พายุแห่งวิญญาณ

ความเงียบเข้าปกคลุมห้องผ่าตัดอีกครั้งหลังจากที่ปีศาจพยาบาลถูกผนึกไปแล้ว มีเพียงเสียงหอบหายใจของฟูมิโกะและเก็นที่ยังคงดังก้องอยู่ เก็นยังคงยืนประคองฟูมิโกะอยู่ ใบหน้าของเขาซีดเซียวเล็กน้อย แต่แววตาของเขากลับเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นที่แข็งแกร่งกว่าเดิม

“นายแน่ใจนะว่าไหวเก็น?” ฟูมิโกะถามด้วยความเป็นห่วง เธอยังคงรู้สึกผิดที่เขาต้องมารับภาระหนักขนาดนี้

เก็นพยักหน้าช้าๆ “ไหว… เชื่อฉันสิ” เขายิ้มอ่อนโยนให้เธอ “เธอช่วยฉันไว้ตั้งเยอะ ฉันก็ต้องตอบแทนบ้างสิ”

ฟูมิโกะรู้สึกอบอุ่นในใจเมื่อได้ยินคำพูดของเขา เธอรู้ว่าเก็นกำลังปลอบใจเธออยู่ เธอตัดสินใจไม่ถามอะไรอีก

“งั้นเราไปกันเถอะ” ฟูมิโกะเอ่ยขึ้น เธอเดินไปที่ประตูห้องผ่าตัดที่พังครืนลงมาอย่างระมัดระวัง ผ้ายันต์ทั้งสองผืนที่เธอติดไว้ยังคงเรืองแสงจางๆ แม้จะดูอ่อนแรงลงไปมากแล้วก็ตาม

ฟูมิโกะค่อยๆ ดึงผ้ายันต์อาคมที่แปะประตูใส่กระเป๋า อย่างระมัดระวัง เธอรู้สึกได้ว่าพลังงานของมันลดลงไปมากจากการต่อสู้ครั้งล่าสุด แต่เธอก็รู้ว่ามันยังคงมีประโยชน์อยู่ เธอรวบรวมผ้ายันต์ทั้งห้าผืน (รวมถึงผ้ายันต์ผืนที่สามที่ได้จากห้องแล็บ และผ้ายันต์ที่ปกป้องเก็น) ใส่กระเป๋าของเธ