยกันจัดเตรียมอาหารเช้าอยู่ตรงชานไม้หน้าครัวเล็ก ๆ ด้านข้างเรือนไม้เก่า พื้นไม้กระดานแห้งที่ส่งกลิ่นหอมอ่อน ๆ จากควันไฟและสมุนไพรอบตลบ บรรยากาศเช้านี้อบอวลไปด้วยความละมุนละไมที่ไม่ต้องเอ่ยถ้อยคำใด ๆ ให้มากความ

“คุณเปรม หั่นหัวหอมให้หน่อยครับ เดี๋ยวผมจะตำพริกไว้รอ”

เสียงอินเอ่ยขณะใช้สากครกไม้ตำพริกขี้หนูและกระเทียมอย่างคล่องแคล่ว แววตาเหลือบมองเปรมที่ยืนง่วนอยู่กับเขียงเล็ก ๆ ริมระเบียง

“นี่เจ้ากำลังวานข้า หรือใช้ข้าเป็นบ่าวกันแน่”

เปรมแกล้งบ่น น้ำเสียงเจือแววขำขันก่อนจะยื่นมือมาดึงผ้าขาวม้าที่เอวของอินเบา ๆ จนอีกฝ่ายแทบสะดุ้ง

“อย่าเล่นสิขอรับ ผมเคืองนะ”

อินแกล้งตีไหล่เปรมเบาๆ แต่อีกฝ่ายกลับยิ้มกวนใส่ แล้วเอ่ยขึ้นอย่างไม่ยอมแพ้

“เคืองหรือเขินกันแน่ ข้าว่าแก้มเจ้ามันแดงกว่าไฟเตาเสียอีก”

อินเงยหน้าขึ้นจากครกอย่างไว เห็นดวงตาคุณเปรมมองมาด้วยแววล้อเลียนปนเอ็นดู ใจเขาเลยเหมือนโดนตำแรงกว่าในครกเสียอีก

“ผมจะตำป่นก็ป่นไม่ลงแล้วครับ ถ้าจะมาแซวกันเช้าตรู่แบบนี้”

“ก็อยากให้เจ้าหน้าแดงเล่นนี่นา… ข้าชอบ”

เปรมว่าเบา ๆ ก่อนจะหลบตาเล็กน้อย แล้วเงียบกันไปพักหนึ่ง มีเพียงเสียงหัวหอมถูกสับดังสับ…สับ…

จนกระทั่ง—

“คุณเปรมครับ ระวัง…!”

เปรมหั่นเพลินจนเผลอบาดนิ้วตัวเอง อินรีบวางสากแล้วคว้ามือมาเช็ดเลือดออกอย่างรวดเร็ว ก่อนจะเป่าเบา ๆ ที่ปลายนิ้ว

“คนอะไร หั่นหัวหอมยังบาดตัวเองได้”

“ก็เจ้าทำข้าเสียสมาธินี่” เปรมพึมพำเบา ๆ “ปากก็ว่า แต่ตาข้าก็มองแต่เจ้า…”

อินเงียบไป หัวใจเต้นแรงจนเกือบลืมว่ามีข้าวรอหุงอยู่

“…พูดแบบนี้ ระวังผมจะคิดว่าคุณจีบนะครับ”

เปรมหัวเราะในลำคอ

“ไม่ต้องคิดแล้ว ข้าจีบเจ้าอยู่จริง ๆ นี่นา อินเอ๊ย…”

เสียงหัวเราะปนกลิ่นตะไคร้ลอยกรุ่นในอากาศเช้าวันนั้นจึงอบอวลไม่ใช่แค่กลิ่นเครื่องแกง แต่ยังคลุ้งไปด้วยความรักในครัวเล็ก ๆ ของเรือนไม้ที่คนสองคน… ตกหลุมกันและกันแบบไม่มีเงื่อนไข

ขณะที่บรรยากาศอบอุ่นเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะนั้น จู่ ๆ เปรมก็หยุดนิ่งไป รอยยิ้มบนริมฝีปากหุบลงทันใด ดวงตาคู่นั้นเหลือบไปยังพุ่มไม้ด้านข้างที่ไหววูบอยู่ไม่ไกลนัก ก่อนจะยกมือทำสัญญาณให้เงียบ

"ชู่ เงียบก่อน... มีคนแอบดูเราอยู่"

เสียงพูดเบา ๆ ของเปรม ทำเอาอินที่กำลังจะหยิบข้าวสารชะงักมือทันที ดวงตาเรียวคมตวัดตามองตามเปรมไปในทิศทางเดียวกัน เสียงไหวในพุ่มไม้ขยับอีกครั้ง เสียงแห้ง ๆ ของกิ่งไม้กระทบกันคล้ายเสียงฝีเท้าแผ่วเบา

เปรมไม่รีรอ คว้าเอา “มีดอีโต้” ที่เสียบไว้ตรงข้างครัว กระชับแน่นในมือ ก่อนจะปาดพรวดเข้าไปในพุ่มไม้โดยไม่ลังเล

เสียงพุ่มไม้แตกดัง

"พรืด!"

แล้วสิ่งที่ซ่อนอยู่ด้านในก็หยุดสั่นไหวทันที อินที่ไม่มั่นใจในสถานการณ์ ก็คว้าท่อนไม้ที่พาดอยู่ตรงข้างแคร่มาถือแน่นไว้เช่นกัน แววตาเขาชัดเจนเต็มไปด้วยความระแวดระวัง

บรรยากาศเงียบลงจนได้ยินเสียงลมหายใจตัวเอง...

แล้วไม่นานนัก ก็มีร่างหนึ่งโผล่ออกมาจากพุ่มไม้ด้วยสีหน้าตกใจเล็กน้อย ทั้งเงอะงะและน้อยใจในคราเดียวกัน

"คุณพี่เปรม... จะฆ่าแกงกันเลยหรือไร"

เสียงบุรุษหนุ่มแต่งกายเรียบร้อย ใบหน้าขาวจัดดูสะอาดสะอ้าน ผมเรียบแปล้ตามแบบขุนนางผู้ดี ร่างนั้นคือ "หลวงวิษณุ" ผู้เป็นสามีของแม่หญิงปิ่นแก้ว น้องสาวแท้ ๆ ของเปรมนั่นเอง

"พ่อณุ หรอกรึ?" เปรมขานชื่อออกมาเบา ๆ ด้วยน้ำเสียงโล่งใจปนเหนื่อยใจ ก่อนจะวางอีโต้ลงแล้วเดินเข้ามาใกล้

"เจ้ามาที่นี่ได้ยังไง แล้วทำไมถึงไปหลบในพุ่มไม้... ช่างไม่สมกับเป็นน้องเขยข้านัก!"

หลวงวิษณุทำหน้ามุ่ยทันใด ยกมือปัดเศษใบไม้ออกจากผ้าแพรที่คลุมไหล่ไว้

"ข้าก็แค่ไม่อยากให้ใครรู้ว่าข้าออกมาหาพี่เปรม พอเห็นพี่กำลัง… เอ่อ… หยอกล้อกับบ่าวหนุ่มอยู่อย่างสนิทสนม ข้าก็ไม่กล้าออกไปขัด"

เปรมถึงกับถอนหายใจเฮือกยาว ปิดหน้าตัวเองเบา ๆ คล้ายระอาในท่าทีและวาจาของน้องเขย

อินยืนอยู่ข้าง ๆ เงียบ ๆ แต่ในใจกลับกระอักกระอ่วนแปลก ๆ ดวงตาคมมองหลวงวิษณุอย่างไม่ชอบใจ ถึงจะเคยเห็นหน้ากันมาก่อนหน้าแล้ว แต่เขากลับรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างที่เย็นชาแผ่จากคนตรงหน้า

รอยยิ้มของหลวงวิษณุดูดี ดูสุภาพ แต่ก็เหมือนแฝงนัยแปลกประหลาดไว้ทุกครั้งที่มองมา อินไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่ยืนมองเปรมที่กำลังทักทายหลวงวิษณุด้วยท่าทีห่วงใย แม้ใบหน้าจะยังติดแววเหนื่อยใจจากเหตุการณ์เมื่อครู่

และในขณะที่อินแสร้งก้มหน้าล้างข้าวในกระบอกไม้ต่อ เขาก็รับรู้ได้ดีว่า...

ต่อจากนี้ คงไม่มีเช้าอันสงบสุขเหมือนก่อนหน้าอีกแล้ว

แม้มื้อเช้าจะถูกจัดวางอย่างสวยงามบนถาดไม้ขัดเงา ประดับด้วยผักเครื่องเคียงสีสด ข้าวสวยร้อน ๆ ถูกตักเป็นพูนขาวคล้ายปุยเมฆหอมกรุ่น แต่สำหรับอิน รสชาติกลับจืดชืดอย่างประหลาดในวันนี้

ข้าวในปากไม่ต่างจากเศษฝุ่นแห้งแล้งในลมว่าวฤดูแล้ง เพราะแทนที่จะมีเสียงหัวเราะหยอกล้อ บทสนทนาเบาสบายที่เคยมีแต่สองเขากับคุณเปรม... ตอนนี้กลับกลายเป็นบทสนทนาของบุคคลที่สาม ที่แทรกตัวเข้ามาอย่างแนบเนียนจนชวนให้รู้สึกแปลกแยก

เสียงพูดคุยของคุณเปรมและ “หลวงวิษณุ” หรือ ผู้เป็นน้องเขย ดังเบา ๆ อยู่ที่ชานไม้ด้านหน้า โต๊ะไม้เตี้ยถูกจัดเป็นวงล้อมข้าวของอย่างเรียบร้อย แต่บรรยากาศกลับหนักอึ้งเหมือนหมอกยามเช้าที่ลอยปกคลุมยอดไม้

“... ข้ามิคิดว่าจะพบเจ้า ณ ที่เช่นนี้”

เปรมเอ่ยเสียงราบเรียบ น้ำเสียงเจือเย็นชานิด ๆ อย่างที่ไม่ค่อยได้ใช้กับผู้ใดนัก

“ข้าแปลกใจยิ่งนัก ว่า ท่านรู้ได้อย่างไรว่าข้าหลบอยู่ที่นี่ แม่ปิ่นแก้วเป็นผู้บอกกระนั้นหรือ?”

อินที่นั่งอยู่อีกมุมของชาน เงยหน้าขึ้นมอง เปรมเอ่ยถามด้วยท่าทีสงบ แต่ในดวงตากลับวาวขึ้นเหมือนจับความคลางแคลงไว้ใต้ฝาปิดน้ำเดือด

หลวงวิษณุชะงักไปเล็กน้อย ริมฝีปากคล้ายจะขยับตอบ แต่กลับชะงักคล้ายกำลังหาคำตอบที่นุ่มนวลที่สุด

“ข้า... เอ่อ มิได้มาจากปากคุณปิ่นแก้วดอกขอรับ เมียข้ายังมิทราบด้วยซ้ำว่าท่านพี่ของหล่อนอยู่ที่นี่”

“แล้วเจ้าทราบได้อย่างไร?”

เสียงของเปรมฟังดูราบเรียบ แต่ชัดเจนว่ากำลังวัดใจ—ไม่ต่างจากคมดาบแตะคอหอยอย่างเงียบงัน

หลวงวิษณุหัวเราะเบา ๆ อย่างกลบเกลื่อน ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบลื่นแต่แฝงด้วยความหลักแหลม

“โลกนี้ไม่มีที่ใดซ่อนเงาจันทร์ได้หมดดอกขอรับ... ต้นไทรใหญ่เพียงใด ก็ยังมีเถาวัลย์เลื้อยพัน แม้ท่านเปรมจะคิดว่าไร้ผู้ใดติดตาม—แต่ผู้ใดเล่าจะรู้ว่ากลิ่นชะมดในสมุนไพรอบตัวท่านลอยไปไกลถึงหน้าวัดท้ายบาง”

เปรมนิ่งไปครู่หนึ่ง

คำตอบของหลวงวิษณุแฝงทั้งเล่ห์และปัญญา นุ่มนวลแต่กระทบใจ เขารู้ในทันทีว่าน้องเขยของเขา…มิใช่เพียงคนในเรือน แต่เป็นคนของใครอีกคนเช่นกัน

ทว่าภายนอก เขากลับยิ้มบาง ๆ ราวกับมิได้ถือโทษ

“เข้าหูไว ตาไว ยิ่งกว่าแมวกลางค่ำกลางคืนเสียอีกนะ…”

หลวงวิษณุหัวเราะเบา ๆ พลางรีบเปลี่ยนเรื่อง

“ว่าแต่... ท่านทำกับข้าวเองหรือ? หอมยิ่งนัก กลิ่นข้าวใหม่กับน้ำพริกนี่ ใครเป็นผู้ตำ?”

อินเงยหน้าขึ้นมาอย่างชะงัก ๆ ไม่คิดว่าคนมาใหม่จะพูดถึงเขา ก่อนจะยิ้มเก้อ ๆ

“ผมเองขอรับ... คุณเปรมช่วยหั่นเครื่อง”

“ฝีมือเยี่ยมมาก กลิ่นเครื่องปรุงแทรกกับกลิ่นฟืนได้ละเมียดแท้ ๆ เห็นแล้วอยากให้บ้านข้าหุงข้าวเช่นนี้บ้าง”

เปรมพยักหน้าเบา ๆ ไม่ได้แย้ง แต่สายตาที่มองหลวงวิษณุกลับเต็มไปด้วยการจดจำ

เขาอาจไม่ได้พูดอะไรออกไป แต่ในใจเขา... บันทึกไว้ชัดเจนแล้วว่าคนตรงหน้ามิใช่เพียง 'แขกแวะมา' แต่คือหมากตัวหนึ่งบนกระดานที่กำลังวางเกมล้อมรอบเขาอยู่เงียบ ๆ

หลังคำชมเรื่องฝีมือครัวจบลง หลวงวิษณุก็ยังไม่ขยับไปไหน เขาวางมือลงเบา ๆ บนตัก ก่อนจะปรายตามองเปรมอย่างแนบเนียนผ่านไอน้ำร้อนจากถ้วยน้ำแกง

“คุณพี่เปรม... หากบ้านเรือนที่ข้าอยู่ มีคนหุงข้าวเช่นนี้ ทำกับข้าวเช่นนี้ ทำความสะอาดบ้านเรือนเรียบร้อยอย่างที่นี่บ้าง คงอยู่บ้านมากขึ้น ไม่เที่ยวเตร่ไปตามจวนเพื่อนหรอกขอรับ”

อินเหลือบตาขึ้นมอง ทั้งแปลกใจทั้งเคลือบแคลง แต่ก็ยังไม่กล้าพูดอะไร นอกจากยื่นช้อนให้คุณเปรมเงียบ ๆ

เปรมรับช้อนมาก่อนจะเอ่ยตอบเรียบ ๆ โดยไม่มองอีกฝ่ายตรง ๆ

“ข้าวดี ๆ แบบนี้ หุงที่ใดก็หอมทั้งนั้นดอกขอรับ... ไม่จำเป็นต้องอยู่ที่เรือนข้า”

" เจ้าพูดเช่นนี้ น้องสาวข้าดูแลเจ้าไม่ดีรึ? "

แต่ดูเหมือนหลวงวิษณุจะไม่สะทกสะท้าน กลับหัวเราะเบา ๆ คล้ายชอบใจ

" มิใช่ดอกขอรับ แม่ปิ่นแก้วดูแลข้าดีสมเป็นแม่เรือนยิ่งนัก ..แต่ข้าแค่ "เขาหยุด ก่อนจะเอ่ยต่อ

“ข้าเห็นทีจะต้องมาเรือนนี้บ่อย ๆ เสียแล้ว... ติดใจหลายอย่างเหลือเกิน ทั้งฝีมือครัว... ทั้งเจ้าของเรือน”

เปรมวางช้อนลงอย่างนิ่ง ๆ ไม่ได้พูดอะไรออกมาทันที

มือเรียวขาวจับผ้าขาวม้าไว้แน่นขึ้นเพียงเล็กน้อยราวกับควบคุมอารมณ์ ก่อนจะตอบกลับด้วยเสียงเรียบ

“ถ้าท่านจะมาบ่อย ๆ ก็อย่าลืมแจ้งมาก่อน... ข้าจะได้ ‘ตระเตรียม’ ให้เหมาะ และอย่าลืมพาแม่ปิ่นแก้วมาหาข้าด้วย”

“ขอบพระคุณขอรับ ครั้งหน้าข้าจะพาหล่อนมาเยี่ยมเยือนคุณพี่เปรม” หลวงวิษณุเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงคล้ายจะนอบน้อม แต่หางเสียงมีอะไรบางอย่างแฝงอยู่

“แม้ข้าจะยินดีมาล่วงหน้า แต่หากเจ้าบ้านใจดีเสียจนให้มาลอบย่องได้เสมอ... ก็คงทำให้ข้ายิ่งคิดถึงบ่อยเข้าไปใหญ่”

เปรมไม่ตอบ เพียงยกถ้วยชาเบา ๆ ขึ้นจิบ ขณะสายตาก็มองออกไปทางบ่อปลาเงียบ ๆ

คล้ายจะจบการสนทนาไว้เพียงเท่านั้น

หลวงวิษณุรับรู้ทันทีว่า ‘เขาโดนมองออกหมดแล้ว’ จึงหัวเราะเบา ๆ พลางเบนสายตาไปทางอินผู้ยังทำเป็นยุ่งกับชามข้าว

“ว่าแต่... อินใช่หรือไม่?” เขาหันไปถามด้วยรอยยิ้มบาง ๆ

“เจ้านี่ท่าทางขยันขันแข็ง หน้าตาก็สะอาดสะอ้าน หากอยู่เรือนข้า คงได้เลื่อนขึ้นเป็นหัวหน้าบ่าวในไม่ช้า”

อินเงยหน้าขึ้นนิด ๆ ยิ้มเก้อ ๆ ตอบแบบไม่กล้าประชด

“ผมยังชอบอยู่ตรงนี้มากกว่าขอรับ”

" และผมก็ยังคิดว่าไม่มีที่ใด อยู่แล้วมีความสุขเท่าอยู่กับคุณเปรมแล้วครับ " อินพูดออกมาจากใจจริงของเขา ก่อนจะส่งยิ้มบางๆไปท่งหลวงวิษณุ

หลวงวิษณุหัวเราะในลำคอ ก่อนจะยกถ้วยขึ้นจิบชาเงียบ ๆ แต่ในแววตานั้นยังไม่วายเหลือบมองเปรมอีกครั้ง มองอย่างไม่ปิดบังเจตนา

ส่วนเปรม... ยังคงสงบเหมือนผิวน้ำบ่อปลายามเช้า

แม้จะรู้ว่าใต้น้ำนั้นมีกระแสซ่อนอยู่มากเพียงใดก็ตาม

ทั้งหลวงวิษณุและคุณเปรมยังคงสนทนากันต่อจนลืมเลือนบ่าวที่ยังคงนั่งนิ่งอยู่บริเวณนั้นด้วย

อินนั่งฟังอยู่เงียบ ๆ มือตักกับข้าว แต่หัวใจรู้สึกเหมือนถูกวางไว้ข้างจาน ท่าทางของคุณเปรมเปลี่ยนไปสิ้นเชิงเมื่ออยู่ต่อหน้าหลวงวิษณุ ชายหนุ่มที่เขาไม่ชอบหน้ามาตั้งแต่แรกเห็น

เขาตักกับข้าวใส่จานให้เปรมเหมือนเคย เป็นความเคยชินที่ทำด้วยใจ แต่เปรมกลับเพียงแค่เหลือบมอง แล้วปรายตาใส่เขาด้วยสายตาดุ ๆ ที่ไม่เคยเห็นมาก่อน และยังไม่หันมาตอบคำทักใด ๆ

อินรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นแค่เงา… เป็น “บ่าว” จริง ๆ ในสายตาของเปรมวันนี้

สุดท้ายเขาจึงลุกออกมาเงียบ ๆ ทั้งที่ข้าวในจานยังเหลือครึ่ง น้ำเสียงที่ขออนุญาตออกจากวงอาหารก็เบาจนแทบไม่ได้ยิน

เขารู้ว่ามันไม่ควรจะเจ็บ แต่หัวใจก็ยังเจ็บอยู่ดีเหมือนหมาน้อยที่โดนเจ้านายลืม ลืมว่าตนเองเคยลูบหัวมันเบา ๆ ทุกเช้า เคยหัวเราะให้มันเวลาเห่าฟ้า เคยเรียกชื่อมันเวลาค่ำมืด

เขาก็แค่อิน… อินของคุณเปรมไม่ใช่หรือ?

ตกเย็น แสงอาทิตย์สีส้มอมทองทอดยาวลงบนเรือนไม้ เงาต้นไม้โยกไหวบนพื้นอย่างเชื่องช้า หลวงวิษณุได้จากไปแล้ว ทิ้งไว้เพียงกลิ่นน้ำอบจาง ๆ และความเงียบที่อัดแน่นอยู่ในบรรยากาศรอบบ้าน

อินนั่งอยู่ข้างกระไดหลังเรือน ข้างตัวมีขันน้ำลอยดอกมะลิที่ยังไม่ได้นำไปวางในเรือน ดวงตาเขามีแววหม่นหมอง เหมือนหมาเด็กขี้งอนที่ไม่รู้จะเห่าหรือจะเดินหนีดี น้ำตารื้นอยู่ขอบตาแต่ไม่ยอมไหลออกมาเสียที

แล้วเสียงฝีเท้าก็ปรากฏจากข้างหลัง...

"อิน..." เสียงของเปรมนุ่มลง แตกต่างจากเมื่อเช้าโดยสิ้นเชิง

อินไม่หันไป เขายังนิ่ง มือจุ่มลงในขันน้ำเบา ๆ คล้ายกำลังขลุกขลิกกับตัวเอง

"อย่าทำแบบนี้..." เปรมเอ่ยเสียงแผ่ว พอไม่ได้คำตอบ เขาก็เข้ามานั่งข้าง ๆ ก่อนจะยื่นมือไปจับแขนอีกฝ่าย

"ข้าแค่... ไม่อยากให้ใครรู้ว่าข้าสนิทกับเจ้าแค่ไหน โดยเฉพาะคนที่ไว้ใจไม่ได้อย่างหลวงวิษณุ"

"แล้วทำไมต้องทำเหมือนไม่รู้จักกันขนาดนั้น" อินโพล่งออกมาในที่สุด น้ำเสียงสั่น ๆ คล้ายคนกลั้นมานาน

"ข้าไม่ได้อยากเป็นความลับของใครนะคุณเปรม"

เปรมนิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะถอนใจเฮือกใหญ่ แล้วขยับเข้ามาใกล้

"แล้วข้าทำเจ้ารู้สึกแบบนั้นจริง ๆ หรือ"

"ก็เห็นอยู่กับตา…" อินบ่นเบา ๆ เหมือนเสียงสุนัขครางหางตก

"แค่ตักข้าวให้ ยังมองผมเหมือนเป็นตัวอะไรสักอย่าง"

เปรมหัวเราะเบา ๆ แล้วไม่พูดอะไร

เขายื่นมือไปดึงตัวอินเข้ามากอดแน่น ซุกหน้าลงที่ต้นคออีกฝ่ายแล้วสูดหายใจลึก

"ขอโทษ ข้าทำเกินไป..." น้ำเสียงเขาอ่อนโยนจนอินใจสั่น

"เจ้ารู้ไหม อิน... ข้าจะบอกใครได้ล่ะ ว่าแอบรักบ่าวเด็กของตัวเองจนถอนตัวไม่ขึ้น"

อินสะอึกเล็ก ๆ ก่อนจะผลักอกเขาเบา ๆ

"อย่าพูดอะไรแปลก ๆ ตรงนี้นะครับ… เดี๋ยวใครได้ยิน"

"ใครจะได้ยินล่ะ ก็มีแค่เจ้ากับข้า—" เปรมไม่พูดต่อ แต่ก้มลงหอมแก้มอีกฝ่ายเบา ๆ แล้วกระซิบติดผิวเนื้อว่า

"อย่าหนีข้าอีกเลยนะ อิน... ไม่อย่างนั้นข้าจะจับเจ้ามัดไว้กับเรือนนี่ล่ะ"

อินหันหน้าหนีในทีแรก แต่พอเปรมโน้มหน้าเข้ามาใกล้ ใกล้จนสัมผัสลมหายใจ เขาก็ยอมหันกลับมาเอง ริมฝีปากที่สั่นเพราะอารมณ์ค้างคา ถูกปิดด้วยจูบแผ่วเบาแต่อบอุ่น เป็นจูบที่ไม่มีพิธีรีตอง ไม่มีคำขออนุญาต

มีเพียงความรู้สึกตรง ๆ ว่า เรายังรักกันอยู่ใช่ไหม

อินตอบรับจูบนั้นอย่างเงียบงัน มือเขากำชายเสื้อของเปรมแน่น สองตาหลับลงอย่างปล่อยวางเหมือนคนที่ยอมให้อภัยในทุกสิ่ง

… และยอมรับว่า

ถึงจะงอนตุ๊บป่องไปบ้าง แต่เขาก็เป็นหมาเด็กของคุณเปรมอยู่ดี

เมื่อค่ำคืนมาเยือน เสียงกบร้องรับกับเสียงลมหวีดหวิวลอดเข้ามาทางหน้าต่างไม้ที่ปิดไม่สนิท อินสะดุ้งตื่นจากฝันร้อน ร่างกายยังอุ่นอยู่จากไอไหล่ของใครบางคนที่เคยกอดเขาไว้แนบแน่นเมื่อตะกี้...แต่ตอนนี้กลับว่างเปล่า

เขาพลิกตัวควานหาในความมืด ความเงียบแทบจะบีบหูให้แน่นตื้อ

ไม่มีเสียงลมหายใจที่เขาคุ้น ไม่มีอ้อมแขนที่เคยโอบรัด

เขาพลันลุกพรวดขึ้นนั่ง หัวใจเต้นแรงอย่างไม่มีเหตุผล

"คุณเปรม?"

ไร้เสียงตอบ

อินเดินผ่านบานประตูไม้ ผลักออกอย่างเร่งรีบ ร่างของเขาเหมือนล่องอยู่ในความมืด

เขาวิ่งลงบันได ฝ่าเข้าไปในครัว เฉลียง หน้าบ้าน ไม่มีใคร ไม่มีแม้เงา

ไฟตะเกียงที่เคยจุดไว้ริมชานก็ถูกดับไปแล้วเหมือนจงใจ

อินรีบวิ่งลงไปยังตะลิ่งด้านล่าง

ทันทีที่สายตากวาดมองพื้นที่โล่งตรงนั้น ใจเขาก็หล่นวูบ เรือหายไปแล้ว... เขาไม่ต้องเดาเลยว่าคนที่พายเรือลำนั้นไปกลางดึกไม่ใช่ใครอื่น นอกจากคุณเปรม

และเขาก็รู้ด้วยสัญชาตญาณทันที

ปลายทางของเรือลำนั้นคือ เรือนใหญ่ บ้านเก่าที่ไม่มีใครกล้าย่างเท้าเข้าไปอีก หลังจากไฟไหม้ที่แทบจะลบล้างทุกอย่างในอดีต

แต่คุณเปรม...กลับไปที่นั่นตอนกลางคื เพราะอะไร? หรือเพราะมีบางอย่างที่เขาไม่อยากให้อินรู้?

อินกัดฟันแน่น ความรู้สึกหน่วงในอกเริ่มรัดรึงไม่ใช่เพราะโกรธ ไม่ใช่เพราะน้อยใจ แต่เป็นเพราะกลัว กลัวว่าเขาจะรู้ไม่ทัน

กลัวว่าเขาจะเสียคุณเปรมไปอีก ครั้งนี้อย่างไม่มีวันได้คืนเขาหันขวับไปมองเรือนที่เงียบเชียบเบื้องหลัง ในความมืดนั้น บางอย่างสะท้อนแสงแวววาวขึ้นจากหลังม่านไม้ไผ่

อินชะงัก ก่อนจะเดินกลับเข้าไป ค่อย ๆ เปิดม่านออก มันคือกล่องไม้เก่า ๆ ที่ไม่เคยเห็นมาก่อนถูกวางไว้อย่างจงใจบนโต๊ะเล็กริมหน้าต่าง เขาเอื้อมมือไปเปิดกล่องนั้น...

ข้างในมีแผ่นกระดาษเก่า จ่าหน้าถึง “คุณเปรม” ด้วยลายมือที่ดูเหมือนจะสั่น แต่จงใจจดทุกคำอย่างมั่นคง

ด้านล่างมีตราประทับที่อินไม่เคยเห็น และกลิ่นธูปจาง ๆ ที่เหมือนพึ่งดับไปเมื่อไม่นาน อินกำกล่องไว้แน่น หัวใจเต้นระรัว

เขารู้แล้ว...

การที่คุณเปรมจากไปเงียบ ๆ ในคืนนี้ อาจไม่ใช่แค่การ “กลับไปหาอดีต” แต่เป็นการ “เผชิญหน้ากับบางอย่าง ตามลำพัง”

ที่อาจไม่มีวันหวนกลับมาได้อีกเลย...