All Chapters of เจี่ยเจียเหนื่อยแล้ว: Chapter 131 - Chapter 140

๑๓๓ฝากคำอวยพรข้าคิดว่าการฝากคำอวยพรจะสิ้นสุดเพียงเท่านี้จนกระทั่งขี่ม้ามาถึงหน้าพรรคมารเฮยหลางก็เห็นบุรุษร่างคุ้นตายืนรออยู่กับคนสนิทคนใหม่ แก้มที่ตอบลงทำให้เขาดูโทรมขึ้นหลายส่วน“หลางยี ข้ามาขอโทษและแสดงความยินดีกับเจ้าอย่างเป็นทางการ”ดี! เข้าเรื่องเร็วดี“เพื่อให้เจ้ารู้สึกดีขึ้น ข้าจะรับคำขอโทษจากเจ้า”การขอโทษเป็นเรื่องความสบายใจ เขาอยากขอโทษข้าเพื่อให้หัวใจเป็นทุกข์น้อยลงเช่นนั้นแล้วข้าจะรับคำขอโทษไว้และหวังว่าเขาจะไม่เข้ามายุ่งกับเรื่องของลี่จูและข้าอีก มาวันนี้ก็ดีแล้วจะได้พูดให้เข้าใจตรงกัน“เจ้ากล่าวว่ารับคำขอโทษแต่ไม่กล่าวว่าให้อภัย เช่นนี้แล้วข้าจะสบายใจได้อย่างไร”“ข้าให้อภัยเจ้าก็ได้ หวังว่าเจ้าจะไม่เข้ามายุ่งเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของพวกเรา”กุยฮั่นไม่ได้แสดงสีหน้าเจ็บปวดเศร้าหมองเหมือนเฟิ่งหงซี แต่เป็นสีหน้าของคนที่ยอมจำนนแล้ว“ข้าจะไม่เข้าไปยุ่งกับความสัมพันธ์ของเจ้า จะไม่ไปร่วมงานแต่งด้วย คงไม่ถือสาเรื่องนี้กระมัง”“ไม่ถือสา เฟิ่งหงซีก็ไม่มาเช่นกัน”กุยฮั่นไม่ได้กล่าวอันใดนอกจากพยักหน้ารับเบา ๆ ก่อนที่เขาจะขอตัวลานั้นได้ฝากประโยคนี้ถึงลี่จู“ไม่ว่าเจ้าจะฝากประโยคนี

๑๓๕ฟูจวินจะทำตามสัญญา“ฟูจวินมาแล้ว เมาหรือไม่เจ้าคะ”แม้จะเขินแต่ไม่คิดว่าเมื่อถึงเวลาต้องกล่าวคำว่า ‘ฟูจวิน’ ข้าก็สามารถเอ่ยคำนี้ได้โดยไม่กระดากปาก“ฟูจวินได้ฉายาพันจอกไม่เมา ลี่หลานต่างหากที่เมาจนไปต่อไม่ได้ ท้าผิดคนแล้ว”อ้อ! ลี่หลานตั้งใจมอมเหล้าฟูจวินแต่ตัวเองกลับโดน ฟูจวินเล่นงานแทน“เสี่ยวตี้เป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ”ลี่หลานย่อมคออ่อนเพราะไม่ได้ฝึกคอเช่นเดียวกับฟูจวิน และข้าก็เชื่อว่าฟูจวินพันจอกไม่เมาจริง ๆมิเช่นนั้นข้าไม่ห่วงสุขภาพตับเขาหรอก!“ท่านพ่อตาดูแลเสี่ยวตี้แล้ว ตอนนี้ข้ากับเขาสาบานเป็นพี่น้องกันแล้ว ส่วนเรามาทำพิธีให้เสร็จเถิด”ฟูจวินของข้ากล่าวเสียงลุ่มลึก จับคันชั่งมาเปิดผ้าคลุมหน้าเจ้าสาว เมื่อใบหน้าแต่งแต้มงดงามเผยสู่สายตาเขา มุมปากหยักก็ผุดรอยยิ้มในทันที“ฮูหยินของข้างดงามนัก แค่เปลี่ยนสีชุดภาพลักษณ์ก็เปลี่ยนไปแล้ว”“เช่นนั้นข้าใส่สีแดงทุกวันดีหรือไม่ เราจะได้เหมือนแต่งงานกันทุกวัน”หลางยีหลุดหัวเราะ ข้าไม่อาจห้ามมุมปากให้วาดโค้งตามเขาได้ สูดกลิ่นสุราที่มาพร้อมกับลมหายใจของเขาจากที่ไม่เคยชอบกลิ่นนี้ มิรู้ด้วยเหตุใดยามนี้จึงรู้สึกหอมนัก ต่อไปข้าคงหลงทุกอย่าง

๒ในตอนนี้ก็คือรางวัลแล้วหลางยี…อึก!เสียงที่หลุดออกมาจากลำคอร่างบางทำให้ข้ารู้ว่าลำแกร่งกระทุ้งผนังคอนางแล้ว แต่ถึงจะเป็นเช่นนั้นนางก็ยังครอบครองส่วนนั้นไปได้เพียงหนึ่งในสามส่วนเพียงปลายลิ้นนุ่มตวัดรอบหัวป้านก็ทำข้าแทบจะปลดปล่อยออกมาแล้ว นางคงศึกษาตำราวสันต์มาไม่น้อยเลยสินะ ไม่อย่างนั้นจะทำให้ข้ามีความสุขเช่นนี้ได้อย่างไรหรือแท้จริงแล้วนางกระทำไปอย่างงก ๆ เงิ่น ๆ แต่เพราะนางเป็นคนทำ ข้าจึงรู้สึกสุขสมจนทนไม่ไหวปลดปล่อยน้ำรักออกมา“อา~ฮูหยิน เหตุใดเก่งเพียงนี้”ข้าเอ่ยชมนางอย่างที่ใจรู้สึก นางไม่เพียงใช้ปากครอบครองแก่นกายเท่านั้น แต่ยังชักเข้าชักออกสลับกับใช้ลิ้นเล็กวนรอบหัวป้านนิ้วเรียวสีขาวอมแดงจับอยู่บนลำแก่น ค่อย ๆ ใช้ลิ้นตวัดอย่างไม่เร่งรีบในยามนั้นสิ่งที่ข้าคิดมีเพียงอย่างเดียวเท่านั้น หากข้าปลดปล่อยน้ำรักใส่หน้านางตอนนี้…นางจะต่อว่าข้าหรือไม่!“ซี๊ด~”ข้าร้องซี๊ดเมื่อฟันเล็กสีขาวเผลอครูดกับปลอกหุ้มแก่นกาย จังหวะนั้นข้าเผลอยื่นมือไปดันหน้านางออกเพราะกลัวโดนฟันกัดทว่าเมื่อริมฝีปากสีหวานผละออกจากส่วนปลายแล้ว ข้ากลับอยากรั้งต้นคอนางเข้ามาอีก“เจ็บหรือไม่เจ้าคะ”“มะ ไม่เจ็บ เ

๔เยี่ยมบ้านเจ้าสาวก็ยังเหนื่อยสามวันมานี้ฟูจวินเคี่ยวกรำข้าทุกสามเวลาหลังอาหาร ข้าพลันรู้สึกว่าถูกดูดอายุขัยไปสามปีเดินไม่ถนัดจนต้องให้เขาช่วยพยุง!วันนี้คือวันที่สี่แห่งการใช้ชีวิตคู่ด้วยกัน ตามธรรมเนียมแล้วเจ้าบ่าวต้องพาเจ้าสาวไปเยี่ยมบ้านเดิมฟูจวินให้คนเตรียมของมากมายเพื่อนำไปมอบให้ท่านพ่อ รถม้าสามคันเล่นจากพรรคมารเฮยหลางมุ่งหน้าสู่พรรคมารป๋ายหลงรถม้าคันแรกของข้าและฟูจวิน รถม้าคันที่สองและสามเป็นของอาชิ่งข้านึกสงสัย เหตุใดฟูจวินไม่ให้อาชิ่งนั่งข้างคนบังคับรถม้า จนกระทั่งรถม้าเคลื่อนไปได้ระยะหนึ่ง…ข้าถึงได้เข้าใจเจตนาเขา!เขายกข้าขึ้นมานั่งบนตัก ยื่นหน้าเข้ามาหมายจุมพิต แต่ข้าเบี่ยงหน้าหลบพร้อมบอกเหตุผลการปฏิเสธ“ฟูจวิน ประเดี๋ยวชาดสีเลือนเจ้าค่ะ” “ตกใจหมด คิดว่ารังเกียจฟูจวินไปแล้ว” ฟูจวินหน้าถอดสีอย่างเห็นได้ชัด ข้าจึงปลอบใจเขาโดยการฟุบหน้าเข้าหาอกแกร่ง “ขออภัยเจ้าค่ะ แต่วันนี้เราออกมาข้างนอก จะทำเรื่องแบบนั้นไม่ได้นะเจ้าคะ” “ฮูหยินห่วงเรื่องสีปากอย่างเดียวใช่หรือไม่” ห่วงตัวมากกว่า! “เจ้าค่ะ เพราะฉะนั้น…”

๖ฮูหยินเป็นอันใดลี่จู…กลับไปเยี่ยมบ้านเจ้าสาวครั้งนี้ข้ารู้สึกเบาใจขึ้นกว่าเดิมโดยไม่แน่ใจถึงสาเหตุหรือเป็นเพราะเห็นทุกคนต่างพยายามปรับตัวเข้าหากันรวมถึงปรับตัวให้เข้ากับสถานการณ์ ข้าจึงเบาใจว่าจะไม่มีปัญหาความขัดแย้งภายในครอบครัวหลังกลับจากพรรคมารป๋ายหลงเมื่อวาน ข้าคิดจะนอนหลับพักผ่อน แต่ไม่วายโดนฟูจวินลากไปห้องหนังสือให้ช่วยฝนหมึกให้ในตอนนั้นเองที่ข้าทราบว่าเขาไม่ได้ต้องการคนฝนหมึก เขาแค่อยากให้ข้านั่งอยู่ใกล้ ๆช่วงค่ำพวกเราทานอาหารกับประมุขเฮยหลางที่ข้าเปลี่ยนมาเรียกท่านพ่อแล้วท่านพ่อกล่าวว่าพอได้ทานอาหารร่วมกันสามคน ความรู้สึกของการเป็นครอบครัวกลับมาอีกครั้ง สีหน้าแช่มชื่นของท่านเป็นตัวแสดงความสุขได้อย่างชัดเจนเวลาผ่านไปหนึ่งเดือน…ข้าปรับตัวกับที่นี่ได้แล้ว!ฟูจวินทราบว่าข้าชอบดอกไม้จึงลงมือปลูกดอกไม้ให้ข้าด้วยตนเองดอกไม้ที่ลงมือปลูกโดยเขาแม้จะไม่งามเท่าคนสวนปลูก แต่ข้าเห็นถึงความตั้งใจนั้นและรักเขาเพิ่มอีกนิดหนึ่งวันหนึ่งข้ากำลังนั่งเย็บรองเท้าคู่ใหม่ให้ฟูจวินกับอาชิ่ง สาวใช้ประจำพรรคก็เดินเข้ามาในศาลา“ฮูหยินน้อยเจ้าคะ”ข้าพยักหน้าให้นางรายงานได้“หลางผิงกูเหนียงมา ใ