LOGINShare
บทที่ 61 — เทศกาลที่ไม่มีเสียงปรบมือ
Last Updated:
2025-06-26 20:35:40บทที่ 61 — เทศกาลที่ไม่มีเสียงปรบมือ
บทสวดอาจยังดังอยู่
แต่หากเสียงปรบมือหายไป…เจ้าจะแน่ใจได้อย่างไรว่าผู้คน “รู้สึก” จริง
วันขึ้น 15 ค่ำ ฤดูใบไม้ร่วง
เทศกาลแห่งการขอบคุณแสง
โคมลอยนับพันถูกปล่อยเหนือแม่น้ำ
ผู้คนแต่งชุดขาว-ทอง
สวดสดุดีแด่เทพแห่งแสง
และจะจบพิธีด้วยเสียงปรบมือพร้อมกัน 3 จังหวะ
ปีนี้…ทุกอย่างเป็นไปตามกำหนด
ไม่มีเสียงปรบมือ
คนแรกที่หยุดมือไว้กลางอากาศคือเด็กชายผู้เคยเห็นกระจกไร้ภาพ
เมื่อในใจไม่มีแสง
เสียงสวดของหมู่ชนยังก้อง
กล้องสังเกตการณ์จับได้
และบางคน…ไม่ได้ลังเล
แต่ “เลือกจะไม่ทำ”
ซาโยะ อยู่ข้างโคมในมือเด็กหญิง
“ทำไมเจ้าถึงไม่ตบมือ?”
เด็กตอบ:
“เพราะข้าไม่แน่ใจว่าท่านแสงจะฟัง
หรือว่าคนข้าง ๆ ข้าจะฟังกันแน่”
แม่มดแห่งแสง แถลงทางพิธีการว่า:
“นี่เป็นสัญญาณแห่งการเข้าสู่ยุคใหม่ของศรัทธา
ที่ไม่ต้องแสดงออกผ่านเสียง
แต่ผ่านความสงบ”
แต่เธอรู้ดี — เงียบนี้ไม่ใช่สงบ
ฮากุโร่ กล่าวกับคุโรอิในหอเงา:
“เมื่อคนเริ่มไม่ปรบมือพร้อมกัน
แสดงว่าจังหวะในใจแต่ละคน…กลับมาไม่เท่ากันอีกแล้ว
และนั่นแหละคือจุดเริ่มต้นของการมีเสียง ‘ของตนเอง’”
ค่ำคืนนั้น
มีเพียงเสียงลมพัดโคมกระทบกันเบา ๆ
แทนเสียงปรบมือ
บทสรุปของบท
“การไม่ตบมือ อาจไม่ใช่การต่อต้าน
แต่คือการถาม
ถามว่า — เราปรบมือเพราะเราเชื่อจริง
หรือเพราะเราไม่กล้าเป็นคนเดียวที่ไม่ทำ”
ซาโยะ เขียนในสมุดตนเองตอนท้าย:
“ข้าไม่ได้ต้องการให้โลกเงียบ
ข้าแค่อยากให้เสียงที่ออกมา
เป็นเสียงที่ผู้คนได้เลือก”
Latest chapter
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” บทที่ 73: ฤดูที่เงาไม่กลับมา
บทที่ 73: ฤดูที่เงาไม่กลับมาสัญญาณสุดท้าย…บางครั้งไม่ใช่ระฆัง หรือเปลวไฟแต่คือ “ความเงียบ” ที่ไม่มีใครกล้าทำลายคือฤดูที่เงาไม่กลับมา — หรือแท้จริง...เงากลายเป็นแสงเสียแล้วเมืองหลวงชั้นใน — ฤดูใบไม้ผลิแรก หลัง “พิธีโคมไร้ไส้” สิ้นสุดไม่มีคำสั่งลบชื่อไม่มีการเผากระดาษไม่มีเจ้าหน้าที่จากศาสนจักรแสดงตนในหมู่บ้านรอบนอกมาเป็นเดือนราวกับ “เงา” ทั้งหมด...หยุดไหลเวียนแต่ก็ไม่มีใครรู้ว่า — หยุดเพราะยอมแพ้ หรือเพราะกำลังคิดใหม่ หมู่บ้านอาเนะโนะเด็ก ๆ จัด “พิธีชื่อ” ครั้งสุดท้ายแต่ครั้งนี้ — พวกเขาไม่พูดชื่อของคนตายพวกเขา “เงียบ”อาคิชี้ให้เพื่อนนั่งล้อมวง เงียบเช่นกัน“ถ้าเราเคยพูดชื่อ เพื่อให้เขาอยู่…งั้นวันหนึ่ง เราก็ควรให้เขาพัก...โดยไม่ต้องร้องเรียกซ้ำ”ซาโยะเดินในลานศาลาเก่า ที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นที่ชำระความจำเธอพบกล่องไม้เล็ก ๆข้างในไม่มีสมุด ไม่มีชื่อมีเพียงกระดาษเปล่ากว่าร้อยแผ่น กับข้อความหนึ่งเขียนไว้:“นี่คือชื่อของวันพรุ่งนี้จงเขียนเมื่อเจ้าแน่ใจว่ามันคือสิ่งที่ควรจดจำ”ตัดกลับเมืองหลวง:ชายชราในหอสมุดร้าง (ผู้เคยเป็นนักสวดระดับสูง) นั่งมองกระดาษชื่อที่เด็กๆ ส่งมาเขา
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” บทที่ 72: ผู้ที่เลือกอยู่ในแสง – เมื่อคนที่ไม่เคยพูด เริ่มนำเสียงของคนถูกลืม
บทที่ 72: ผู้ที่เลือกอยู่ในแสง – เมื่อคนที่ไม่เคยพูด เริ่มนำเสียงของคนถูกลืมไม่มีใครบังคับให้เขาพูดเขาแค่ลุกขึ้นมา — ไม่ใช่เพื่อเถียงแต่เพื่อ “พูดแทน” ผู้ที่ไม่มีปากตลาดกลางเมืองฮิโนะคาเงะเสียงเร่ขายของเริ่มกลับมา หลังความกลัวค่อย ๆ จางลงแต่ที่กลางลานหิน — เด็กชายคนหนึ่งปีนขึ้นไปยืนบนลังไม้เขาคือ ชิรานุอิเด็กกำพร้าที่ไม่เคยพูด…แม้แต่กับตนเองเขาเงียบมาตลอดชีวิตแต่ในมือของเขาวันนี้คือสมุดชื่อที่ไม่มีใครรู้ว่าใครเป็นคนเขียนผู้คนมองบางคนหัวเราะบางคนกระซิบว่า “เขาเป็นใบ้นี่นา”แต่เขาเปิดสมุด — ช้า ๆแล้วเริ่ม “อ่าน” ออกเสียงเสียงแรก สั่น เสียงต่อมา แข็งและบรรทัดที่สาม...เริ่มกลายเป็นเสียงของผู้ที่ตายแล้ว แต่ยังไม่ถูกลืม“โยชิเอะ — หญิงที่ไม่ยอมสวดชื่อสามีในพิธีล้าง”“เรนโตะ — เด็กชายที่ถูกเผาพร้อมสมุดจด”“ชิกะ — ผู้หญิงที่เขียนชื่อแม่ลงบนฝาผนังศาลา”ฝูงชนเงียบแม้เสียงของชิรานุอิไม่ดังแต่ทุกคน “หยุดฟัง”เพราะในเสียงของเด็กชายใบ้คือความกล้าที่ไม่ใช่ของเขาคนเดียว ซาโยะ และอาคิมองจากบนหลังคาซาโยะกระซิบเบา ๆ“เด็กคนนี้เคยเงียบจนเหมือนไม่มีอยู่จริง…แต่วันนี้ เขาเลือกยืนในแส
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” บทที่ 71: ทะเลที่ไม่มีภาพสะท้อน
บทที่ 71: ทะเลที่ไม่มีภาพสะท้อนเมื่อผู้เฝ้ามองไม่เห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้าไม่ใช่เพราะมันไม่มี…แต่เพราะเขาไม่อยากยอมรับว่า “ความจริง” มีใบหน้าอื่น ชายฝั่งทิศเหนือ – ทะเลซึคุโยมิที่นี่เคยเป็นจุดประกอบพิธี “สะท้อนศรัทธา”ที่ให้ผู้นำศาสนจักรยืนต่อหน้าทะเลอันสงบ แล้วเฝ้ามอง “ภาพสะท้อน” ของตนถ้ามองไม่เห็นภาพตัวเอง หมายถึง “ใจไม่บริสุทธิ์”แต่วันนี้…ไม่มีใครเห็นเงาพระอาวุโสอิกุไน ผู้ชำระศรัทธามาหลายสิบปียืนอยู่ริมหน้าผาเบื้องล่างคือทะเลสีเทาอึมครึมเขาเพ่งลงไปไม่มีภาพสะท้อนมีเพียงคลื่นที่ดูเหมือนจะหนีแสงตะวันเสียงเด็กหญิงดังขึ้นเบื้องหลัง — อาคิ“ท่านกำลังมองหาตัวเองในทะเลที่ท่านไม่เคยเชื่อว่าใครมีเงา”“มันเลยไม่สะท้อนอะไรกลับมาเลย…”อิกุไนหันมาช้า ๆแววตาเขาไม่ได้โกรธแต่มีรอยปริแตกในความเชื่อ“ข้าเคยเชื่อว่า ถ้าคนตายถูกจารไว้ พวกเขาจะกลายเป็นเงาบริสุทธิ์แต่ตอนนี้…ข้ากลับได้ยินชื่อพวกเขากลับมาจากเสียงคนเป็น”“นั่นน่ากลัวกว่าเงาใด ๆ ที่ข้าเคยเห็นในพิธี”อาคิเข้ามานั่งข้าง ๆในมือเธอมี “สมุดที่ไม่มีปก”เต็มไปด้วยลายมือจากเด็กคนแล้วคนเล่าที่เขียนชื่อคนตาย…คนหาย…คนที่ไม่มีใครเอ่ยชื่อ
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” บทที่ 70 — เงาที่ล้มเงา
บทที่ 70 — เงาที่ล้มเงาเมื่อคนที่เคยเงียบ...เริ่มพูด,เมื่อคนที่เคยก้มหน้า...เริ่มมองตา,และเมื่อความกลัวหมดฤทธิ์ — ผู้ชำระความจำ…เริ่มสะดุ้งกับเสียงที่ไม่ใช่เสียงตะโกนหมู่บ้านอาเนะโนะ - ยามก่อนรุ่งบนลานหน้าศาลาว่างมีคนยืนเรียงเป็นแถวเงียบ...ไม่มีธูป ไม่มีไฟ ไม่มีผู้นำแต่ทุกคนถือกระดาษแผ่นเล็กหนึ่งใบเด็กคนหนึ่งอ่านออกเสียงช้า ๆ“มิเนะ - ผู้เก็บเงาจากผืนดิน”หญิงชราอีกคนต่อว่า“เร็นโซ - ผู้ไม่เคยสวด...แต่เคยช่วยข้าหนีน้ำป่า”ชายหนุ่มในชุดชาวไร่พูดตาม“ข้า - ผู้เคยลืมชื่อแม่ตนเอง…วันนี้ ข้าจำได้อีกครั้ง”นี่คือ “พิธีชื่อ” ที่ไม่หลบซ่อนอีกต่อไปจัดกลางหมู่บ้านในวันเดียวกับที่ผู้ชำระความจำจะเดินทางมาล้างบันทึกครั้งใหญ่ผู้ชำระความจำกลุ่มหนึ่ง — นำโดยขุนนางหนุ่มชื่อ “อิซุนะ”เดินทางพร้อมนักบันทึก และนักสวดแต่เมื่อมาถึงอาเนะโนะ พวกเขาพบเพียงภาพที่ไม่เคยปรากฏในบันทึกใดคนในหมู่บ้านยืนเรียงกันโดยไม่พูดและบนกำแพงศาลา — มีชื่อของ “คนที่เคยตายตามทะเบียน”ถูกจารไว้อย่างเปิดเผยบางชื่อเป็นเด็ก…บางชื่อคือพ่อแม่ของคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าอิซุนะพึมพำกับตนเอง:“นี่คือการยั่วยุศรัทธา...หรือคือศรั
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” บทที่ 69 — คนตายที่เดินอยู่ในเงา
บทที่ 69 — คนตายที่เดินอยู่ในเงาพวกเขาไม่ได้กลับมาด้วยความแค้นแต่กลับมาพร้อมคำว่า “ข้าเคยมีตัวตน”สถานที่: ทางเดินใต้ดินเชื่อมหมู่บ้านร้างสามแห่งซึ่งเคยใช้เป็นที่ลี้ภัยในยุคสงครามสายเลือดเก่าเสียงฝีเท้าเบา ๆ กึกก้องในความมืดชายชราเดินนำ สวมเสื้อคลุมปิดหน้าเด็กหญิงสองคนตามหลัง ขนสมุดหนาไว้ในกระสอบเมื่อถึงห้องลับ — แสงจากโคมไร้ไส้สะท้อนผนังเผยให้เห็นใบหน้าของ “ผู้ตายตามทะเบียน”คือคนที่เคยถูกประกาศว่าเสียชีวิตในการชำระศรัทธาแต่พวกเขายังมีชีวิตอยู่ — ในเงาชายคนหนึ่ง (เคยเป็นช่างไม้):“ลูกข้าเคยถามว่า ทำไมชื่อข้าถึงไม่มีในคำสวดข้าตอบไม่ได้ แต่ข้าจำเสียงหัวเราะของนางได้มันพอแล้ว...ที่ข้ายังอยู่เพื่อฟังเสียงนั้นอีกครั้ง” ซาโยะแอบตามรอยเงาในป่าพบเงาคนสองคนวางกระดาษไว้ใต้ต้นไม้เมื่อหยิบขึ้นมา เธอพบเพียงข้อความว่า:“เราคือคนตายที่เดินอยู่ในเงาแต่ถ้าท่านยังจำ ข้าไม่ใช่วิญญาณอีกต่อไป”ซาโยะไม่พูดอะไรเธอแค่เขียนชื่อเหล่านั้นลงในสมุดของตนต่อเติมบันทึกเงาที่อาคิทิ้งไว้ย้อนอดีตของผู้ชำระความจำคนหนึ่ง (เร็นไซ)เขาเคยเห็นชายชราถูกเผาทั้งเป็นเพราะสลักชื่อเมียลงบนหินคืนหนึ่งในป่า เขา
“เจ้าสาวของขุนศึกเงา” บทที่ 68 — ดอกไม้ที่เบ่งบานในวันศพ
บทที่ 68 — ดอกไม้ที่เบ่งบานในวันศพบางศพไม่ต้องเผา...ก็ส่งกลิ่นแห่งการเปลี่ยนแปลงสถานที่: หมู่บ้านอาเนะโนะ, ฮานาเระ, มินามิ-ซาวะ และอีกเจ็ดหมู่บ้านเวลา: สัปดาห์ถัดจากเหตุการณ์ไฟไหม้หอสมุดที่ไม่มีใครอ้างตัวรับผิดชอบข่าวลือแพร่ไปทั่วแคว้นในคืนเดียวว่า“เด็กหญิงที่เขียนชื่อคนตาย ถูกจับไปแล้ว”“เธอไม่ได้ร้องไห้แม้แต่คำเดียว”“ก่อนถูกพาไป เธอวางสมุดเล่มหนึ่งไว้ใต้เสื่อ...เขียนคำสุดท้ายว่า ‘อย่าลืมชื่อของพวกเขา’”ไม่มีใครยืนยัน ไม่มีใครเห็นแต่ทุกคน...เชื่อในหมู่บ้านอาเนะโนะ:ยายของอาคิยืนเงียบหน้าศาลาว่างเธอถือโคมไร้ไส้หนึ่งอัน และกล่าวเบา ๆ“ข้าจะไม่พูดว่าหลานข้าตายข้าจะพูดว่า...ความเงียบของเจ้า เปลี่ยนฤดูกาลได้”ฉาก: เด็ก ๆ แต่งชุดขาว เรียงกันบนเนินเขาแต่ละคนถือกระดาษแผ่นเล็ก เขียนชื่อใครบางคนที่เคยถูกลืมแทนพวงหรีด — พวกเขาวางกระดาษเหล่านั้นรอบโคม“นี่คืองานศพที่ไม่มีศพแต่มีคนจำนวนมาก...ที่ตื่นขึ้น”ในหมู่บ้านมินามิ-ซาวะพระผู้เคยเผาแผ่นไม้ กลับเดินมาร่วมพิธีเงียบเขาไม่พูด เขาแค่ถอดผ้าโพกหัววางไว้ข้างชื่อหนึ่งบนกระดาษชื่อที่เขาเคยสั่งให้ลบเสียงกระซิบจากฝูงชน:“นางยังมีชีวิตหร
