Semua Bab ทะเบียนร้ายเล่ห์รัก: Bab 11 - Bab 20

“ผมว่าคุณนั่งเฉย ๆ ดีกว่านะ แล้วก็หุบปากของคุณด้วย ผมรำคาญ หนวกหู ถามโน่นถามนี่อยู่ได้ เกิดมาไม่เคยพูดหรือยังไงกัน”ริมฝีปากบางเฉียบของชายหนุ่มต่อว่า เพราะนึกรำคาญเสียงใสที่เจื้อยแจ้วมาตลอดทาง ไม่รู้ว่าชาติที่แล้วเกิดเป็นนกแก้วนกขุนทองหรือไงนะ ถึงได้พูดไม่หยุดหย่อน“ก็ผิงอยากคุยกับคุณสิบนี่คะ ทำไมคุณสิบต้องดุผิงด้วย”เธอยื่นหน้าสวยเข้ามาใกล้สิบทิศ ลอยไปลอยมาชวนให้น่าโมโห“นี่! ตรีชฎา ทำไมต้องยื่นหน้ามาใกล้ด้วยฮะ คิดจะยั่วกันหรือไง”“ทำไมคะ กลัวว่าตัวเองจะอดใจไม่ไหว จนต้องทำมิดีมิร้ายผิงเหรอคะ คุณสิบขา”ยิ่งบอกก็เหมือนยิ่งยุ หน้าสวยยื่นเข้ามาใกล้มากขึ้นกว่าเดิมอย่างต้องการกลั่นแกล้งเขาสิบทิศรับรู้ถึงไอร้อนจากใบหน้านวลเนียนที่ยื่นมาใกล้ มือข้างหนึ่งจึงผลักร่างบอบบางออกโดยแรง จนศีรษะของเธอกระแทกกับประตูรถ“หึ นางยั่วสวาทอย่างคุณ ถึงแม้จะยั่วให้ไอ้พวกผู้ชายหลงเสน่ห์คุณได้ แต่อย่าฝันเลย ว่าจะมายั่วคนอย่างผมได้ เพราะผมไม่เคยคิดพิศวาสผู้หญิงน่ารังเกียจอย่างคุณ จำไว้!”วาจาเผ็ดร้อนตอกกลับอย่างไร้เยื่อใย ทำเอาตรีชฎาถึงกับสะอึกเลยทีเดียวกับคำพูดร้ายกาจของเขา สิบทิศไม่ได้รู้เลยว่า คำพูดของตนนั้

ตึกสูงระฟ้าหลายสิบชั้น ถูกสร้างขึ้นให้ดูหรูหราเหมาะกับรสนิยมของผู้เป็นเจ้าของ ด้านหน้าของตัวตึกมีป้ายสลักสีทองไว้อย่างสวยงามว่า ‘ธาราธรณ์ กรุ๊ป’ ทางเข้าบริษัท มี รปภ. คอยยืนรักษาความปลอดภัยอยู่อย่างเคร่งครัด แม้แต่จะเข้าไปยังด้านใน เมื่อเปิดประตูกระจกเข้ามา ยังมี รปภ. คอยตรวจเช็กอีกครั้ง เนื่องจาก ธาราธาณ์ กรุ๊ป เป็นบริษัทขนาดใหญ่ จึงมีผู้คนเข้ามาติดต่องานไม่เว้นแต่ละวัน ฉะนั้นในเรื่องของความปลอดภัย ที่นี่จึงมีความปลอดภัยที่ค่อนข้างแน่นหนาพอสมควรในแต่ละชั้นของตึก จะแบ่งเป็นโซนของแต่ละแผนก แบ่งแยกออกไป เพื่อความเป็นระเบียบเรียบร้อยและความสะดวกสบายสำหรับการติดต่องาน ส่วนชั้นบนสุดของตึกนี้ ทุกคนย่อมทราบกันดีว่าเป็นที่รักษาการของท่านประธานบริษัท ซึ่งครอบครองอาณาเขตบนพื้นที่ของชั้นนี้แต่เพียงผู้เดียว เพราะฉะนั้นบนชั้นนี้จึงมีเพียงท่านประธานบริษัท เลขานุการหน้าห้อง และบอดี้การ์ดคนสนิทสองคนของท่านประธานเท่านั้นนัยน์ตากลมโตแหงนมองตึกด้านหน้า ริมฝีปากอิ่มระบายยิ้มเพียงนิด ก่อนจะก้าวเท้าเดินเข้าไปยังด้านในทันทีที่ประตูกระจกใสถูกเปิดออกโดย รปภ. หญิงสาวก็กล่าวขอบคุณผู้ใจดีเสียงหวาน กระเป๋าสะพา

“ฮึ! คุณสิบใจร้าย คุณไล่ผิง ทำไมคะ ผิงแค่อยากมาหาคุณสิบ เพราะผิงคิดถึง ผิงผิดด้วยเหรอคะ”น้ำเสียงเง้างอนกับใบหน้าบูดบึ้งของหญิงสาว ทำเอาสิบทิศจนปัญญา ถอนหายใจอีกครั้งอย่างนึกเซ็งชีวิตตัวเอง‘เวรกรรมอะไรของเขานักหนาวะเนี่ย’“เออ อยากจะอยู่ก็อยู่ แต่มีข้อแม้ว่าคุณต้องนั่งเงียบ ๆ ระหว่างที่ผมทำงาน ถ้าคุณป่วนผมเมื่อไหร่ ผมจะให้ลูกน้องของผมมาลากตัวคุณออกจากห้องทันที ตกลงไหม”สิบทิศจำต้องยอมกับความดื้อรั้นของเธอ เพราะขืนมัวแต่มานั่งทะเลาะกับเธอ วันนี้งานการเขาไม่ต้องได้ทำกันพอดี“ตกลง ผิงโอเค คุณสิบของผิงน่ารักที่สุดในโลกเลย ผิงจะนั่งเงียบ ๆ ไม่กวนเวลาคุณสิบทำงานแน่นอนค่ะ ถ้าคุณสิบทำงานเสร็จเมื่อไหร่ เราไปทานข้าวเที่ยงกันนะคะคุณสิบขา”ตรีชฎาลุกขึ้นจากเก้าอี้ กระโดดกอดเขาเหมือนเด็กน้อย มือหนาเลยรีบผลักไสเธอออกเป็นพัลวัน“ไปนั่งได้แล้ว ผมจะได้ทำงานสักที”ร่างบางระหงในชุดกระโปรงสั้นระดับหัวเข่า เดินไปนั่งที่โซฟาตัวยาวอย่างว่าง่าย ซึ่งตั้งอยู่ทางด้านขวาของห้องมือบางหยิบนิตยสารแฟชั่นที่วางอยู่บนโต๊ะกระจกสีดำตัวเล็กขึ้นมาเปิดดู นึกเอะใจอยู่เหมือนกัน ว่าทำไมในห้องทำงานของเขา ถึงได้มีหนังสือแฟชั่น

สิบทิศ ตรีชฎา และณัฐพงษ์มารับประทานอาหารกลางวันที่ร้านอาหารเปิดใหม่ใกล้บริษัท ธาราธรณ์ กรุ๊ป อันที่จริงสิบทิศไม่ได้อยากจะมาทานอาหารที่นี่ด้วยซ้ำ แต่เพราะความเจ้ากี้เจ้าการของตรีชฎาที่อยากจะมาลองชิมรสชาติอาหารที่ร้านนี้ แล้วเพื่อนตัวดีของเขาก็เห็นดีเห็นงามกับเธอว่าลองมาทานที่นี่ดูก็ดีเหมือนกัน เผื่ออร่อยจะได้มาทานบ่อย ๆ สรุปสองเสียงก็ชนะเสียงเดียวอย่างเขา คนแพ้ก็ต้องจำยอมทำตามความประสงค์ของคนชนะ“ลองทานแกงเขียวหวานไก่ดูสิคะคุณสิบขา ร้านนี้เขาทำอร่อยมากเลยนะคะ ดูสิน้ำแกงก็ข้นไปด้วยกะทิ แล้วก็หอมหวานกลมกล่อมไปด้วยเครื่องแกง อร่อยมาก ๆ เลย” มือเรียวบางตักแกงเขียวหวานไก่ใส่จานให้สิบทิศอย่างเอาใจ ปากก็พร่ำคะยั้นคะยอให้เขาทาน“ลองทานสิคะคุณสิบขา ไม่เผ็ดหรอกค่ะ คุณสิบทานได้อยู่แล้ว เอ หรือว่าอยากให้ผิงป้อน ก็ได้ค่ะ เดี๋ยวผิงป้อนให้นะคะ”ตรีชฎาจัดแจงจะแย่งช้อนจากมือหนานุ่ม หมายจะป้อนข้าวให้สิบทิศ แต่เขาก็รั้งช้อนในมือเอาไว้ก่อน“ไม่ต้อง ผมกินเองได้ มือไม่ได้เป็นง่อย”พูดจบ เขาก็ตักข้าวเข้าปาก โดยไม่สนใจหญิงสาวข้างกาย ณัฐพงษ์ที่กำลังตักแกงเขียวหวานไก่แสนอร่อยเข้าปาก เห็นแบบนี้แล้วก็อดที่จะเอ่ย

“อ้อ ที่แท้ก็เพราะเหตุนี้นี่เองหรอกเหรอ เอ็งถึงไม่อยากยุ่งกับคุณผิง แต่ข้าว่าเอ็งก็ใส่ความเธอเกินไป ดูหน้าไม่รู้ใจนะเว้ยไอ้สิบ เห็นสวยเอ็กซ์อย่างนี้ อาจจะยังบริสุทธิ์อยู่ก็ได้ คุณผิงเธอดูใสซื่อเหมือนเด็ก ๆ จะตายไป”ณัฐพงษ์ออกความเห็น“หึ มารยาล่ะสิ เอ็งก็เห็นอยู่ว่าคุณเธอเต้นยั่วผู้ชายขนาดไหน ถ้ายั่วได้ขนาดนั้น ข้าว่าไม่เหลือแล้วล่ะ คงจะถูกหิ้วไปนอนที่โน่นที่นี่ จนรถไฟวิ่งเข้าไปกลับลำได้แล้วละมั้ง”วาจาเผ็ดร้อนเช่นนี้ ถ้าตรีชฎาได้ยินคงจะสะอึกจนพูดไม่ออกไปเลยทีเดียว“ไอ้สิบ ปากเอ็งนี่นะ ข้าน่าจะพาเอ็งไปผ่าตัดเอาหมาออกจากปากสักหน่อย เธอเป็นผู้หญิงนะเว้ย ถึงจะเป็นคนดีหรือไม่ดี เอ็งก็น่าจะให้เกียรติเธอบ้าง ข้าไม่เข้าใจเลยว่า ทำไมเอ็งจะต้องไปว่าเธอเสีย ๆ หาย ๆ อย่างนั้น เธอก็ไม่ได้ไปทำอะไรให้เอ็งไม่พอใจนี่”หมอคีรินทร์ที่นั่งฟังมานานเอ่ยขึ้นด้วยความไม่เข้าใจ ขนาดเขายังไม่ทันได้รู้จักเธอ เขาก็รู้สึกสงสารเธอจับใจเสียแล้ว ที่เพื่อนเขามันปากเสียด่าทอเธอไม่ไว้หน้าเช่นนี้“ก็ข้าไม่ชอบยายนั่นนี่ ทั้งน่าเกลียดน่าขยะแขยง”อย่าว่าแต่คนอื่นไม่เข้าใจเลย แม้แต่เขาเองก็ยังไม่เข้าใจเหมือนกัน สิ่งเดียวที่