LOGINShare
บทที่ 91 หนิงเซียน [1]
Last Updated:
2025-06-15 15:27:46กรุงเทพมหานครเมืองที่ไม่มีวันหลับใหล กลางวันกลางคืนผู้คนเดินขวักไขว่ อาหารการกินมีขายตลอดทั้งคืนทั้งวัน หากินง่ายไม่ต้องกลัวอดตาย สองข้างทางเต็มไปด้วยร้านรถเข็นเจ้าเด็ดเรียงรายตั้งแต่ต้นซอยไปจนถึงท้ายซอยก็ว่าได้
อะพาร์ตเมนต์ใจกลางเมืองตั้งตระหง่าน ผู้พักอาศัยต่างก็ไม่มีใครยุ่งเกี่ยวกัน กระนั้นก็ยังคอยเป็นหูเป็นตาช่วยกันดูแลรักษาความปลอดภัย ร่างบางในชุดเดรสสีชมพูตกแต่งด้วยผ้าลูกไม้ระบายน่ารัก ๆ ในมือหิ้วของพะรุงพะรังเต็มไม้เต็มมือ เธอเดินมุ่งตรงไปยังชั้นสามหมายเลขห้องสามศูนย์เก้า
‘แพม’ หญิงสาวผู้หาเลี้ยงชีพตัวเองด้วยการเป็นนักเขียนนิยายแนวจีนโบราณ แม้ค่าตอบแทนไม่ได้มากมายอะไร แต่ก็เป็นงานที่อิสระไม่วุ่นวายกับผู้คนให้ปวดหัว แพมวางของทั้งหมดที่เธอซื้อมาจากซูเปอร์มาร์เก็ตใกล้บ้านไว้บนโต๊ะ ก่อนจะโยนกระเป๋าสะพายไว้บนเตียงนอน แล้วกลับมาจัดของเข้าตู้เย็นให้เรียบร้อย
ห้องเช่าขนาดยี่สิบแปดตารางวาค่าเช่าไม่ได้แพงมากเกินไป แต่เป็นที่ที่เธอมีความสุขมากที่สุด หญิงสาวจัดของพร้อมกับฮัมเพลงโปรดไปด้วยอย่างอารมณ์ดี
การใช้ชีวิตอยู่ที่นี่นับว่าเป็นเรื่องที่ต้องปรับตัวมากพอควร ดีที่ความทรงจำเดิมของเจ้าของร่างยังคงอยู่ ทำให้ไม่ต้องลำบากในการใช้ชีวิตประจำวันเท่าใดนัก อีกทั้งไม่ค่อยมีเพื่อนหรือคนสนิท หรือแม้แต่ครอบครัวให้ต้องทำความรู้จัก นั่นเท่ากับว่าจะไม่มีใครคอยจับผิดว่าเธอไม่ใช่แพมตัวจริง ตัดปัญหาส่วนนี้ทิ้งไปได้อีกอย่าง
“จัดเสร็จสักที” ร่างบางลุกขึ้นบิดขี้เกียจหลังจากง่วนอยู่กับการจัดของมาเป็นเวลานาน ความจริงแล้ววันนี้เธอตั้งใจว่าจะหยุดแต่งนิยายสักวัน แล้วออกไปเดินหาแรงบันดาลใจ อีกเหตุผลหนึ่งเพื่อเป็นการผ่อนคลายหลังจากปิดต้นฉบับ
แพมนั่งลงเก้าอี้ทำงานประจำของตัวเอง คอมพิวเตอร์ตัวท็อปใหม่ล่าสุดถูกเปิดเพื่อทำการสอนออนไลน์ในวิชาภาษาจีน เมื่อหลายเดือนก่อนเธอเห็นป้ายประกาศรับสมัครครูสอนวิชาภาษาจีน สำหรับเด็กนักเรียนมัธยมตอนต้น แพมเห็นว่าตนเองถนัดด้านนี้จึงได้ลงสมัคร
เดิมทีการเป็นครูผู้สอนจะต้องมีใบประกอบวิชาชีพ ทว่าด้วยความสามารถที่มี ทำให้เธอได้งานนี้มาในกรณีพิเศษ นั่นคือการเป็นครูสอนพิเศษเด็กนักเรียนที่พ่อแม่ต้องการให้สอนแบบตัวต่อตัว ทั้งนี้การสอนของเธอจะต้องได้รับความยินยอมจากผู้ปกครองด้วยเช่นกัน
ในระหว่างนี้หญิงสาวก็จะต้องกลับไปเรียนต่อให้จบ เพราะเหลืออีกเพียงแค่หนึ่งปีก็จะจบการศึกษาในสาขาศึกษาศาสตร์ ที่เจ้าของร่างสู้พากเพียรพยายามเรียนมาตลอดสี่ปีที่ผ่านมา
ในบางครั้งเด็กนักเรียนไม่สะดวกให้เข้าไปสอนถึงที่บ้าน ก็จะใช้การสอนออนไลน์เช่นนี้แทน หญิงสาวก็เห็นว่ามันสะดวกสบายง่ายกว่าการที่ต้องเดินทางเป็นไหน ๆ ในแต่ละวันเธอใช้เวลาในการสอนเพียงแค่สามชั่วโมง เวลาที่เหลือจึงเป็นการทำงานหลักของเธอ ที่หมดไปกับการแต่งนิยายลงขายในแต่ละเดือน
ในระหว่างที่แพมนั่งพักก็ได้มีเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ดังขึ้นพอดี ร่างบางรีบรับสายอย่างรวดเร็ว เพราะไม่แน่ว่าอาจจะเป็นท่านผู้อำนวยการโรงเรียนกวดวิชาที่เธอรับงานอยู่ติดต่อมา นั่นหมายความว่าตัวเธอจะถูกว่าจ้างให้ไปสอนพิเศษ
“สวัสดีค่ะ ท่านผู้อำนวยการ” เสียงหวานเอ่ยขึ้น เมื่อรู้แล้วว่าคนจากปลายสายคือใคร
‘แพม ตอนนี้ตารางสอนของเธอเต็มหรือยัง พอจะรับนักเรียนเพิ่มได้ไหม ลูกค้าอยากให้ไปสอนอาทิตย์ละสองวันน่ะ สัญญาจ้างสองเดือน’
“มีว่างวันจันทร์และวันศุกร์ค่ะท่าน ถ้าทางนั้นตกลง แพมรับงานค่ะ” หญิงสาวมองดูปฏิทินตั้งโต๊ะบนโต๊ะทำงาน ยังดีในสองเดือนนี้เธอมีเรียนแค่สามวันต่อสัปดาห์ เพราะอยู่ปีสุดท้ายแล้ว เป็นช่วงเวลาในการทำรายงานส่งอาจารย์เสียมากกว่า ทำให้พอมีเวลารับงานสอนได้
‘ลูกค้าไม่มีปัญหา เดี๋ยวฉันส่งรายละเอียดให้ดูแล้วกันนะ พักผ่อนเถอะไม่กวนเธอแล้ว’
“ขอบคุณค่ะท่าน”
หลังจากวางสายจากผู้อำนวยการโรงเรียนกวดวิชา หญิงสาวยิ้มแก้มปริทันที เดือนนี้รายได้ของเธอมากพอจะทำให้ไม่ต้องคิดมากเรื่องรายจ่าย อีกทั้งในไม่กี่เดือนเธอก็จะเรียนจบแล้วด้วย ถึงเวลานั้นก็สามารถรับงานได้อย่างเต็มที่
Latest chapter
เหตุใดตัวร้ายถึงเอาแต่คลั่งรักข้า ตอนพิเศษ มู่หลางผู้พ่ายแพ้ [4]
“ไฉฉือหยุดความคิดของเจ้าเดี๋ยวนี้” คำพูดจากปากสาวเจ้าไม่ค่อยจะเข้าหู มู่หลางพยายามข่มกลั้นความโกรธของตนเองอย่างสุดความสามารถ“พวกเจ้าเป็นอันใดกัน น่ารำคาญยิ่งนัก จะไปไหนก็ไป” หลังจากเขากับภรรยาแอบฟังมู่หลางพูดคุยอยู่นาน ได้จังหวะเหมาะจึงแสร้งทำเป็นไม่พอใจไล่คนทั้งสองไปที่อื่นเสีย“ขออภัยพ่ะย่ะค่ะท่านอ๋อง กระหม่อมขอเวลาสักครู่พ่ะย่ะค่ะ” หากวันนี้ตกลงกันไม่เข้าใจ เห็นทีว่าไฉฉือคงต้องได้ยืดเวลากลับบ้านไปหาท่านป้าแล้ว“ไม่ต้อง อีกสองวันค่อยกลับมาทำหน้าที่ของเจ้า ไปแก้ปัญหาให้จบ อย่าให้ข้าเห็นเช่นนี้อีก” เหลียงเฟิงตวาดเสียงดุ ความจริงแล้วเขาก็อยากจะเล่นงิ้วต่อ แต่ภรรยาสุดที่รักกลับให้เขารีบจบบทบาทเจ้านายอารมณ์ร้ายนั่นเสีย ช่างน่าเสียดาย“ขออภัยอีกครั้งพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมจะไม่ให้เกิดขึ้นอีก” องครักษ์หนุ่มสำนึกผิดที่ตนทำให้นายเหนือหัวต้องรำคาญใจ ทั้งที่วันนี้ท่านอ๋องกับหวังเฟยควรจะได้ออกมาทานข้าวนอกอย่างสำราญใจแท้ ๆ กายหนาหันกลับไปคว้ามือเล็กคนข้างกาย พาอีกฝ่ายขึ้นชั้นสามไปอย่างรวดเร็ว“ว๊าย! พี่มู่เดี๋ยวก่อนเจ้าค่ะ” ไฉฉือร้องทัดทาน มือบางรวบเก็บชุดส่วนบนไว้แน่น ยิ่งพี่มู่ของนางดึงแรงเพียงใด
เหตุใดตัวร้ายถึงเอาแต่คลั่งรักข้า ตอนพิเศษ มู่หลางผู้พ่ายแพ้ [3]
“เป็นอะไรไปไฉฉือ” หนิงเซียนเอ่ยถามขึ้น เมื่ออีกฝ่ายเอาแต่ก้มหน้าก้มตาเดินผิด ๆ ถูก ๆ“นายหญิงเจ้าคะ ให้ข้ากลับเถอะเจ้าค่ะ คนมองเต็มเลย สงสัยข้าน้อยแต่งตัวประหลาด” หญิงสาวกระซิบกระซาบเสียงเบา ตั้งแต่นางพาเข้าในโรงเตี๊ยม ก็ถูกผู้คนจับต้องตลอดทางเดิน ทำให้นางไม่เป็นตัวของตัวเองเท่าใดนัก“เป็นเพราะเจ้างดงามพวกเขาจึงได้มอง ไปกันเถอะ ไม่มีอะไรต้องกลัว ไม่อยากเจอพี่มู่ของเจ้าหรือ”“พี่มู่อยู่ที่นี่หรือเจ้าคะ” เมื่อนายหญิงเอ่ยชื่อพี่ชายที่แสนดี หญิงสาวก็หูผึ่งขึ้นมาทันที หลงลืมความอายไปชั่วขณะ“ใช่แล้ว ไปกันเถอะ” มู่หลางจงจำไว้ที่เจ้าพูดว่าจะไม่แต่งงานน่ะ ข้าจำคำนั้นขึ้นใจเชียวละ หุ หุเพราะหลายครั้งที่นางได้ยินคำนี้ออกจากปากองครักษ์หนุ่ม หนิงเซียนก็เฝ้ารอวันที่มู่หลางจะพลาดพลั้งบ้าง ส่วนมากคนพูดเช่นนี้ก็มักจะไม่พ้นผิดไปจากที่พูดเสียทุกรายมู่หลางหายใจฟึดฟัดเมื่อเห็นอีกคนเดินเข้ามาด้านในโรงเตี๊ยม วันนี้ไม่รู้ว่าท่านอ๋องคิดอะไรอยู่ ถึงได้ออกมานั่งรอหวังเฟยที่โต๊ะด้านนอก แทนที่จะเปิดห้องพิเศษเหมือนทุกครั้งไป นั่นใครสั่งใครสอนให้แต่งกายประหลาดเช่นนั้น เดินทีกระโปรงเปิดเปลือยไปถึงขาอ่อน แต่งมายั่
เหตุใดตัวร้ายถึงเอาแต่คลั่งรักข้า ตอนพิเศษ มู่หลางผู้พ่ายแพ้ [2]
“น้องสาวทางสายเลือดหรือไม่” ตรงส่วนนี้ที่นางรู้สึกสงสัย ก็ไหนมู่หลางเคยบอกว่าไม่มีครอบครัวแล้วอย่างไร เหตุใดถึงได้มีน้องสาวโผล่มาได้“ไม่ ๆ เจ้าค่ะ ข้าน้อยเป็นเพียงบุตรสาวคนข้างบ้านพี่มู่ แต่ว่าเติบโตมาด้วยกันจึงสนิทกันเจ้าค่ะ” หญิงสาวรีบชี้แจงให้นายหญิงคนงามเข้าใจ นางและพี่มู่ห่างกันตั้งหกปี แม้จะเคยสนิทสนมกันมาก ทว่าเมื่อโตขึ้นพี่มู่กลับเว้นระยะห่าง แม้แต่เคยเล่นกอดคอกันเมื่อตอนเด็ก ๆ เขายังสั่งห้ามมิให้เข้าใกล้ ซึ่งนางก็ไม่ค่อยจะเข้าใจสักเท่าใดนัก“จริงหรือ แล้วเขาดูแลเจ้าดีหรือไม่” ที่หนิงเซียนซักถามเช่นนั้น ก็เพราะว่ามู่หลางเป็นคนค่อนข้างจะทึ่มทื่อปากหนักในเรื่องชายหญิง นางก็อยากจะรู้เขาจะมีความรู้สึกพิเศษอะไรกับไฉฉือหรือไม่ สตรีหน้าตาจิ้มลิ้มน่ารักออกปานนี้ ไม่มีความรู้สึกอันใดก็คงจะแปลกไม่น้อย“ดีมากเจ้าค่ะ มีอะไรก็นึกถึงข้ากับท่านแม่ตลอดเลย นี่ก็ห่วงว่าพี่มู่จะหาภรรยาไม่ได้ แก่ไปคงได้อยู่ตัวคนเดียว ท่านแม่จึงให้ข้ามาดูให้เห็นกับตาเจ้าค่ะ” ด้วยความใสซื่อ ไฉฉือจึงพูดออกมาอย่างไม่มีปิดบัง แต่เมื่อถึงตอนนั้น หากเขามีคนรักขึ้นมาจริง นางก็ไม่รู้ว่าตนเองจะทำใจรับได้หรือไม่ ที่ผ่านมาต
เหตุใดตัวร้ายถึงเอาแต่คลั่งรักข้า ตอนพิเศษ มู่หลางผู้พ่ายแพ้ [1]
ไฉฉือสาวน้อยจากหมู่บ้านชนบทยืนชะเง้อคอยาวอยู่หน้าประตูวังอันใหญ่โต นางไม่คิดว่าพี่มู่จะอยู่ดีเกินคาดไปมาก เมื่อได้เห็นกับตาก็สบายใจไปเปลาะหนึ่งที่ผ่านมานางและมารดากลัวว่าเขาจะอยู่อย่างยากลำบาก เงินที่แบ่งปันให้นางกับครอบครัวทุกเดือนก็มากโข แล้วไหนจะมีของฝากราคาแพงอีกมากมาย เพราะแบบนี้มารดาจึงไม่สบายใจ เกรงว่ามู่หลางจะเอาแต่ทำงานหนักไม่รู้จักดูแลตนเอง เงินที่ได้มาก็คงจะส่งให้พวกตนทั้งหมด ด้วยเขามีนิสัยคิดถึงผู้อื่นมากกว่าตนเองเสมอครอบครัวไฉฉือและมู่หลางไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกันทางสายเลือดแต่อย่างใด เป็นเพียงเพื่อนบ้านที่ดีต่อกันเท่านั้น ตอนเด็กนางและเขาสนิทกันมาก ในตอนมู่หลางอายุได้สิบหนาวบิดามารดาตายจากด้วยโรคระบาด ไม่มีญาติมิตรคอยดูแล มารดาไฉฉือสงสารจึงได้ส่งเสียเลี้ยงดูราวกับลูกในไส้ สำหรับสายตาของหญิงสาว มารดาออกจะรักมู่หลางมากกว่านางที่เป็นบุตรสาวแท้ ๆ เสียอีกเมื่อเติบโตต่างฝ่ายต่างแยกย้าย ไฉฉือเป็นเพียงสตรีจึงทำได้แค่ช่วยมารดาทำสวนทำไร่อยู่บ้านนอก ส่วนมู่หลางเขาได้เดินทางมาเมืองหลวงเพื่อหางานทำ หลังจากนั้นก็ไม่ได้พบหน้ากันอีกเลย มีเพียงจดหมายพร้อมกับตั๋วเงินแนบมาให้ในทุก ๆ เดื
เหตุใดตัวร้ายถึงเอาแต่คลั่งรักข้า ตอนพิเศษ เสด็จแม่ชอบกินของเผ็ด [3]
เด็ก ๆ สามคน รวมไปถึงมู่หลางนั่งล้อมวงดื่มชากินขนมกันอยู่ศาลาพัก พร้อมกับพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน จวนแม่ทัพหยางให้ความเอ็นดูเด็กแฝดเป็นอย่างมาก ฮูหยินหยางอยากให้บุตรชายได้มีบุตรแบบนี้สักคู่ทว่าแต่งงานมาได้สองปีกลับยังไม่มีหลานให้อุ้ม พวกเขาจึงแก้เหงาด้วยการขอท่านหญิงน้อย ท่านอ๋องน้อย มาเล่นที่จวนแม่ทัพในบางครั้งขนมพร้อมกับน้ำชาแสนอร่อยถูกลำเลียงมาวางจนเต็มโต๊ะ ทำเอาเด็ก ๆ ทั้งสามตาลุกวาวอย่างถูกอกถูกใจ มาจวนแม่ทัพทีไรล้วนแล้วแต่มีของอร่อยให้ได้กินจนเต็มคราบแต่เมื่อกลับถึงวังของหวานเหล่านี้จะกินตามใจปากไม่ได้แล้ว เพราะท่านแม่มักจะจำกัดการกินของพวกเขาเสมอ ท่านแม่บอกว่าเด็กกินของหวานไม่ดี ฟันจะผุ ถูกแมลงตัวร้ายกินหมดปาก“เฮ้อ” เด็กหญิงเคี้ยวขนมแก้มตุ่ย นั่งถอนหายใจราวกับมีเรื่องให้หนักใจเป็นหนักหนา กระนั้นก็ยังยกขนมในมือขึ้นกัดเข้าไปอีกคำโต“ไม่สบายตรงไหนหรือพ่ะย่ะค่ะท่านหญิง” หลี่หยุนรีบวางขนมในมือทันที พร้อมกับถามไถ่ด้วยความเป็นห่วง“เราไม่เป็นไร เราแค่กังวลใจ”“ท่านหญิงกังวลใจเรื่องอะไรหรือพ่ะย่ะค่ะ เล่าให้กระหม่อมฟังได้หรือไม่” มู่หลางรู้สึกเป็นห่วง ท่านหญิงเป็นเด็กร่าเริง น้อยนักท
เหตุใดตัวร้ายถึงเอาแต่คลั่งรักข้า ตอนพิเศษ เสด็จแม่ชอบกินของเผ็ด [1]
“หนิงหนิง พี่ทนไม่ไหวแล้ว”กายหนาจับภรรยาหันหน้าเข้าผนังห้องทันที ก่อนจะถลกกระโปรงหญิงสาวขึ้นถึงเอว จากนั้นท่อนเนื้ออันใหญ่โตสอดเข้าผสานเนินสาวอย่างรวดเร็ว อีกทั้งยังออกแรงโยกไปตามอารมณ์ดิบเข้าออกเป็นจังหวะช้าเร็วตามแรงอารมณ์ ไม่แม้แต่จะเล้าโลมให้เสียเวลา“ท่านพี่เดี๋ยวก่อน” หนิงเซียนบัดนี้นางได้ถูกคนตัวโตตอกอัดตนเองเข้ากับผนังอย่างไม่ทันตั้งตัว นางและเขาใช้ชีวิตรักฉันสามีภรรยามานาน จนบุตรแฝดทั้งสองอายุได้สามหนาวแล้ว ทว่าความต้องการของสามีก็มิได้ลดน้อยลงจากเดิม ในบางครั้งออกจะมีความต้องการมากล้นเสียด้วยซ้ำตั้งแต่เจ้าสองแสบเริ่มโต นางและเขาก็มิได้มีเวลาให้กันมากเท่าใดนัก ด้วยบุตรทั้งสองต่างงอแงอ้อนขอนอนด้วยทุกค่ำคืน แม้พวกเขาจะโตมากพอที่จะแยกห้องนอนกันได้แล้ว แต่ก็ยังเกาะติดผู้เป็นมารดาราวกับลูกลิง บิดาผู้หลงบุตรมีหรือจะไม่ยอมตามใจ ผลกรรมทั้งหมดได้ตกมาอยู่ที่เขาแทน“พี่ขอเถอะ ประเดี๋ยวลูกก็คงกลับจากเรียนวิชาดาบแล้ว” เขาอดกินภรรยามาเกือบเจ็ดวันแล้ว เวลานี้ได้โอกาสเหมาะ จึงไม่พลาดที่จะกลืนกินภรรยาสาว ทุกเวลาล้วนมีค่าสำหรับเขา“อ๊ะ! แรงไปแล้วนะเจ้าคะ” หนิงเซียนหัวโยกหัวคลอน เขาไม่ยอมผ่อน
You may also like
เสร็จพ่อสุดจะฟลุคเพราะแอบฟังความคิดลูกสาวจอมป่วน
อันอี่หราน103.5K viewsใต้หล้าสยบรัก
จูน187.8K viewsพระชายาอย่าหนีข้าไป
ป่าดอกท้อ10.1K viewsเสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว
หลิ่วเยว่120.4K viewsเด็กสาวสกุลเซี่ย เซี่ยซูเหยา
Ainthira06 / โจวเหว่ยฟาง2.8K viewsจารใจทุรยศ
เพลงมีนา2.9K viewsข้ามาทวงแค้นแม่ดอกบัวขาว
BigM00N142 viewsพ่อหมอ!อย่าตีข้าแรงนัก!!
KraTak396 views
