Semua Bab “เจ้าสาวของขุนศึกเงา”: Bab 31 - Bab 40

บทที่ 31: การคืนชีพของวิญญาณแสงสุดท้ายที่พุ่งออกมาจากตัวอากิระค่อยๆ จางหายไป เหลือไว้เพียงความเงียบสงบในห้องโถงที่มืดมิด ชิโนะล้มลงไปกองกับพื้นอย่างหมดสติ พลังอำนาจใดๆ ที่เคยครอบงำเธอก็หายไปในพริบตาอากิระทรุดตัวลงไปนั่งข้างๆ คาเงะด้วยความอ่อนแรง เธอจับมือของเขาไว้แน่น และน้ำตาของเธอก็ไหลอาบแก้ม เธอรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่บาดลึกในหัวใจ เธอรู้ดีว่าเธอได้สูญเสียคนที่เธอรักไปตลอดกาลในขณะที่เธอกำลังจมอยู่ในความเศร้า จู่ๆ เธอก็รู้สึกถึงพลังที่ยิ่งใหญ่ที่ไหลเข้ามาในตัวเธอ พลังที่ยิ่งใหญ่กว่าที่เธอเคยรู้สึก มันไม่ใช่พลังของเธอเพียงคนเดียว แต่เป็นพลังของคาเงะที่ยังคงอยู่ในตัวเธออากิระหลับตาลง เธอรู้สึกเหมือนถูกดึงเข้าไปในโลกที่ว่างเปล่า มีเพียงจิตวิญญาณของเธอที่กำลังล่องลอยอยู่คนเดียวในความมืดมิด“เจ้าอยู่ไหน?” อากิระเรียกหาเขาเสียงแผ่วเบาทันใดนั้น เธอก็รู้สึกถึงมือที่สัมผัสกับมือของเธอ มันเป็นมือของคาเงะที่ยื่นมาให้เธอ“ข้าอยู่นี่” เสียงของคาเงะดังก้องในความมืด “ข้าไม่เคยจากเจ้าไปไหน”อากิระมองเขาด้วยน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม เธอไม่รู้ว่านี่คือความจริง หรือเป็นเพียงความฝันที่เธอสร้างขึ้นเพื่อปลอบ

บทที่ 33: จุดเริ่มต้นของนิรันดรเดือนแล้วเดือนเล่าผ่านไป... แคว้นที่เคยถูกทำลายด้วยสงครามกลับมาเจริญรุ่งเรืองอีกครั้งภายใต้การนำของสภาอาวุโส ความสงบสุขที่อากิระและคาเงะได้ต่อสู้เพื่อมันได้เกิดขึ้นจริง ผู้คนใช้ชีวิตอย่างมีความสุขและรอยยิ้มกลับมาประดับบนใบหน้าของทุกคนอีกครั้ง ส่วนชิโนะก็ได้ฟื้นตัวจากพลังของ Void และได้รับการดูแลจากกลุ่มนักบวช เธอไม่ได้กลับไปเป็นคนเดิม แต่เธอก็ได้เรียนรู้ที่จะอยู่กับความเจ็บปวดในอดีตอากิระและคาเงะไม่ได้กลับไปเป็นผู้ปกครอง พวกเขาเลือกที่จะใช้ชีวิตอย่างเรียบง่ายในกระท่อมเล็กๆ ใกล้แม่น้ำที่ล้อมรอบด้วยต้นสน ทุกวันของพวกเขาเต็มไปด้วยความสงบสุขและความเรียบง่าย พวกเขามองดูพระอาทิตย์ขึ้นและพระอาทิตย์ตกดินด้วยกัน พวกเขาปลูกผักและปลูกดอกไม้ และใช้ชีวิตอย่างคนธรรมดาทั่วไปแต่ถึงอย่างนั้น ชื่อของพวกเขาก็ยังคงถูกเล่าขานไปทั่วทั้งแคว้น ผู้คนไม่ได้เรียกพวกเขาว่าผู้ปกครอง แต่เรียกพวกเขาว่า "ผู้กอบกู้" เรื่องราวของ "เจ้าสาวของขุนศึกเงา" และ "ขุนศึกเงา" ได้กลายเป็นตำนานที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์ เรื่องราวที่บอกเล่าถึงความรักที่สามารถเอาชนะความแค้น ความหวังที่เอาชนะค

บทที่ 35: สัญญาณจากอีกฟากมิติยามรุ่งสางมาถึงในสภาพที่ไร้ซึ่งความอบอุ่นของแสงอาทิตย์ ท้องฟ้าถูกปกคลุมด้วยกลุ่มเมฆสีเทาหนาหนักจนดูราวกับภาพวาดสีน้ำที่ถูกละเลงอย่างไร้ทิศทาง อากิระและคาเงะยืนอยู่หน้ากระท่อมที่เคยเป็นที่พักพิงของพวกเขา มันไม่ใช่เพียงบ้าน แต่คือสัญลักษณ์ของชีวิตอันสงบสุขที่ทั้งคู่สร้างขึ้นมาด้วยหยาดเหงื่อและหัวใจที่ปวดร้าวจากอดีต“เราต้องไปจริง ๆ หรือ…” เสียงของอากิระสั่นเครือ เธอหันไปมองกุหลาบที่เธอเคยปลูกด้วยมือตัวเอง มันยังคงชูช่ออย่างงามสง่า แต่กลับถูกเงาของตัวเองกลืนกินจนกลีบดอกดูซีดเซียว“เราไม่มีทางเลือก” คาเงะตอบ มือของเขาเลื่อนไปจับมือของเธอไว้แน่น เขาสัมผัสได้ถึงความเย็นเยียบที่แผ่ออกมาจากตัวเธอ “เงาเหล่านี้… มันคือความผิดปกติที่พยายามจะกลับสู่สภาพที่ว่างเปล่า ถ้าเราไม่หยุดมัน โลกนี้ก็จะหายไป”พวกเขาทิ้งทุกอย่างไว้เบื้องหลัง และเริ่มออกเดินทาง การเดินเท้าครั้งนี้แตกต่างจากครั้งก่อน ๆ ที่เคยหนีตายหรือต่อสู้เพื่อความอยู่รอด นี่คือการเดินทางที่รู้จุดหมายปลายทาง แต่ไม่รู้อนาคต อากาศเริ่มเย็นลงเรื่อย ๆ ทุกย่างก้าวที่พวกเขาเดินลึกเข้าไปในป่า ความผิดปกติก็ปรากฏชัดขึ้นเร

บทที่ 37: นักรบแห่งเปลวไฟการเดินทางไปทางทิศตะวันออกไม่ได้มีเพียงสองคนอีกต่อไป การมีมิสึกิร่วมเดินทางด้วยทำให้บรรยากาศเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง ลมที่เคยพัดอย่างเย็นชาและน่ากลัว ตอนนี้กลับกลายเป็นเพื่อนที่คอยนำทางและบอกเล่าเรื่องราวที่แฝงอยู่ในสายลมให้พวกเขาฟัง“พลังแห่งความมืด… มันไม่ใช่แค่เงา” มิสึกิกล่าวขณะที่เธอนั่งพักอยู่ข้างกองไฟเล็กๆ “มันกำลังกลืนกินทุกสิ่งที่เคยเป็น… มันกลืนกินพลังแห่งธรรมชาติ”คำพูดของเธอทำให้อากิระและคาเงะตระหนักถึงความน่าสะพรึงกลัวของ Void มากขึ้นกว่าเดิม หากมันสามารถทำลายพลังแห่งธรรมชาติได้ มันก็สามารถทำลายทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ในโลกนี้ได้“แล้วมันกลืนกินอะไรไปบ้างแล้ว?” อากิระถามมิสึกิหลับตาลง เธอรู้สึกถึงกระแสลมที่พัดผ่านมาแล้วส่ายหน้า “ข้ารู้สึกถึงความสิ้นหวังที่แผ่ไปทั่วทุกที่… ข้ารู้สึกถึงเปลวไฟที่กำลังจะดับลง”คำพูดของเธอทำให้คาเงะและอากิระมองหน้ากัน พวกเขารู้แล้วว่าผู้ส่งสารคนต่อไปเป็นใคร และพวกเขาก็ออกเดินทางอีกครั้งในทันทีพวกเขาเดินทางมาถึงภูเขาไฟที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์และเต็มไปด้วยเปลวไฟที่ลุกโชนตลอดเวลา แต่ตอนนี้ภูเขาไฟกลับเงียบงันแ

บทที่ 39: พลังแห่งวารีการเดินทางของพวกเขาไม่ได้มีเพียงแค่สี่คนอีกต่อไป ยูมิโกะร่วมเดินทางด้วยความมุ่งมั่นในแววตา เธอมักจะใช้พลังแห่งผืนดินเพื่อช่วยให้การเดินทางของพวกเขาง่ายขึ้น และเธอมักจะเป็นคนกลางในการไกล่เกลี่ยระหว่างเคนจิกับมิสึกิที่มักจะทะเลาะกันเรื่องการใช้พลัง“เราจะไปที่ไหนต่อ?” เคนจิถามในขณะที่พวกเขานั่งพักอยู่ริมแม่น้ำ“ข้าไม่รู้” ยูมิโกะตอบ “ข้าแค่รู้สึกได้ว่าพลังแห่งความมืดกำลังครอบงำทุกสิ่งทุกอย่าง”อากิระและคาเงะมองไปที่แม่น้ำที่เคยใสสะอาด ตอนนี้กลับกลายเป็นสีดำขุ่นและมีกลิ่นเหม็นที่น่าสะอิดสะเอียน ราวกับว่ามีบางสิ่งบางอย่างกำลังเน่าเปื่อยอยู่ข้างใต้ และพวกเขาก็ได้ยินเสียงกรีดร้องที่น่ากลัวดังมาจากแม่น้ำ“ข้ารู้สึกได้” มิสึกิพูดเสียงสั่น “มีบางสิ่งบางอย่างที่น่ากลัวกำลังจะเกิดขึ้นที่นี่”ทันใดนั้น แม่น้ำก็เริ่มปั่นป่วนอย่างรุนแรง และมีเงาของสิ่งมีชีวิตที่น่าเกรงขามพุ่งออกมาจากน้ำ เงาของปลาที่ดูน่ากลัวและมีดวงตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง มันพุ่งเข้าโจมตีกองทัพของอากิระอย่างบ้าคลั่ง“หนีไป!” เคนจิร้องแต่ก่อนที่เงาของปลาจะพุ่งเข้าทำร้ายพวกเขา จู่ๆ ก็มีชายหนุ่มคนหนึ่งกระโด