ยังไม่จบ

เสียงคาถาของ เก็น ดังก้องไปทั่วสนามหญ้าโรงเรียนริโอะเอน ท่ามกลางเสียงกรีดร้องอันบ้าคลั่งของเหล่าปีศาจเงาที่พุ่งเข้ามาไม่หยุดยั้ง ลุงภารโรง และเหล่าผู้ปกครองยังคงตรึงกำลังป้องกันอย่างสุดกำลัง มีดลงอาคมสีเงินส่องประกายเจิดจ้าตัดกับความมืดมิดของยามค่ำคืน

ภายในวงกลมแห่งการป้องกัน เหล่านักเรียนทั้ง 20 คนจับมือกันแน่น แสงสีทองจากหนังสือคาถาอาคมในมือของเก็นสว่างจ้าขึ้นเรื่อยๆ พร้อมกับพลังงานมหาศาลที่หลั่งไหลจากเพื่อนๆ เข้าสู่ร่างของเขา

และทันทีที่แสงสว่างจ้าเริ่มสว่างขึ้นเรื่อย ๆ!

กรี๊ดดด!

เสียงกรีดร้องโหยหวนที่เจ็บปวดทรมานดังขึ้นจากเหล่าปีศาจเงาที่ดาหน้าเข้าโจมตีพวกเขานับร้อยนับพันตน เสียงนั้นเต็มไปด้วยความเกลียดชังและหวาดกลัวอย่างที่ไม่เคยได้ยินมาก่อน

พร้อมกันนั้นเอง... ร่างของพวกมันก็เริ่มสั่นไหวอย่างรุนแรง! ราวกับถูกพลังงานบางอย่างที่มองไม่เห็นกระแทกใส่จากภายใน และแล้ว... ร่างของพวกมันก็เริ่มจางหายไปทีละตัว! ไม่ใช่การแตกสลายแบบถูกกำจัดด้วยมีดลงอาคม แต่เป็นการจางหายไปอย่างช้าๆ กลืนหายไปในอากาศราวกับไม่ได้มีอยู่จริง

ปีศาจเงาตนแล้วตนเล่ากรีดร้องโหยหวนเมื่อร่างกายของพวกมันค่อยๆ สลายไปในอากาศต่อหน้าต่อตา ทุกคนต่างมองภาพนั้นด้วยความทึ่งและความโล่งอก พลังเวทมนตร์จากคาถาที่เก็นร่าย และพลังที่นักเรียนคนอื่นๆ ส่งมาให้ ได้ปลดปล่อยพลังงานมหาศาลที่มองไม่เห็นออกมา แผ่กระจายไปทั่วสนามหญ้า ไล่ล่าและกำจัดเหล่าปีศาจเงาให้หายไปจากโลกนี้

เมื่อปีศาจเงาตนสุดท้ายกรีดร้องและจางหายไปในอากาศ...

ท้องฟ้าที่เคยถูกปกคลุมไปด้วยความมืดมิดผิดปกติ ที่เกิดจากพลังของเหล่าปีศาจเงา บัดนี้ก็เริ่ม กลับมาเป็นท้องฟ้ายามราตรีปกติอีกครั้ง! แสงจันทร์ที่เคยส่องสลัวๆ บัดนี้กลับส่องประกายเจิดจ้าลงมายังผืนโลก เผยให้เห็นสนามหญ้าที่เคยเป็นสมรภูมิรบที่ดุเดือด บัดนี้กลับสงบเงียบลงอย่างน่าประหลาด

เสียงลมพายุที่เคยโหมกระหน่ำก็ค่อยๆ สงบลง เหลือเพียงเสียงลมเบาๆ พัดพริ้วไหว ต้นไม้ที่เคยลู่ไปตามแรงลมก็กลับมายืนต้นตรงอย่างสง่างามอีกครั้ง

ความเงียบเข้าปกคลุมอีกครั้ง... แต่ครั้งนี้เป็นความเงียบที่เต็มไปด้วยความโล่งอกและความสุข

"เย้! พวกเราทำได้!"

เสียงอุทานด้วยความดีใจดังขึ้นจาก ดาอิ และ ไดชิ แฝดชายหญิงคู่นั้น ต่างพุ่งเข้ากอดกันแน่น ใบหน้าเปื้อนยิ้มและน้ำตาที่ไหลรินด้วยความสุข

นักเรียนคนอื่นๆ ที่ยังคงจับมือกันแน่น ต่างก็เริ่มส่งเสียงเฮลั่นด้วยความดีใจ บางคนถึงกับกระโดดโลดเต้นอย่างบ้าคลั่ง บางคนปล่อยมือจากเพื่อนแล้วโผเข้ากอดกันเองด้วยความตื้นตันใจ

"เราทำได้แล้ว!" ยูเมะ กรีดร้องด้วยความดีใจ น้ำตาไหลพรากด้วยความสุข เธอโผเข้ากอด ไอโกะ และ ฟูมิโกะ อย่างแน่นหนา

"เก่งมากจริงๆ พวกเธอ!" ลุงภารโรง เอ่ยชมด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ ใบหน้าของท่านแม้จะเปื้อนคราบเหงื่อและฝุ่น แต่รอยยิ้มที่อ่อนโยนก็ปรากฏขึ้นที่มุมปาก ท่านมองไปยังเหล่านักเรียนที่กำลังฉลองชัยชนะด้วยความอบอุ่น

เหล่าผู้ปกครองที่ยืนอยู่ในแนวป้องกัน ก็ต่างพากันเดินเข้ามาหาลูกๆ ของพวกเขา ใบหน้าของแต่ละคนเต็มไปด้วยความโล่งอกและความภาคภูมิใจเช่นกัน พวกเขาตบไหล่ลูกๆ ลูบหัว และโอบกอดพวกเขาอย่างอบอุ่น

"ลูกพ่อเก่งมาก!" พ่อของเก็น เอ่ยชม พร้อมกับตบไหล่ลูกชายเบาๆ

"แม่ไม่เคยคิดเลยว่าลูกจะทำได้ถึงขนาดนี้" แม่ของไอโกะ เอ่ยด้วยความตื้นตันใจ

ท่ามกลางบรรยากาศแห่งความสุขและการเฉลิมฉลองชัยชนะ เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นจากในกลุ่มนักเรียน

"แบบนี้เราก็จัดการมันได้หมดแล้วใช่ไหมคะ?" เสียงของนักเรียนคนหนึ่งเอ่ยขึ้นอย่างมีความหวัง เธอมองไปยังท้องฟ้ายามราตรีที่กลับมาเป็นปกติ

แต่แล้ว... เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นอย่างช้าๆ จากในกลุ่มผู้ปกครอง

"ยังหรอก..." เสียงของ พ่อของโอกิ เอ่ยขึ้น น้ำเสียงของเขาเรียบแต่แฝงไปด้วยความจริงจังที่น่าขนลุก

คำพูดนั้นทำให้ความสุขของเหล่านักเรียนพลันหยุดชะงักลง พวกเขาต่างเงียบเสียงลงอย่างรวดเร็ว และมองไปยังพ่อของโอกิด้วยความสงสัยระคนกังวล

พ่อของโอกิไม่พูดอะไรต่อ เขากลับแหงนหน้ามองขึ้นไปบนท้องฟ้าในยามค่ำคืนที่เพิ่งกลับมาเป็นปกติ ใบหน้าของเขาเคร่งขรึมและแววตาก็ฉายแววกังวลอย่างเห็นได้ชัด

เหล่านักเรียนและผู้ปกครองคนอื่นๆ ต่างพากัน แหงนหน้าไปมองท้องฟ้าในยามค่ำคืน ตามที่พ่อของโอกิมอง เมื่อมองไปที่ท้องฟ้า... พวกเขาไม่เห็นอะไรผิดปกติ นอกจากดวงดาวที่เริ่มส่องแสงระยิบระยับ และดวงจันทร์ที่สาดส่องลงมาอย่างสงบนิ่ง

แต่แล้ว... บางสิ่งบางอย่างที่มองไม่เห็นด้วยตาเปล่า ก็เริ่มสั่นไหวอยู่บนท้องฟ้า...

ลุงภารโรงมองตามขึ้นไปบนท้องฟ้าด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความจริงจัง ท่านรู้ดีว่านี่ไม่ใช่จุดจบ แต่เป็นเพียงการเริ่มต้นของสงครามที่แท้จริง