28 การแทรกซึม (รีไรท์)

บทที่ 28: การแทรกซึม

ประตูใหญ่ของปราสาทที่ครั้งหนึ่งเคยเปิดต้อนรับพวกเขาอย่างอบอุ่น ตอนนี้กลับปิดสนิทราวกับปากของอสูรที่พร้อมจะกลืนกินทุกสิ่ง อากิระและคาเงะมองดูปราสาทที่เคยเป็นที่ที่พวกเขาเรียกว่าบ้าน แต่ตอนนี้กลับถูกปกคลุมด้วยความมืดและเงาของกองทัพวิญญาณของชิโนะ

“เราจะเข้าไปได้อย่างไร?” อากิระถาม

“ข้าจะเปิดทางให้เอง” คาเงะตอบพร้อมกับก้าวไปข้างหน้าอย่างกล้าหาญ เงาของเขาก็ค่อยๆ ขยายใหญ่ขึ้นและกลายเป็นยักษ์เงาที่น่าเกรงขาม ยักษ์เงาพุ่งเข้าใส่กำแพงปราสาทอย่างบ้าคลั่ง ทำให้กำแพงที่แข็งแกร่งพังทลายลงในพริบตา

“ตอนนี้แหละ!” คาเงะตะโกน “เข้าไป!”

อากิระและคาเงะกระโดดเข้าไปในปราสาทอย่างรวดเร็ว พวกเขาเดินไปตามโถงทางเดินที่มืดมิดและเงียบสงัด ความเงียบนั้นน่ากลัวกว่าเสียงกรีดร้องใดๆ ราวกับว่าปราสาทกำลังจับตามองทุกการเคลื่อนไหวของพวกเขา

ทันใดนั้น เงาของทหารในอดีตก็ปรากฏตัวขึ้นจากเงามืดของโถงทางเดิน พวกเขาไม่มีดวงตา ไม่มีใบหน้า แต่ดวงตาของพวกเขากลับเรืองแสงด้วยแสงสีแดงที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง

“พวกมันคือวิญญาณที่ถูกควบคุมโดยชิโนะ” คาเงะพูดเสียงแผ่วเบา “เราต้องหาทางผ่านพวกมันไปให้ได้”

อากิระใช้พลังของเธอเพื่อสร้างแสงสว่างที่พุ่งเข้าไปในตัวของวิญญาณเหล่านั้น ทำให้พวกมันกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดและสลายไปในอากาศ ส่วนคาเงะก็ใช้พลังของเขาเพื่อสร้างกำแพงเงาที่ปกป้องพวกเขาจากเงาของวิญญาณที่พุ่งเข้ามาโจมตี

แต่ยิ่งพวกเขาเข้าไปในปราสาทลึกเท่าไหร่ สิ่งต่างๆ ก็ยิ่งดูแปลกประหลาดขึ้นเท่านั้น ผนังที่เคยเป็นหินแกร่งกลับดูเหมือนจะหายใจได้ และเสียงกระซิบที่แผ่วเบาแต่ก้องกังวานก็ดังขึ้นจากทุกทิศทุกทาง

“เจ้าไม่มีทางชนะ!” เสียงของทาเคชิดังก้องในหัวของอากิระ “เจ้าคือผู้ที่นำพาความหายนะมาสู่ทุกคน!”

“เจ้าคือผู้ที่ฆ่าพ่อของเจ้า!” เสียงของชิโนะดังก้องในหัวของคาเงะ “เจ้าคือผู้ที่ทำลายทุกอย่าง!”

อากิระและคาเงะมองหน้ากัน พวกเขารู้ดีว่าเสียงเหล่านั้นไม่ใช่ความจริง แต่เป็นเพียงภาพลวงตาที่ถูกสร้างขึ้นจากพลังของ Void

“เราต้องไม่ยอมแพ้” อากิระพูดเสียงแผ่วเบา “เรามีกันอยู่”

พวกเขาจับมือกันแน่น แล้วใช้พลังของพวกเขาเพื่อสร้างแสงสว่างที่ทำลายภาพลวงตาเหล่านั้น ทำให้ห้องโถงกลับมาเงียบสงบอีกครั้ง

ในที่สุด พวกเขาก็มาถึงห้องโถงใหญ่ที่มืดมิดและเงียบสงัด ห้องโถงที่ครั้งหนึ่งเคยเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและความสุข ตอนนี้กลับเต็มไปด้วยความมืดและเงาของวิญญาณที่ลอยอยู่เต็มไปหมด

“ในที่สุดพวกเจ้าก็มา” เสียงของชิโนะดังก้องมาจากกลางห้องโถง “ข้ารอพวกเจ้าอยู่”

อากิระและคาเงะยืนอยู่ตรงหน้าเธออย่างกล้าหาญ พวกเขาพร้อมที่จะเผชิญหน้ากับความจริงที่น่ากลัว