Semua Bab “เจ้าสาวของขุนศึกเงา”: Bab 41 - Bab 50

บทที่ 38 — ธงที่ไม่มีเจ้าของเช้าตรู่ของวันที่ลมหายใจของภูเขาหยุดนิ่ง ซาโยะยืนอยู่บนยอดหอคอยเก่าที่เคยเป็นป้อมเฝ้าชายแดนของตระกูลอาโอบะ เบื้องหน้าคือนกกากลับรัง—แต่เบื้องล่างคือทหารจากทุกตระกูลที่จับตามองกันเองธงของอิซึมิ...ถูกวางตะแคง ธงของคุเสะ...เปื้อนเลือดแต่ยังโบก ธงของอาโอบะ...แหว่งจากการถูกตัดกลางคืนและมี “ธงหนึ่ง” ที่ไม่มีใครกล้ายืนข้าง—ธงสีเทาไร้ตรา“ธงนี้...เป็นของเจ้าใช่หรือไม่?” ซาโยะถามขณะเดินมาหาฮากุโร่ในลานหินที่ล้อมด้วยไม้พยุงฮากุโร่ไม่ได้ตอบในทันที เขานั่งวางดาบข้างกาย สายตาจับจ้องดินที่เพิ่งถูกเหยียบ“ไม่ใช่ของข้า” เขากล่าวช้า ๆ “แต่ของคนที่ไม่ยอมเลือกข้างใด—แม้จะต้องตาย”ซาโยะมองใบหน้าที่เคยซ่อนภายใต้ผ้าคลุม “เจ้าหมายถึง... คาเงะ?”ฮากุโร่พยักหน้าเบา ๆ “เขาไม่เคยต้องการชัยชนะ แต่ต้องการ ลบความหมายของคำว่า ‘ชัยชนะ’ ออกไป จากแผ่นดินนี้”เสียงกลองรัวดังขึ้นจากชายหาด ขบวนเรือลับจากแคว้นชายฝั่งเคลื่อนเข้ามาใกล้เกินระยะที่ควรบนยอดเรือ มีเพียงธงผืนเดียว—สีเทา ไม่มีตรา ไม่มีชื่อทหารจากสามตระกูลเริ่มเตรียมการ แต่ไม่ทันได้โจมตี—สายลับจากตระกูลอาโอบะก็หันไปฆ่านายข

บทที่ 40 — ดอกไม้ที่เบ่งบานในวันศพสายหมอกยังไม่จางจากสนามรบแห่งทาคิซึเมะ แต่ในเช้าวันถัดมา บนเชิงเขานอกเมือง มีพิธีศพเล็ก ๆ ถูกจัดขึ้นอย่างเงียบงันไม่มีเสียงสวด ไม่มีธงตระกูลใด มีเพียงหญิงสาวผู้หนึ่งนั่งพับเพียบในชุดดำ และร่างไร้วิญญาณที่ปกคลุมด้วยผ้าขาว — คาเงะซาโยะไม่ร้องไห้ แต่สายตาเธอเหมือนทะเลที่แห้งไปแล้ว เธอวางดอกซากุระสีซีดหนึ่งดอกลงข้างร่างเขา“เจ้าฆ่าผู้คนมากมาย...” “แต่เจ้าก็ไม่เคยบังคับให้ใครหยิบดาบขึ้นมา”เสียงเงียบ เหมือนเงาของคาเงะยังฟังอยู่ในสายลมในมือเธอ มีซองจดหมายเก่า ๆ ที่พบซ่อนในพัดไม้ไผ่ของเขา บนหน้าซองมีเพียงอักษรเขียนด้วยมือสั่นเทา“ถึง...ผู้ที่กล้ายอมแพ้เพื่อหยุดสงคราม”เธอเปิดจดหมาย ภายในไม่มีคำสั่ง ไม่มีแผนรบ ไม่มีความลับทางกลยุทธ์มีเพียงคำบรรยายถึง...“ดอกไม้ที่เบ่งบานจากเถ้าถ่าน”“ถ้าศพของข้าจะมีความหมาย ก็ขอให้มันเป็นดินให้สิ่งใหม่งอกขึ้น แม้เพียงดอกเดียว แม้มันจะบานแค่วันเดียวก็ตาม”ซาโยะพับจดหมายช้า ๆ แล้วหันกลับไปมองเนินเขา ซึ่งเด็กชายสามคนจากหมู่บ้านปลายหุบเขากำลังปลูกกล้าซากุระต้นใหม่หนึ่งในนั้นคือทายาทของอิซึมิ อีกคนหน

บทที่ 42 — เงาที่ล้มเงาค่ำคืนบนลานหินสูงเหนือหุบเขา ไม่มีผู้ชม ไม่มีเสียงกลอง มีเพียงแสงจันทร์ และเงาของชายสองคนที่ยืนเผชิญหน้ากันราวเงาสะท้อนในบ่อสระฮากุโร่ กับ คาเงะศิษย์ กับอาจารย์ ทายาทแห่งเงา กับผู้ที่สร้างนิยามของมัน“เจ้าสร้างเงา เพื่อทำลายระบบ” ฮากุโร่กล่าว“แต่เจ้ารู้ไหม...เงาที่เจ้าทิ้งไว้ มันกลายเป็นอีกระบบที่ผู้คนเกรงกลัว”คาเงะมองเขานิ่ง ๆ ก่อนพยักหน้า“ข้ารู้”“และนั่นคือเหตุผลที่ข้ากลับมา—เพื่อ ล้มเงานั้นลง ด้วยมือของเจ้า”ทันใดนั้น เขาหยิบมีดสั้นด้ามเดียวจากใต้ผ้าคลุม วางลงบนก้อนหินระหว่างทั้งสองคน“ข้าจะไม่ใช้มัน”“แต่ถ้าเจ้าคิดว่าเงาที่ข้าสร้าง ทำลายคนมากกว่าช่วย—จงใช้มันแทงข้า”ซาโยะ ปรากฏตัวอย่างเงียบงัน เธอไม่ได้เข้าขวาง เพียงมองฮากุโร่ด้วยแววตาที่เคยเปล่งประกายในสงคราม แต่ตอนนี้เต็มไปด้วยคำถาม“เจ้าจะทำสิ่งที่เจ้ารังเกียจที่สุดหรือไม่—ฆ่าคนที่ไม่มีดาบ?”ฮากุโร่เงียบ เขาเดินเข้าหามีด หยิบขึ้นมาช้า ๆ แสงจันทร์ส่องผ่านปลายมีดจนเห็นเงาสะท้อนของเขาในนั้นแต่เงานั้น...ไม่ได้เป็นของเขาเพียงผู้เดียว มันทับกับเงาของคาเงะ — ผู้เป็นต้นแบบของเขา และในเงานั้น..

บทที่ 43 — บทเรียนสุดท้ายของดาบที่ไม่เคยฟันณ ลานไม้กลางวิหารร้างบนยอดเขาอันห่างไกล ฮากุโร่ยืนอยู่หน้าพี่ชาย—อาคุริว ไม่มีผู้ชม ไม่มีกลองรบ ไม่มีเสียงพร่ำสอนของคาเงะมีเพียงกลิ่นฝนก่อนพายุ และคำถามในใจที่ไม่อาจฟันด้วยดาบเล่มใดในโลก“เจ้าฝึกดาบมากับข้า...แต่เจ้าคือคนเดียวที่ไม่เคยฟันใครจริง ๆ”อาคุริวยิ้มอย่างเจ็บลึก เขาชักดาบช้า ๆ ปล่อยให้แสงจันทร์สะท้อนใบมีด“วันนี้ข้าจะให้บทเรียนสุดท้าย...ว่าดาบที่ไม่ฟัน คือดาบที่อันตรายที่สุด”ฮากุโร่ยังไม่ขยับ มือเขายังวางบนฝัก ไม่ใช่ด้าม“ข้าไม่อยากเรียนบทนั้นจากเจ้า” “แต่หากวันนี้ข้าไม่ยืนตรงนี้—จะไม่มีใครหยุดเงาที่เจ้าจะปล่อย”ซาโยะ ยืนอยู่ห่างออกไปใต้ชายคา น้ำตาเธอไม่ไหล แต่ดวงตาคือทะเลคลื่นซัด เธอรู้ว่า...นี่ไม่ใช่การประลองเพื่อชัย แต่มันคือบทพิสูจน์ว่า ใครจะปกป้องอนาคตโดยไม่ทรยศอดีตอาคุริวพุ่งเข้าโจมตี ดาบในมือเขาเร็วเกินสายตา แต่ฮากุโร่ไม่ชักดาบ—เขาหลบเพียงครึ่งก้าว ใช้ฝักไม้บรรเทาความแรงของดาบแท้เสียงฟันสะท้อนไม่ดัง...แต่ลึก“เจ้าจะหยุดข้าด้วยไม้กระบองหรือ?” อาคุริวตะโกน“ไม่” ฮากุโร่ตอบ “ข้าจะหยุดเจ้า...ด้วยการไม่ฆ่าเจ้า

บทที่ 45: ผู้ที่เลือกอยู่ในแสงเมื่อไม่มีเงาเหลือให้ซ่อน ผู้ใดเล่าจะกล้าเดินต่อภายใต้แสงโดยไม่หวั่นไหวแสงอาทิตย์เช้าวันใหม่ ทอผ่านม่านหมอกที่ลอยอยู่เหนือทุ่งเซกิคุ บริเวณที่เคยเป็น “สนามสังเวียนไร้เสียง” ของสงครามลับ บัดนี้ กลายเป็นสถานที่เปิดโล่ง ที่เหล่าทายาทของตระกูลต่างๆ มายืนเงียบเรียงหน้ากันไม่มีใครถือดาบ ไม่มีใครมีตราประจำตระกูลบนไหล่ มีเพียงสายตาที่มองกันตรง ๆซาโยะ ยืนอยู่แถวหน้า ในชุดขาวเรียบง่าย ไม่ประดับลายใด เธอเป็นผู้เริ่มพูดก่อน“ข้าคือธิดาของขุนพลผู้ล่มสลาย ข้าคือเจ้าสาวของศัตรู และข้าคือหญิงสาวที่เลือกจะไม่ตกเป็นเครื่องมือของแสงหรือเงาอีกต่อไป”เสียงของเธอไม่ได้ดังก้อง แต่ชัดพอให้ทุกคนหยุดหายใจฮากุโร่ ก้าวมาข้าง ๆ เขาเงียบ แต่ในมือนั้น เขาถือ “สาส์นเปล่า” กระดาษขาวไม่มีคำ แต่มันคือตราสัญญาใหม่—แผ่นดินที่แต่ละคนจะเขียนประวัติศาสตร์ด้วยมือของตนเองเขามอบมันให้ผู้นำแต่ละตระกูล หนึ่งคน หนึ่งแผ่น ไม่ใช่เพื่อให้เซ็น แต่เพื่อ เขียนคำมั่นของตนเองด้วยลายมือผู้นำตระกูลคุเสะ เป็นคนแรกที่เดินออกมา เขาวางตราแว่นของตนลงข้างกระดาษ ถอนหายใจ แล้วเขียนสั้น ๆ:“ข