Semua Bab “เจ้าสาวของขุนศึกเงา”: Bab 21 - Bab 30

บทที่ 21 — พายุในดอกบัวสายลมจากภูเขาทางตะวันตกพัดแรงจนกลีบดอกบัวในสระหน้าศาลาโบราณสั่นไหว น้ำสะท้อนเงาจันทร์แตกกระจายไม่ต่างจากหัวใจของซาโยะในยามนี้หลังคืนแต่งงานและความจริงที่ไม่อาจหลีกหนีได้ ซาโยะถูกจับอยู่ในความขัดแย้งระหว่างหัวใจที่เริ่มเปิดรับกับเงาแห่งอดีตที่ไม่อาจลบเลือนเธอหลบมาอยู่ในศาลาแห่งนี้ — ที่เดียวในเมืองมิสุโนะที่ไม่มีทหารเฝ้า ไม่มีสายตาของผู้หวังผลประโยชน์ มีเพียงดอกบัวที่ผลิบานแม้ในยามพายุเสียงฝีเท้าเบา ๆ ดังก้องขึ้นจากพื้นไม้เก่า“เจ้าหนีข้ามาอยู่ที่นี่?” เสียงของฮากุโร่ดังขึ้นข้างหลังนางซาโยะไม่หันกลับไป ดวงตาของนางจ้องสายน้ำเบื้องหน้า มือหนึ่งกำชายกิโมโนแน่นราวกับกลั้นความรู้สึกทั้งหมดไว้“ข้าไม่รู้ว่าเจ้าคือใครจริง ๆ… แต่ข้ารู้ว่าเจ้าฆ่าพ่อของข้า”เงียบ…มีเพียงเสียงลมหอบใหญ่ที่พัดผ่านโคมกระดาษจนเปลวไฟไหววูบ“ถ้าเจ้ารู้... เจ้าจะยังมาอยู่ตรงนี้หรือ?” ฮากุโร่ถามเบา ๆซาโยะหันกลับมา ดวงตาเปียกชื้นแต่เด็ดขาด “เพราะข้าต้องการรู้ ว่าทำไม… ผู้ชายคนหนึ่งถึงสามารถสัมผัสข้าอย่างอ่อนโยน… ทั้งที่มือคู่นั้นคือมือของเพชฌฆาต”เขาเดินเข้ามาใกล้ นั่งลงข้างนางโดยไม่แตะต้อง“

บทที่ 23 — สนธิสัญญาใต้เงาจันทราคืนเดือนหงายที่ไร้ดวงดาว ท้องฟ้าถูกกลืนโดยเงาเมฆ ซาโยะยืนอยู่บนระเบียงสูงของป้อมโบราณที่ขุนศึกฮากุโร่ใช้เป็นฐานบัญชาการ สายลมพัดกระโปรงกิโมโนขาวของนางราวกับจะพานางโบยบินหนีออกจากโลกแห่งพันธะและคำลวงเสียงฝีเท้าเบา ๆ ดังมาจากทางเดินด้านหลัง ก่อนที่ชายในชุดคลุมสีหมึกจะก้าวเข้ามาเงียบ ๆ"เจ้าจะหนีหรือ ซาโยะ?"เสียงของเขาเย็นเฉียบ แต่แฝงความอ่อนโยนที่ซาโยะยังไม่อาจอธิบาย"หากข้าหนี ข้าจะหนีไปจากความหลัง ไม่ใช่จากเจ้า" นางตอบโดยไม่หันกลับฮากุโร่เดินเข้ามาใกล้ หยุดอยู่ด้านหลังนางเพียงคืบ เขายื่นกระดาษแผ่นหนึ่งให้นาง"สนธิสัญญาจากตระกูลคุเสะ... พวกเขายินดีจะสงบศึก แต่ต้องแลกกับสิ่งหนึ่ง"ซาโยะรับแผ่นกระดาษนั้นมา ดวงตาอ่านทุกถ้อยคำด้วยสายตาที่แหลมคมยิ่งกว่าดาบ"พวกเขาต้องการตัวข้า กลับไปเป็นประกันให้ความสงบสุข...""ใช่ และพวกเขาไม่รู้ว่าเจ้าเป็นภรรยาข้าแล้วอย่างสมบูรณ์"คำว่า 'ภรรยา' ทำให้เลือดในร่างซาโยะหยุดไหลชั่วครู่ นางหันกลับมาจ้องหน้าชายผู้สวมหน้ากากนั้นอย่างไม่เกรงกลัว"เจ้าจะส่งข้ากลับไปหรือไม่ ฮากุโร่?"เขาไม่ตอบในทันที แต่ยื่นมือมาลูบเส้นผมนางอย่างแ

บทที่ 24 — แผ่นดินที่ไร้จันทร์"ในคืนที่ไร้จันทร์ ดาบไม่ใช่สิ่งที่อันตรายที่สุด... แต่คือหัวใจที่คลางแคลง"ผืนฟ้าเหนือนครอิบาระขณะนี้มืดดำไร้แสง ดาวไร้แรงส่งประกาย ดวงจันทร์ซึ่งเคยเป็นพยานเงียบแห่งสงครามในอดีต บัดนี้หลบเร้นหลังม่านเมฆ ตำหนักคุเสะสงบเกินกว่าจะไว้ใจ เสียงขลุ่ยจากระเบียงเหนือดาดฟ้าเลือนลาง เหมือนคำถามที่ไม่มีใครตอบมารุโอะ อดีตสายลับแห่งอาเกะมุโระ ยืนเงียบอยู่ข้างระเบียงไม้ของวัดร้าง เขาถือม้วนหนังสือเก่า ๆ ที่เพิ่งขุดได้จากสุสานนักบวช ม้วนหนังสือซึ่งกล่าวถึงกลศึก "อิบาระใต้จันทร์" — ศึกที่ถูกลืม และชื่อของผู้ลอบสังหารโชอิน: "อาโออิ เร็นจู" นักฆ่าผู้สาบานตนต่อความว่างเปล่ามารุโอะหยิบม้วนหนังสือขึ้นแนบอก ริมฝีปากสั่นด้วยอารมณ์อัดแน่น เขาเคยเชื่อว่าพ่อของเขาถูกประหารด้วยความยุติธรรม แต่เนื้อความในม้วนนั้นกล่าวชัดว่า พ่อของเขาคือคนหนึ่งที่ปฏิเสธไม่ยอมเดินแผนร่วมกับคุเสะ จึงถูก “เงา” ปิดปากในนามของความสงบที่ห้องสงบใจของปราสาทโทกิ ชินอิจิโร่ ผู้นำตระกูลอาเกะมุโระนั่งเงียบอยู่หน้าแท่นธูป เขาเผากระดาษคำสาบานเก่า — ข้อสัญญาในอดีตระหว่างโชอินกับคุเสะ โซเรียว"หากวันใดเรายอมให้ค

บทที่ 25 — เถ้าธุลีในศาลาว่างTheme: “เถ้าธุลีของอดีต ย่อมลอยวนในใจของผู้นำเสมอ”สถานที่หลัก: ศาลาว่างแห่งปราสาทคุโรดา — สถานที่ที่เคยเป็นศูนย์กลางของสันติภาพ"ข้าพเจ้าหวังว่าจะไม่มีใครมานั่งตรงนี้อีก... เพราะเก้าอี้ที่ว่างเปล่า มักเงี่ยหูฟังคำโกหกได้ดีกว่าใครทั้งสิ้น"— โชริว โคงะ ก่อนจะเผาแผนที่ศึกต่อหน้าศพสหายฉากเปิด: ศาลาว่างในสายลมศาลาหลวงร้างแห่งคุโรดาเงียบงัน เสียงลมพัดผ่านรอยแตกร้าวของไม้เก่า สะท้อนก้องกลับมาเสมือนเสียงผู้คนที่เคยประชุมกันในศาลานี้ เสาไม้ยังหลงเหลือคราบเลือดเก่า ภาพผนังที่เคยติดธงตระกูล ตอนนี้เหลือเพียงรอยเงาจางโชริว โคงะ ยืนอยู่ลำพังกลางศาลา หอบผ้าห่อเถ้ากระดูกของ โซอิจิ เพื่อนร่วมอุดมการณ์ผู้ตายจากศึกอิบาระ เขาไม่พูดอะไรเลยเพียงแต่วางเถ้าธุลีลงตรงกลางศาลา แล้วจุดไฟ“คนที่ตายเพราะความซื่อสัตย์... คือผู้ที่ศาลาเช่นนี้ไม่อาจรองรับได้”ศาลาว่างสะท้อนใจโคงะว่า สถานที่แห่งการตัดสินใจครั้งใหญ่ของผู้นำในอดีตนั้นไร้ความหมาย ถ้าไร้จิตวิญญาณฉากที่สอง: สนทนากับเงาเก่าขณะเปลวไฟไหววูบ โชริว หันมาพบชายชราในชุดหลวง อดีต องคมนตรีไร้นาม ผู้เคยคัดค้านสงครามเมื่อสิบปีก่อน

บทที่ 27 — คำมั่นใต้เสื่อตาตามิแสงเทียนในห้องหอยามค่ำคืนสาดเงาลงบนเสื่อตาตามิอย่างอ่อนโยน ความเงียบระหว่างทั้งสองไม่ใช่ความว่างเปล่า หากแต่เต็มไปด้วยเสียงของหัวใจที่ยังไม่เคยพูดซาโยะนั่งคุกเข่าตรงข้ามฮากุโร่ หน้าของเขายังคลุมอยู่ภายใต้ผ้าไหมสีเทา แต่ดวงตาของเขา—แม้มีเพียงเงาที่ลอดผ่าน—ก็ทอดมองนางไม่วางตา“เจ้าจะขออะไรจากข้าอีก?” ซาโยะถาม น้ำเสียงนั้นแผ่วเบาแต่มั่นคงฮากุโร่เงียบไปชั่วขณะ เขาเลื่อนมือไปวางบนพื้นระหว่างทั้งสอง แล้วค่อยๆ เลื่อนกระดาษแผ่นหนึ่งไปยังนาง“นี่คือคำมั่นสัญญา...” เขากล่าว “ไม่ใช่ต่อข้า แต่ต่อแผ่นดินที่กำลังสั่นคลอน”ซาโยะเปิดดู—เป็นเอกสารแผนสงบศึกระหว่างสามตระกูล โดยมีชื่อของตระกูลโคะริวเขียนไว้ด้วยลายมือของเขาเอง“เหตุใดเจ้าจึงให้ข้าเซ็น?” นางถามอย่างระแวดระวัง “ข้าเป็นเพียงภรรยาที่ไม่มีอำนาจ”ฮากุโร่เอื้อมมือไปจับมือของนางเบาๆ นิ้วของเขาเย็นเยียบ แต่แฝงไออุ่นประหลาด“เพราะเจ้า...ไม่ใช่เพียงเจ้าสาวของข้า” เขากระซิบ “เจ้าคือกุญแจเดียวที่เหลืออยู่ของศรัทธาในใจประชาชนโคะริว”ซาโยะเบือนหน้าหนี แต่หัวใจของนางกลับสั่นไหวเธอควรโกรธ ควรเกลียด ควรปฏิเสธสิ้นทุกสิ่งที