All Chapters of “เจ้าสาวของขุนศึกเงา”: Chapter 41 - Chapter 50

บทที่ 42: กลยุทธ์แห่งความหวังการต่อสู้กับเซ็นไม่ใช่การต่อสู้กับมนุษย์ แต่เป็นการต่อสู้กับพลังที่ไร้ขอบเขต เซ็นไม่ได้เคลื่อนไหวด้วยกำลังกาย แต่ใช้พลังแห่ง Void เพื่อควบคุมเงาและวิญญาณที่น่าเกรงขามกว่าทุกสิ่งที่พวกเขาเคยเจอมา เงาของเขาพุ่งเข้าโจมตีพวกเขาอย่างรวดเร็วและรุนแรงราวกับสายฟ้าที่ฟาดลงมาจากท้องฟ้า“เจ้าต่อสู้เพื่ออะไร? เจ้าต่อสู้เพื่อความเจ็บปวด ความสิ้นหวัง และความสูญเสีย?” เซ็นพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความดูถูก “พวกเจ้าไม่มีทางชนะข้าได้!”มิสึกิใช้พลังแห่งลมของเธอเพื่อสร้างพายุที่น่าเกรงขาม เคนจิใช้พลังแห่งเปลวไฟของเขาเพื่อสร้างลูกไฟที่ร้อนแรงที่สุดที่เขาเคยสร้างมา ยูมิโกะใช้พลังแห่งผืนดินของเธอเพื่อสร้างกำแพงหินที่แข็งแกร่ง ส่วนริวก็ใช้พลังแห่งวารีเพื่อสร้างกระแสน้ำวนที่น่าเกรงขาม ทั้งหมดพุ่งเข้าใส่เซ็นอย่างรุนแรงแต่เซ็นก็หัวเราะเยาะ การโจมตีทั้งหมดของพวกเขาไม่ได้ทำให้เขาสะทกสะท้านเลยแม้แต่น้อย เขายกมือขึ้นแล้วพลังแห่ง Void ก็พุ่งออกมาจากตัวเขา ทำให้การโจมตีทั้งหมดของพวกเขากลับมาหาพวกเขาเอง“พวกเจ้าใช้พลังที่ไร้ค่า” เซ็นพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความดูถูก “พลังของพวกเจ

บทที่ 44: บททดสอบจากจิตวิญญาณหลังจากที่พวกเขาได้พักฟื้นกำลังในถ้ำลับ การเดินทางของอากิระและเพื่อนๆ ก็เริ่มต้นขึ้นอีกครั้งในทิศทางที่ไม่มีใครรู้ นอกจากสัญชาตญาณที่สั่งให้พวกเขาไป ในคราวนี้ พวกเขาไม่ได้เพียงแต่หนีหรือต่อสู้กับเงามืดที่ปรากฏขึ้น แต่กลับออกตามหาเพื่อทำความเข้าใจมันให้ลึกซึ้งยิ่งขึ้น“เงามืดเหล่านี้...พวกมันไม่ได้แข็งแกร่งขึ้น” เคนจิกล่าวขณะที่ใช้เปลวไฟส่องทางในป่าที่มืดมิด “แต่พวกมันกลวงเปล่ามากขึ้น”ยูมิโกะพยักหน้า เธอกำลังใช้พลังของเธอเพื่อสัมผัสกับพื้นดินที่เริ่มแห้งผาก “ผืนดินกำลังอ่อนแรงลง...มันไม่ถูกทำลาย แต่เหมือนถูกดูดกลืนพลังชีวิต”พวกเขาทุกคนเริ่มเข้าใจถึงธรรมชาติของ Void มันไม่ใช่การทำลาย แต่เป็นการกลืนกินทุกสิ่งจนเหลือไว้เพียงความว่างเปล่า การต่อสู้ด้วยกำลังจึงไร้ประโยชน์ เพราะมันจะไม่มีวันจบสิ้นการเดินทางของพวกเขาพามายังสถานที่ที่ไม่มีใครกล้าก้าวเข้าไปนับพันปี นั่นคือ "ป่าแห่งแสงสว่างที่ถูกลืม" ที่แห่งนี้เคยเป็นแหล่งกำเนิดพลังงานที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของโลก แต่ตอนนี้มันกลับถูกปกคลุมด้วยเงามืดหนาแน่น จนแทบไม่มีแสงสว่างใด ๆ เล็ดลอดเข้ามาได้“ข้ารู้สึกได้ถึงพลังที่ย

บทที่ 46: การเดินทางสู่จุดเริ่มต้นเมื่อเซ็นได้สติกลับคืนมา เขาไม่ได้พูดอะไรมากนัก เขาเพียงแค่มองไปที่ทุกคนด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด และความขอบคุณอย่างที่สุด ก่อนที่เขาจะใช้พลังที่เหลืออยู่ทั้งหมดเพื่อสร้างภาพในอากาศ ภาพของโลกที่ถูกกลืนกินด้วยความว่างเปล่า ภาพของวิญญาณนับล้านที่กรีดร้องและหายไปในอากาศ“นี่คือสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น” เซ็นพูดเสียงสั่น “พวกมันกำลังมา… และพวกมันจะทำลายทุกสิ่งทุกอย่าง”เขาหันไปมองอากิระและคาเงะด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น “พวกท่านต้องหยุดพวกมัน” เขาพูดเสียงแผ่ว “และพวกท่านจะหยุดพวกมันได้… ด้วยการเดินทางไปยังจุดเริ่มต้นของมัน”เซ็นใช้พลังที่เหลืออยู่ทั้งหมดเพื่อสร้างภาพของวิหารโบราณที่ดูเหมือนจะลอยอยู่กลางอากาศ “ที่นี่คือ ‘หัวใจของวอยด์’ ที่ๆ พลังแห่งความว่างเปล่าถือกำเนิดขึ้น” เขาอธิบาย “และพวกท่านต้องเดินทางไปที่นั่นเพื่อทำลายมันจากภายใน”อากิระและคาเงะมองหน้ากัน พวกเขารู้ดีว่าการเดินทางครั้งนี้ไม่ใช่เรื่องง่าย แต่เป็นภารกิจที่พวกเขาจะต้องทำเพื่อปกป้องโลกใบนี้ เซ็นได้บอกพวกเขาถึงเรื่องราวทั้งหมดที่เขาได้เรียนรู้จาก Void รวมถึงความจริงที่ว่าผ

บทที่ 48: ผู้ครอบครองความสิ้นหวังหญิงสาวที่ถูกเรียกว่า “ความสิ้นหวัง” ยิ้มอย่างเย็นชา ดวงตาของเธอมองมาที่อากิระและเพื่อนๆ ราวกับว่าพวกเขาเป็นเพียงของเล่นที่พร้อมจะถูกทำลายในไม่ช้า“ความหวังของพวกเจ้าเป็นเพียงภาพลวงตาที่งดงาม” เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา “และข้าจะทำลายมัน”ทันใดนั้น เงาของเธอที่อยู่บนพื้นก็เริ่มขยายใหญ่ขึ้นและกลายเป็นเงาของสิ่งที่น่ากลัว มันไม่ใช่สัตว์ประหลาด แต่เป็นภาพหลอนที่สร้างขึ้นจากความทรงจำอันเลวร้ายของพวกเขา ภาพที่เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง ความเศร้า และความเจ็บปวดเคนจิเห็นภาพครอบครัวของเขาถูกเผาในเปลวไฟที่ดับลงไม่ได้ยูมิโกะเห็นภาพผืนดินที่แห้งแตกระแหงและผู้คนอดอยากมิสึกิเห็นภาพสายลมในตัวเธอหยุดนิ่งและถูกจองจำในความมืดทุกคนทรุดตัวลงไปกองกับพื้นด้วยความเจ็บปวด พวกเขากำลังถูกโจมตีทางจิตใจด้วยพลังที่ไม่อาจมองเห็นได้“เจ้าไม่สามารถทำอะไรเราได้!” อากิระตะโกนเสียงดัง “เพราะเรามีความหวัง!”อากิระและคาเงะใช้พลังที่ยิ่งใหญ่ของพวกเขาเพื่อสร้างกำแพงแสงสว่างที่ปกป้องเพื่อนๆ จากภาพหลอนที่น่าสะพรึงกลัว แสงสว่างนั้นไม่ได้ทำลายภาพหลอน แต่ทำให้มันจางหายไป“พวกเจ้าอ่อนแอเกินไป!”

บทที่ 50: ความโกรธที่ไร้ซึ่งจุดจบอากิระและคาเงะมองไปที่ชายที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นเพื่อนสนิทของพวกเขาด้วยความตกตะลึง ใบหน้าของทาเคชิเต็มไปด้วยความเกลียดชังและดวงตาของเขาเรืองแสงด้วยเปลวไฟแห่งความโกรธ"เป็นไปไม่ได้!" คาเงะพูดเสียงสั่น "เจ้า... ทำไมถึง...""ทำไมถึงอะไร?" ทาเคชิหัวเราะเยาะ "ทำไมถึงถูกครอบงำด้วยความโกรธ?" เขาชี้ไปที่อากิระและคาเงะ "เพราะพวกเจ้าไง! เพราะความอ่อนแอของพวกเจ้าที่ทำให้โลกนี้ต้องเจ็บปวด! ข้าจะใช้ความโกรธของข้าเพื่อเผาผลาญทุกสิ่งที่เคยทำร้ายข้า!"ทันใดนั้น พลังแห่งความโกรธก็ปะทุออกมาจากตัวของทาเคชิอย่างรุนแรง พลังนั้นไม่ได้โจมตีพวกเขาโดยตรง แต่มันทำให้พื้นดินรอบๆ ตัวเขากลายเป็นเถ้าถ่านที่ร้อนระอุ และมีเงาของวิญญาณนับพันที่กรีดร้องด้วยความโกรธพุ่งออกมาจากเถ้าถ่านเหล่านั้น"จงทำลายทุกสิ่ง!" ทาเคชิตะโกนการต่อสู้เริ่มต้นขึ้นอย่างดุเดือด เหล่าผู้ส่งสารใช้พลังแห่งธาตุเพื่อต่อสู้กับกองทัพวิญญาณของทาเคชิ มิสึกิใช้ลมที่โกรธเกรี้ยวเพื่อฉีกวิญญาณเหล่านั้นออกเป็นชิ้นๆ เคนจิใช้เปลวไฟที่เผาผลาญทุกอย่างเพื่อทำลายพวกเขา ยูมิโกะใช้ผืนดินที่มั่นคงเพื่อสร้างกำแพงป้องกัน ส่วนริวใช้กระ