บททั้งหมดของ “เจ้าสาวของขุนศึกเงา”: บทที่ 11 - บทที่ 20

บทที่ 12 — ศาสนาแห่งสายลมปลอม“ข้าไม่เคยกลัวดาบของศัตรูข้ากลัวเสียงสวดมนต์…ที่ไม่เชื่อแม้แต่คนที่เปล่งมันออกมา”— อินาริ แห่งยูคิโดะบทที่หนึ่ง: คำเทศน์จากปากคนลวงในเมืองฮิโนเมะศูนย์กลางการค้าของแคว้นมิกุระมีชายผู้หนึ่งแต่งกายเป็นนักบวชเร่ร่อนนามว่า “อาชิรา” — แท้จริงแล้วคืออดีตจารชนของตระกูลโชคิเขาเริ่มตั้ง "สำนักชำระกรรม"อ้างว่าผู้ที่เคยศรัทธาอินาริจะพบเจอหายนะปลุกระดมชาวบ้านด้วยเรื่องเล่าเกินจริงอ้างว่าอินาริใช้วิญญาณควบคุมทหารและสร้าง “ป่าเซกิ” ให้กลืนคนตายอาชิรา: “ศรัทธาที่ขับเคลื่อนด้วยความกลัวย่อมไม่ต่างจากบ่วงที่มัดไว้กับคอของตนเอง”บทที่สอง: พระอินาริใต้เงาเปลวไฟข่าวลือเริ่มแพร่กระจายประชาชนในเมืองเริ่มรื้อยันต์ของนิกายฮมเมียวแม้แต่เด็ก ๆ ยังกลัวเงาเทียนในศาลเจ้าหญิงชรา: “ตอนข้าเด็ก อินาริช่วยลูกข้ารอดจากไข้แต่วันนี้…ข้าเผาภาพของเขาเองด้วยมือข้า”อินาริได้รับข่าวจากสายแต่กลับนิ่งเฉย ไม่ปฏิเสธ ไม่ชี้แจงอากิระเป็นผู้ที่เริ่มไม่เข้าใจอากิระ: “เจ้าไม่คิดอธิบายหรือ?”อินาริ: “เมื่อสายลมพัดข้าจะไม่พูด เพราะข้าคือภูเขา”อากิระ: “แต่ภูเขาก็ถูกฝนกัดจนกลายเป็นธุลีไ

บทที่ 14 — คำสารภาพของผู้เฝ้าศาลว่าง“ข้าไม่ได้ศรัทธาในท่านอีกแล้วแต่ข้าศรัทธาในความทรงจำของท่าน ที่เคยเป็น”— อากิระบทที่หนึ่ง: ศาลาว่าง…ที่ไม่ว่างอีกต่อไปหลังเหตุการณ์ที่ทูตถูกสังหารอินาริถอนตัวเข้าสู่ “ศาลาว่าง” ไม่ออกพบผู้ใดเป็นเวลาหลายวันอากิระตัดสินใจฝ่าเข้าไปอย่างไร้มารยาทอินาริ: “เจ้ารู้หรือไม่ว่าศาลานี้มีไว้ให้ผู้ที่หมดคำตอบมาเงียบฟังตนเอง?”อากิระ: “แต่คำตอบของท่านกำลังฆ่าผู้คนด้วยความเงียบ ท่านเงียบพอแล้ว”การปะทะคำครั้งแรกระหว่าง “ลูกศิษย์ผู้ไม่เข้าใจ” กับ “ครูผู้ไม่อธิบาย”จุดชนวนให้ทุกอย่างเริ่มสั่นสะเทือนบทที่สอง: แผนลับของโชคิในเมืองโคะริวโชคิเดินเกมรุกแบบไร้ดาบเขาเผยแพร่ “คำเทศนาทางเลือก” ผ่านนักพรตเถื่อนนามว่า “โคฮินะ”ผู้ซึ่งตีความศรัทธาว่า “ผู้ศรัทธาต้องยืนขึ้นเพื่อจัดการศัตรูของตน ไม่รอพระมาทำแทน”โคฮินะ: “ถ้าพระอินาริไม่ลงมือก็แปลว่าพระอินาริไม่รักพวกเจ้าแล้ว!”ประชาชนเริ่มทำลายศาลเจ้าเล็กของอินาริในหมู่บ้านและตั้งศาลใหม่ภายใต้คำสั่ง “พลังแห่งศรัทธากลายเป็นพลังแห่งการลุกฮือ”บทที่สาม: ชิราโนะ…ผู้ที่ยังเชื่อในขณะที่อากิระโกรธ ชิราโนะกลับนิ่งเขาเฝ้าไฟ

บทที่ 16 — หน้ากากใต้ผ้าคลุมเสียงกลองแต่งงานดังก้องไปทั่วเขตซาคาเอะ เมืองหลวงของแคว้นมิสุโนะ แต่บรรยากาศกลับแฝงความเงียบเย็นของฤดูใบไม้ร่วงก่อนหิมะแรกจะโปรยลงมาภายใต้หลังคาศาลาไม้เก่าแก่ กลุ่มผู้เฒ่าจากทั้งสองตระกูลต่างมองหน้ากันอย่างอึดอัด การแต่งงานในวันนี้ไม่ใช่เรื่องของหัวใจ แต่คือพันธะทางการเมืองที่ต้องแลกด้วยเลือดและแผ่นดินซาโยะ สตรีผู้เคยเป็นธิดาของแม่ทัพใหญ่อดีตแคว้นโคะริว บัดนี้คือเพียง "ของขวัญสันติภาพ" ที่ถูกส่งให้ชายแปลกหน้า — ขุนศึกลึกลับแห่งมิสุโนะ ผู้ไร้ภาพถ่าย ไร้ชื่อเสียง และไร้เงาในบันทึกทางการเมืองเขาเรียกตัวเองว่า “ฮากุโร่”แต่ไม่มีผู้ใดรู้ว่าเขาเป็นใคร ไม่มีใครเห็นใบหน้าของเขาแม้แต่ในพิธีสมรส---ซาโยะสวมกิโมโนขาวลายเมฆหมอก มือเรียวประคองดาบของบิดาที่ถูกสาปให้อยู่ในฝักตลอดชีวิตเธอเดินผ่านบันไดศาลาอย่างเงียบงัน สายตาทุกคู่จับจ้อง — ทั้งเวทนา ทั้งสงสัยเจ้าบ่าวในชุดดำยืนรออยู่กลางศาลา ศีรษะถูกคลุมด้วยผ้าไหมสีเทา มีเพียงริมฝีปากที่ปรากฏอยู่"เจ้าจะไม่แม้แต่เงยหน้ามองข้าในคืนสมรสหรือ?" นางถามด้วยเสียงเบาแต่เฉียบชายตรงหน้าหัวเราะเบา ๆ เสียงของเขาดั่งใบไผ่กระทบกัน

บทที่ 18 — แผ่นดินที่ไม่มีชื่อ“ไม่มีใครเป็นเจ้าของแผ่นดินได้ หากหัวใจยังตกเป็นทาสของอดีต”— ฮากุโร่กลิ่นฝนเก่าคละคลุ้งในลมยามเช้า ข้ามจากเนินหญ้าเปียกสู่สนามฝึกซ้อมที่เงียบงัน มีเพียงเสียงไม้กระทบไม้ ดุดันและแน่นหนักซาโยะยืนมองจากบนระเบียงสูง ร่างขุนศึกในชุดฝึกซ้อมเคลื่อนไหวราวเสือป่า แต่การเคลื่อนไหวกลับไร้ความโกรธเขาฟันอากาศอย่างมีจังหวะ ทุกท่ามีจุดหยุด มีการถอนใจ มีบางอย่างเหมือน "ภาวนา""เจ้าฝึกเพื่อฆ่า หรือฝึกเพื่อชดใช้?" ซาโยะถามขณะเดินลงมา ชุดสีขาวของนางสะท้อนแสงแดดยามเช้าฮากุโร่หยุดดาบกลางคัน ไม่หันมามอง "บางครั้ง...การฟันครั้งแรก เริ่มต้นจากการขอโทษที่ไม่กล้าพูด"วันนั้น เขาพานางออกนอกคฤหาสน์เป็นครั้งแรกเส้นทางที่ม้าเคลื่อนผ่านเต็มไปด้วยบ้านร้าง หมู่บ้านแห้งแล้ง และสายตาแปลกแยกจากชาวบ้าน"แผ่นดินนี้เคยมีชื่อ" ฮากุโร่เอ่ยพลางควบม้า "แต่ตอนนี้...ไม่มีผู้ใดยอมเรียกมันอีก""เหตุใด?" ซาโยะถาม"เพราะชื่อของมันผูกไว้กับเลือด...ทั้งของพ่อข้า และพ่อเจ้า"หมู่บ้านเซ็นเคียว — จุดบรรจบของเส้นทางการค้าและความตายเขาพานางไปยังศาลเจ้าเก่า มีหินสลักล้มพังและรากไม้ที่กลืนกินป้ายศักดิ์สิ

บทที่ 20 — สนธิสัญญาไร้ศรัทธา"คำสัตย์ในโลกนี้เปรียบได้ดั่งเงาบนน้ำ — ยิ่งมองใกล้ ยิ่งเห็นว่ามันว่างเปล่า"I — เมืองฮาราโนะ: สถานที่แห่งการลืมศพเมืองฮาราโนะตั้งอยู่ตรงชายแดนสามแคว้น — จุดที่แม่น้ำสามสายบรรจบกันและกลืนซากศพไม่เลือกข้าง เมืองที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นสนามรบ บัดนี้ถูกแต่งแต้มให้เป็นเวทีของพิธี “สนธิสัญญาแห่งตะวันออก” เพื่อรวมพันธมิตรหลวม ๆ ระหว่างสามตระกูลใหญ่: ตระกูลอินาบะ, โอชิโระ และคิริวคฤหาสน์กลางน้ำถูกปรับเป็นเรือนรับรอง ขณะที่นักรบจากสามตระกูลทยอยเข้าสู่เมืองอย่างไร้เสียงโห่ร้อง ทว่ามีสายตานับร้อยจ้องมองอยู่ตามเงาเรือน เงาไม้ และเงาความทรงจำ“สถานที่แห่งนี้เคยมีคนตายเพราะสัญญา”ฮากุโร่เอ่ยขณะยืนมองแม่น้ำซาโยะอยู่ข้างเขา เงียบ“ข้าไม่เข้าใจ” นางพูด “หากต่างฝ่ายไม่มีศรัทธา แล้วการทำสนธิสัญญาไปเพื่ออะไร?”ฮากุโร่หัวเราะแผ่ว“เพื่อซื้อเวลา…ให้คนที่กลัวความตาย ได้มีความหวังว่าพรุ่งนี้จะไม่มีสงคราม”II — การประชุมของหมากรุกภายในศาลาใหญ่ ขุนนางและขุนศึกจากสามตระกูลนั่งล้อมวงกลมโต๊ะไม้สูงต่ำไม่เท่ากัน — แสดงอำนาจอย่างแนบเนียนท่านโอชิโระ เค็นจิ คือผู้เปิดการเจรจา:“บ้านเมือ