พายุแห่งวิญญาณ

ความเงียบเข้าปกคลุมห้องผ่าตัดอีกครั้งหลังจากที่ปีศาจพยาบาลถูกผนึกไปแล้ว มีเพียงเสียงหอบหายใจของฟูมิโกะและเก็นที่ยังคงดังก้องอยู่ เก็นยังคงยืนประคองฟูมิโกะอยู่ ใบหน้าของเขาซีดเซียวเล็กน้อย แต่แววตาของเขากลับเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นที่แข็งแกร่งกว่าเดิม

“นายแน่ใจนะว่าไหวเก็น?” ฟูมิโกะถามด้วยความเป็นห่วง เธอยังคงรู้สึกผิดที่เขาต้องมารับภาระหนักขนาดนี้

เก็นพยักหน้าช้าๆ “ไหว… เชื่อฉันสิ” เขายิ้มอ่อนโยนให้เธอ “เธอช่วยฉันไว้ตั้งเยอะ ฉันก็ต้องตอบแทนบ้างสิ”

ฟูมิโกะรู้สึกอบอุ่นในใจเมื่อได้ยินคำพูดของเขา เธอรู้ว่าเก็นกำลังปลอบใจเธออยู่ เธอตัดสินใจไม่ถามอะไรอีก

“งั้นเราไปกันเถอะ” ฟูมิโกะเอ่ยขึ้น เธอเดินไปที่ประตูห้องผ่าตัดที่พังครืนลงมาอย่างระมัดระวัง ผ้ายันต์ทั้งสองผืนที่เธอติดไว้ยังคงเรืองแสงจางๆ แม้จะดูอ่อนแรงลงไปมากแล้วก็ตาม

ฟูมิโกะค่อยๆ ดึงผ้ายันต์อาคมที่แปะประตูใส่กระเป๋า อย่างระมัดระวัง เธอรู้สึกได้ว่าพลังงานของมันลดลงไปมากจากการต่อสู้ครั้งล่าสุด แต่เธอก็รู้ว่ามันยังคงมีประโยชน์อยู่ เธอรวบรวมผ้ายันต์ทั้งห้าผืน (รวมถึงผ้ายันต์ผืนที่สามที่ได้จากห้องแล็บ และผ้ายันต์ที่ปกป้องเก็น) ใส่กระเป๋าของเธอ

“เราต้องหาผ้ายันต์ที่เหลือให้ครบ” ฟูมิโกะหันไปพูดกับเก็น “ตอนนี้เรามีห้าผืนแล้ว เหลืออีกสองผืน”

เก็นพยักหน้า “ถูกต้อง… ยิ่งมีผ้ายันต์มากเท่าไหร่ เราก็ยิ่งมีพลังในการต่อสู้กับพวกมันมากขึ้นเท่านั้น”

ฟูมิโกะเหลือบมองแผนที่บนนาฬิกาข้อมืออาคมของเธออีกครั้ง จุดสีแดงเล็กๆ ที่แสดงตำแหน่งของผ้ายันต์ผืนต่อไปปรากฏขึ้นอย่างชัดเจน ผ้ายันต์ผืนที่หก! มันไม่ได้อยู่ในตัวอาคารอีกต่อไป แต่มันอยู่ห่างออกไปจากตัวอาคารหลักเล็กน้อย

“ผ้ายันต์ผืนต่อไป… มันอยู่ที่ ลานกว้างหน้าโรงพยาบาล เก็น!” ฟูมิโกะบอกด้วยความประหลาดใจ “ทำไมมันถึงไปอยู่ตรงนั้นได้นะ?”

เก็นครุ่นคิดเล็กน้อย “บางที… สถานที่นั้นอาจจะเป็นจุดรวมพลังงานบางอย่างก็เป็นได้… หรืออาจจะเป็นจุดที่วิญญาณชั้นสูงอีกตัวซ่อนตัวอยู่”

“งั้นเราก็ต้องไปที่นั่นกัน” ฟูมิโกะตัดสินใจ เธอรู้ว่ายิ่งพวกเขาอยู่ข้างในนี้นานเท่าไหร่ ก็ยิ่งอันตรายมากขึ้นเท่านั้น

ทั้งคู่เดินออกจากห้องผ่าตัดที่พังทลาย เดินย้อนกลับไปตามโถงทางเดินที่มืดมิดและเงียบสงัดอีกครั้ง แต่คราวนี้พวกเขากลับไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย มีเพียงเสียงฝีเท้าของพวกเขาที่ดังก้องไปมาเท่านั้น

“ทำไมมันเงียบแบบนี้อีกแล้วนะ…” ฟูมิโกะพึมพำ เธอรู้สึกถึงความอึดอัดที่โอบล้อมรอบตัว

เก็นเองก็รู้สึกได้ถึงบรรยากาศที่ผิดปกติ เขาเหลียวมองไปรอบๆ อย่างระมัดระวัง มีดลงอาคมในมือของเขากระชับแน่นขึ้น “นั่นสิ… มันเงียบเกินไป เหมือนกับว่า… กำลังรอเราอยู่”

ขณะที่ทั้งคู่กำลังเดินไปตามโถงทางเดินที่ทอดยาวไปยังทางออกของตัวอาคาร ทันใดนั้น!

เสียงหวีดหวิวของลมก็ดังขึ้น! มันไม่ใช่ลมธรรมดา แต่เป็น ลมพายุที่พัดแรงอย่างรุนแรง พัดผ่านช่องหน้าต่างที่แตกหักและซอกหลืบต่างๆ ของอาคาร เสียงลมนั้นหอบเอาเศษฝุ่นละอองและเศษซากปรักหักพังปลิวว่อนไปทั่วโถงทางเดิน

เคร้ง! แคร๊ก! เพล้ง!

กระจกหน้าต่างบานใหญ่ที่อยู่ตามแนวโถงทางเดินเริ่มแตกกระจาย! เศษกระจกปลิวว่อนราวกับคมมีด ฟูมิโกะเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เธอเห็นเงาปีศาจจำนวนมากปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับลมพายุที่พัดโหมกระหน่ำเข้ามาในอาคาร พวกมันไม่ใช่เงาปีศาจธรรมดา แต่เป็นเงาปีศาจที่ก่อตัวขึ้นจากกระแสลมที่รุนแรง ดูคล้ายพายุหมุนขนาดเล็กที่เต็มไปด้วยดวงตาสีแดงฉานนับไม่ถ้วน

“ฟูมิโกะ! หลบไปด้านหลัง!” เก็นตะโกนบอก เขาดันร่างของฟูมิโกะไปอยู่ด้านหลังของเขาอย่างรวดเร็ว ก่อนที่เขาจะ จับกำมีดอาคมไว้แน่นในท่าเตรียมพร้อมต่อสู้ ดวงตาของเขาฉายแววมุ่งมั่นและจริงจังถึงขีดสุด

ฟูมิโกะเองก็ไม่ได้ลังเล เธอเข้าใจสถานการณ์ทันที เธอก็กำขวดกักเก็บวิญญาณไว้แน่นเช่นกัน พร้อมกับผ้ายันต์ทั้งห้าผืนที่ซ่อนอยู่ในกระเป๋า เธอรู้ว่าพวกเขากำลังจะต้องเผชิญหน้ากับศัตรูที่แตกต่างออกไปจากเดิม

“พวกมันคืออะไรเก็น?!” ฟูมิโกะถาม เสียงของเธอเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกเล็กน้อย

เก็นตอบด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม “พวกมันคือ ‘วิญญาณแห่งวายุ’ หรือ ‘ผีลม’ พวกมันไม่มีรูปร่างที่ชัดเจน แต่สามารถสร้างความเสียหายได้อย่างรุนแรงโดยการพัดพาสิ่งต่างๆ เข้ามาโจมตี และพวกมันก็ดูดพลังงานจากกระแสลมรอบๆ ตัวเพื่อเพิ่มพลังให้ตัวเอง”

ลมพายุหมุนที่เต็มไปด้วยเงาปีศาจพัดโหมกระหน่ำเข้ามาในโถงทางเดิน แรงลมนั้นรุนแรงจนฟูมิโกะแทบจะยืนไม่อยู่ เศษฝุ่นและเศษซากปรักหักพังปลิวว่อนไปมา แรงปะทะของลมทำให้เธอต้องหลับตาลงเล็กน้อย

“พวกมันกำลังมาแล้ว!” เก็นคำราม เขาพุ่งเข้าใส่พายุหมุนที่ใหญ่ที่สุดในกลุ่มนั้นทันที มีดลงอาคมในมือของเขาส่องประกายสีเงินวูบวาบตัดผ่านกระแสลมที่บ้าคลั่ง

ฉัวะ! ฉัวะ!

เก็นฟันเข้าใส่ร่างของพายุหมุนเหล่านั้นอย่างรวดเร็ว แต่มีดอาคมกลับแทบไม่สามารถสร้างความเสียหายใดๆ ให้กับพวกมันได้เลย มันเป็นเพียงกระแสลมที่หมุนวนอย่างรวดเร็ว ทำให้มีดของเขาฟันผ่านไปโดยไม่โดนอะไรที่จับต้องได้

“ไม่ได้ผล!” เก็นอุทานด้วยความหงุดหงิด เขาถูกแรงลมกระแทกจนเซไปมาเล็กน้อย

“เก็น! พวกมันไม่มีแก่นแท้ทางกายภาพ!” ฟูมิโกะตะโกนบอก เธอฉุกคิดได้ถึงสิ่งที่เธอเคยอ่านในตำราอาคม “พวกมันมีแต่จิตวิญญาณ! นายต้องใช้พลังวิญญาณโจมตี!”

เก็นหันกลับมามองฟูมิโกะ “แล้วเธอจะทำยังไง?!”

ฟูมิโกะกำขวดเก็บวิญญาณแน่น เธอเปิดฝาขวดออก แล้วร่ายคาถาดูดดวงวิญญาณ แสงสีฟ้าอ่อนๆ พุ่งออกมาจากขวด พุ่งตรงไปยังพายุหมุนที่กำลังพัดโหมกระหน่ำ

ฟุ่บ! ฟุ่บ!

ทันทีที่แสงสีฟ้าสัมผัสกับพายุหมุน ลมที่หมุนวนอย่างบ้าคลั่งก็เริ่มชะลอตัวลงเล็กน้อย และมีเสียงกรีดร้องที่แหบพร่าดังขึ้นจากภายในพายุหมุน แสดงว่าคาถาของเธอได้ผล!

“ได้ผลเก็น! พวกมันอ่อนแอต่อคาถาดูดดวงวิญญาณ!” ฟูมิโกะตะโกนบอกด้วยความตื่นเต้น

“ดีมากฟูมิโกะ! งั้นฉันจะสร้างช่องว่างให้เธอเอง!” เก็นตอบ เขารวบรวมพลังงานวิญญาณทั้งหมดที่มีไว้ที่ปลายมีดลงอาคม แล้วฟันเข้าใส่พายุหมุนเหล่านั้นอย่างรุนแรงอีกครั้ง คราวนี้มีดของเขาส่องประกายสีทองอร่าม

เปรี้ยง!

พลังงานวิญญาณจากมีดลงอาคมของเก็นพุ่งเข้าปะทะกับพายุหมุนเหล่านั้นอย่างจัง แรงปะทะทำให้ลมพายุหมุนปั่นป่วนอย่างรุนแรง และมีเสียงกรีดร้องที่ดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง

ฟูมิโกะไม่รอช้า เธอร่ายคาถาดูดดวงวิญญาณซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างรวดเร็ว แสงสีฟ้าจากขวดอาคมพุ่งเข้าดูดกลืนพายุหมุนเหล่านั้นไปทีละตัว ทีละตัว เสียงกรีดร้องของพวกมันดังระงมไปทั่วโถงทางเดินก่อนจะเงียบหายไปเมื่อพวกมันถูกดูดเข้าไปในขวดอาคมของฟูมิโกะ

“เก็น! มันมาอีกแล้ว!” ฟูมิโกะตะโกนบอก เธอเห็นพายุหมุนลูกใหม่กำลังก่อตัวขึ้นที่ปลายทางเดินอีกด้านหนึ่ง และคราวนี้มันมีขนาดใหญ่กว่าเดิมมาก ราวกับพายุทอร์นาโดขนาดย่อมๆ ที่กำลังพัดเข้ามาหาพวกเขา

“นี่มัน… ไม่มีที่สิ้นสุดหรือไง?!” เก็นพึมพำ เขารู้สึกถึงความอ่อนล้าที่เริ่มเข้าครอบงำ

“พวกมันคงจะรวบรวมพลังจากลมทั้งหมดในอาคารนี้!” ฟูมิโกะบอก เธอรู้ว่าการต่อสู้แบบนี้ไม่ใช่เรื่องง่าย พวกเขากำลังต่อสู้กับพลังงานที่มองไม่เห็น และสามารถสร้างความเสียหายได้อย่างมหาศาล

พายุหมุนลูกใหม่พัดเข้ามาหาพวกเขาอย่างรวดเร็ว เศษกระจกและเศษซากปรักหักพังปลิวว่อนเข้าใส่พวกเขาอย่างไม่หยุดหย่อน เก็นต้องใช้มีดลงอาคมปัดป้องสิ่งของเหล่านั้นอย่างต่อเนื่อง เพื่อปกป้องตัวเองและฟูมิโกะ

“ฟูมิโกะ! เธอต้องรีบจัดการมัน!” เก็นตะโกนบอก เขาพยายามสร้างช่องว่างให้ฟูมิโกะได้ร่ายคาถา

ฟูมิโกะกัดฟันแน่น เธอรู้ว่าเธอต้องทำอะไร เธอรวบรวมพลังงานทั้งหมดที่มีอยู่ในตัว และจากผ้ายันต์ทั้งห้าผืนที่ซ่อนอยู่ในกระเป๋าของเธอ เธอชูขวดเก็บวิญญาณขึ้นสุดแขน และร่ายคาถาดูดดวงวิญญาณด้วยเสียงที่ดังและชัดเจนที่สุดเท่าที่เธอเคยทำมา

“จงสลายไป! วิญญาณแห่งวายุ!” ฟูมิโกะคำราม

แสงสีฟ้าอมม่วงขนาดใหญ่พุ่งออกมาจากขวดอาคมของฟูมิโกะ พุ่งตรงไปยังพายุหมุนลูกมหึมาอย่างรวดเร็ว แรงดูดจากคาถาของเธอรุนแรงจนโถงทางเดินสั่นสะเทือน พายุหมุนที่บ้าคลั่งเริ่มสั่นคลอน และส่งเสียงกรีดร้องที่ยาวนานและทรมานออกมา

ฟุ่บ! ฟุ่บ! ฟุ่บ!

ร่างของพายุหมุนลูกมหึมาเริ่มแตกสลายกลายเป็นละอองแสงสีดำ และถูกดูดเข้าไปในขวดเก็บวิญญาณของฟูมิโกะอย่างช้าๆ มันใช้เวลานานกว่าวิญญาณตัวอื่นๆ ที่เธอเคยผนึกไว้ แสดงให้เห็นถึงพลังอำนาจที่เหนือกว่าของมัน

เมื่อพายุหมุนลูกสุดท้ายถูกดูดเข้าไปในขวดอาคมของฟูมิโกะ ขวดอาคมของเธอก็เรืองแสงสีดำทึบขึ้นมาอย่างรุนแรง จนแทบจะระเบิดออกอีกครั้ง ก่อนจะกลับคืนสู่สภาพปกติ พร้อมกับความเงียบที่กลับเข้าปกคลุมโถงทางเดิน

ฟูมิโกะทรุดตัวลงนั่งกับพื้นอย่างหมดแรง เธอหอบหายใจอย่างหนัก ร่างกายของเธอเจ็บระบมไปหมด แต่เธอก็ยิ้มออกมาได้เล็กน้อยเมื่อเห็นเก็นยืนอยู่ตรงหน้าเธอ

“ฟูมิโกะ… เธอทำได้…” เก็นเอ่ยเสียงแผ่ว เขาเดินเข้ามาหาเธอ แล้วช่วยพยุงเธอให้ลุกขึ้นยืน

“นายเองก็ทำได้เหมือนกันเก็น” ฟูมิโกะตอบ เธอรู้สึกถึงความภาคภูมิใจในตัวเก็นอย่างมากที่เขาฟื้นตัวและสู้เคียงข้างเธอ

ทั้งคู่มองหน้ากันและกัน ความเงียบเข้าปกคลุมอีกครั้ง แต่คราวนี้มันเป็นความเงียบที่เต็มไปด้วยความโล่งใจและชัยชนะ

“เรายังต้องไปหาผ้ายันต์ผืนสุดท้ายที่ลานกว้างนะ” ฟูมิโกะเอ่ยขึ้น เสียงของเธอแม้จะเหนื่อยล้า แต่ก็เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น

เก็นพยักหน้า “ไปกันเถอะ… ฟูมิโกะ”

ทั้งคู่เดินไปตามทางเดินที่ตอนนี้เต็มไปด้วยเศษกระจกและซากปรักหักพัง พวกเขาเดินมุ่งหน้าไปยังทางออกของตัวอาคาร เพื่อไปยังลานกว้างด้านหน้าโรงพยาบาลที่ผ้ายันต์ผืนสุดท้ายกำลังรอพวกเขาอยู่ พวกเขารู้ว่าการเดินทางครั้งนี้ยังไม่จบ แต่ตราบใดที่พวกเขายังมีกันและกัน พวกเขาก็พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับทุกสิ่ง