บทที่ 24 — แผ่นดินที่ไร้จันทร์

บทที่ 24 — แผ่นดินที่ไร้จันทร์

"ในคืนที่ไร้จันทร์ ดาบไม่ใช่สิ่งที่อันตรายที่สุด... แต่คือหัวใจที่คลางแคลง"

---

ผืนฟ้าเหนือนครอิบาระขณะนี้มืดดำไร้แสง ดาวไร้แรงส่งประกาย ดวงจันทร์ซึ่งเคยเป็นพยานเงียบแห่งสงครามในอดีต บัดนี้หลบเร้นหลังม่านเมฆ ตำหนักคุเสะสงบเกินกว่าจะไว้ใจ เสียงขลุ่ยจากระเบียงเหนือดาดฟ้าเลือนลาง เหมือนคำถามที่ไม่มีใครตอบ

มารุโอะ อดีตสายลับแห่งอาเกะมุโระ ยืนเงียบอยู่ข้างระเบียงไม้ของวัดร้าง เขาถือม้วนหนังสือเก่า ๆ ที่เพิ่งขุดได้จากสุสานนักบวช ม้วนหนังสือซึ่งกล่าวถึงกลศึก "อิบาระใต้จันทร์" — ศึกที่ถูกลืม และชื่อของผู้ลอบสังหารโชอิน: "อาโออิ เร็นจู" นักฆ่าผู้สาบานตนต่อความว่างเปล่า

มารุโอะหยิบม้วนหนังสือขึ้นแนบอก ริมฝีปากสั่นด้วยอารมณ์อัดแน่น เขาเคยเชื่อว่าพ่อของเขาถูกประหารด้วยความยุติธรรม แต่เนื้อความในม้วนนั้นกล่าวชัดว่า พ่อของเขาคือคนหนึ่งที่ปฏิเสธไม่ยอมเดินแผนร่วมกับคุเสะ จึงถูก “เงา” ปิดปากในนามของความสงบ

---

ที่ห้องสงบใจของปราสาทโทกิ ชินอิจิโร่ ผู้นำตระกูลอาเกะมุโระนั่งเงียบอยู่หน้าแท่นธูป เขาเผากระดาษคำสาบานเก่า — ข้อสัญญาในอดีตระหว่างโชอินกับคุเสะ โซเรียว

"หากวันใดเรายอมให้ความกลัวแทนที่ความยุติธรรม วันนั้นแม้ศัตรูจะพ่าย เราก็แพ้" — โชอิน

ชินอิจิโร่หลับตา ไอควันลอยวนเหมือนภาพอดีต เขาจำได้ดีถึงคืนแห่งการตัดสินใจ — เมื่อเขาเองปฏิเสธที่จะเข้าแทรกแซงกลศึกของคุเสะ เพราะต้องการรักษาสันติ แต่การนิ่งเฉยในวันนั้นคือความผิดพลาดที่เขาไม่อาจลบได้

---

ค่ำวันเดียวกัน กองคาราวานจากแคว้นคานาเอะมาถึงชายแดนทางตะวันออกพร้อมข่าวกรองสำคัญ — ตำรากลศึกเก่าเล่มหนึ่งหายไปจากหอคัมภีร์ซึ่งคุเสะเคยใช้เป็นศูนย์ยุทธศาสตร์ สถานการณ์เริ่มบีบรัดเมื่อบุคคลสำคัญหลายฝ่ายพยายามตามล่าบันทึกนั้น ซึ่งอาจเปิดเผยความจริงทั้งหมดเกี่ยวกับกลศึกในอดีต

เร็น ลูกสาวของขุนนางบ้านอิบาระผู้รอดจากการลอบสังหารเมื่อสิบปีก่อน ปรากฏตัวขึ้นอย่างไม่คาดคิด เธอแฝงตัวในกลุ่มนักดนตรีเร่ร่อนและปรากฏตัวหน้าพระประธานในวัดที่มารุโอะพักอยู่ นัยน์ตาของเธอไม่มีแววโกรธแค้น มีแต่คำถาม

เร็น: "หากความจริงทำให้ทุกคนตาย เราควรตามหามันหรือไม่?" มารุโอะ: "ถ้าไม่รู้ มันจะฆ่าเราทีละคนด้วยเงาเงียบ... เราต้องรู้ เพื่อหยุดมัน แม้แผ่นดินจะถูกเผาไปก่อนหน้า"

---

ขณะนั้นเอง ณ ท้องพระโรงของคุเสะ หญิงชราผู้เป็นอาจารย์ของโซเรียว — "โฮชิน โนะ โยรุ" — ถูกเรียกตัวมาร่วมวางแผนรับมือการเคลื่อนไหวจากสามแคว้น โซเรียวเอ่ยขึ้นขณะทอดมองแผนที่บนผืนผ้าไหม

โซเรียว: "คนบางคน ยอมเผาทั้งแผ่นดินเพื่อให้เงาตัวเองดูสูงขึ้น" โฮชิน: "แต่เจ้านั่น...ยอมให้แผ่นดินเงียบ เพื่อฟังเสียงของจิตใจ"

คำตอบที่ทำให้โซเรียวเงียบไปชั่วขณะ ก่อนจะหยิบดาบของตนขึ้นมาวางบนโต๊ะ แสดงให้รู้ว่า "ดาบนี้ จะไม่เลือกข้าง — หากข้างใดไม่คู่ควร"

---

ศึกใหม่ใกล้ปะทุ แต่ครั้งนี้ไม่ใช่ด้วยทหารหรือป้อมปราการ หากเป็นศึกแห่งความทรงจำ — ผู้รอดชีวิตจะต้องเลือก ระหว่างเก็บเงียบอดีตไว้ในใจ หรือใช้มันเปิดแผลเพื่อรักษาบาดแผลทั้งแผ่นดิน

และในคืนที่ไร้จันทร์ แสงเดียวที่เหลืออยู่ อาจเป็นประกายเล็กจากความกล้าที่จะรู้ความจริง