LOGINShare
บทที่ 30 — ดินแดนที่ไม่มีผู้ชนะ
Last Updated:
2025-06-14 00:03:26บทที่ 30 — ดินแดนที่ไม่มีผู้ชนะ
รุ่งสางปกคลุมคฤหาสน์มิสุโนะด้วยหมอกหนา แสงแรกของวันไม่อาจส่องทะลุม่านสีเทา เหมือนชะตาของแผ่นดินที่ยังไม่รู้ปลายทาง
ซาโยะนั่งอยู่หน้าชานเรือน ใต้ต้นสนโบราณ สวมกิโมโนสีม่วงหม่น ปลายผมยังเปียกจากการล้างหน้าด้วยน้ำเย็นเช้า นางจ้องมองดาบของบิดา — ที่บัดนี้รู้แล้วว่าผู้ปลิดชีพท่าน ไม่ใช่ชายที่นางเกลียดมาเกือบครึ่งชีวิต
แล้วจะโทษใคร? จะรักใคร? จะต่อสู้เพื่อใคร?
เสียงฝีเท้าเบา ๆ ดังขึ้นจากหลังม่านไม้ไผ่ ฮากุโร่ก้าวเข้ามาอย่างไร้เสียง เงาของเขาทาบลงบนแผ่นพื้นไม้เหมือนเงาของสงครามที่ไม่เคยหายไป
“เจ้ายังไม่หลับอีกหรือ” เขาถามเสียงแผ่ว
“ข้าไม่เคยนอนดีเลยตั้งแต่เข้ามาในบ้านหลังนี้” ซาโยะตอบโดยไม่หันไป
เขาเงียบ ไม่ตอบโต้ ก่อนจะเดินเข้ามานั่งข้าง ๆ โดยรักษาระยะห่างพอประมาณ — เหมือนทั้งสองยังเป็นศัตรูในสนามใจ
“ข้ารู้ความจริงแล้ว” ซาโยะเอ่ยในที่สุด “เจ้าปิดปากมือสังหาร ไม่ใช่เพราะความยุติธรรม... แต่เพราะเจ้าต้องการอำนาจของตำแหน่งว่าง”
ฮากุโร่พยักหน้า
“ใช่ — ข้าไม่ได้บริสุทธิ์ แต่ข้าก็ไม่ได้ฆ่าพ่อเจ้าด้วยมือข้า ข้าแค่เดินเข้าไปในช่องว่างที่สงครามเปิดไว้”
“นั่นต่างจากฆ่าเองตรงไหน?” นางย้อน
ฮากุโร่เงียบอีกครั้ง แต่ครั้งนี้สายตาเขาจ้องตรงเข้าสู่ดวงตานาง
“ข้าไม่เคยขอให้เจ้ารักข้า ข้าแค่หวังว่าเจ้าจะเข้าใจว่าในสงคราม ไม่มีผู้ชนะ มีแต่คนที่ยังหายใจอยู่”
เสียงลมหอบหนึ่งพัดผ่าน สนเข็มร่วงลงจากกิ่งราวเสียงกระซิบของดวงวิญญาณเก่าแก่
“แล้วแผนเจ้าเล่า?” ซาโยะถาม “กลยุทธ์ที่เจ้าวางไว้หลังข้าสวมกิโมโนแต่งงาน เจ้าต้องการอะไร?”
ฮากุโร่หยิบม้วนแผนที่ออกจากเสื้อ เขาคลี่มันออกช้า ๆ บนเสื่อ เส้นทางการเคลื่อนทัพของตระกูลต่าง ๆ ถูกขีดไว้ด้วยหมึกดำ เส้นแดงวงรอบจุดที่ชื่อว่า “อิคุซะโนะโมริ” — ป่าแห่งการศึก
“ข้าจะล่อทั้งตระกูลคุเสะและกลุ่มพันธมิตรให้ออกมาในพิธีบวงสรวงของแคว้น แล้วจุดไฟเผากลยุทธ์ของพวกเขาทิ้งกลางสายตาทูตทั้งแผ่นดิน”
“นั่นเท่ากับเผาทั้งตัวเอง” ซาโยะตกใจ
ฮากุโร่ยิ้มบาง ๆ
“เพราะข้ารู้ว่า... จะชนะสงครามนี้ไม่ได้ ถ้าไม่ทำลายสนามรบให้ราบ”
นางมองเขา เงียบงัน
ในดวงตาของชายที่นางเคยคิดว่าเป็นศัตรู บัดนี้คือเพลิงของคนที่ยอมเผาทุกสิ่ง เพื่อไม่ให้ความโหดร้ายตกถึงรุ่นต่อไป
“แล้วข้าจะอยู่ตรงไหนในแผนของเจ้า?” นางถามเสียงเบา
“ข้าอยากให้เจ้าอยู่... ที่ข้างข้า” เขาตอบโดยไม่ลังเล “แต่หากเจ้าเลือกจะหนี ก็จงหนีไปเสียตอนนี้ ก่อนที่เงาของข้าจะกลืนเจ้าลงไปทั้งตัว”
ซาโยะลุกขึ้นช้า ๆ เดินเข้าไปใกล้เขาเพียงฝ่ามือ เงาของทั้งสองทาบกันบนแผนที่สงคราม
“หากข้าต้องอยู่ในเงา... ข้าขอเลือกเป็นคนที่วางเพลิงเงานั้นเอง”
เสียงลมแรงขึ้น พัดม้วนแผนที่ปลิวขึ้นจากพื้น
แต่ทั้งสองยังยืนนิ่ง ท่ามกลางหมอกที่ยังไม่จาง — พร้อมเดินเข้าสู่ดินแดนที่ไม่มีผู้ชนะ
ฉากพิเศษ — “แสงเทียนที่ไม่ดับในคืนพายุ”
กลางดึก คฤหาสน์มิสุโนะเงียบราวหลุมศพ มีเพียงเสียงสายลมที่กระแทกบานประตูไม้บานหนึ่ง บ่งบอกว่าโลกภายนอกยังคงมีพายุหมอกพัดไม่หยุด
ห้องของซาโยะมืดสลัว มีเพียงแสงจากเทียนเล่มเดียวบนโต๊ะไม้เตี้ย เสียงฝนหยดจากชายคาสะท้อนกับใจนางที่ยังไม่หยุดสั่น
นางนั่งอยู่ลำพัง ปลดปิ่นปักผมวางบนเสื่อ ดวงตาเหม่อไปยังเสื้อคลุมของฮากุโร่ที่นางหยิบมาคลุมไหล่
ทันใดนั้น — บานประตูเลื่อนเปิดออกเบา ๆ
ฮากุโร่ยืนอยู่ตรงนั้น เสื้อเปียกน้ำฝน ผ้าคลุมสีเทาแนบกับเรือนกาย เส้นผมดำเปียกและชี้ไปตามลม
เขาไม่พูดอะไร แค่เดินเข้ามาเงียบ ๆ จนถึงขอบเสื่อ
“เจ้าคิดดีแล้วหรือ?” ซาโยะถาม น้ำเสียงของนางสั่นเหมือนเปลวเทียน
“ข้ารู้ว่าพรุ่งนี้อาจไม่มีข้าอีก” ฮากุโร่ตอบเสียงแผ่ว “แต่ถ้าในคืนนี้ยังมีเจ้ารออยู่ตรงนี้... ข้าจะไม่ยอมให้ความมืดกลืนข้าไปทั้งตัว”
เขาคุกเข่าลงตรงหน้าเธออย่างอ่อนน้อม — ไม่ใช่ในฐานะสามี ไม่ใช่แม่ทัพ แต่เป็นชายผู้ยอมวางดาบลงเพื่อสัมผัสหัวใจ
ซาโยะยื่นมือไปแตะปลายเสื้อเขา แล้วช้อนตาขึ้นสบสายตาเงาของเขา ที่บัดนี้แม้ไร้แสง แต่เปี่ยมด้วยความจริง
“ข้ากลัว…” นางกระซิบ “ข้ากลัวว่าถ้าข้ารักเจ้าในคืนนี้ ข้าจะไม่มีหัวใจไว้ใช้พรุ่งนี้”
“ข้าก็กลัวเหมือนกัน” เขาตอบ “แต่ข้ากลัวมากกว่านั้น... ว่าเจ้าจะไม่มีวันรู้ว่าเงา ก็สามารถห่มอุ่นได้”
ในความเงียบ ทั้งสองโน้มเข้าหากันช้า ๆ
ริมฝีปากสัมผัสกันครั้งแรกด้วยความลังเล แต่ลึกซึ้งเกินถอน กลิ่นฝนบนเสื้อเขา แทรกอยู่กับลมหายใจของนาง
ร่างของเขาสั่นไหวเมื่อปลายนิ้วของซาโยะลูบผ่านรอยแผลเก่าที่กลางแผ่นหลัง — ร่องรอยของอดีตที่เขาไม่เคยเปิดเผยให้ใครเห็น
“นี่คือสิ่งที่ข้าต้องจ่าย เพื่อให้ได้ยืนอยู่ตรงหน้าเจ้าในคืนนี้” เขากระซิบ
คืนยังไม่จบ
แสงเทียนเล่มเล็กส่องไหวบนกำแพง แปรเปลี่ยนเงาทั้งสองให้กลายเป็นหนึ่งเดียวในห้องเงียบงัน
ในค่ำคืนที่พรุ่งนี้อาจไม่มีชื่อ... รักของพวกเขาคือเพลิงสุดท้ายที่ยังกล้าสว่าง
ธีมของฉากพิเศษ:
“แม้สงครามจะพรากทุกสิ่ง แต่คืนเดียวของความเข้าใจ... ก็เพียงพอให้หัวใจกล้าหายใจในเงาได้อีกครั้ง”
ธีมของบทที่ 15:
“ในสงครามแห่งแผ่นดิน สิ่งที่แพ้ก่อนคือความศรัทธา... และสิ่งที่ตายช้าที่สุด คือความรักที่ไม่มีที่ให้หยั่งราก”
Latest chapter
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” บทที่ 129: พระที่ล้มแท่น
“พระที่ล้มแท่น” พระบางคนเผาตำราเก่า และฟังเสียงเด็กแทน “เมื่อศรัทธาถูกใช้เพื่อปิดหู บางคนจึงเลือกปิดตำรา...เพื่อเปิดใจ” วัดโฮเซ็นจิในหุบเขาตะวันตกเฉียงเหนือของโยะริมิยะ เสียงระฆังทองแดงหนักเจ็ดร้อยชั่ง เคยดังก้องทุกเช้าค่ำ เรียกชาวบ้านให้สวดตาม สั่นเตือนให้พระผู้ถือบาตรเดินตามระเบียบ ก้องเตือนให้คนในศาสนจักรจำได้ว่า “คำข้างในตำรา...ศักดิ์สิทธิ์กว่าเสียงใด” แต่วันหนึ่ง เสียงระฆังเงียบ ไม่มีใครตี ไม่มีเสียงสวด มีเพียงกลิ่นควันจากกระดาษที่ถูกเผา พระที่เคยเทศน์จนเลือดเปื้อนหมึก ชื่อของเขาคือ “คันริว” ในวัยหนุ่ม เขาเคยจารึกบทสวดด้วยเลือดตนเอง เชื่อว่าศักดิ์สิทธิ์คือสิ่งที่ต้องบูชา ไม่ใช่ตั้งคำถาม เขาเคยลงโทษพระลูกวัดที่ออกเสียงผิด เคยตราหน้าเด็กที่ถามว่า “ทำไมบทสวดไม่พูดชื่อพ่อแม่ข้าเลย” แต่เขาก็เป็นคนเดียวในวัด ที่ทุกคืน…จะออกไปนั่งใต้ต้นสน เขียนสิ่งที่ไม่อยู่ในตำรา “เสียงที่แม่ร้องไห้” “ชื่อของคนที่ถูกฝังโดยไม่มีใครพูดถึง” “เสียงหัวเราะของเด็กที่ตายโดยไม่มีพิธี” เขาไม่เคยเผยสิ่งที่เขียน จนกระทั่งคืนหนึ่ง...ฝนตก เด็กที่เดินฝ่าฝนเข้า
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” บทที่ 128: แผ่นดินที่ไม่มีตำรา
แผ่นดินที่ไม่มีตำราเมื่อพื้นที่ที่ไม่มีศาสนจักรเข้าถึง เริ่มจัดพิธีฟังแทนศาสนา“เมื่อบทสวดไม่อาจเข้าถึงผู้คนก็เริ่มฟังกันเองโดยไม่ต้องอ้างคำใดในตำรา”กลางทุ่งอาเคะฮะ แคว้นที่ไม่มีชื่อบนแผนที่แผ่นดินแห่งนี้เคยถูกเรียกว่า "เขตต้องสาป" โดยศาสนจักร เพราะเป็นพื้นที่ที่ไม่เคยสร้างศาลา ไม่เคยมีแท่นสวด และไม่มีพระรูปใดตั้งรกรากยาวนานพอจะจารึกบทบูชาให้ถาวรแต่ในปีแห่งเงาเดินกลา
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” บทที่ 127: พิธีจำที่ไม่มีผู้สั่ง
พิธีจำที่ไม่มีผู้สั่ง— คนทั่วแผ่นดินเริ่มร่วมพิธีจำชื่อผู้ตายแบบไม่มีลำดับชั้นแผ่นดินโยะริมิยะไม่เคยมีเสียงสวดที่ไหลจากทุ่งสู่พระราชวังไม่เคยมีเสียงชื่อชาวนาถูกเอ่ยในที่ที่เจ้าเมืองเคยยืนไม่เคยมีใครกล้าจดจำ “คนที่ไม่มีชื่อ” อย่างเปิดเผย…จนกระทั่งค่ำคืนหนึ่งในต้นฤดูใบไม้ร่วงเมื่อสายลมเย็นพัดมาจากทิศเหนือ และฝุ่นจากพายุฤดูแล้งยังไม่ทันจางมีหญิงชราในหมู่บ้านอิซานะ นั่งอยู่หน้ากองฟืนที่ยังไม่จุดลูบสมุดเก่าเล่มหนึ่ง แล้วพูดขึ้นกลางวงว่า“คืนนี้...ข้าจะอ่านชื่อสามีของข้าที่ศพเขาไม่เคยมีใครเผาให้…เพราะไม่มีใครมาฟัง”ไม่มีพระ ไม่มีเจ้าเมือง ไม่มีผู้อาวุโสมีเพียงคนในหมู่บ้านนั่งเงียบ ฟังเสียงคนชราสะอื้นจากนั้น เด็กชายคนหนึ่งก็ค่อย ๆ หยิบสมุดฟังเล่มใหม่มาเขียนชื่อของ “อาคิระ” — พ่อของเขา ที่เคยหายไปกลางป่าระหว่างทางไปตลาดไม่มีใครสั่งให้ทำไม่มีตำราบอกให้พูดไม่มีเสียงระฆังเริ่มพิธีแต่เมื่อดวงจันทร์ครึ่งดวงขยับพ้นยอดไผ่เสียงชื่อผู้ตายเริ่มถูกอ่านเรียงต่อกัน โดยผู้เป็นลูก ผู้เป็นภรรยา หรือแม้แต่เพื่อนบ้านที่ไม่เคยรู้ว่าคนตายนั้นมีชื่อจริงว่าอะไรมันเริ่มที่หมู่บ้านหนึ่งแล้วต่อมา มี
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” บทที่ 126: ผู้เงียบที่เริ่มพูด
ผู้เงียบที่เริ่มพูด- เมื่อคนเงียบในตระกูลใหญ่กลายเป็นผู้นำใหม่ในสายลมเย็นของฤดูใบไม้ร่วงต้นปีที่ 17 แห่งยุคโยะริมิยะใหม่เสียงกระดิ่งไม้ของศาลาฟังในหมู่บ้านซุยโฮดังขึ้นอย่างอ่อนโยนไม่ใช่เพื่อเรียกให้ฟังเทศน์ ไม่ใช่เพื่อเริ่มพิธีศักดิ์สิทธิ์แต่เพื่อแจ้งว่ามีเด็กคนหนึ่ง…เริ่มจดประโยคแรกในสมุดฟังเวียนเล่มใหม่ศาลานั้นไม่มีแท่นบูชา ไม่มีคนควบคุม ไม่มีเสื้อผ้าศักดิ์สิทธิ์แต่มีคนมากกว่าสี่สิบคน นั่งเงียบพร้อมกัน โดยไม่มีใครบอกให้ทำเด็กผู้นั้นชื่อว่า "ริสึ"เขาไม่ใช่คนในตระกูลใหญ่ ไม่เคยถูกสอนให้นำแต่เป็นคนเดียวในหมู่บ้านที่จำชื่อของหญิงชราที่เพิ่งตายได้ครบถ้วนแม้หญิงชรานั้นจะไม่มีหลาน ไม่มีลูกหลงเหลือและศาสนจักรไม่ยอมจัดพิธีให้ผู้ไม่มีตระกูลริสึยืนหน้าศาลามือสั่นเทาแต่พูดอย่างมั่นคง:“ข้าขอให้เราจำเธอ…แม้เธอไม่มีใครเหลือให้จำเพราะถ้าชื่อของเธอเงียบหายวันหนึ่งชื่อของพวกเราก็จะหายไปเช่นกัน”ในห้องใต้ดินของตระกูลยามาโนะขณะเดียวกัน ที่แคว้นกลางของโยะริมิยะในห้องใต้ดินลับของตระกูลยามาโนะ — หนึ่งใน 12 ตระกูลใหญ่หญิงสาวคนหนึ่งยืนอยู่หน้าสมุดฟังที่ไม่มีชื่อผู้เขียนดวงตาของนางมืดแน
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” บทที่ 125: บทที่ไม่มีผู้เขียน
บทที่ไม่มีผู้เขียนสมุดฟังถูกเวียนเขียนโดยไม่ลงชื่อในเช้าวันหนึ่งที่ไร้หมอก...ศาลาหลังใหม่ในหมู่บ้านอิซุระเต็มไปด้วยเสียงกระซิบ แต่ไม่มีใครพูดเสียงดังเด็กหญิงคนหนึ่งเปิดสมุดอ่านชื่อแม่ของเพื่อน แล้วปิดตาไว้ครู่หนึ่งไม่มีพิธีไม่มีใครสั่งให้ทำและที่สำคัญ…ไม่มีใครบอกว่าต้องเขียนอะไรสมุดฟังเล่มนั้น วางอยู่กลางศาลาใครจะเขียนก็ได้จะเขียนแค่ชื่อจะวาดรูปหรือจะเล่าเรื่องบางอย่างก็ได้ที่ข้างปก…มีเพียงคำเดียวที่ถูกเขียนไว้ในหมึกจาง“เพื่อผู้ที่ไม่มีใครเขียนถึง”เสียงที่ไม่มีเจ้าของความเปลี่ยนแปลงไม่ได้เริ่มจากเสียงใหญ่โตแต่มาจากการเวียนกันอ่าน…เวียนกันเขียน…เวียนกันฟังเมื่อไม่กี่เดือนก่อน สมุดฟังยังเป็นของ “ใครบางคน”อิโตะมีสมุดของเขาซาโยะมีเล่มของพ่อฮากุโร่เคยถือสมุดที่เขียนชื่อศัตรูแต่ตอนนี้ ทุกสมุดกลายเป็นสมุดเดียวกันไม่มีผู้เขียนไม่มีคนถือครองไม่มีแม้กระทั่งลายเซ็นเด็กคนหนึ่งจะเขียน แล้วทิ้งไว้คนถัดไปก็จะเติมเรื่องของตนแล้วส่งให้คนอื่นบางครั้งสมุดก็หายไปเป็นสัปดาห์แต่วันหนึ่ง…มันจะกลับมา พร้อมชื่อใหม่หนึ่งชื่อ และเรื่องเล่าใหม่หนึ่งเรื่องศาลาในหมู่บ้านอิซุระจึงกลา
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” บทที่ 124: บ้านที่ไม่มีประตู
บ้านที่ไม่มีประตู - เด็กสร้างศาลาฟังใหม่ที่ทุกคนเข้าได้หุบเขาตะวันตกของโยะริมิยะ เคยเป็นพื้นที่ต้องห้ามของศาสนจักรแต่วันนี้ กลายเป็นที่แรกที่มี “บ้าน” หลังหนึ่ง ซึ่งไม่ใช่บ้านของใครคนใดคนหนึ่งไม่มีประตูไม่มีระฆังไม่มีแท่นมีเพียงเสาสี่ต้น หลังคาฟาง และพื้นดินเปล่าตรงกลางปูเสื่อไม้ไผ่สานหยาบ ๆ วางสมุดฟังเล่มหนึ่ง ซึ่งหน้าแรกยังว่างเปล่าและมีป้ายไม้เก่าเขียนไว้ด้วยลายมือเด็กว่า:“ศาลาฟัง – ไม่มีผู้นำ ไม่มีผู้อนุญาต”พวกเขาไม่ได้รอใครให้สั่งไม่ได้ขอพระรูปใดมาเปิดพิธีไม่ได้ถือธงตระกูล หรือสัญลักษณ์ทางศาสนาพวกเขาคือกลุ่มเด็กสิบสองคนจากหมู่บ้านรอบนอกบางคนเคยเป็นลูกกำพร้าที่พ่อแม่ถูกประหารโดยคำสั่งศาสนจักรบางคนเป็นหลานของผู้ถูกลืมบางคนเคยเขียนชื่อคนตายด้วยดินเพราะไม่มีหมึกและวันนี้ พวกเขามีหมึกพอมีมือที่สั่นแต่แน่นพอมีใจที่ยังจำ“เราจะไม่เปิดประตู…เพราะเราไม่เคยปิด”— ยามาโกะ, เด็กหญิงคนหนึ่งที่เขียนป้ายเสียงแรกในศาลาฟัง“ท่านเคยได้ยินชื่อ ฮานาโกะหรือไม่?”เสียงของเด็กชายชื่อโคจิ เอ่ยขึ้นกลางวงไม่มีใครตอบไม่มีใครรู้ว่าเธอคือใครแต่ทุกคนฟัง“เธอเป็นคนที่เคยให้ขนมฉันโดยไม่ถ
You may also like
สาวใช้จำยอม
Thinthai880 viewsบ้านเลขที่ 13
หน่วยพลังงาน439 viewsสองซ่านักล่าผี
BAPHOMET SATAN183 viewsคนเคยรัก
ฮิวโก้3.8K viewsนักสะสมความเศร้า
โลกใบกลม79 viewsร้าย ย้อน รัก (ภาคต่อของเรื่อง ป้าน่ะเมียผมนะ รุ่นลูก)
ศานิชล573 viewsรวมเรื่องสั้นสั่นสวาท | NC++
กระดิ่งจันทร์4.7K viewsซ้อนเล่ห์รัก | NC18+
กระดิ่งจันทร์623 views
