การรวมตัวกันของเหล่าทายาท

สถานการณ์ในสนามหญ้าของโรงเรียนริโอะเอนตึงเครียดถึงขีดสุด เงาปีศาจตนมหึมาพุ่งเข้าใส่กลุ่มนักเรียนอย่างรวดเร็ว กรงเล็บอันแหลมคมกำลังจะตะปบ ยูเมะ ที่ยืนอยู่ใกล้ที่สุด ทุกคนต่างกรีดร้องด้วยความหวาดกลัวสุดขีด ลุงภารโรง กำลังจะพุ่งเข้ามาช่วยเหลือ แต่ดูเหมือนจะไม่ทันการณ์

ในเสี้ยววินาทีแห่งความเป็นความตายนั้นเอง...

วูบบบบบ!

มีดลงอาคมสีเงินในมือของลุงภารโรง ที่เคยส่องแสงเรืองรองอยู่แล้วนั้น จู่ๆ ก็ สว่างวาบขึ้นอย่างรุนแรง! แสงสีเงินบริสุทธิ์เจิดจ้าออกมาจากคมมีด ราวกับปลดปล่อยพลังที่ถูกสะสมมานานนับศตวรรษ แสงนั้นส่องสว่างไปทั่วบริเวณ ขับไล่ความมืดมิดของยามค่ำคืนออกไปชั่วขณะ ทำให้ร่างของปีศาจเงาที่กำลังพุ่งเข้าหากลุ่มนักเรียนต้องชะงักไปเล็กน้อยด้วยความรังเกียจแสงนั้น

เหล่านักเรียนต่างมองไปยังมีดในมือของลุงภารโรงด้วยความตกใจและทึ่ง แสงสว่างนั้นไม่เพียงแต่ขับไล่ความมืด แต่ยังปลุกเร้าความหวังที่ริบหรี่ในใจของพวกเขาให้ลุกโชนขึ้นมาอีกครั้ง

แต่แล้ว... ในขณะที่แสงสีเงินยังคงส่องสว่างเจิดจ้า เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นจากระยะไกล...

ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก!

เสียงฝีเท้าจำนวนมากกำลังวิ่งมายังทิศทางของพวกเขา เสียงนั้นดังสนั่นหวั่นไหว บ่งบอกถึงจำนวนคนที่กำลังเร่งรุดเข้ามาอย่างรวดเร็ว พร้อมกับเสียงเรียกที่คุ้นเคยที่ดังแทรกมากับเสียงลมพายุ

"ลูก! ลูกอยู่ไหน!"

"ไอโกะ! เก็น! ฮารุ!"

"โช! ยูเมะ!"

เสียงเรียกชื่อดังขึ้นระงม ทำให้เหล่านักเรียนที่กำลังสับสนอยู่ถึงกับชะงักไป ดวงตาของพวกเขาเบิกกว้างด้วยความไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน

ฟูมิโกะ พึมพำ "เสียง... เสียงใครน่ะ?"

เคนตะ หันไปมองตามเสียงนั้นด้วยความประหลาดใจ "คุ้นๆ หูจัง..."

เพียงไม่นาน... ร่างของคนที่กำลังวิ่งเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อย ๆ จนกระทั่งปรากฏสู่สายตาของทุกคนท่ามกลางแสงสว่างจากมีดอาคมของลุงภารโรง

ภาพที่เห็นทำให้เหล่านักเรียนถึงกับน้ำตาคลอเบ้าด้วยความดีใจและโล่งอกที่สุดในชีวิต!

ที่ปรากฏต่อหน้าพวกเขาคือ พ่อและแม่ของเหล่านักเรียนทั้ง 20 คน! ทุกคนมาพร้อมหน้าพร้อมตา ใบหน้าของท่านเหล่านั้นเต็มไปด้วยความกังวล แต่ก็มีความมุ่งมั่นและความแน่วแน่ซ่อนอยู่เช่นกัน

"พ่อ! แม่!"

เสียงเรียกชื่อดังระงมไปทั่วบริเวณ เสียงนั้นเต็มไปด้วยความดีใจ โล่งอก และความรักที่ไม่สามารถเก็บซ่อนได้

ไอโกะ กรีดร้องด้วยความดีใจ เธอวิ่งพุ่งเข้าไปหาแม่ที่กำลังอ้าแขนรอรับ "แม่คะ!" เธอโผเข้ากอดมารดาแน่น น้ำตาไหลพรากด้วยความรู้สึกปลอดภัยที่ไม่เคยสัมผัสได้มาก่อน

เก็น ก็วิ่งเข้าไปกอดพ่อกับแม่ของเขาอย่างสุดแรง "พ่อ! แม่! พวกท่านมาได้ยังไงครับ!"

ยูเมะ ถึงกับร้องไห้โฮ เธอวิ่งเข้าไปซบลงในอ้อมกอดของพ่อ "พ่อคะ! หนูคิดว่าจะไม่ได้เจอพ่ออีกแล้ว!"

โช, ฮารุ, ฟูมิโกะ, เคนตะ, โกฮัน, อิจิ, โอกิ, เทนชิ, เร็น, ไดชิ, คิชิโระ, มายู, คาซิมิ, บาระ, ดาอิ, ฮารุกะ, และนักเรียนคนอื่นๆ ต่างก็วิ่งกรูกันเข้าไปหาพ่อแม่ของตัวเองทันทีที่เห็น พวกเขากอดกันแน่นราวกับจะไม่มีวันปล่อย มือที่เคยประสานกันเป็นโซ่แห่งความหวังบัดนี้ได้กลับไปสู่ความอบอุ่นของครอบครัว

ความรู้สึกปลอดภัยเข้าครอบงำหัวใจของเหล่านักเรียนในวินาทีนั้นเอง การมาถึงของพ่อแม่ทำให้พวกเขาตระหนักว่าไม่ได้อยู่เพียงลำพังอีกต่อไป

แต่สิ่งที่น่าประหลาดใจยิ่งกว่าการมาถึงของท่านผู้ปกครองคือ... สิ่งที่อยู่ในมือของพวกเขา!

ในมือของพ่อแม่แต่ละคู่ ล้วนแต่มี มีดลงอาคมสีเงิน ที่ส่องประกายสว่างวาบคล้ายกับมีดในมือของลุงภารโรง! และไม่เพียงเท่านั้น บางคนยังถือ ขวดแก้วเล็กๆ ที่เปล่งแสงสีดำสลัวๆ ออกมา ซึ่งดูคล้ายกับขวดกักเก็บดวงจิตเงาปีศาจที่ลุงภารโรงมอบให้ไอโกะ!

"พ่อครับ! นั่นมัน... มีดอาคมเหมือนของลุงภารโรงเลย!" เก็น อุทานด้วยความตกใจ เขาเห็นมีดสีเงินเรืองรองในมือของพ่อตัวเอง

"แม่คะ! ขวดนี่... มันเหมือนของหนูเลยค่ะ!" ไอโกะ ชี้ไปที่ขวดแก้วในมือของแม่

ผู้ปกครองของเหล่านักเรียนต่างพยักหน้าให้ลูกๆ ใบหน้าของท่านเต็มไปด้วยความจริงจังและมุ่งมั่น แววตาของพวกเขาส่องประกายแห่งพลังอำนาจบางอย่างที่เพิ่งจะตื่นขึ้นมา

ลุงภารโรงซึ่งยืนมองเหตุการณ์อยู่ตลอด ค่อย ๆ เดินเข้ามาหาผู้ปกครองเหล่านั้น ใบหน้าของท่านมีรอยยิ้มโล่งใจและภาคภูมิใจ

"ในที่สุด... พวกเธอก็มาถึงกันจนได้นะ" ลุงภารโรงเอ่ยทักทายผู้ปกครองเหล่านั้นราวกับเป็นเพื่อนเก่าที่ห่างหายกันไปนาน

พ่อของเก็นพยักหน้าให้ลุงภารโรง "ขออภัยที่มาถึงช้าไปหน่อยนะท่านภารโรง... แต่ตอนนี้พวกเราพร้อมแล้ว"

"ใช่แล้ว! เราทุกคนพร้อมที่จะปกป้องลูก ๆ ของเรา!" แม่ของไอโกะกล่าวเสริมด้วยน้ำเสียงที่เด็ดเดี่ยว

สถานการณ์ในสนามหญ้าของโรงเรียนริโอะเอนได้เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง จากเดิมที่มีเพียงนักเรียนที่หวาดกลัวกับปีศาจและลุงภารโรงที่ต่อสู้อย่างโดดเดี่ยว บัดนี้กลับมีกลุ่มผู้ใหญ่ที่มาพร้อมกับอาวุธวิเศษและความมุ่งมั่นที่จะปกป้องลูกหลานของพวกเขา ท้องฟ้าที่เคยถูกบดบังด้วยเมฆดำทะมึน บัดนี้เริ่มมีแสงจันทร์สาดส่องลงมามากขึ้นเรื่อยๆ ราวกับเป็นสัญญาณแห่งความหวังครั้งใหม่ที่กำลังจะมาถึง

แต่การมาถึงของผู้พิทักษ์เหล่านี้จะเพียงพอที่จะหยุดยั้งหายนะจากปีศาจเงาได้หรือไม่? และบทบาทที่แท้จริงของพวกเขาคืออะไรกันแน่?