38 ผู้พิทักษ์แห่งผืนดิน

บทที่ 38: ผู้พิทักษ์แห่งผืนดิน

การเดินทางของพวกเขาไม่ได้มีเพียงแค่สามคนอีกต่อไป เคนจิร่วมเดินทางด้วยความมุ่งมั่นในแววตา เปลวไฟจากพลังของเขาทำให้ความหนาวเหน็บในยามค่ำคืนทุเลาลง และมิสึกิก็ใช้ลมของเธอเพื่อช่วยให้พวกเขาเดินทางได้เร็วขึ้น แต่ถึงอย่างนั้น บรรยากาศระหว่างเคนจิกับมิสึกิก็ยังคงเต็มไปด้วยการโต้เถียงกันเล็กๆ น้อยๆ

“ถ้าเจ้าไม่ใช้ไฟของเจ้าอย่างระมัดระวัง พวกมันก็จะเผาผลาญทุกอย่างในป่านี้” มิสึกิพูดเตือน ขณะที่เคนจิกำลังใช้เปลวไฟเพื่อทำลายเงาที่น่าเกรงขามที่พุ่งเข้ามาโจมตี

“ข้ากำลังทำลายพวกมัน! ไม่ใช่เผาผลาญ!” เคนจิสวนกลับ “เจ้าก็ควรใช้ลมของเจ้าให้เป็นประโยชน์มากกว่านี้!”

อากิระและคาเงะมองดูพวกเขาด้วยรอยยิ้มบางๆ ทั้งคู่รู้ดีว่าการมีมิสึกิและเคนจิร่วมเดินทางด้วย ทำให้พวกเขาไม่ได้รู้สึกโดดเดี่ยวอีกต่อไป

แต่เมื่อเดินทางเข้าสู่หุบเขาที่เคยเป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์และเต็มไปด้วยต้นไม้ใหญ่ พวกเขาก็ต้องประหลาดใจกับสิ่งที่เห็น ผืนดินที่เคยอุดมสมบูรณ์กลับกลายเป็นสีดำและแห้งผาก ต้นไม้ที่เคยสูงตระหง่านล้มตายลงอย่างไม่มีเหตุผล และภูเขาทั้งลูกก็ดูเหมือนกำลังจะพังทลายลงในไม่ช้า

“ข้ารู้สึกได้…” มิสึกิพูดเสียงสั่น “พลังแห่งความมืดกำลังกลืนกินธาตุของโลก”

“เราต้องรีบไป” คาเงะพูดเสียงต่ำ “ผู้ที่ได้รับเลือกคนต่อไปต้องอยู่ที่นี่”

ในขณะที่พวกเขาเดินเข้าไปลึกขึ้น พวกเขาก็ได้ยินเสียงของใครบางคนกำลังต่อสู้กับเงาที่น่าเกรงขาม พวกเขาวิ่งเข้าไปในใจกลางของหุบเขาและได้เห็นหญิงสาวคนหนึ่งกำลังใช้พลังแห่งผืนดินเพื่อต่อสู้กับเงามืด

“เจ้ามาทำอะไรที่นี่?” หญิงสาวถามด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความระแวดระวัง “ที่นี่ไม่ใชที่ของมนุษย์!”

“เรามาที่นี่เพื่อช่วยเจ้า” อากิระตอบอย่างกล้าหาญ

หญิงสาวคนนั้นหัวเราะเยาะ “ช่วยข้า?” เธอพูด “เจ้าไม่มีทางทำได้… เจ้าไม่มีทางเข้าใจความเจ็บปวดที่ต้องเผชิญหน้ากับความมืดที่กลืนกินโลก!”

หญิงสาวคนนั้นพุ่งเข้าใส่เงาที่น่าเกรงขามอย่างบ้าคลั่ง แต่เงามืดนั้นก็แข็งแกร่งเกินไป มันพุ่งเข้าครอบงำเธอ ทำให้ผืนดินในมือของเธอเริ่มแตกสลาย

“อย่า!” เคนจิร้อง

เคนจิใช้พลังของเขาเพื่อสร้างเปลวไฟที่ร้อนแรงที่สุดที่เขาเคยสร้างมา เปลวไฟนั้นพุ่งเข้าใส่เงามืดอย่างรุนแรง ทำให้มันกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดและสลายไปในอากาศ

เมื่อเงามืดสลายไป หญิงสาวคนนั้นก็ล้มลงไปกองกับพื้นด้วยความอ่อนแรง อากิระเข้าไปพยุงเธอขึ้นมา เธอมีใบหน้าที่ซีดเซียวและดวงตาที่เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง

“ข้าชื่อ ยูมิโกะ” หญิงสาวพูดเสียงสั่น “ข้าคือผู้ที่ได้รับเลือกให้ควบคุมธาตุดิน”

“เราเข้าใจ” คาเงะพูด “เรามาที่นี่เพื่อช่วยเจ้า และเพื่อรวบรวมคนอย่างเจ้าไปต่อสู้กับความมืด”

ยูมิโกะมองไปที่เคนจิด้วยความประหลาดใจ เธอไม่เคยคิดว่าจะมีใครที่มีพลังเทียบเท่ากับเธอได้

“แล้วมีคนอื่นอีกไหม?” ยูมิโกะถาม “มีคนอื่นอีกไหมที่จะมาช่วยเรา?”

“มี” อากิระตอบอย่างแน่วแน่ “และเราจะหาพวกเขาให้พบ”

ยูมิโกะลุกขึ้นยืนอย่างมั่นคง เธอมองไปที่อากิระและคาเงะด้วยความเชื่อมั่นที่เต็มเปี่ยม “ถ้าอย่างนั้น… ข้าจะไปกับพวกท่าน” เธอพูด “ข้าจะไปกับพวกท่านเพื่อปกป้องโลกใบนี้”