การเตรียมพร้อม

ความสงบที่กลับคืนมาบนสนามหญ้าโรงเรียนริโอะเอนนั้นแสนสั้น คำพูดของ พ่อของโอกิ ที่ว่า "ยังหรอก..." และสายตาของทุกคนที่จับจ้องไปยังท้องฟ้าที่ดูเหมือนปกติ ได้สร้างความกังวลระลอกใหม่ขึ้นมาในใจของเหล่านักเรียนที่เพิ่งจะได้สัมผัสกับความสุขจากการรอดชีวิต

ลุงภารโรง มองขึ้นไปบนท้องฟ้าด้วยแววตาที่เคร่งขรึมและเต็มไปด้วยประสบการณ์อันยาวนาน "เดี๋ยวมันคงมาใหม่อีกแน่..." ท่านเอ่ยเสียงเรียบ แต่คำพูดนั้นกลับหนักอึ้งและเต็มไปด้วยความหมาย

เหล่าผู้ปกครองต่างพยักหน้าเห็นด้วย สีหน้าของแต่ละคนเต็มไปด้วยความจริงจัง

"ใช่... คืนพรุ่งนี้เราต้องเตรียมรับมือให้ดีกว่านี้" พ่อของเทนชิ เอ่ยขึ้น เสียงของเขาหนักแน่นและเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น

ลุงภารโรงหันมามองเหล่านักเรียนที่ยังคงยืนรวมกลุ่มกันอยู่ "เด็กๆ... กลับเข้าไปอยู่ในห้องนั้นก่อน และอย่าออกมาเด็ดขาด" ท่านสั่งด้วยน้ำเสียงที่เด็ดขาด ไม่มีการประนีประนอม

เก็น ก้าวออกมาจากกลุ่ม "แล้วพวกลุงจะไปไหนกันครับ?" เขารู้สึกได้ว่าสถานการณ์ยังไม่ปลอดภัยอย่างแท้จริง

แม่ของมายู เดินเข้ามาใกล้ลูกชาย "เดี๋ยวพวกฉันจะแยกกันไป ลงอาคม รอบบริเวณโรงเรียนเอาไว้" เธอกล่าวพร้อมกับชูมีดลงอาคมในมือขึ้นเล็กน้อย "คงใช้เวลาสักพักกว่าจะเสร็จ"

"ลงอาคม?" ยูเมะ ถามด้วยความสงสัย

"ใช่... มันคือคาถาป้องกันโบราณที่ช่วยสร้างกำแพงพลังงานเพื่อยับยั้งไม่ให้ปีศาจเข้ามาได้ง่ายๆ" พ่อของไอโกะ อธิบาย "มันจะช่วยซื้อเวลาให้เราเตรียมตัวได้มากขึ้น"

"แต่พวกท่านจะไหวเหรอคะ?" ฟูมิโกะ ถามด้วยความเป็นห่วง เธอเห็นความเหนื่อยล้าบนใบหน้าของผู้ใหญ่ทุกคน

ลุงภารโรงยิ้มบางๆ "ไม่ต้องห่วงเด็กๆ... นี่คือหน้าที่ของเรา" ท่านกวาดสายตามองไปยังผู้ปกครองคนอื่นๆ "เราจะจัดการเรื่องนี้เอง พวกเธอไปพักผ่อนซะเถอะ"

หลังจากเอ่ยจบ เหล่านักเรียนก็ต่างพยักหน้าอย่างเข้าใจ แม้จะยังคงหวาดกลัว แต่ความเชื่อมั่นในตัวผู้ใหญ่ก็ทำให้พวกเขากลับเข้าสู่ตัวอาคารเรียนอย่างเป็นระเบียบ พวกเขาเดินกลับไปยังห้องเรียน ม.5/B ที่เคยเป็นที่หลบภัยชั่วคราว ประตูถูกปิดลงอย่างแน่นหนา เหลือเพียงความเงียบงันภายในห้อง

ขณะเดียวกัน ด้านนอกอาคารเรียน เหล่าผู้ใหญ่ก็เริ่มแยกย้ายกันไปตามจุดต่างๆ รอบบริเวณโรงเรียน ลุงภารโรงเดินไปทางทิศเหนือ พ่อของเก็นไปทางทิศใต้ แม่ของไอโกะไปทางทิศตะวันออก และผู้ปกครองคนอื่นๆ ก็กระจายกันไปตามจุดยุทธศาสตร์ที่พวกเขาเคยศึกษามา

แสงสีเงินจากมีดลงอาคมของแต่ละคนส่องสว่างท่ามกลางความมืดมิดของยามค่ำคืน พวกเขาเริ่มร่ายคาถาโบราณ บทสวดที่ดังก้องแผ่วเบาไปตามสายลม พลังงานเวทมนตร์เริ่มแผ่ซ่านออกมาจากมีดลงอาคม ซึมซับลงไปในผืนดินและต้นไม้รอบๆ โรงเรียน สร้างปราการที่มองไม่เห็นขึ้นมาทีละน้อย

เวลาล่วงเลยไปอย่างช้าๆ... ยาวนานจนรู้สึกเหมือนเป็นนิรันดร์ แสงสีเงินจากมีดลงอาคมยังคงส่องสว่างอยู่เป็นระยะๆ บ่งบอกถึงการทำงานที่ไม่หยุดหย่อนของเหล่าผู้พิทักษ์ พวกเขาทุ่มเทพลังทั้งหมดเพื่อเตรียมพร้อมรับมือกับภัยคุกคามที่จะมาถึงในค่ำคืนถัดไป

จนกระทั่ง... ท้องฟ้าเริ่มสว่างขึ้น! แสงอรุณยามเช้าเริ่มสาดส่องเข้ามาจากขอบฟ้าทางทิศตะวันออก ขับไล่ความมืดมิดออกไปทีละน้อย แสงแดดยามเช้าที่อบอุ่นสาดส่องลงมายังสนามหญ้าที่เคยเป็นสมรภูมิรบ เมื่อคืนนี้มันช่างแตกต่างจากรุ่งอรุณที่เคยเห็นมาอย่างสิ้นเชิง

เหล่าผู้ใหญ่ที่อ่อนล้าจากการลงอาคมตลอดทั้งคืน ค่อยๆ เดินกลับมารวมตัวกันที่หน้าห้องเรียน ม.5/B ใบหน้าของแต่ละคนเปื้อนเหงื่อและฝุ่นผง ดวงตาของพวกเขาแดงก่ำด้วยความอ่อนเพลีย แต่ก็ยังคงเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นและเด็ดเดี่ยว

เมื่อพวกเขามาถึงหน้าห้องเรียน ลุงภารโรงก็เคาะประตูเบาๆ

"เด็กๆ... ลุงเอง เปิดประตูหน่อย" เสียงของท่านฟังดูเหนื่อยล้าแต่ก็ยังคงเปี่ยมด้วยพลัง

ประตูห้องเรียนถูกเปิดออกอย่างช้าๆ เหล่านักเรียนที่นอนหลับไปบ้าง ตื่นขึ้นมาบ้าง ต่างพากันลุกขึ้นมามองใบหน้าของพ่อแม่และลุงภารโรงด้วยความโล่งอก

"ลุง! พวกท่านปลอดภัยดีนะคะ!" ไอโกะ รีบวิ่งเข้าไปหาแม่ของเธอ

"พ่อครับ! เสร็จแล้วเหรอครับ?" เก็น ถามด้วยความตื่นเต้น

ลุงภารโรงพยักหน้าช้าๆ "ใช่... ลงอาคมเสร็จเรียบร้อยแล้ว" ท่านมองไปยังเหล่านักเรียนและผู้ปกครองคนอื่นๆ "เดี๋ยววันนี้ทุกคนแยกย้ายกลับบ้านกันก่อน... พักผ่อนให้เต็มที่"

"แล้วพรุ่งนี้ค่อยมารวมตัวกันใหม่ที่โรงเรียน..." ลุงภารโรงเว้นจังหวะเล็กน้อย ดวงตาของท่านกวาดมองไปยังท้องฟ้าที่สดใส แต่คำพูดที่ตามมานั้นกลับเย็นยะเยือก "เพราะมันคงมาอีกแน่... และครั้งนี้พวกมันคงมามากกว่าเดิม"

คำพูดของลุงภารโรงทำให้บรรยากาศแห่งความโล่งอกจางหายไป ความจริงที่ว่าภัยคุกคามยังไม่หมดไป และจะต้องเผชิญหน้ากับมันอีกครั้งในคืนวันพรุ่งนี้ ทำให้ทุกคนรู้สึกหนักใจ

"ได้ค่ะ/ครับ"

ทุกคนขานรับเสียงแผ่ว บางคนก้มหน้าลงอย่างครุ่นคิด บางคนจับมือพ่อแม่แน่นขึ้น

หลังจากนั้น ทุกคนก็ต่างแยกย้ายกลับบ้านของตนเอง การเดินทางกลับบ้านในยามเช้าที่สดใสผิดปกติหลังจากค่ำคืนที่เต็มไปด้วยปีศาจร้าย ทำให้พวกเขารู้สึกเหมือนกำลังเดินอยู่ท่ามกลางความฝันที่ไม่น่าเชื่อ แต่ร่องรอยของความหวาดกลัวและพลังที่เพิ่งตื่นขึ้นในตัวพวกเขา จะย้ำเตือนว่านี่ไม่ใช่ความฝัน...