ตอนที่ 15

“คุณสิบน่ะ คุณก็รู้ว่าผิงรอคุณไปทานข้าว ไม่อย่างนั้นผิงจะมานั่งรอคุณสิบเป็นชั่วโมงเหรอคะ”

ตรีชฎากระเง้ากระงอดใส่เขาอย่างแสนงอน เขาจะแกล้งเธอไปถึงไหนกัน

“อ้าวเหรอ ผมไม่ได้บอกให้คุณรอนี่ ถ้าคุณหิว คุณก็ไปกินคนเดียวสิ เพราะผมจะไม่ไปกินกับคุณ”      

“โธ่ คุณสิบขา นี่มันก็เที่ยงแล้วนะคะ คุณสิบไม่หิวบ้างเหรอ ไปทานข้าวด้วยกันเถอะนะคะ น้า…นะ”

ร่างบางระหงถลาเข้าไปฉุดแขนเขาเขย่าไปมา เสียงหวานก็ออดอ้อนเขาให้ยอมใจอ่อนไปทานข้าวกับเธอ แต่ร่างสูงก็ยังคงนั่งนิ่งเฉย

“ไปทานข้าวกับผิงนะคะที่รัก นะคะ”

ตรีชฎาอ้อนสิบทิศอีกครั้ง แต่ดูเหมือนว่าจะไม่เป็นผล เมื่อชายหนุ่มยังนั่งอยู่เฉย ๆ ทำเป็นไม่สนใจเธอ

‘แค่ไปทานข้าวกับเธอ มันเสียเวลาเขามากนักหรือไงนะ’

หน้าสวยงอง้ำ นึกน้อยอกน้อยใจที่เขาไม่ยอมไปกับเธอ แต่แล้วจู่ ๆ หญิงสาวก็เหมือนจะนึกอะไรบางอย่างได้ขึ้นมา แววตาเจ้าเล่ห์มองเขาเป็นประกาย อ้อนแล้วไม่ได้ผล สงสัยเธอต้องทำแบบนี้แล้วล่ะ

“เฮ้ย!”

สิบทิศร้องเสียงหลง เมื่อตรีชฎาถือวิสาสะนั่งลงบนตักเขา แขนเรียวเสลายกขึ้นคล้องคอเขา ส่งยิ้มยั่วแต่เป็นการยั่วโมโหเสียมากกว่า

“ถ้าคุณสิบไม่ยอมไปทานข้าวกับผิง ผิงก็จะนั่งอยู่ตรงนี้ไม่ไปไหน จนกว่าคุณสิบจะไปกับผิง”

ว่าแล้วหญิงสาวก็ซบศีรษะลงที่ซอกคอเขาอย่างแนบชิด

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้อยู่ใกล้ชิดกับผู้ชายแบบนี้ กลิ่นกายของเขาที่ผสมกับกลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ ลอยมาติดปลายจมูก ชวนให้เธอหลงใหล ต้องเอียงหน้าซุกซบอย่างเสียมิได้    

“ลุกออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะตรีชฎา”

เขาสั่งเสียงเข้ม มือหนาผลักร่างบางให้ลุกออกไปจากตักเขาด้วยท่าทีรังเกียจ ผู้หญิงที่ได้ควงกับเขาทุกคน ยังไม่เคยมีใครได้สิทธิ์มานั่งบนตักเขาแบบนี้เลย แล้วเธอเป็นใครถึงได้บังอาจนัก

“ไม่ลุก ผิงจะนั่งอยู่บนตักคุณสิบนี่แหละ อบอุ่นดี”

ตรีชฎากระชับแขนให้แน่นขึ้นกว่าเดิม พลางลอยหน้าลอยตาอย่างหยอกล้อเขา

สิบทิศทั้งผลักทั้งดึงแขนเรียวออก แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผล เพราะคุณเธอเล่นประสานมือล็อกกันแน่น จนเขาชักโมโหปนความหงุดหงิดใจ ที่ผลักเท่าไหร่นางยั่วหน้าหนาก็ยังกอดคอเขาไม่ปล่อย

สายตาดุเข้มจึงจับจ้องตรีชฎาที่ยิ้มยั่วเขาอยู่ เสมือนบอกให้เธอปล่อยเขาเดี๋ยวนี้

“ผิงลุกก็ได้ค่ะ”

เมื่อได้รับสายตาดุกร้าวจากคนที่แนบชิด ตรีชฎาก็มีสีหน้าสลดลงทันควัน เธอปล่อยแขนออกจากรอบคอเขา ก่อนผละลุกจากตักแกร่ง เพราะนึกกลัวแววตาที่จ้องมาราวกับจะกินเลือดกินเนื้อเธอยังไงชอบกล

“ยู้ฮู ไอ้สิบเพื่อนรัก อ้าว คุณผิง”

เพลย์บอยหนุ่มก้าวพ้นประตูเข้ามาได้ไม่เท่าไหร่ก็ต้องชะงักเท้างัน มองสาวสวยที่อยู่ในห้องด้วยความงุนงง ไม่คิดว่าการมาหาสิบทิศในวันนี้ เขาจะได้มาเจอกับนางฟ้าแสนสวยของเขาในห้องทำงานของเพื่อนรัก

“อ้าว คุณณัฐ นี่คุณเป็นเพื่อนกับคุณสิบเหรอคะ”

ตรีชฎาเองก็งุนงงไม่แพ้กัน ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าผู้ชายที่เข้ามาจีบเธอเมื่อครั้งที่เจอกันในผับวันก่อน จะเป็นเพื่อนกับคุณสิบของเธอ 

“ใช่แล้วครับ ผมกับไอ้สิบเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็ก ๆ แล้ว เอ่อ แล้วนี่คุณผิงกับไอ้สิบไปรู้จักกันตั้งแต่เมื่อไหร่เหรอครับ ผมไม่ยักจะรู้”

ริมฝีปากหยักได้รูปถามหญิงสาว แต่สายตาวาววับกลับจับจ้องมาที่สิบทิศด้วยความอยากรู้อยากเห็น

“เราสองคนบังเอิญเดินชนกันที่หน้าผับน่ะค่ะ แล้วก็บังเอิญที่ผิงได้รู้จักกับคุณป้า เอ่อ คุณแม่ของคุณสิบน่ะค่ะ เราก็เลยรู้จักกัน แต่ผิงว่าสงสัยคงจะเป็นพรหมลิขิตละมั้งคะ ที่ทำให้เราสองคนได้มาพบกัน ใช่ไหมคะคุณสิบขา”

ตรีชฎาช้อนสายตาหวานเชื่อมมองสบตาสิบทิศที่ทำหน้าปุเลี่ยนกับคำพูดของเธอ ก่อนจะเบ้ปากอย่างสะอิดสะเอียน 

“เหอะ พรหมลิขิตบ้าบออะไรของคุณ มันเป็นเวรกรรมของผมมากกว่า ที่ต้องมาเจอกับผู้หญิงน่าเกลียดอย่างคุณ เออ ไอ้ณัฐ มาก็ดีแล้ว ไปกินข้าวกันดีกว่า ข้าหิวจะแย่”

น้ำเสียงแข็งกระด้างตอกกลับเธอ ก่อนหันมาชวนณัฐพงษ์ ร่างสูงลุกเดินออกไปทันที โดยไม่คิดสนใจสาวสวยที่ยืนหน้าเสียกับคำพูดของเขา

ตรีชฎาน้ำตาคลอเบ้าด้วยความเสียใจและรู้สึกน้อยอกน้อยใจเขา ทำไมเขาต้องพูดจาว่าร้ายเธอขนาดนี้ ถ้าเขาต่อว่าเธอโดยไร้บุคคลที่สาม เธอจะยังไม่รู้สึกอับอายเช่นนี้ แต่นี่แม้แต่มีคนอยู่ด้วย เขาก็ไม่เคยพูดจาถนอมน้ำใจเธอเลย

“เอ้า คุณสิบขา รอผิงด้วยสิคะ”

มือบางยกขึ้นปาดน้ำตาลวก ๆ แล้วรีบเปลี่ยนสีหน้าหมองเศร้าให้เป็นสีหน้าสดใสทันควัน ขาเรียวงามก้าวเท้าวิ่งตามร่างสูงออกไปอย่างเร่งรีบ เหมือนกลัวว่าจะตามเขาไปไม่ทัน

ณัฐพงษ์ที่ยืนดูเหตุการณ์เมื่อครู่ ต้องยกมือขึ้นเกาศีรษะตัวเองแกรก ๆ เมื่อตะกี้เขายังเห็นนางฟ้าของเขาร้องไห้อยู่เลย แล้วพอจู่ ๆ เธอก็เปลี่ยนเป็นคนสดใสร่าเริง เหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นอย่างนั้นแหละ ยิ่งคิดก็ยิ่งงง แค่การมาที่นี่ ได้เจอกับหญิงสาวก็นับว่าแปลกใจอยู่แล้ว พอมาเจอสถานการณ์แบบนี้ยิ่งมึนตึ้บเข้าไปใหญ่