การฟื้นตัว

เสียงกรีดร้องที่แหบพร่าและทรมานจากภายนอกห้องผ่าตัดทำให้ฟูมิโกะรู้สึกหนาวสะท้านไปถึงกระดูก เธอเงยหน้าขึ้นมองประตูที่ผ้ายันต์ยังคงส่องแสงปกป้องอยู่ แต่เสียงนั้นไม่ได้มาจากทางประตูหน้าห้อง มันมาจากด้านในของโรงพยาบาลที่ลึกเข้าไปอีก ราวกับบางสิ่งบางอย่างกำลังคืบคลานเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ

“เสียง… เสียงอะไรน่ะ…” ฟูมิโกะพึมพำกับตัวเอง เธอสัมผัสได้ถึงพลังงานอาฆาตที่รุนแรงกว่าเงาปีศาจกลุ่มก่อนๆ และมันไม่ใช่แค่พลังงานด้านลบธรรมดา แต่มันเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและความโกรธแค้นที่สั่งสมมานานนับศตวรรษ

เธอมองไปที่เก็นที่กำลังหลับตาพริ้ม หายใจสม่ำเสมอ ใบหน้าของเขาดูดีขึ้นมาก แต่เขายังคงไม่รู้สึกตัว ฟูมิโกะรู้ว่าเธอต้องทำอะไรบางอย่าง เธอคว้ามีดลงอาคมของเก็นที่วางอยู่ข้างตัว และกำผ้ายันต์ทั้งสามผืนแน่นในมือ

แกร๊ก… แกร๊ก…

เสียงประหลาดดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้มันชัดเจนขึ้น ราวกับเสียงกระดูกที่เสียดสีกัน หรือบางสิ่งบางอย่างที่กำลังถูกลากมาตามพื้น เสียงนั้นเข้ามาใกล้ห้องผ่าตัดมากขึ้นเรื่อยๆ

ฟูมิโกะไม่มีเวลาคิด เธอต้องปกป้องเก็น! เธอไม่สามารถทิ้งเขาไว้เพียงลำพังได้อีกแล้ว เธอหันกลับไปที่ประตูห้องผ่าตัดอีกครั้ง และเตรียมพร้อมที่จะเผชิญหน้ากับสิ่งที่กำลังจะมาถึง

ทันใดนั้น!

ดวงตาของเก็นก็ลืมขึ้นช้าๆ ใบหน้าของเขายังคงอ่อนล้า แต่ดวงตาคู่คมนั้นกลับฉายแววของความตื่นตัว เขาพลิกตัวลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว ทำให้ฟูมิโกะถึงกับสะดุ้งเล็กน้อย

“เก็น! นายฟื้นแล้วเหรอ?!” ฟูมิโกะอุทานด้วยความดีใจปนประหลาดใจ เธอไม่คิดว่าเขาจะฟื้นตัวได้เร็วขนาดนี้

เก็นพยักหน้าช้าๆ “ใช่… คาถาของเธอ… ยอดเยี่ยมมาก… ฟูมิโกะ” เสียงของเขาแหบพร่าอยู่เล็กน้อย แต่ก็ชัดเจนกว่าเมื่อครู่มาก “เกิดอะไรขึ้น… เสียงอะไรน่ะ?”

“มันมาแล้วเก็น… ฉันไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่ฉันสัมผัสได้ถึงพลังงานอาฆาตที่รุนแรงมาก และมันกำลังมาที่นี่!” ฟูมิโกะตอบด้วยน้ำเสียงที่ร้อนรน เธอชี้ไปที่ประตูที่เสียงกำลังเข้ามาใกล้

เก็นฟังเสียงนั้นอย่างตั้งใจ สีหน้าของเขาเคร่งขรึมขึ้นทันที “นี่มัน… พลังของวิญญาณชั้นสูง… ไม่ใช่แค่เงาปีศาจธรรมดา” เขากำมีดลงอาคมที่ฟูมิโกะถืออยู่ “เธอยังถือมันอยู่สินะ… ดีมาก…”

แคร๊ก! แคร๊ก!

เสียงนั้นหยุดลงที่หน้าประตูห้องผ่าตัดพอดี พร้อมกับกลิ่นคาวเลือดและกลิ่นอับชื้นที่รุนแรงจนแสบจมูก

“มันอยู่ตรงหน้าประตูแล้วเก็น!” ฟูมิโกะบอก เสียงของเธอสั่นเครือ

เก็นพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นยืนช้าๆ ร่างกายของเขายังคงรู้สึกหนักอึ้ง แต่พลังจากยาอาคมและคาถาฟื้นฟูของฟูมิโกะก็ช่วยให้เขาแข็งแรงขึ้นมาก

“ถอยไปฟูมิโกะ… ให้ฉันจัดการเอง” เก็นเอ่ย เขาแย่งมีดลงอาคมจากมือของฟูมิโกะมาถือไว้แน่น ดวงตาของเขากลับมาเป็นประกายด้วยความมุ่งมั่นอีกครั้ง

ฟูมิโกะไม่ยอม “ไม่ได้นะเก็น! นายเพิ่งฟื้น! ฉันจะสู้ด้วย!”

“เธอช่วยฉันได้ด้วยการร่ายคาถาดูดดวงวิญญาณจากขวดอาคมของเธอ” เก็นตอบ “วิญญาณชั้นสูงแบบนี้… มันไม่ได้แค่จะโจมตีทางกายภาพ แต่มันจะโจมตีจิตใจด้วย… ผ้ายันต์ของเธอช่วยป้องกันได้ แต่ฉันต้องการพลังของมีดอาคมเพื่อปะทะกับมันโดยตรง”

โครมมมมมมมมมมมม!

เสียงกระแทกประตูห้องผ่าตัดดังสนั่นหวั่นไหว จนผนังห้องสั่นสะเทือน ผ้ายันต์ทั้งสองผืนที่ติดอยู่บนประตูก็เริ่มเรืองแสงสลับกันอย่างบ้าคลั่ง พลังป้องกันของมันกำลังถูกบดขยี้อย่างรุนแรง

“ไม่นะ! ผ้ายันต์กำลังจะทนไม่ไหว!” ฟูมิโกะอุทานด้วยความตกใจ

เก็นตัดสินใจทันที “ฟังนะฟูมิโกะ! เมื่อประตูพัง เธอร่ายคาถาดูดดวงวิญญาณใส่ขวดอาคมของเธอให้เต็มที่! ฉันจะถ่วงเวลาให้!”

“แต่…!” ฟูมิโกะยังไม่ทันพูดจบ

เปรี๊ยะ! ปัง!

เสียงไม้ฉีกขาดและเหล็กหักดังสนั่น! ประตูห้องผ่าตัดพังครืนลงมาต่อหน้าต่อตาพวกเขา!

เบื้องหลังประตูที่พังทลาย สิ่งที่ปรากฏตัวออกมาคือ ร่างของปีศาจพยาบาลร่างมหึมา มันสูงกว่ามนุษย์ทั่วไปถึงสองเท่า ร่างกายผอมเกร็ง แต่กลับมีแขนขายาวผิดสัดส่วน และที่น่าสะพรึงกลัวที่สุดคือใบหน้าที่ซีดเซียว ดวงตาเบิกโพลงไร้แวว และมี เข็มฉีดยาขนาดใหญ่ ที่เต็มไปด้วยของเหลวสีดำคล้ำติดอยู่บนแขนของมัน

“พวกแก… จะต้อง… ชดใช้… ความเจ็บปวด… ที่ข้าได้รับ…” เสียงแหบพร่าและทรมานของปีศาจพยาบาลดังขึ้นในหัวของฟูมิโกะ มันไม่ใช่เสียงกระซิบ แต่เป็นเสียงที่ดังชัดเจน ราวกับกำลังกดดันจิตใจของเธอ

ฟูมิโกะรู้สึกเหมือนหัวใจจะหยุดเต้นเมื่อเห็นปีศาจพยาบาลตัวนั้น พลังอาฆาตที่แผ่ออกมาจากมันรุนแรงจนน่าขนลุก นาฬิกาข้อมือของเธอกรีดร้องเตือนภัยอย่างบ้าคลั่ง “ระดับพลังงาน… สูงสุด! อันตรายถึงชีวิต!”

“นั่นไง… ตัวจริง…” เก็นพึมพำ ใบหน้าของเขาเคร่งเครียด แต่ดวงตาของเขากลับเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นที่ไม่ยอมแพ้ “ฟูมิโกะ! เริ่มได้เลย!”

ฟูมิโกะพยักหน้าอย่างรวดเร็ว เธอหยิบขวดเก็บวิญญาณออกมา แล้วเริ่มร่ายคาถาดูดดวงวิญญาณทันที แสงสีฟ้าอ่อนๆ แผ่ออกมาจากขวดอาคม พุ่งตรงไปยังปีศาจพยาบาลร่างมหึมา

ปีศาจพยาบาลส่งเสียงกรีดร้องด้วยความโกรธแค้นเมื่อถูกแสงจากขวดอาคมสัมผัส มันพุ่งเข้าใส่เก็นทันที เข็มฉีดยาขนาดใหญ่ที่แขนของมันส่องประกายวูบวาบราวกับจะพร้อมฉีดสารพิษเข้าไปในร่างของเขา

เก็นไม่รอช้า เขาพุ่งเข้าปะทะกับปีศาจพยาบาลทันที มีดลงอาคมในมือของเขาส่องประกายสีเงินวูบวาบ เขาว่องไวกว่าที่ฟูมิโกะคิด เขาหลบหลีกการโจมตีจากเข็มฉีดยาได้อย่างหวุดหวิด แล้วใช้มีดอาคมฟันเข้าใส่ร่างของปีศาจพยาบาลอย่างรวดเร็ว

ฉัวะ!

มีดอาคมตัดผ่านร่างของปีศาจพยาบาลราวกับสายลม แต่ก็ไม่ได้สร้างความเสียหายทางกายภาพให้มันมากนัก มีเพียงกลุ่มควันสีดำเล็กๆ ที่พวยพุ่งออกมาจากรอยแผลเท่านั้น

“แข็งแกร่งกว่าที่คิด!” เก็นพึมพำ เขารู้สึกถึงแรงปะทะที่มหาศาลจากพลังงานมืดมิดของมัน

“เก็น! มันไม่เจ็บ!” ฟูมิโกะตะโกนบอก เธอพยายามเพิ่มพลังดูดดึงจากขวดอาคมให้มากขึ้น

“มันไม่มีร่างกายแท้จริง!” เก็นตะโกนตอบ พลางพุ่งเข้าฟันปีศาจพยาบาลอีกครั้ง “ต้องทำลายจิตวิญญาณของมัน!”

การต่อสู้ดำเนินไปอย่างดุเดือด เก็นพุ่งเข้าโจมตีปีศาจพยาบาลอย่างต่อเนื่อง พยายามสร้างบาดแผลให้มันมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพื่อให้ฟูมิโกะสามารถดูดพลังงานจากมันได้สะดวกขึ้น ปีศาจพยาบาลเองก็พุ่งเข้าโจมตีเก็นอย่างบ้าคลั่ง พยายามใช้เข็มฉีดยาขนาดใหญ่แทงเข้าใส่เขา แต่เก็นก็หลบหลีกได้อย่างรวดเร็ว

“แก… จะต้อง… ถูกลงโทษ!” ปีศาจพยาบาลคำราม เสียงของมันเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและความโกรธแค้น มันพยายามจะใช้พลังจิตโจมตีฟูมิโกะ เพื่อให้เธอหยุดร่ายคาถา

ฟูมิโกะรู้สึกถึงแรงกดดันมหาศาลที่พุ่งเข้ามาในหัว เธอรู้สึกวิงเวียนและคลื่นไส้ แต่เธอก็กัดฟันแน่น เธอชูผ้ายันต์ผืนที่สองขึ้นมาสร้างกำแพงป้องกันพลังจิต และยังคงร่ายคาถาดูดดวงวิญญาณต่อไป

“ไม่นะ! ผ้ายันต์กำลังจะหมดพลัง!” ฟูมิโกะอุทาน เมื่อเห็นแสงจากผ้ายันต์เริ่มริบหรี่ลง

เก็นเห็นดังนั้น เขาก็ตัดสินใจเสี่ยง เขาพุ่งเข้าหาปีศาจพยาบาลโดยตรง พยายามเบี่ยงเบนความสนใจของมันให้มาอยู่ที่เขาเพียงคนเดียว

“มาเลย! เจ้าปีศาจชั้นต่ำ! มาหาฉันนี่!” เก็นยั่วยุ

ปีศาจพยาบาลส่งเสียงกรีดร้องด้วยความโกรธแค้น มันหันมาพุ่งเข้าใส่เก็นอย่างบ้าคลั่ง มันง้างเข็มฉีดยาขนาดใหญ่ขึ้นสูง และพุ่งเข้าแทงเก็นอย่างรวดเร็ว

“เก็น! ไม่นะ!” ฟูมิโกะกรีดร้องด้วยความตกใจ เธอเห็นเก็นกำลังตกอยู่ในอันตราย แต่เธอก็ยังคงร่ายคาถาต่อไป เธอรู้ว่าถ้าเธอหยุด เก็นก็จะไม่มีทางชนะ

เก็นหลับตาแน่น เขารู้ว่านี่คือโอกาสสุดท้าย เขาพลิกตัวหลบคมเข็มฉีดยาได้อย่างหวุดหวิด แล้วใช้มีดลงอาคมที่กำลังส่องประกายสีเงินวูบวาบแทงเข้าไปที่กลางหน้าอกของปีศาจพยาบาลอย่างสุดแรง!

ฉัวะ!

มีดอาคมของเก็นฝังลึกเข้าไปในร่างของปีศาจพยาบาล คราวนี้มันไม่ใช่แค่กลุ่มควัน แต่เป็นแสงสีดำที่พวยพุ่งออกมาจากร่างของมันอย่างรุนแรง

พร้อมกันนั้น ฟูมิโกะก็รวบรวมพลังเฮือกสุดท้ายทั้งหมดที่มีจากผ้ายันต์ทั้งสามผืน และรวมเข้ากับพลังดูดดึงจากขวดเก็บวิญญาณ ร่ายคาถาดูดดวงวิญญาณด้วยเสียงที่ดังและชัดเจนที่สุด!

“จงกลับสู่ที่ที่เจ้าจากมา!” ฟูมิโกะตะโกน

ปีศาจพยาบาลกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดอย่างที่สุด มันพยายามดิ้นรนอย่างบ้าคลั่ง แต่พลังดูดดึงจากขวดอาคมของฟูมิโกะก็แข็งแกร่งเกินกว่าที่มันจะต้านทานไหว

ฟุ่บ! ฟุ่บ! ฟุ่บ!

ร่างของปีศาจพยาบาลแตกสลายกลายเป็นละอองแสงสีดำขนาดมหึมา และถูกดูดเข้าไปในขวดเก็บวิญญาณอย่างรวดเร็วและรุนแรงที่สุดเท่าที่เคยมีมา! ขวดอาคมของฟูมิโกะสั่นสะท้านอย่างรุนแรงราวกับจะระเบิดออก แต่สุดท้ายมันก็สงบนิ่งลง พร้อมกับเงาสีดำทึบที่อัดแน่นอยู่ภายใน

ฟูมิโกะทรุดตัวลงนั่งกับพื้นอย่างหมดแรง เธอหอบหายใจอย่างหนัก ร่างกายของเธอเจ็บระบมไปหมด แต่เธอก็ยิ้มออกมาได้ เมื่อเห็นเก็นยืนอยู่ตรงหน้าเธอ ใบหน้าของเขาแม้จะซีดเซียว แต่เขาก็ยังยืนอยู่ได้

“เก็น! นายไม่เป็นไรนะ?!” ฟูมิโกะถามด้วยความเป็นห่วงสุดขีด

เก็นพยักหน้าช้าๆ “ฉัน… ไม่เป็นไร… ขอบคุณเธอ… ฟูมิโกะ” เขายื่นมือลงมาช่วยพยุงเธอให้ลุกขึ้นยืน

ฟูมิโกะพยุงตัวขึ้นยืนช้าๆ เธอรู้สึกถึงความเหนื่อยล้าที่แล่นไปทั่วร่าง แต่ก็รู้สึกถึงความภาคภูมิใจในตัวเองอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

“เรา… เราทำได้แล้วเก็น” ฟูมิโกะเอ่ยขึ้น ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความโล่งใจ

เก็นมองไปยังซากประตูที่พังทลาย และความมืดมิดเบื้องหน้า “ใช่… เราทำได้… แต่ภารกิจยังไม่จบ…” เขากลับมามีสีหน้าจริงจังอีกครั้ง “เราต้องหาผ้ายันต์ที่เหลือให้เจอ”

ฟูมิโกะพยักหน้าอย่างหนักแน่น เธอหยิบผ้ายันต์ทั้งสามผืนที่อยู่ในมือมาเก็บไว้ในกระเป๋าอย่างระมัดระวัง พร้อมกับขวดเก็บวิญญาณที่ตอนนี้เต็มไปด้วยพลังงานอันมืดมิดมหาศาล

“แล้วบาดแผลของนายล่ะ?” ฟูมิโกะถามด้วยความเป็นห่วง

เก็นขยับแขนช้าๆ “ยาอาคมของเธอได้ผลดีมาก… มันไม่เจ็บแล้ว… แค่ยังรู้สึกอ่อนแรงเล็กน้อย” เขายิ้มให้เธอ “แต่ฉันไม่เป็นไรแล้วจริงๆ”

“ดีใจจัง…” ฟูมิโกะพึมพำ

“ฟูมิโกะ…” เก็นเอ่ยขึ้น “ขอบคุณนะ… ที่ช่วยฉันไว้…”

ฟูมิโกะยิ้มให้เก็น “นายก็ช่วยฉันไว้เหมือนกัน… เก็น” เธอรู้สึกถึงสายสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้นขึ้นระหว่างพวกเขาทั้งสอง

ทั้งคู่มองหน้ากันและกัน ความเงียบเข้าปกคลุมชั่วขณะ แต่ความเงียบนั้นเต็มไปด้วยความเข้าใจและความเชื่อมั่นซึ่งกันและกัน พวกเขารู้ว่าการเดินทางครั้งนี้ยังอีกยาวไกล และอาจจะต้องเผชิญหน้ากับสิ่งที่น่ากลัวกว่านี้อีกมาก แต่พวกเขาก็จะไม่ยอมแพ้ ตราบใดที่ยังมีกันและกัน