ฝูงเงา

ฟูมิโกะและเก็นก้าวเดินออกจากลานกว้างที่บัดนี้เต็มไปด้วยความสงบเงียบหลังจากที่วิญญาณของหมอใหญ่ได้รับการปลดปล่อย พวกเขาเดินไปตามถนนคอนกรีตที่ทอดยาวออกจากโรงพยาบาลร้าง แม้จะยังคงอยู่ในบริเวณของโรงพยาบาล แต่ตอนนี้พวกเขาก็รู้สึกถึงความหวังที่มากขึ้นเมื่อผ้ายันต์ผืนที่สามอยู่ในมือของฟูมิโกะแล้ว

“ดูสิเก็น” ฟูมิโกะชี้ไปที่นาฬิกาข้อมืออาคมของเธอ แผนที่บนหน้าปัดแสดงจุดสีแดงอีกสองจุดที่ยังคงกะพริบอยู่ “ผ้ายันต์ผืนที่สี่กับห้าอยู่ใกล้ๆ กันเลย”

เก็นมองตาม “เยี่ยม! แสดงว่าเราเข้าใกล้ความจริงไปอีกขั้นแล้ว” เขากำมีดลงอาคมแน่น “แต่ก็อย่าประมาทนะฟูมิโกะ ยิ่งเราเข้าใกล้ความจริงมากเท่าไหร่ อันตรายก็ยิ่งมากขึ้นเท่านั้น”

“ฉันรู้” ฟูมิโกะตอบ เสียงของเธอจริงจัง เธอหยิบผ้ายันต์ทั้งสามผืนที่อยู่ในกระเป๋าขึ้นมาดูอีกครั้ง ผ้ายันต์ผืนที่หนึ่ง (สีเหลืองอำพัน - กักเก็บวิญญาณ), ผืนที่สอง (สีขาวนวล - ตรึง/ป้องกัน), และผืนที่สาม (สีขาวบริสุทธิ์ - สงบสุข/ปลดปล่อย) แต่ละผืนมีพลังงานและอักขระที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง

ขณะที่พวกเขากำลังเดินผ่านซากอาคารเก่าๆ ที่ดูเหมือนจะเป็นตึกผู้ป่วยนอกที่ทรุดโทรม กลิ่นอับชื้นและกลิ่นเหม็นเน่าก็ลอยเข้ามาปะทะจมูกรุนแรงกว่าเดิม แสงจันทร์ถูกบดบังด้วยเงาของเมฆดำทะมึน ทำให้บริเวณนั้นมืดมิดยิ่งกว่าเดิม

ทันใดนั้น!

เสียงกระซิบแผ่วเบา นับไม่ถ้วน! เสียงนั้นไม่ได้มาจากที่ใดที่หนึ่งโดยเฉพาะ แต่มาจาก ทุกทิศทุกทาง ราวกับมีคนนับพันกำลังกระซิบพร้อมกัน และเสียงนั้นค่อยๆ เพิ่มความดังขึ้นเรื่อยๆ จนกลายเป็นเสียงหวีดหวิวที่น่าขนลุก

ฟูมิโกะและเก็นหยุดชะงัก พวกเขากวาดสายตาไปรอบๆ อย่างระมัดระวัง

“เก็น… เสียงอะไรน่ะ?” ฟูมิโกะถาม เสียงของเธอแผ่วเบา เพราะรู้สึกถึงความผิดปกติที่กำลังก่อตัวขึ้น

“ฉันไม่รู้… แต่มันไม่ธรรมดาแน่” เก็นตอบ เขาจับกำมีดลงอาคมแน่นขึ้น แววตาของเขาจับจ้องไปที่ความมืดมิดรอบตัว

แล้วพวกมันก็ปรากฏตัว!

เงาปีศาจจำนวนมหาศาล พุ่งเข้าใส่พวกเขาจาก ทุกทิศทุกทาง! พวกมันไม่ใช่เงาปีศาจตัวใหญ่หรือมีรูปร่างที่น่ากลัวอย่างที่เคยเจอมา แต่เป็น เงาสัตว์ตัวเล็กๆ นับร้อยนับพัน ราวกับฝูงหนู ฝูงแมลง หรือฝูงค้างคาวที่ก่อตัวขึ้นจากเงามืด พวกมันพุ่งดิ่งลงมาจากด้านบน พุ่งทะลุผนังอาคารที่พังทลายออกมา และโผล่ขึ้นมาจากใต้ดินที่แตกร้าว

“อะไรกันเนี่ย?!” ฟูมิโกะอุทานด้วยความตกใจ พวกมันมีจำนวนมากเกินกว่าจะนับได้ และแต่ละตัวก็ดูเหมือนจะเล็กและบอบบาง แต่เมื่อพวกมันรวมกันเป็นฝูง ก็ดูน่ากลัวอย่างเหลือเชื่อ

เก็นไม่รอช้า เขาพุ่งตัวเข้าไปด้านหน้าฟูมิโกะ แล้วกวาดมีดลงอาคมออกไปอย่างรวดเร็ว

ฉัวะ! ฉัวะ! ฉัวะ!

เงาปีศาจตัวเล็กๆ เหล่านั้นสลายหายไปในอากาศเมื่อโดนมีดอาคมของเก็น แต่มันก็เหมือนกับการตักน้ำในมหาสมุทร เพราะเงาปีศาจตัวอื่นๆ ก็พุ่งเข้ามาแทนที่อย่างรวดเร็ว และมีจำนวนเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

“พวกมัน… กำจัดง่าย… แต่กำจัดเท่าไหร่ก็ไม่หมด!” เก็นคำรามด้วยความหงุดหงิด เขาสัมผัสได้ถึงพลังงานของพวกมันที่อ่อนแอ แต่จำนวนมหาศาลของพวกมันก็ทำให้เขารู้สึกเหนื่อยล้าอย่างรวดเร็ว

“เก็น! ยิ่งกำจัดยิ่งเพิ่ม!” ฟูมิโกะตะโกนบอก เธอเห็นเงาปีศาจที่หายไปเมื่อครู่กลับก่อตัวขึ้นมาใหม่จากเงามืดที่อยู่รอบๆ และแต่ละตัวที่เกิดขึ้นใหม่ก็ดูเหมือนจะเพิ่มจำนวนขึ้นเป็นทวีคูณ

“มันเป็นปรากฏการณ์ ‘การแบ่งตัว’ หรือไม่ก็ ‘การฟื้นฟู’!” เก็นวิเคราะห์ทันที “พวกมันไม่ได้หายไปไหน แต่กำลังถูกสร้างขึ้นมาใหม่จากแหล่งพลังงานบางอย่าง!”

ฟูมิโกะรู้สึกถึงความหวาดกลัวที่เริ่มคืบคลานเข้ามา เธอไม่เคยเจอศัตรูแบบนี้มาก่อนที่กำจัดเท่าไหร่ก็ไม่หมดสิ้น เธอเปิดขวดเก็บวิญญาณออก แล้วร่ายคาถาดูดดวงวิญญาณอย่างต่อเนื่อง แสงสีฟ้าพุ่งเข้าดูดกลืนเงาปีศาจตัวเล็กๆ เหล่านั้น แต่ก็เหมือนกับการพยายามดูดมหาสมุทรด้วยหลอดเดียว

“มันไม่พอ!” ฟูมิโกะตะโกนบอก “จำนวนของพวกมันเพิ่มขึ้นเร็วกว่าที่ฉันจะดูดได้!”

เงาปีศาจตัวเล็กๆ เหล่านั้นเริ่มพุ่งเข้าชนร่างของพวกเขา เสียงกระทบกันของพลังงานมืดและพลังป้องกันดังขึ้น ปัง! ปัง! แม้แต่ละตัวจะไม่ได้สร้างความเสียหายมากนัก แต่จำนวนที่มากมายมหาศาลก็ทำให้พวกเขารู้สึกเหมือนกำลังถูกพายุทรายโหมกระหน่ำใส่

“พวกมันกำลังดูดพลังงานของเราไปทีละน้อย!” เก็นบอก เขาพยายามสร้างระยะห่างจากพวกมัน แต่เงาปีศาจเหล่านั้นก็โอบล้อมพวกเขาไว้จากทุกทิศทาง ไม่มีทางหนี

“เราต้องหาแหล่งพลังงานของพวกมันให้เจอ!” ฟูมิโกะตะโกนบอก “หรือไม่ก็หาทางทำลายพวกมันทั้งหมดในคราวเดียว!”

เก็นมองไปรอบๆ ตัว “แต่แหล่งพลังงานของพวกมันอยู่ตรงไหน?! และเราจะทำลายพวกมันทั้งหมดในคราวเดียวได้ยังไง?!”

เงาปีศาจเหล่านั้นเริ่มก่อตัวรวมกันเป็นกลุ่มก้อนขนาดใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ ราวกับก้อนเมฆสีดำทะมึนที่เต็มไปด้วยดวงตาสีแดงฉาน พวกมันพุ่งเข้าชนเก็นและฟูมิโกะอย่างรุนแรง ทำให้พวกเขาทั้งสองต้องถอยหลังไปหลายก้าว

“อั่ก!” เก็นส่งเสียงครางเมื่อถูกแรงกระแทกจากฝูงเงาปีศาจ เขาใช้มีดลงอาคมปักลงบนพื้นคอนกรีตเพื่อยึดตัวเองไว้

ฟูมิโกะเองก็ใช้ผ้ายันต์ผืนที่สองสร้างกำแพงพลังงานป้องกันตัวเอง แต่พลังงานของผ้ายันต์ก็เริ่มลดลงอย่างรวดเร็วเมื่อต้องต้านทานการโจมตีจากเงาปีศาจจำนวนมหาศาล

“เราต้องหาทางออกไปจากที่นี่!” ฟูมิโกะตะโกนบอก “เราสู้กับพวกมันแบบนี้ไม่ได้!”

“แต่ไม่มีทางออก!” เก็นตอบ “พวกมันโอบล้อมเราไว้หมดแล้ว!”

ขณะที่ทั้งคู่กำลังถูกกดดันจากฝูงเงาปีศาจ เก็นก็เหลือบไปเห็นบางสิ่งบางอย่างที่อยู่ลึกเข้าไปในอาคารตึกผู้ป่วยนอกที่ทรุดโทรม มันคือจุดสีแดงเล็กๆ บนแผนที่นาฬิกาของฟูมิโกะ! จุดที่แสดงตำแหน่งของผ้ายันต์ผืนที่สี่และห้า!

“ฟูมิโกะ! ผ้ายันต์! มันอยู่ในตึก!” เก็นตะโกนบอก “บางที… แหล่งพลังงานของพวกมันอาจจะอยู่ที่นั่น!”

ฟูมิโกะเงยหน้าขึ้นมอง เธอเห็นแสงสีแดงจางๆ กะพริบอยู่ท่ามกลางความมืดมิดของซากอาคาร

“งั้นเราก็ต้องไปที่นั่น!” ฟูมิโกะตัดสินใจทันที “นายถ่วงเวลาพวกมันไว้! ฉันจะเปิดทาง!”

เก็นพยักหน้า “ระวังตัวด้วยนะฟูมิโกะ!”

ฟูมิโกะหยิบผ้ายันต์ผืนที่หนึ่ง (กักเก็บวิญญาณ) และผืนที่สาม (สงบสุข/ปลดปล่อย) ออกมาจากกระเป๋า เธอรู้ว่าผ้ายันต์ผืนที่หนึ่งสามารถดูดกลืนพลังงานมืดได้ และผืนที่สามสามารถสร้างความสงบสุขให้กับวิญญาณที่ถูกกักขัง หากวิญญาณเหล่านี้ไม่ใช่ปีศาจแท้ๆ แต่เป็นวิญญาณที่ถูกควบคุมหรือถูกสร้างขึ้นมา ผ้ายันต์ผืนที่สามอาจจะสามารถปลดปล่อยพวกมันได้

ฟูมิโกะรวบรวมพลังงานทั้งหมดที่มีอยู่ในตัวเธอ และจากผ้ายันต์ทั้งสองผืนที่อยู่ในมือ เธอชูพวกมันขึ้นสูง แล้วร่ายคาถาที่เธออ่านมาจากหนังสืออาคม คาถาที่ใช้ในการ “ชำระล้าง” และ “เปิดทาง”

แสงสีขาวบริสุทธิ์และแสงสีเหลืองอำพันพวยพุ่งออกมาจากผ้ายันต์ทั้งสองผืน แสงนั้นพุ่งตรงไปยังฝูงเงาปีศาจที่กำลังโอบล้อมพวกเขาอยู่

ฟู่วววววววววววว!

แสงนั้นแผ่ออกไปเป็นวงกว้าง ราวกับคลื่นพลังงานที่บริสุทธิ์ เมื่อแสงนั้นสัมผัสกับเงาปีศาจตัวเล็กๆ เหล่านั้น พวกมันก็ส่งเสียงกรีดร้องที่แหบพร่า และเริ่มสลายหายไปในอากาศอย่างรวดเร็ว แต่ไม่ใช่เป็นการดูดกลืน แต่เป็นการชำระล้าง!

“ได้ผล! พวกมันกำลังหายไป!” เก็นตะโกนด้วยความดีใจ

ฟูมิโกะไม่รอช้า เธอใช้จังหวะที่แสงจากผ้ายันต์กำลังชำระล้างเงาปีศาจ เปิดทางให้เธอพุ่งตรงเข้าไปในซากอาคาร เก็นก็ตามหลังเธอมาติดๆ คอยใช้มีดลงอาคมปัดป้องเงาปีศาจที่ยังคงหลงเหลืออยู่

พวกเขาพุ่งเข้าสู่ความมืดมิดของซากอาคารตึกผู้ป่วยนอก เสียงการต่อสู้จากภายนอกเริ่มแผ่วลงเมื่อพวกเขาเข้ามาลึกขึ้น ฟูมิโกะใช้ไฟฉายจากโทรศัพท์มือถือส่องนำทาง พวกเขาเดินไปตามทางเดินที่แคบและมืดมิด เศษซากปรักหักพังกระจัดกระจายอยู่เต็มพื้น ผนังอาคารเต็มไปด้วยคราบดำและรอยร้าว

“ผ้ายันต์… มันอยู่ใกล้แค่นี้เอง” ฟูมิโกะพึมพำ เธอชี้ไปที่นาฬิกาข้อมือที่แสดงจุดสีแดงอีกสองจุดที่อยู่ใกล้กันมาก ราวกับอยู่ในห้องเดียวกัน

“ดูเหมือนว่าเราจะมาถึงแล้ว” เก็นบอก เขาสัมผัสได้ถึงพลังงานของผ้ายันต์ที่แรงขึ้นเรื่อยๆ

พวกเขาเดินมาถึงประตูห้องห้องหนึ่งที่ดูเหมือนจะเป็นห้องเก็บเอกสารเก่าๆ ประตูห้องทำด้วยไม้เก่าๆ ที่ผุพังจนเกือบจะพังทลายลงมาอยู่แล้ว

“มันอยู่ข้างในนี้แน่ๆ” ฟูมิโกะบอก เธอผลักประตูเข้าไปช้าๆ เสียงไม้เสียดสีกันดังเอี๊ยดอ๊าด

ภายในห้องมืดมิดและเต็มไปด้วยกลิ่นอับชื้นที่รุนแรงกว่าเดิม มีชั้นวางของเก่าๆ ที่เต็มไปด้วยแฟ้มเอกสารที่เปื่อยยุ่ย และห่อกระดาษที่เต็มไปด้วยคราบดำ

และที่กลางห้อง… สิ่งที่น่าตกใจก็ปรากฏขึ้น!

ไม่ใช่แค่ผ้ายันต์สองผืนที่พวกเขาตามหา แต่เป็น ร่างของมนุษย์คนหนึ่งที่ถูกตรึงไว้กับเก้าอี้กลางห้อง! ร่างนั้นซีดเซียวผอมแห้งจนเหลือแต่กระดูก แต่กลับมีพลังงานมืดมิดแผ่ออกมาจากตัวอย่างรุนแรง ราวกับว่าร่างนั้นเป็นแหล่งกำเนิดของเหล่าเงาปีศาจตัวเล็กๆ ที่พวกเขาเพิ่งเผชิญหน้ามา

และที่น่าตกใจยิ่งกว่านั้น… ผ้ายันต์ผืนที่สี่กับห้า ไม่ได้อยู่บนโต๊ะหรือตามผนัง แต่กลับ ถูกแปะอยู่บนหน้าผากและหน้าอกของร่างนั้น! ผ้ายันต์ทั้งสองผืนกำลังเรืองแสงสีดำทึบ ราวกับกำลังดูดกลืนพลังงานมืดมิดจากร่างนั้นเอาไว้

“อะไรกันเนี่ย?!” ฟูมิโกะอุทานด้วยความตกใจ เธอไม่เคยคิดว่าจะเจออะไรแบบนี้

เก็นเบิกตากว้าง “นี่มัน… ‘ผู้ถูกสังเวย’…” เสียงของเขาแผ่วเบาด้วยความตกใจ “ผ้ายันต์เหล่านี้… กำลังกักเก็บพลังงานของเขา… เพื่อสร้างปีศาจเหล่านั้น!”

ร่างที่ถูกตรึงไว้บนเก้าอี้ส่งเสียงครางที่แหบพร่า ดวงตาของมันลืมขึ้นช้าๆ เผยให้เห็นดวงตาสีแดงฉานที่เต็มไปด้วยความทุกข์ทรมานและความเจ็บปวด

“ช่วย… ด้วย…” เสียงนั้นแหบพร่าจนแทบจะไม่ได้ยิน

ฟูมิโกะและเก็นมองหน้ากันด้วยความตกใจ นี่ไม่ใช่ปีศาจ แต่เป็นมนุษย์ที่ถูกทรมานเพื่อเป็นแหล่งกำเนิดพลังงานให้กับบางสิ่งบางอย่างที่ชั่วร้ายกว่านั้น

“นี่แหละคือแหล่งกำเนิดของพวกมัน!” เก็นบอก “ถ้าเราช่วยเขาได้… ฝูงเงาเหล่านั้นก็จะหายไป!”

แต่การที่จะช่วยเขาได้ พวกเขาจะต้องดึงผ้ายันต์สองผืนนั้นออก… ผ้ายันต์ที่กำลังกักเก็บพลังงานมหาศาลจากร่างของเขาเอาไว้… และไม่รู้ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นเมื่อผ้ายันต์เหล่านั้นถูกปลดออกไป…