บทที่ 13 แผนเริ่มต้น

แสงไฟอยู่บนทั้งเชิงเทียน และลอยน้ำยิ่งยกระดับความหรูหรามากขึ้น อินถาไม่รู้แสงสว่างตรงจุดนี้เป็นตัวช่วยขับเสน่ห์ให้กับเธอ ทั้งความสวยและสดใสเขย่าใจคนมอง เลี่ยงเปรียบเทียบกับผู้หญิงหลายคนที่เคยผ่านมาและพามาไม่ได้ หากแต่ข้อเปรียบเทียบนี้จะต้องเก็บไว้ในใจ ให้มีเพียงเขาเท่านั้นที่ได้ยิน ภายใต้ใบหน้านิ่งเรียบนั้น

สีหน้าอินถาแลดูเปลี่ยนทันที หลังได้ยินคำตอบของคำถามที่ตนใคร่รู้ โชคดีบรรยากาศตอนกลางคืนซึ่งเต็มไปด้วยหมู่ดาวท่ามกลางท้องฟ้ามืดมิด ลับกับเสียงไฟจากดวงกลมรอบๆร้านจงใจจัดแต่งให้ดูดีมีสไตล์มากขึ้น และลมเบาหวิวพัดโชย ทำให้การเกี่ยวเส้นผมมาทัดหู ยามปลิวว่อนปกปิดหน้า ไม่ได้ถูกมองว่าเคอะเขินจนดูแย่ แต่ดูน่าค้นหาไปอีกแบบ

ผู้หญิงตรงหน้า เป็นคนเดียวที่ทำให้เขาเสียอาการ ในความสดใสถึงขนาดพกติดสมองไปด้วยทุกที่ ช่วงไหนที่ว่างช่วงนั้นเรื่องราวของเธอจะมาแทรกแซง

“ว่ายังไงคะ ได้ไหม? หนูยังไม่ให้คำตอบพี่เลย”

ดวงตาคู่สวยเหลือบขึ้นมาจากจานอาหาร หลังถูกยกเสิร์ฟได้สักพัก พร้อมเม้มริมฝีปากแนบสนิท ในหัวปั่นป่วนพอๆกับท้องน้อย ถ้าสมมุติปฏิเสธเขาจะเป็นอย่างไร?

ร่างบางคิดหนัก พยายามทบทวนความเป็นจริงระหว่างระยะเวลาที่สั้น ไม่เหมาะสมกับการตอบรับ กลับทำความรู้สึกลึกๆภายใต้สัญชาตญาณเห็นแก่ได้ เกิดบังคับให้เธอมองผ่านสิ่งนั้น

เธอชอบเขา

และเขากำลังจะจีบเธอ!

เป็นประโยคเดียวที่ได้ยิน วนเวียนอยู่ในความคิด ซึ่งแน่นอนว่านี่คือโอกาส

“เดี๋ยวนี้เลยเหรอคะ”

“ถ้าลำบากใจที่จะบอกตอนนี้ก็ไม่เป็นไรค่ะ พี่จะถือว่าหนูรับรู้แล้ว การจะไปไหนมาไหนกับพี่ หรือพี่มาหาหนูบ่อยๆ จะได้ไม่สงสัยว่าทำไปทำไม เพื่ออะไร”

นี่หรือเปล่าเรียกว่าการมัดมือชก เขาไม่รอคำตอบจากเธอ แต่เขาเดินหน้าต่อ เสมือนการตอบหรือไม่ตอบไม่ใช่สิ่งสำคัญ

ส่วนเธอ..แค่คิดว่าเขาจะหายไปจากชีวิต ก็ใจสั่นแล้ว

อันที่จริง..ใจนั้นรู้คำตอบ และความต้องการของตัวเองเป็นที่สุด เพียงแต่กระดากอายเกินกว่าจะพูดออกมาได้

เอาไงดี?

“งั้นหนูขอไม่ตอบละกันนะคะ”

“หืม?” ชายหนุ่มยิ้มอ่อน “หมายความว่าพี่จีบหนูได้สินะ”

“คะ?”

“หนูเขินแบบนี้..แสดงว่าหนูเองก็มีใจให้พี่”

คนถูกต้อนหันไปทางอื่น ไม่กล้าผสานตากับคู่สนทนาอีกต่อไป หลังกำลังแปรเปลี่ยนเป็นอีกอย่าง ชนิดพอเห็นแล้วใจเต้นระทึก

แต่แล้ว..

“เดี๋ยวค่ะ” กลับต้องหันขวับเมื่อนึกถึงบางอย่าง “แล้วผู้หญิงของคุณ?”

ราล์ฟเลิกคิ้วสูง ถึงกับชะงักกลางอากาศ ก่อนจะกลั้นขำ

“ทำไมถามกันอย่างนั้นละครับ นี่ถ้ายังมี พีาจะมาจีบหนูทำไม”

“อ่าว ไม่ทราบสิคะ เผื่อคุณเจ้าชู้”

เธอเองก็ตอบทันทีโดยไม่คิด ยิ่งทำให้เขาชะงักมากขึ้น ชายหนุ่มจ้องหน้าก่อนหัวเราะร่วน แน่นอนนั่นเป็นชนวนเหตุทำให้เธอตกใจ ถึงกับอ้าปากค้าง จ้องหน้าเขาเขม็ง

เขาไม่เคยยิ้มให้เห็นชัดๆเลย

แต่ตอนนี้เขาหัวเราะ

“หนูพูดอะไรผิดไปเหรอคะ”

“พูดไม่ผิดครับ แต่มองผิด”

น้ำเสียงของเขาเปลี่ยนเป็นราบเรียบ พร้อมกับแววตาจับจ้อง เสมือนเขากำลังบอกเป็นนัยว่าจะไม่พูดซ้ำเป็นครั้งที่สองเกี่ยวกับเรื่องนี้อีก และให้เธอต้องจำเอาไว้

“อ๋าา อย่างนั้นเหรอคะ”

ขณะเดียวกันสาวเจ้านั้นรับรู้ ถึงได้ยิ้มเจื่อนหลุบตาลงต่ำ

บทสนทนาถูกตัดจบชั่วคราว ต่างคนต่างทานอาหารเงียบๆ ท่ามกลางบรรยากาศดีสูงสุด หากนี่มากับคนพิเศษที่มีเคมีเข้ากัน คงเป็นที่น่าจดจำและสนุกกว่านี้

ราล์ฟยกข้อมือดูเข็มบนหน้าปัดนาฬิกา หลังดื่มไวน์ล้างคอรวดเดียวหมด

“กลัวผมมอมหรือครับ”

จิกกัดคนตรงหน้าเล็กน้อย จังหวะเหลือบตามองแก้ว เห็นน้ำในนั้นหายไปไม่ถึงเศษเสี้ยวของกึ่งหนึ่ง

อินถาเลิกลั่ก ละสายตาจากวิวโดยรอบหันกลับมาริมฝีปากเผยอเผยฟันสองซี่ดูมีเสน่ห์

“คะ? เปล่าค่ะ หนูไม่ชอบเมา”

ชายหนุ่มลอบกลืนน้ำลาย ขณะสมองหลุดโคจรไปไกลโพ้น ในหัว ณ ตอนนี้มีแต่เรื่องลามก เขาอยากให้เธออยู่บนเตียง โดยมีเขาคร่อมตัวอยู่

“ไม่ได้ให้เมาขนาดค่ะ แค่พอตึงๆ จะได้สนุก” เร่งเปลี่ยนเรื่องกลัวเธอจะรู้ทัน “หนูคงไม่รู้ ผู้หญิงเวลาดื่มพอตึงๆ แก้มแดงหน่อยๆน่ารักจะตาย”

คนตัวเล็กอมยิ้ม เปลี่ยนเป็นก้มหน้าลงหัวเราะภายหลังก็ตอนรู้ทันความคิด

“จริงเหรอคะ ไม่ใช่หลอกชมให้หนูกระดกรวดเดียวหมดแก้วนี้ บอกเลยหนูเมาไม่เหมือนใครอื่น คุณอาจจะทิ้งหนูไว้ที่นี่แล้วเผ่นกลับบ้านไปก็ได้”

พลันหุบยิ้มทันควัน ก็ตอนเขายิ้มบ้าง แต่เป็นรอยยิ้มที่ร้าย

“หนูเคยเมาหรือ?" หลังคนตรงหน้าถามน้ำเสียงยียวน เลิกคิ้วสูง "เอาสิคะ พี่อยากเห็นอีก”

ลืมไปเสียสนิทว่าก่อนหน้านี้ เขาเคยแบกเธอมาแล้ว

พระเจ้า!

ในผับคืนนั้น...เธอลืมไปเลย ลืมได้ยังไงกัน!

“เอ่อ....”

“พี่ไม่บอกใครหรอกค่ะ" เขายิ้มกว้าง "ไม่บอกว่าหนูเคยนัวเนียและลวนลามพี่แบบไหน ตอนนั้นแก้มพี่กับปลายจมูกหนูเนี่ย..”

ดวงตากลมโตขึงกว้างขึ้นอีกครั้ง

“หืม? เงียบไปเลย พี่พูดอะไรผิด”

“ปะ เปล่าหรอกค่ะ แค่คุณทำให้หนูใจสั่น..”

และอึ้งกับความหล่อของคุณนิดหน่อย แค่นั้นเอง

ประโยคนี้ทำได้แค่พูดในใจเท่านั้น อินถาเกาแก้มตัวเอง ขณะก้มหน้าลง ผิดหวังกับตัวเองสุดๆ ที่เผลอทำหน้าอึ้งใส่เขา ซึ่งกว่าจะรู้ว่าความเผลอนั้นได้ฉีกหน้าเธอก็ตอนไวน์ในแก้วถูกกระดกรวดเดียวหมด พร้อมกับสีหน้าเหลือเชื่อของคนตรงข้าม

“อึก..”

เวลาผ่านไปจวนร้านปิด เธอผู้ที่ไม่อยากเมากลับกลายเป็นกลืนน้ำลายตัวเอง

ณ เวลานี้คงจำอะไรไม่ได้อีก นอกจากเขาข้างกายและภาพเลือนรางของทางข้างหน้า

ราล์ฟวางแผนจัดการด้วยตัวเองเสร็จสรรพ เหตุเพราะคนมาด้วยไม่มีสติที่จะตัดสินใจให้ เขาพาเธอไปยังรถซึ่งจอดสนิทอยู่ที่ออฟฟิศ และถือวิสาสะขับไปยังคอนโดเนื่องจากอยู่ที่เดียวกัน โดยรถตัวเองจอดทิ้งไว้แทน เป็นการสลับเพื่อให้สาวเจ้ามีรถมาทำงานในวันพรุ่งนี้ ส่วนเขาผู้ที่มีอาชีพอิสระ ไม่ใช่พนักงานเฉกเช่นหล่อน จะมาเอาตอนไหนอย่างไรก็ได้

ตลอดทางที่ขับมา บนรถไม่ต่างกับการมีเด็ก เด็กเล็กวัยสามขวบที่พูดไม่รู้ความ หล่อนคล้ายเช่นนั้นและเหมือนจะมากกว่า เพราะนับครั้งไม่ถ้วนที่เขาขับมือเดียว ส่วนอีกมือมีไว้จับตัวหล่อน ไม่ดันหัวยามพุ่งมาซบเขา ก็รวบมือตอนยื่นมาหวังดีจะช่วยบังคับพวงมาลัย

“มาค่ะ..ช่วยยย”

“ไม่ต้อง..”

“ฮื้มม”

กว่าจะถึงที่หมายเล่นเอาเหงื่อแตกตกกันเลยทีเดียว

ร่างสูงถอนหายใจพรืด ขณะลงจากรถมายืนอีกฝั่งของประตู ก่อนจะดึงแขนเรียวออกมาแล้วอุ้มขึ้นบ่า ท่ามกลางความเงียบสงัดของคอนโดเพราะดึก มีแต่เสียงละเมอของคนเมาให้ได้ยินเท่านั้น พลางถูกปล่อยลงก็ตอนมาถึง

“ขอคีย์การ์ดหน่อยค่ะ”

เสียงทุ้มเอ่ย แต่ดูเหมือนคำขอจะล้มเหลว คนตัวเล็กข้างกายไร้สติ ไม่พอมือซนไต่ลูบไปทั่ว ลำบากเขาต้องใช้แขนรัด โอบกอดรอบคอดันศีรษะทุยแนบไว้กลางอกตัวเองแทน ขณะค้นหาคีย์การ์ดไขสลักด้วยมืออีกข้างหนึ่ง

จากนั้นจึงยกอุ้มแค่ให้เท้าลอยพื้น เพื่อบังคับเข้าห้อง และทุ่มร่างนั้นลงกลางเตียงนอน

ตุบ!

ถึงกับปาดเหงื่อ ยืนมองผลงานตัวเองด้วยสีหน้าเรียบเฉย สายตาขณะมองร่างบางตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วมาหยุดอยู่ตรงใบหน้านั้น เปลี่ยนแปลงไปจากเดิมโดยทันที ไม่พอยังเอาโทรศัพท์ของเธอมาพิมพ์ลายนิ้วมืออีก ก่อนกดเข้าไปข้างในเพื่อแฮกระบบ

พลางยิ้มมุมปากก็ตอนทำสำเร็จ แล้วส่งคืนหล่อน เขามองหน้าสะสวยหวานใสอยู่พัก โน้มตัวเข้าไปหาใช้ริมฝีปากร้อนฉ่าของตัวเองทาบทับบนริมฝีปากนุ่มนิ่มนั้น ก่อนจะดูดดื่มจนหนำใจแล้วถอนออก

“ฝันดีนะคะ ว่าที่ภรรยา”