All Chapters of His Runaway Obsession: Chapter 121 - Chapter 130

Maganda ang simula ng araw.Ang langit ay kulay asul, walang ulap, at ang mga dahon sa hardin ng mga Andrada ay marahang sumasayaw sa ihip ng hangin.Tahimik ang bahay, puno ng liwanag ng umagang tila walang banta.Nakaayos na si Xavier sa harap ng salamin, suot ang navy suit na madalas nitong gamitin kapag may importanteng meeting.Mula sa kama, pinagmamasdan siya ni Aurelia habang sinusuklay ang buhok.“Magandang umaga,” sabi niya, ngiting may pagod. “Ang aga mo na namang gising.”Ngumiti si Xavier, lumapit, at marahang hinalikan siya sa noo. “I have to finalize a few things before lunch. Promise, babalik ako agad.”“Be careful,” mahina niyang sabi, sinusundan ng tingin ang asawa na lumalakad palabas ng silid.Sa sandaling iyon, normal ang lahat — parang wala nang dapat katakutan.Si Anchali naman ay masayang kumakain ng pancake sa ibaba, kumakanta pa ng tunog mula sa cartoon na napanood nila kagabi.Nakangiti si Aurelia habang inaasikaso ito, walang ideya na iyon na pala ang huling

Ang gabi ay bumagsak na sa siyudad, madilim at tahimik maliban sa mga ilaw na kumikislap sa labas ng bintana ng opisina ni Xavier. Ang basag na mesa ay nananatiling saksi sa unos na dumaan ilang oras pa lamang ang nakalipas. Ngunit sa ngayon, ang mga luha ay napalitan ng apoy. Si Xavier Andrada ay nakaupo sa gilid ng mesa, ang siko ay nakapatong sa tuhod, ang telepono’y mahigpit sa kamay. Nakatitig siya sa itim na screen ng device, nanginginig ang mga daliri. Sa likod ng kanyang mga mata, hindi nawawala ang imahen ni Aurelia — duguan, nanghihina, ngunit matatag. At si Anchali, nakayakap sa laruan, umiiyak habang tinatawag siya ng “Daddy.” Huminga siya nang malalim. Wala na siyang oras para sa emosyon. Hindi ngayon. Sa isang marahas na galaw, pinindot niya ang numero na matagal na niyang iniiwasang tawagan. Tumunog ang linya—isang beses, dalawang beses, tatlo—hanggang sa may sumagot na pamilyar na boses, paos at malamig. “Hindi ko inakalang tatawag ka ulit, Kuya.” “Samuel.” Tahim

Ang ulan ay bumubuhos sa labas ng safehouse, malamig at mabigat, tila sinasabay sa bigat ng gabi. Sa loob ng isang lumang villa sa paanan ng bundok, nakabukas ang mga ilaw, at sa bawat sulok ay may presensiya ng pag-aalala. Ang kisame ay kumikirot sa bawat patak ng ulan, at ang mga pinto ay binabantayan ng mga taong galing sa ilalim ng lupa—mga koneksyon ni Samuel at Xavier, na tahimik lang ngunit armado.Sa sala, nakaupo si Aurelia, balot ng kumot at may benda sa braso. Sa tabi niya, si Anchali ay tulog sa kanyang kandungan, may bakas pa ng luha sa pisngi. Sa gilid ng silid, nakatayo si Xavier, nakatingin sa kanila na para bang hindi sapat ang makita lang silang ligtas—parang gusto niyang siguraduhing humihinga pa sila sa bawat segundo.Tahimik. Walang salita.Ang tanging maririnig ay ang ulan at ang mabigat na paghinga ni Xavier.“Hindi pa tapos ‘to, Samuel,” bulong ni Xavier habang nakasandal sa pader. “Alam kong hindi basta susuko si Sombra.”Si Samuel, na may sugat pa sa noo, ay

Tahimik ang lahat.Ang ulan ay humupa na, ngunit ang hangin ay mabigat, parang nagbabadya ng unos. Sa loob ng lumang villa, nakahiga sina Xavier at Samuel sa kabilang silid, pagod sa maghapong pagpaplano. Si Nyx naman ay nasa labas, nagroronda kasama ng ilang tauhan.Ngunit sa loob ng isang maliit na silid sa itaas, si Aurelia ay nakaupo sa tabi ng bintana, gising pa rin. Hindi mapakali. Ang mga daliri niya ay nanginginig habang nakatingin sa labas—sa dilim, sa kagubatang tila may tinatagong lihim.Hindi na niya kayang tiisin.Bawat oras na lumilipas ay parang kutsilyong tumatama sa puso niya. Hindi siya mapalagay sa ideya na nasa kamay pa rin ni Sombra ang anak nila.Walang sigurado kung saan dinala si Anchali—ang tanging alam nila ay may mga bakas ng galaw papunta sa silangan, kung saan may mga lumang bodega na ginagamit ng sindikato.Marahang bumangon si Aurelia. Binuksan niya ang drawer at kinuha ang maliit na kutsilyong iniwan ni Nyx kanina, kasabay ng flashlight at itim na jacke

Lumipas ang ilang araw matapos ang laban sa pier.Wala na ang tunog ng putukan, wala na ang amoy ng usok o dugo—ngunit sa mga puso nina Aurelia at Anchali, may mga sugat na hindi agad naghihilom.Ang bagong umaga ay tahimik. Sa isang pribadong rest house sa labas ng lungsod, kung saan pansamantalang naninirahan ang pamilya Andrada, ang liwanag ng araw ay muling bumabalik sa kanilang mga bintana.Sa labas, maririnig ang hampas ng alon, banayad at payapa—isang tunog na paalala na tapos na ang bangungot.Sa loob ng silid, nakaupo si Aurelia sa harap ng therapist nila—isang babaeng may banayad na boses, si Dr. Isla Navarro.Ang mga kamay ni Aurelia ay nakapatong sa tuhod, at sa pagitan ng bawat salita ay may bigat na parang pinipilit niyang huwag bumalik sa dilim ng mga alaala.---“Kamusta ang tulog mo nitong mga nakaraang gabi, Aurelia?” tanong ni Dr. Isla, habang nagsusulat ng ilang tala.Bahagyang ngumiti si Aurelia, pagod ngunit totoo. “Mas maayos na kaysa dati… pero minsan, kapag pu