หนังสือคาถาอาคม

การต่อสู้กลางดึกในโรงเรียนริโอะเอนดำเนินไปอย่างดุเดือด แสงสีเงินจากมีดลงอาคมของเหล่าผู้ปกครองและ ลุงภารโรง สาดส่องตัดกับความมืดมิดของปีศาจเงาที่ดาหน้าเข้าโจมตีไม่หยุดหย่อน เสียงกรีดร้องโหยหวนของพวกมันดังปะปนกับเสียงลมพายุที่โหมกระหน่ำ และเสียงฝีเท้าของนักรบแห่งแสงที่เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว

ภายในวงกลมแห่งการป้องกัน เหล่านักเรียนทั้ง 20 คนยังคงจับมือกันแน่น ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัวระคนความหวังที่กำลังถูกทดสอบ ทุกครั้งที่ปีศาจตนหนึ่งแตกสลายไป ก็จะมีปีศาจอีกหลายตนโผล่ขึ้นมาแทนที่ ราวกับว่าพวกมันไม่มีที่สิ้นสุด

ไอโกะ กำขวดกักเก็บดวงจิตในมือแน่น เธอพยายามรวบรวมสติ แม้เสียงกรีดร้องของปีศาจจะทำให้หัวใจเธอเต้นรัวระส่ำ เธอมองดูการต่อสู้ที่ดุเดือดเบื้องหน้า พ่อแม่ของเธอและเพื่อนๆ ต่างต่อสู้อย่างกล้าหาญ แต่ความเหนื่อยล้าเริ่มปรากฏให้เห็นบนใบหน้าของพวกเขา

เก็น จ้องมองการต่อสู้ด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความกังวล "ทำไม... ทำไมมันถึงเยอะขนาดนี้? พวกมันไม่หมดเสียทีเลย!"

โช พึมพำเสียงแผ่ว "ดูท่าพ่อกับแม่จะเหนื่อยกันแล้วนะ..."

จริงดังว่า! การต่อสู้กินเวลาไปนานพอสมควร แม้ลุงภารโรงและเหล่าผู้ปกครองจะกำจัดปีศาจไปได้เป็นจำนวนมาก แต่จำนวนของพวกมันกลับไม่มีทีท่าว่าจะลดน้อยลงเลย กลับกัน ปีศาจบางตนเริ่มมีขนาดใหญ่ขึ้นและเคลื่อนไหวได้รวดเร็วกว่าเดิม แสดงให้เห็นถึงพลังที่เพิ่มขึ้นเมื่อพวกมันถูกสังหารและแตกตัว

ลุงภารโรง ที่นำการต่อสู้มาตลอด กำมีดอาคมในมือแน่น เหงื่อกาฬไหลซึมไปทั่วใบหน้าของท่าน แม้จะเหนื่อยล้า แต่แววตาของท่านยังคงเด็ดเดี่ยว ท่านใช้มีดแทงเข้าที่กลางหัวของเงาปีศาจตัวแล้วตัวเล่าอย่างไม่หยุดพัก

"ไม่ได้การ... แบบนี้เราสู้มันไม่ไหวแน่!" ลุงภารโรงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกถึงความกังวล แม้จะยังคงกำจัดปีศาจตรงหน้าอย่างต่อเนื่อง

คำพูดของลุงภารโรงทำให้หัวใจของเหล่านักเรียนจมดิ่งลงอีกครั้ง ถ้าแม้แต่ลุงภารโรงยังบอกว่าสู้ไม่ไหว แล้วพวกเขาจะรอดได้อย่างไร?

ขณะเดียวกัน ในกลุ่มผู้ปกครองที่กำลังต่อสู้อยู่ เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นท่ามกลางเสียงกรีดร้องของปีศาจ

"แบบนี้คงมีทางเดียวแล้ว!" เสียงของ พ่อของเก็น ตะโกนขึ้น ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นและตัดสินใจ เขาใช้มีดฟันเข้าที่ร่างของปีศาจตนหนึ่งจนแตกสลาย ก่อนจะหันมามองลุงภารโรง

ลุงภารโรงพยักหน้าให้พ่อของเก็น ราวกับทั้งคู่เข้าใจกันโดยไม่ต้องเอ่ยคำพูดใดๆ

"ฉันเอาหนังสือคาถาอาคมมา!" แม่ของไอโกะ ตะโกนขึ้นเช่นกัน เธอหลบการโจมตีของปีศาจอย่างพลิ้วไหว ก่อนจะล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อคลุมที่สวมอยู่ และหยิบ หนังสือเล่มหนึ่งที่ดูเก่าแก่มากๆ ออกมา!

หนังสือเล่มนั้นมีปกทำจากหนังสีเข้มที่ซีดจางไปตามกาลเวลา มีลวดลายแกะสลักแปลกตาคล้ายอักษรโบราณอยู่ที่ปก มันถูกผูกไว้ด้วยเชือกหนังเส้นเล็กๆ ดูลึกลับและศักดิ์สิทธิ์ในคราวเดียวกัน

โช ที่ยืนอยู่ข้างในวงกลมเห็นดังนั้นก็ร้องขึ้น "หนังสือคาถาเหรอครับ!?"

ฟูมิโกะ เบิกตากว้าง "นั่นมัน... หนังสือที่ลุงภารโรงพูดถึงใช่ไหมคะ?"

แม่ของไอโกะพยักหน้าให้ลูกสาว เธอยื่นหนังสือเล่มนั้นส่งให้กับ พ่อของไอโกะ ที่อยู่ใกล้ๆ โดยที่มืออีกข้างยังคงกำมีดลงอาคมแน่น

"แต่เราจะใช้มันได้ยังไงในสถานการณ์แบบนี้!?" พ่อของเคนตะ ตะโกนถาม ขณะที่เขากำลังต่อสู้อย่างดุเดือดกับปีศาจสองตน

ลุงภารโรงใช้มีดปัดป้องการโจมตีของปีศาจตนหนึ่งอย่างรวดเร็ว "ต้องให้เด็ก ๆ เป็นคนทำ! พวกเขาคือทายาทสายเลือดที่แท้จริง! พลังที่แท้จริงจะตื่นขึ้นได้ก็ต่อเมื่อพวกเขาเผชิญหน้ากับมันด้วยตัวเอง!"

คำพูดของลุงภารโรงทำให้เหล่านักเรียนยิ่งตกใจมากขึ้น พวกเขากำลังจะถูกคาดหวังให้ใช้พลังเวทมนตร์ที่ตัวเองก็ไม่เคยรู้ว่ามีอยู่จริง?

เก็น มองไปยังหนังสือคาถาอาคมในมือของพ่อไอโกะ ดวงตาของเขาฉายแววครุ่นคิด เขาเริ่มเข้าใจแล้วว่าทำไมลุงภารโรงถึงบอกว่าพวกเขาต้องเปิดหีบต้องสาป และทำไมพวกเขาถึงต้องมาอยู่ที่นี่

"นี่มันคือการทดสอบ... เป็นการปลุกพลังของเราใช่ไหมครับลุง!?" เก็นตะโกนถาม

ลุงภารโรงยิ้มบางๆ "นั่นแหละ... ถึงเวลาแล้วที่พลังที่หลับใหลอยู่ในตัวพวกเธอจะตื่นขึ้นอย่างเต็มที่"

พ่อของไอโกะรับหนังสือคาถาอาคมมาไว้ในมือ เขามองไปยังเหล่านักเรียนที่อยู่ภายในวงกลมแห่งการป้องกัน จากนั้นก็มองไปยังลุงภารโรงที่กำลังต่อสู้อยู่

"ลุงภารโรง! แล้วใครจะเป็นคนร่ายคาถา!?" พ่อของไอโกะถาม

ลุงภารโรงใช้มีดปัดป้องการโจมตีของปีศาจอย่างรวดเร็ว "ต้องเป็นผู้ที่มีสายเลือดแข็งแกร่งที่สุดในกลุ่ม... คนที่เปิดหีบต้องสาปได้นั่นแหละ!"

ทุกคนหันขวับไปมอง เก็น เป็นตาเดียว!

เก็นถึงกับสะดุ้งเมื่อทุกคนจ้องมองมาที่เขา ดวงตาของเขาเบิกกว้างด้วยความตกใจ เขาไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะต้องแบกรับภาระที่ยิ่งใหญ่ขนาดนี้

"ผมเหรอครับ!?" เก็นถามด้วยน้ำเสียงไม่อยากจะเชื่อ

"ใช่! เจ้าเก็น!" ลุงภารโรงตะโกนกลับมา "พลังที่แท้จริงของเจ้าถูกปลุกให้ตื่นขึ้นจากการเปิดหีบใบนั้น! เจ้าคือความหวังของเราในตอนนี้!"

พ่อของไอโกะไม่รอช้า เขากระโดดหลบการโจมตีของปีศาจ ก่อนจะวิ่งเข้าไปในวงกลมแห่งการป้องกันอย่างรวดเร็ว และยื่นหนังสือคาถาอาคมเล่มนั้นให้กับ เก็น!

เก็นรับหนังสือมาไว้ในมือ มันหนักกว่าที่คิด และมีกลิ่นอายเก่าแก่ที่ลึกลับแผ่ออกมา เขาเปิดหนังสือเล่มนั้นออกอย่างช้าๆ ภายในนั้นเต็มไปด้วยตัวอักษรโบราณที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน แต่ประหลาดที่เขาเข้าใจความหมายของมัน ราวกับว่าสายเลือดในตัวเขากำลังนำทาง

"เอาล่ะเก็น... พวกเราจะยันพวกมันไว้ให้เอง!" แม่ของไอโกะตะโกนบอก เธอและผู้ปกครองคนอื่นๆ ยังคงต่อสู้อย่างดุเดือด เพื่อถ่วงเวลาให้เก็นได้ทำหน้าที่

ความรับผิดชอบอันใหญ่หลวงตกอยู่บนบ่าของเก็น เขากำหนังสือในมือแน่น มองไปยังหน้าของเพื่อนๆ ที่กำลังจ้องมองเขาด้วยความหวัง เขารับรู้ได้ว่านี่คือโอกาสสุดท้ายของพวกเขาแล้ว การร่ายคาถาบทนี้... อาจจะเป็นกุญแจสำคัญที่จะพลิกสถานการณ์ทั้งหมด