การฟื้นตัว

เสียงกรีดร้องที่แหบพร่าและทรมานจากภายนอกห้องผ่าตัดทำให้ฟูมิโกะรู้สึกหนาวสะท้านไปถึงกระดูก เธอเงยหน้าขึ้นมองประตูที่ผ้ายันต์ยังคงส่องแสงปกป้องอยู่ แต่เสียงนั้นไม่ได้มาจากทางประตูหน้าห้อง มันมาจากด้านในของโรงพยาบาลที่ลึกเข้าไปอีก ราวกับบางสิ่งบางอย่างกำลังคืบคลานเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ

“เสียง… เสียงอะไรน่ะ…” ฟูมิโกะพึมพำกับตัวเอง เธอสัมผัสได้ถึงพลังงานอาฆาตที่รุนแรงกว่าเงาปีศาจกลุ่มก่อนๆ และมันไม่ใช่แค่พลังงานด้านลบธรรมดา แต่มันเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและความโกรธแค้นที่สั่งสมมานานนับศตวรรษ

เธอมองไปที่เก็นที่กำลังหลับตาพริ้ม หายใจสม่ำเสมอ ใบหน้าของเขาดูดีขึ้นมาก แต่เขายังคงไม่รู้สึกตัว ฟูมิโกะรู้ว่าเธอต้องทำอะไรบางอย่าง เธอคว้ามีดลงอาคมของเก็นที่วางอยู่ข้างตัว และกำผ้ายันต์ทั้งสามผืนแน่นในมือ

แกร๊ก… แกร๊ก…

เสียงประหลาดดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้มันชัดเจนขึ้น ราวกับเสียงกระดูกที่เสียดสีกัน หรือบางสิ่งบางอย่างที่กำลังถูกลากมาตามพื้น เสียงนั้นเข้ามาใกล้ห้องผ่าตัดมากขึ้นเรื่อยๆ

ฟูมิโกะไม่มีเวลาคิด เธอต้องปกป้องเก็น! เธอไม่สามารถทิ้งเขาไว้เพียงลำพังได้อีกแล้ว เธอหันกลับไปที่ประตูห้องผ่าตัดอีกครั้ง และ