All Chapters of 5/B กับหีบต้องคำสาป: Chapter 11 - Chapter 20

ความเงียบเข้าปกคลุมสนามหญ้าหน้าอาคารเรียนอีกครั้ง หลังจากคำประกาศอันน่าตกตะลึงของ ลุงภารโรง ที่ว่า เหล่านักเรียน ม.5/B ทั้ง 20 คน ล้วนเป็นทายาทของนักเวทย์สายขาว แสงจันทร์ที่เริ่มสาดส่องลงมาท่ามกลางหมู่เมฆทะมึนยิ่งทำให้ใบหน้าของทุกคนดูซีดขาวด้วยความรู้สึกที่ปะปนกันระหว่างความตกใจ ความไม่เชื่อ และความหวังที่กำลังก่อตัวขึ้นทุกคนมองหน้ากันเองอย่างไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน ดวงตาเบิกกว้าง บางคนถึงกับอ้าปากค้างราวกับกำลังจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็ไม่มีเสียงเล็ดรอดออกมาไอโกะ เป็นคนแรกที่รวบรวมสติได้ เธอจ้องมองลุงภารโรงด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยคำถามนับร้อย "นี่... นี่พวกเราทั้ง 20 คน... เป็นลูกหลานนักเวทย์ทั้งหมดเลยเหรอคะ?" เสียงของเธอสั่นเครือเล็กน้อยเก็น ที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็เสริมขึ้นมาทันที "มันจะไม่บังเอิญกันไปหน่อยเหรอครับลุง... ที่พวกเราทุกคนในห้องนี้... เป็นลูกหลานนักเวทย์เหมือนกันหมด?" เขาพยายามใช้เหตุผลวิเคราะห์สถานการณ์ที่เกินจริงนี้ลุงภารโรงถอนหายใจยาว ก่อนจะเริ่มอธิบายด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนขึ้นเล็กน้อย "ฟังนะเด็ก ๆ... พวกเธออาจจะคิดว่ามันบังเอิญ แต่ความจริงแล้ว... มันไม่ใช่เรื่องบังเ

วินาทีที่พ่อแม่ของเหล่านักเรียนปรากฏตัวขึ้น พร้อมด้วยมีดลงอาคมที่เรืองรอง และขวดกักเก็บดวงจิตที่ส่องประกายสลัวๆ ความหวังก็เหมือนเปลวเทียนที่ถูกจุดขึ้นท่ามกลางความมืดมิด เสียงเรียกชื่อที่คุ้นเคย กลิ่นอายของความคุ้นเคย และอ้อมกอดที่อบอุ่น ทำให้ความหวาดกลัวที่เกาะกินใจเหล่านักเรียนตลอดค่ำคืนนี้จางหายไปชั่วขณะ แต่ความจริงที่ว่าพวกเขาเป็นทายาทนักเวทย์สายขาว และพ่อแม่ของพวกเขาก็เช่นกัน ยิ่งทำให้สถานการณ์ทั้งหมดดูซับซ้อนและยิ่งใหญ่เกินกว่าที่พวกเขาจะจินตนาการได้ไอโกะ ยังคงกอดแม่แน่น น้ำตาคลอเบ้า "แม่คะ... นี่มันเรื่องจริงเหรอคะ? ทำไม... ทำไมแม่ถึงมีมีดแบบนี้?"แม่ของไอโกะลูบหัวลูกสาวเบาๆ แววตาของเธอเต็มไปด้วยความรักและความมุ่งมั่น "มันเป็นหน้าที่ของเราไอโกะ... หน้าที่ของตระกูลเรา... ที่ต้องปกป้องโลกใบนี้จากสิ่งชั่วร้าย"เก็น ที่ยืนอยู่ข้างพ่อแม่ของเขา มองไปยังกลุ่มผู้ปกครองทั้งหมดที่กำลังยืนรวมกัน "พ่อครับ... พวกเราทุกคนเป็น...?"พ่อของเก็นพยักหน้าให้ลูกชาย "ใช่แล้วเก็น... พวกเราทุกคนที่อยู่ที่นี่... คือ ทายาทของเหล่านักเวทย์สายขาว ที่ถูกเลือกให้มารวมตัวกันในสถานที่แห่งนี้"ยังไม่ทันที่พวกเ

การต่อสู้กลางดึกในโรงเรียนริโอะเอนดำเนินไปอย่างดุเดือด แสงสีเงินจากมีดลงอาคมของเหล่าผู้ปกครองและ ลุงภารโรง สาดส่องตัดกับความมืดมิดของปีศาจเงาที่ดาหน้าเข้าโจมตีไม่หยุดหย่อน เสียงกรีดร้องโหยหวนของพวกมันดังปะปนกับเสียงลมพายุที่โหมกระหน่ำ และเสียงฝีเท้าของนักรบแห่งแสงที่เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วภายในวงกลมแห่งการป้องกัน เหล่านักเรียนทั้ง 20 คนยังคงจับมือกันแน่น ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัวระคนความหวังที่กำลังถูกทดสอบ ทุกครั้งที่ปีศาจตนหนึ่งแตกสลายไป ก็จะมีปีศาจอีกหลายตนโผล่ขึ้นมาแทนที่ ราวกับว่าพวกมันไม่มีที่สิ้นสุดไอโกะ กำขวดกักเก็บดวงจิตในมือแน่น เธอพยายามรวบรวมสติ แม้เสียงกรีดร้องของปีศาจจะทำให้หัวใจเธอเต้นรัวระส่ำ เธอมองดูการต่อสู้ที่ดุเดือดเบื้องหน้า พ่อแม่ของเธอและเพื่อนๆ ต่างต่อสู้อย่างกล้าหาญ แต่ความเหนื่อยล้าเริ่มปรากฏให้เห็นบนใบหน้าของพวกเขาเก็น จ้องมองการต่อสู้ด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความกังวล "ทำไม... ทำไมมันถึงเยอะขนาดนี้? พวกมันไม่หมดเสียทีเลย!"โช พึมพำเสียงแผ่ว "ดูท่าพ่อกับแม่จะเหนื่อยกันแล้วนะ..."จริงดังว่า! การต่อสู้กินเวลาไปนานพอสมควร แม้ลุงภารโรงและเหล่าผู้ปกครอ

เสียงคาถาของ เก็น ดังก้องไปทั่วสนามหญ้าโรงเรียนริโอะเอน ท่ามกลางเสียงกรีดร้องอันบ้าคลั่งของเหล่าปีศาจเงาที่พุ่งเข้ามาไม่หยุดยั้ง ลุงภารโรง และเหล่าผู้ปกครองยังคงตรึงกำลังป้องกันอย่างสุดกำลัง มีดลงอาคมสีเงินส่องประกายเจิดจ้าตัดกับความมืดมิดของยามค่ำคืน ภายในวงกลมแห่งการป้องกัน เหล่านักเรียนทั้ง 20 คนจับมือกันแน่น แสงสีทองจากหนังสือคาถาอาคมในมือของเก็นสว่างจ้าขึ้นเรื่อยๆ พร้อมกับพลังงานมหาศาลที่หลั่งไหลจากเพื่อนๆ เข้าสู่ร่างของเขา และทันทีที่แสงสว่างจ้าเริ่มสว่างขึ้นเรื่อย ๆ! กรี๊ดดด! เสียงกรีดร้องโหยหวนที่เจ็บปวดทรมานดังขึ้นจากเหล่าปีศาจเงาที่ดาหน้าเข้าโจมตีพวกเขานับร้อยนับพันตน เสียงนั้นเต็มไปด้วยความเกลียดชังและหวาดกลัวอย่างที่ไม่เคยได้ยินมาก่อน พร้อมกันนั้นเอง... ร่างของพวกมันก็เริ่มสั่นไหวอย่างรุนแรง! ราวกับถูกพลังงานบางอย่างที่มองไม่เห็นกระแทกใส่จากภายใน และแล้ว... ร่างของพวกมันก็เริ่มจางหายไปทีละตัว! ไม่ใช่การแตกสลายแบบถูกกำจัดด้วยมีดลงอาคม แต่เป็นการจางหายไปอย่างช้าๆ กลืนหายไปในอากาศราวกับไม่ได้มีอยู่จริง ปีศาจเงาตนแล้วตนเล่ากรีดร้องโหยหวนเมื่อร่างกายของพวกมันค่อยๆ สลายไปใ

แสงแดดยามเช้าสาดส่องลงมายังถนนหนทางที่เคยเป็นสมรภูมิรบเมื่อคืนวาน กลุ่มนักเรียนต่างแยกย้ายกันกลับบ้านของตนเองพร้อมกับผู้ปกครอง ความรู้สึกที่ผสมปนเปกันระหว่างความโล่งใจที่รอดชีวิต ความสับสนกับความจริงที่เพิ่งถูกเปิดเผย และความกังวลกับภัยคุกคามที่ยังคงอยู่ ทุกคนรู้ดีว่านี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นของเรื่องราวที่ยิ่งใหญ่กว่าที่พวกเขาเคยจินตนาการบ้านของเก็น: ตำนานแห่งผู้ปราบปีศาจเก็น เดินทางกลับถึงบ้านพร้อมกับพ่อและแม่ของเขา ทันทีที่ประตูบ้านเปิดออก คุณย่าของเก็น ผู้สูงวัยแต่ยังคงดูแข็งแรงและมีแววตาที่เฉียบคม ก็รีบเดินออกมาต้อนรับด้วยรอยยิ้มอบอุ่น"กลับมากันแล้วเหรอลูก! ย่าเป็นห่วงแทบแย่!" คุณย่ารีบเข้ามาโอบกอดเก็นแน่น แล้วหันไปตบหลังลูกชายและลูกสะใภ้เบาๆ ท่านรีบยกน้ำเย็นและของกินมาวางให้บนโต๊ะอย่างรวดเร็วเก็นมองไปยังคุณย่าด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยคำถามนับร้อย เขารับรู้ได้ว่าคุณย่าของเขาก็เป็นส่วนหนึ่งของความลับนี้มาโดยตลอด"ย่าครับ..." เก็นเริ่มต้นด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง "ย่ารู้เรื่องทั้งหมดใช่ไหมครับ? เรื่องปีศาจเงา... เรื่องนักเวทย์สายขาว..."คุณย่าของเก็นมองหลานชายด้วยสายตาที่ลึกซึ้ง ท่านถอ