คาถาแสงสว่าง

กลิ่นอับชื้นและกลิ่นเหม็นไหม้คละคลุ้งไปทั่วห้องเก็บเอกสาร ร่างที่ซีดเซียวผอมแห้งถูกตรึงไว้กับเก้าอี้กลางห้อง ดวงตาเบิกโพลงไร้แววของมันจ้องมองมาที่ฟูมิโกะและเก็น ผ้ายันต์ผืนที่สี่กับห้าที่แปะอยู่บนหน้าผากและหน้าอกของร่างนั้นกำลังเรืองแสงสีดำทึบ ดูดกลืนพลังงานชีวิตออกจากมันอย่างไม่หยุดยั้ง

“นี่มัน… ผู้ถูกสังเวยจริงๆ ด้วย…” ฟูมิโกะพึมพำ น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความสลดใจ เธอไม่คิดว่าจะเจออะไรแบบนี้ในโรงพยาบาลร้างแห่งนี้

เก็นก้าวเข้าไปใกล้ร่างนั้นอย่างระมัดระวัง “ดูเหมือนเขาจะถูกใช้เป็นแหล่งพลังงาน… เพื่อสร้างเงาปีศาจเหล่านั้น” เขามองไปที่ผ้ายันต์ทั้งสองผืนที่แปะอยู่บนร่าง “ผ้ายันต์พวกนี้… ไม่ใช่ผ้ายันต์ทั่วไป… มันถูกดัดแปลงให้กลายเป็นเครื่องมือสำหรับกักเก็บพลังงาน!”

“แล้วเราจะทำยังไงดีเก็น?” ฟูมิโกะถาม “ถ้าเราดึงผ้ายันต์ออกไป… เขาจะรอดไหม? แล้วเงาปีศาจข้างนอกล่ะ?”

ทันใดนั้น!

เสียงกรีดร้องที่น่าสะพรึงกลัว ก็ดังขึ้นจากภายนอกอาคาร เสียงนั้นแหลมคมและเต็มไปด้วยความโกรธแค้น ราวกับเสียงของฝูงปีศาจที่กำลังบ้าคลั่ง และเสียงนั้นก็ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

“พวกมันกำลังบุกเข้ามา!” เก็นคำราม เขาเหลือบมองไปที่หน้าต่างที่แตกหัก เห็นเงาปีศาจตัวเล็กๆ นับร้อยนับพันกำลังพุ่งเข้ามาในอาคารอย่างไม่หยุดหย่อน ฝูงเงาปีศาจเหล่านั้นเริ่มก่อตัวรวมกันเป็นกลุ่มก้อนขนาดใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ ทำให้เสียงกรีดร้องของพวกมันดังสนั่นหวั่นไหว

“เราต้องดึงผ้ายันต์ออกไปเดี๋ยวนี้เก็น!” ฟูมิโกะตัดสินใจ “ถ้าเราช่วยเขาได้ พวกเงาปีศาจข้างนอกก็จะหายไป!”

“ไม่แน่ใจนะฟูมิโกะ!” เก็นโต้แย้ง “ถ้าเราดึงออกไป ร่างกายของเขาอาจจะรับไม่ไหว และพลังงานที่ถูกกักเก็บไว้ในผ้ายันต์อาจจะระเบิดออกมาก็ได้!”

ปัง! ปัง! ปัง!

เสียงทุบประตูห้องดังสนั่นหวั่นไหว แสดงให้เห็นว่าฝูงเงาปีศาจกำลังพยายามบุกเข้ามาในห้องแล้ว

“ไม่มีเวลาคิดแล้วเก็น!” ฟูมิโกะบอก “เราต้องทำอะไรสักอย่าง!” เธอคว้าหนังสืออาคมเล่มหนาออกมาจากกระเป๋า “ในหนังสือเล่มนี้อาจจะมีวิธีแก้!”

เก็นพยักหน้า “โอเค! เธอรีบหาข้อมูลในหนังสือ ฉันจะถ่วงเวลาพวกมันไว้!”

ฟูมิโกะและเก็นตัดสินใจที่จะวิ่งหนีเข้ามาในโรงพยาบาลอีกครั้ง เพื่อหาห้องที่ปลอดภัยและมีเวลาศึกษาหนังสืออาคม เก็นพุ่งเข้าใส่ประตูห้องที่กำลังจะพังทะลาย แล้วใช้มีดลงอาคมปักค้ำประตูไว้สุดแรง พยายามถ่วงเวลาฝูงเงาปีศาจที่กำลังบุกเข้ามา

“รีบไปฟูมิโกะ!” เก็นตะโกนบอก เขาสัมผัสได้ถึงแรงกระแทกที่รุนแรงจากภายนอก

ฟูมิโกะไม่รอช้า เธอพยุงร่างของ “ผู้ถูกสังเวย” ออกจากเก้าอี้อย่างระมัดระวัง แม้จะรู้ว่ามันเสี่ยง แต่เธอก็ไม่อยากทิ้งเขาไว้เพียงลำพัง

“เราต้องพาเขาไปด้วย!” ฟูมิโกะบอก “เขาคือแหล่งกำเนิดของปีศาจพวกนี้ เราจะทิ้งเขาไว้ไม่ได้!”

เก็นกัดฟันแน่น “โอเค! ระวังตัวด้วย!”

ทั้งคู่พา “ผู้ถูกสังเวย” ที่หมดสติออกมาจากห้องเก็บเอกสาร เก็นใช้มีดลงอาคมฟันใส่เงาปีศาจที่พุ่งเข้ามาอย่างต่อเนื่อง เพื่อเปิดทางให้ฟูมิโกะพา “ผู้ถูกสังเวย” ออกไปได้

ฟุ่บ! ฟุ่บ! ฟุ่บ!

เงาปีศาจสลายหายไปเมื่อโดนมีดอาคม แต่พวกมันก็ยังคงเกิดขึ้นใหม่ไม่หยุดหย่อน เก็นรู้สึกถึงความเหนื่อยล้าที่เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว

“หาห้องที่ปลอดภัย!” เก็นตะโกนบอกฟูมิโกะ

ฟูมิโกะมองไปรอบๆ เธอเห็นห้องพักผู้ป่วยห้องหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลนัก ประตูห้องยังคงดูแข็งแรงอยู่บ้าง

“ห้องนั้นเก็น!” ฟูมิโกะชี้ไป

ทั้งคู่พุ่งตรงไปยังห้องพักผู้ป่วยทันที เก็นใช้มีดลงอาคมฟันใส่เงาปีศาจที่ขวางทางอย่างบ้าคลั่ง ฟูมิโกะพยุงร่างของ “ผู้ถูกสังเวย” ที่หมดสติอย่างสุดกำลัง

เมื่อมาถึงห้องพักผู้ป่วย เก็นใช้แรงทั้งหมดที่มีผลักร่างของ “ผู้ถูกสังเวย” เข้าไปในห้อง ก่อนที่เขาจะหันกลับมาเผชิญหน้ากับฝูงเงาปีศาจที่กำลังพุ่งเข้ามาในโถงทางเดิน

“เข้ามาก่อนเก็น!” ฟูมิโกะตะโกนบอก เธอรู้ว่าเก็นกำลังใช้พลังงานไปอย่างมหาศาล

เก็นพุ่งเข้าห้องไปอย่างรวดเร็ว ก่อนที่ฟูมิโกะจะปิดประตูห้องลงทันที แล้วใช้ผ้ายันต์ผืนที่สอง (ผ้ายันต์แห่งการตรึง/ป้องกัน) แปะไว้ที่ประตูอีกครั้ง แสงสีขาวนวลแผ่ออกมาจากผ้ายันต์ สร้างกำแพงพลังงานบางๆ กั้นระหว่างพวกเขากับฝูงเงาปีศาจที่อยู่ภายนอก

ปัง! ปัง! ปัง!

เสียงทุบประตูยังคงดังสนั่นหวั่นไหว แต่ผ้ายันต์ก็ยังคงต้านทานไว้ได้

“เราต้องหาทางออกไปจากสถานการณ์นี้ให้ได้!” เก็นบอก เขาเดินเข้ามาสำรวจร่างของ “ผู้ถูกสังเวย” ที่นอนอยู่บนพื้น “ดูเหมือนผ้ายันต์ที่แปะอยู่บนตัวเขาจะแข็งแกร่งมาก… ยากที่จะดึงออก”

“ฉันจะหาในหนังสืออาคม!” ฟูมิโกะบอก เธอเปิดหนังสืออาคมเล่มหนาออกอย่างรวดเร็ว มือของเธอสั่นเทาเล็กน้อยด้วยความตื่นเต้นและความหวาดกลัว เธอพลิกหน้ากระดาษอย่างรวดเร็ว พยายามหาวิธีการที่จะช่วย “ผู้ถูกสังเวย” และกำจัดฝูงเงาปีศาจเหล่านั้น

“วิธีการปลดปล่อย… การชำระล้าง… การสลายพลังงาน…” ฟูมิโกะพึมพำกับตัวเองขณะที่เธอกวาดสายตาอ่านไปตามหน้ากระดาษที่มีอักขระโบราณและภาพประกอบแปลกๆ

ทันใดนั้น!

หน้ากระดาษหน้าหนึ่งก็เรืองแสงขึ้นมาเล็กน้อย! ฟูมิโกะเบิกตากว้าง เธอเห็นสัญลักษณ์ที่คุ้นเคย และคำว่า “อาคมแห่งแสง” ปรากฏขึ้นอย่างชัดเจน

“เก็น! ฉันเจอแล้ว!” ฟูมิโกะตะโกนบอกด้วยความดีใจ เธอชี้ไปที่หน้าหนังสือ “นี่ไง! อาคมแห่งแสง! มันบอกว่าสามารถชำระล้างพลังงานมืดและสร้างความบริสุทธิ์ได้!”

เก็นก้าวเข้ามาดูหนังสือ “แต่… มันเขียนว่า ‘คาถาไม่รุนแรงมาก’ เหรอ?” เขามองไปที่หน้ากระดาษ

“ใช่… มันบอกว่าเหมาะสำหรับชำระล้างสิ่งที่ไม่บริสุทธิ์ และทำให้วิญญาณชะงักงันได้ชั่วคราว” ฟูมิโกะอธิบาย “มันอาจจะไม่ใช่คาถาโจมตีที่รุนแรง แต่มันอาจจะช่วยให้พวกเงาปีศาจข้างนอกชะงักลงได้!”

“ถ้าอย่างนั้นก็ลองดู!” เก็นบอก “เราต้องหยุดพวกมันให้ได้ก่อนที่เราจะหาทางช่วยเขาคนนี้ได้”

ฟูมิโกะพยักหน้า เธอเริ่มอ่านคาถาอาคมแห่งแสงตามหนังสือ เสียงของเธอแผ่วเบาในตอนแรก แต่ก็เริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเธอร่ายคาถา ดวงตาของเธอจดจ่ออยู่กับตัวอักษรโบราณบนหน้าหนังสือ และเธอก็สัมผัสได้ถึงพลังงานที่เริ่มก่อตัวขึ้นในตัวเธอ

ขณะที่ฟูมิโกะกำลังร่ายคาถาอยู่นั้น ลมก็พัดกระหน่ำเข้ามาในห้องอย่างรุนแรง! เสียงหวีดหวิวของลมดังสนั่นหวั่นไหวราวกับพายุเข้า ประตูห้องพักผู้ป่วยที่แปะผ้ายันต์ไว้ก็สั่นสะท้านอย่างรุนแรง ผนังห้องเริ่มมีรอยร้าวเพิ่มขึ้น และเศษฝุ่นละอองก็ปลิวว่อนไปทั่วห้อง

“พวกมันกำลังโกรธจัด!” เก็นคำราม เขาพุ่งไปที่ประตูห้อง แล้วใช้มีดลงอาคมปักค้ำประตูไว้สุดแรง พยายามต้านทานแรงกระแทกจากภายนอก

“ฉัน… ฉันจะพยายามร่ายให้เร็วที่สุด!” ฟูมิโกะบอก เสียงของเธอสั่นเครือเล็กน้อยด้วยความพยายาม เธอกัดฟันแน่น รวบรวมสมาธิทั้งหมดที่มี แล้วร่ายคาถาอาคมแห่งแสงด้วยเสียงที่ดังและชัดเจนที่สุด

“โอ้… แสงสว่างแห่งความบริสุทธิ์… จงชำระล้าง… ทุกสรรพสิ่ง… ที่มืดมิด… จงนำพาสันติสุข… สู่ดวงวิญญาณ… ที่ถูกจองจำ…”

ทันทีที่ฟูมิโกะร่ายคาถาจบ แสงสีขาวนวลที่อบอุ่นและบริสุทธิ์ก็แผ่ออกมาจากร่างของเธอ แสงนั้นพุ่งผ่านประตูห้องที่สั่นสะท้านออกไปสู่โถงทางเดินที่มืดมิด

ฟู่วววววววววววว!

เมื่อแสงสีขาวนวลสัมผัสกับฝูงเงาปีศาจที่กำลังพุ่งเข้าชนประตู พวกมันก็ส่งเสียงกรีดร้องที่แหบพร่าและทรมาน! ร่างของพวกมันหยุดชะงักลงในทันที ราวกับถูกตรึงไว้ด้วยพลังงานบางอย่าง แสงสีแดงในดวงตาของพวกมันเริ่มริบหรี่ลง และร่างกายของพวกมันก็เริ่มสั่นสะท้าน ราวกับกำลังถูกชำระล้างจากภายใน

“ได้ผล! พวกมันชะงักแล้ว!” เก็นตะโกนด้วยความดีใจ เขาสัมผัสได้ว่าแรงกระแทกที่ประตูห้องลดลงไปมาก

ฟูมิโกะหอบหายใจอย่างหนัก เธอใช้พลังงานไปมากในการร่ายคาถา “มันช่วยให้พวกมันชะงักได้ชั่วคราว… แต่ไม่สามารถกำจัดพวกมันได้ทั้งหมด”

“แค่นี้ก็ดีมากแล้ว!” เก็นบอก “เรามีเวลาแล้ว… เธอรีบศึกษาข้อมูลในหนังสือต่อ! ฉันจะเฝ้าระวังประตูให้เอง!”

ฟูมิโกะพยักหน้า เธอรีบกลับไปที่หนังสืออาคมที่เปิดค้างไว้ แล้วกวาดสายตาไปที่อักขระและสัญลักษณ์ต่างๆ อย่างรวดเร็ว เธอต้องหาวิธีที่จะปลดปล่อย “ผู้ถูกสังเวย” และกำจัดแหล่งกำเนิดของเหล่าเงาปีศาจเหล่านี้ให้ได้

ขณะที่เธอกำลังศึกษาข้อมูลอย่างเร่งรีบ เสียงลมที่พัดกระหน่ำจากภายนอกก็ดูเหมือนจะแรงขึ้นเรื่อยๆ เสียงหวีดหวิวของลมที่หอบเอาเศษซากปรักหักพังพัดกระทบกับผนังห้องดังสนั่นหวั่นไหว ราวกับโรงพยาบาลแห่งนี้กำลังถูกพายุเฮอร์ริเคนถล่ม

“ลมพัดแรงขึ้นอีกแล้วเก็น!” ฟูมิโกะตะโกนบอก เธอรู้สึกถึงแรงสั่นสะเทือนที่รุนแรงกว่าเดิม

เก็นหันไปมองประตู “พวกมันอาจจะกำลังรวบรวมพลังงาน… หรืออาจจะมีอะไรบางอย่างที่กำลังจะเกิดขึ้นข้างนอก…”

ฟูมิโกะไม่สนใจ เธอจดจ่ออยู่กับการอ่านหนังสือ เธอพลิกหน้ากระดาษไปอีกหน้า และสิ่งที่เธอเห็นทำให้ดวงตาของเธอเบิกกว้างด้วยความตกใจ…

บนหน้ากระดาษนั้น มีภาพประกอบของพิธีกรรมโบราณที่ซับซ้อน และตัวอักษรที่เขียนว่า “การปลดปล่อยพันธะวิญญาณ” และที่น่าตกใจยิ่งกว่านั้น… บนหน้ากระดาษนั้น มีภาพของผ้ายันต์ทั้งเจ็ดผืนปรากฏอยู่… ผ้ายันต์ทั้งเจ็ดผืนที่ดูคุ้นตา… ผ้ายันต์ทั้งเจ็ดผืนที่พวกเขาจะต้องรวบรวมให้ครบ…

และมันก็มีคำอธิบายที่น่าสนใจปรากฏอยู่ใต้ภาพนั้น “พิธีปลดปล่อยพันธะวิญญาณเป็นพิธีกรรมอันศักดิ์สิทธิ์ที่ใช้พลังจากผ้ายันต์ทั้งเจ็ดในการชำระล้างและปลดปล่อยวิญญาณที่ถูกจองจำ”

“เก็น! ดูนี่สิ!” ฟูมิโกะอุทาน เธอชี้ไปที่หน้าหนังสือ “มันบอกว่าพิธีนี้ใช้ผ้ายันต์ทั้งเจ็ดผืน! และมันไม่ได้บอกว่าจะต้องแลกด้วยพลังชีวิตหรืออะไรเลย!”

เก็นรีบเดินเข้ามาดู “จริงด้วย! แสดงว่ามีบางอย่างผิดปกติเกี่ยวกับข้อมูลที่ลุงภารโรงให้มาตอนแรก… หรืออาจจะเป็นคำเตือนสำหรับผู้ที่ไม่มีพลังเพียงพอ”

ฟูมิโกะพยักหน้า “บางทีลุงอาจจะอยากให้เราระมัดระวังเป็นพิเศษ หรืออาจจะมีเรื่องบางอย่างที่ท่านยังไม่ได้บอกเรา”

“แต่ตอนนี้เราต้องหาผ้ายันต์อีกสี่ผืนให้เจอ และทำพิธีนี้ให้ได้!” เก็นบอกด้วยความมุ่งมั่น

“แต่เราจะช่วยผู้ถูกสังเวยคนนี้ได้ยังไง?” ฟูมิโกะถามพลางมองไปที่ร่างที่นอนอยู่บนพื้น

“ในหนังสือน่าจะมีวิธีบอก” เก็นตอบ “เธออ่านไปเรื่อยๆ ฉันจะดูลาดเลาให้”

ฟูมิโกะกลับไปที่หนังสือ เธอพลิกหน้ากระดาษไปอีกครั้ง และเธอก็พบหน้าที่มีรายละเอียดของ “การถอนผ้ายันต์กักเก็บพลังงาน” มันเป็นขั้นตอนที่ละเอียดอ่อน และต้องใช้ความระมัดระวังอย่างสูง

“เก็น! เจอแล้ว! มันบอกวิธีถอนผ้ายันต์จากตัวผู้ถูกสังเวย!” ฟูมิโกะตะโกนบอกด้วยความตื่นเต้น

แต่ในขณะที่เธอกำลังจะอ่านรายละเอียด…

เสียงลมพายุที่อยู่ภายนอกห้องก็พลันสงบลง! ความเงียบที่น่าขนลุกเข้าปกคลุมอีกครั้ง

“อะไรกัน?” เก็นพึมพำ เขามองไปที่ประตู ผ้ายันต์ที่แปะอยู่ยังคงเรืองแสงจางๆ แต่ไม่มีเสียงทุบหรือแรงกระแทกอีกต่อไป

ตุบ… ตุบ… ตุบ…

เสียงฝีเท้าหนักๆ ค่อยๆ ดังใกล้เข้ามาจากภายนอกห้อง มันไม่ใช่เสียงฝีเท้าของเงาปีศาจตัวเล็กๆ แต่เป็นเสียงฝีเท้าที่หนักแน่นและเชื่องช้า ราวกับมีบางสิ่งบางอย่างที่มีขนาดใหญ่และทรงพลังกำลังเดินเข้ามา…

และสิ่งที่น่าสะพรึงกลัวยิ่งกว่านั้นคือ ฟูมิโกะสัมผัสได้ถึงพลังงานที่แข็งแกร่งและชั่วร้ายอย่างที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อน… พลังงานที่แตกต่างจากปีศาจทุกตัวที่พวกเขาเคยเจอมา… พลังงานที่เต็มไปด้วยความมืดมิดและความบิดเบี้ยว… ราวกับว่า “นายใหญ่” ที่หมอใหญ่เคยกล่าวถึง… กำลังปรากฏตัวขึ้นแล้ว…