Semua Bab คฤหาสน์ซ่อนสวาท: Bab 11 - Bab 20

ไรอันจัดการเรื่องบ้านและสาวใช้เอาไว้ที่กรุงเทพฯ ทุกอย่างได้ถูกตระเตรียมเอาไว้อย่างพร้อมเพรียงด้วยคำสั่งของไรอัน ใจฐานะผู้ปกครองของหญิงสาว…ไรอันแอบหวงและห่วงทอรุ้งถึงขั้นเป็นกังวล นอกจากจะห่วงเรื่องความปลอดภัย ไรอันยังรู้สึกหวงทอรุ้งกับผู้ชายทุกคนที่เข้ามาใกล้ชิดเธอ แม้กระทั่งคนขับรถและยามประจำบ้านที่กรุงเทพฯ บ้านหลังที่ทอรุ้งพักอาศัยอยู่ในระหว่างศึกษา ไรอันก็เลือกเฉพาะคนขับรถที่เป็นผู้หญิง แม้แต่ยาม ไรอันก็เลือกยามผู้หญิงให้มาทำหน้าที่ดูแลความปลอดภัยของบ้านบ่อยครั้งที่ไรอันมักจะแอบเร่งวันคืนให้ถึงวันหยุดและเมื่อวันหยุดประจำสัปดาห์มาถึง ไรอันก็มักจะบึ่งรถเข้ากรุงเทพฯบ่อยๆ ปลีกตัวจากธุรกิจมากมายจนล้มมือที่ต้องบริหารเพื่อเข้ามาพบหญิงสาวคนที่หัวใจของเขาเฝ้ารอและเรียกร้องหาเธออยู่ตลอดเวลาไรอันกำชับให้ทอรุ้งโทรกลับมาตนวันละสามครั้งเป็นอย่างน้อย เช้า กลางวัน และค่ำ ซึ่งทอรุ้งเองก็ปฏิบัติตามด้วยความเต็มใจมิได้ละเลยตลอดมา จนทอรุ้งติดไรอันมาก ติดแจราวกับเด็กสาวที่ติดพี่ชาย ทุกครั้งที่ทอรุ้งมีเรื่องอันใดให้ต้องคิดต้องตัดสินใจ ใบหน้าหล่อเหลาของผู้ปกครองคนนี้…จะผุดพรายขึ้นในความคิดคำนึงและความค

“ถ้ามีเวลาว่างเมื่อไร...บ้านที่วังน้ำเขียวยินดีต้อนรับนะครับ” ไรอันเชื้อเชิญเมื่อนึกขึ้นได้ว่าทอรุ้งเพิ่งจะขออนุญาตพาเพื่อนสนิทที่ชื่อพิมพ์พรไปเที่ยววังน้ำเขียว“ด้วยความยินดีค่ะพี่ไรอัน...เพิ่งนัดกับทอรุ้งเอาไว้ว่าจะไปตอนหลังสอบเสร็จ ตรงกับสิ้นเดือนพอดีค่ะ” พิมพ์พรกล่าว“ครับ...ยินดีต้อนรับเสมอครับ” น้ำเสียงนุ่มกังวาน ดวงตารียาวหรี่ลงเล็กน้อยยามที่รอยยิ้มเล็กๆปรากฏอยู่ตรงมุมปากหยักลึกโรยเสน่ห์“รุ้งไปก่อนนะพิมพ์” ทอรุ้งโบกมืออำลาเพื่อนสาวเบาๆไรอันเดินมาเปิดประตูรถให้ทอรุ้ง ก่อนจะหันกลับมาส่งยิ้มหวานอำลาพิมพ์พรอีกครั้ง พิมพ์พรยิ้มหน้าบาน ยืนกรี๊ดในใจอยู่นานสองนาน มองส่งจนรถจากัวร์สีดำคันใหญ่แล่นลับหายไปที่หน้าประตูทางเข้าของมหาวิทยาลัย“รอพี่นานไหมคะ?” ไรอันถามเบาๆเสียงกังวานนุ่มของเขาคลอไปกับเสียงเพลงที่บรรเลงแผ่วๆอยู่ในรถ“ไม่นานค่ะ” ทอรุ้งตอบด้วยน้ำเสียงระรื่น“ลืมหรือเปล่า…ว่าวันนี้เป็นวันอะไร?” ไรอันเปรยคิ้วโค้งราวคันเคียวของหญิงสาวขมวดเข้าหากันเล็กน้อย แววตานั้นเต็มไปด้วยความสงสัยขณะที่มือใหญ่ของไรอันเอื้อมไปลดระดับความดังของเสียงเพลงที่ครวญคลออยู่เบาๆ จงใจให้ภายในรถเหลือแ

ทอรุ้งทำเสียงหวานอย่างจงใจ พยายามดึงไรอันออกมาจากอารมณ์ที่ขุ่นมัว แต่ไรอันกลับรู้สึกว่าเสียงหวานของทอรุ้งที่พูดกับตนนั้น มันเป็นเสียงเดียวกันกับที่ทอรุ้งเพิ่งเอ่ยทักทายเรนเมื่อครู่ ทั้งที่น้ำเสียงที่ทอรุ้งถามเขามันควรจะหวานเป็นพิเศษ ‘และต้องหวานได้มากกว่าที่เพิ่งได้ยินทอรุ้งพูดกับไอ้เรนหน้าหล่อเมื่อครู่’ ไรอันคิด“พี่ไรอันจะทานอะไรดีคะ?” ใบหน้างามยามต้องแสงจากดวงโคมที่แขวนไว้เหนือเพดาน แหงนขึ้นถามอย่างใส่ใจเมื่อไรอันยังไม่ยอมตอบ“รุ้งทานเถอะ...พี่ไม่หิวแล้ว” ไรอันเค้นน้ำเสียงออกมาด้วยสีหน้าเย็นชา โกรธบึ้งจนทอรุ้งจับสังเกตได้ในความผิดปกติ“เอ่อ...ตอนอยู่บนรถ พี่ไรอันยังบ่นว่าหิวอยู่เลยนี่คะ” ทอรุ้งกล่าวด้วยสีหน้าแปลกใจ ในความแปลกไปของไรอันอย่างเห็นได้ชัด“ใช่!...ตอนนั้นหิว แต่ตอนนี้พี่รู้สึกว่าคงทานอะไรไม่ลงแล้ว...เธอทานเถอะ พี่จะนั่งรอ” ไรอันกล่าวห้วนๆทอรุ้งรู้สึกได้ว่าน้ำเสียงของเขานั้นมีความกระด้าง เหมือนกับเป็นเสียงของผู้ชายคนอื่นที่เธอไม่เคยรู้จักมาก่อน“ถ้าพี่ไรอันไม่ทาน...รุ้งก็ไม่ทานค่ะ” หญิงสาวยืนกราน ดื้อออกมาบ้าง จมูกโด่งที่เชิดรั้นช่วยยืนยันในความดื้อดึงของเธอ“ถ้าไม่กินก็

ในแสงจันทร์นวลที่สาดเข้ามาจากหน้าต่าง กระทบกับริมฝีปากอิ่มเต็มของหญิงสาว ริมฝีปากอวบอูมที่บ่งบอกถึงความเป็นคนที่กล้าเปิดเผยอารมณ์ปรารถนาออกมาตามความรู้สึกของตัวเองอย่างตรงไปตรงมา“รุ้งเข้ามาในห้องพี่ทำไม…เอ่อ!” ไรอันกระอึกกระอักรู้สึกสูญเสียความเป็นตัวของตัวเองอย่างแปลกประหลาด“รุ้งอยากขอโทษ…รุ้งเสียใจ เสียใจจนนอนไม่หลับที่ทำให้พี่ไรอันโกรธ เสียใจที่ดื้อดึงกับพี่” หญิงสาวสารภาพ ขณะมือน้อยๆเกลี่ยไล้ไปตามร่างกายที่แน่นไปด้วยมัดกล้ามของไรอัน “อย่า!...รุ้ง” ไรอันห้ามด้วยน้ำเสียงระทวย อ่อนหวานผงกศีรษะขึ้นทัดทาน กับการกระทำที่อาจทำให้เขาหวั่นไหว“ขอให้รุ้งได้ขอโทษพี่” หญิงสาววิงวอนทั้งที่ปลายนิ้วน้อยๆยังไม่หยุดไล้วนที่หัวนมซึ่งปกคลุมไปด้วยแพรขนกระจุกกระจาย “ได้โปรด...อย่าทำแบบนี้!...” เสียงของไรอันแผ่วพร่าทัดทานพยามผงกศีรษะ ดันข้อศอกขึ้นมาจากพื้น ทว่าร่างเล็กๆในชุดนอนซาตินบางๆกลับไม่ยอมง่ายๆ หญิงสาวกดร่างกายอันใหญ่โตของไรอันให้กลับลงไปนอนอยู่ในท่าเดิม ซึ่งก็แปลกที่ร่างเล็กๆที่แสนจะบอบบางและมีเรี่ยวแรงเพียงน้อยนิดนั้นกลับทรงพลังขึ้นมาได้อย่างแปลกประหลาดในวินาทีนั้นมันคือพลังพิศวาสท

ไรอันพยายามให้เหตุผลกับทอรุ้งว่าที่ฟาร์มโคนมอาจจะไม่มีอะไรสนุกเหมือนที่ทอรุ้งคาดหวังว่าอยากจะเจอ อยากจะมาเที่ยวชม เพราะช่วงนี้กำลังเป็นรอยต่อของฤดูแล้งที่กำลังจะส่งผ่านไปสู่ฤดูฝน บรรยากาศที่ฟาร์มจึงทั้งโล่งและแล้งร้อน นอกจากจะรายล้อมไปด้วยฝูงโคฝูงแพะและทุ่งหญ้าปศุสัตว์กว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตา ไรอันก็ไม่เห็นว่ามีสิ่งอื่นใดอีกที่น่าอภิรมย์ โดยเฉพาะกับผู้หญิงสาวอย่างทอรุ้งที่ไรอันห่วงว่ากลัวจะพาเธอมาเจออากาศร้อนและพาลจะไม่สบายกลับไปเสียเปล่าๆ ทว่าท้ายที่สุดไรอันก็ต้องใจอ่อน เพราะทนกับน้ำเสียงอ่อนหวานของหญิงสาวที่รบเร้าเว้าวอนอย่างไม่ลดละ ยืนกรานว่าจะติดตามไรอันไปให้ได้“ขอรุ้งไปด้วยนะคะพี่ไรอัน…นะๆๆๆ” ริมฝีปากสีชมพูอิ่มเต็มขยับไม่หยุด ราวกับว่าตัวเองเป็นเด็กๆสายตาคมกริบของไรอันเผลอมองทรวงอกที่ตึงรั้งอยู่ใต้เสื้อบางๆของหญิงสาวอย่างไม่ตั้งใจนัก“อย่างน้อยรุ้งก็นั่งไปเป็นเพื่อนไประหว่างทาง จะได้ชวนคุยระหว่างที่พี่ไรอันขับรถ…นะคะ” ทอรุ้งพยายามหาเหตุผลที่จะร่วมเดินทางไปกับเขา หยิบยกข้อดีของการที่มีเธอไปด้วย“นี่ก็ใกล้สอบแล้วไม่ใช่หรือ?...พี่ว่ารุ้งควรจะอยู่บ้านอ่านหนังสือดีกว่า จะได้ไม่พลาดเก