All Chapters of เมียทาส: Chapter 31 - Chapter 40

ไอเอคือหมู่บ้าน หรือพอจะเรียกได้ว่าเป็นเมืองขนาดเล็กที่สวยงามและมีเสน่ห์มากที่สุดในหมู่เกาะซานโตรินี นอกจากบ้านเรือนสีขาว กับหลังคารูปโดมสีฟ้าสด อันเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวซึ่งดึงดูดใจนักท่องเที่ยวให้มาเยี่ยมชมแล้ว ไอเอยังเป็นแหล่งรวมเอาไว้ด้วยร้านค้า ร้านขายของที่ระลึก แกลเลอรีภาพวาดและภาพถ่าย ร้านกาแฟ รวมถึงร้านอาหารที่สวยงามน่ารักจำนวนมากตัวเมืองประกอบไปด้วยสิ่งก่อสร้างตั้งลดหลั่นกันอยู่บนผาหิน มองลงไปเห็นทะเลอีเจียนสีครามสดใส อาคารบ้านเรือนแต่ละหลังเชื่อมต่อกันด้วยถนนฉาบปูนสีขาวขนาดเล็กทั่วทั้งแนวหน้าผา ยามนั่งบนหลังลา เดินลัดเลาะไปตามเส้นทางที่สลับซับซ้อน จะสามารถชื่นชมกับภาพบ้านเรือนที่ไล่เรียงเล่นระดับกันอย่างงดงามน่าชมหลังจากแดเมียนนำรถยนต์คันงามแวะจอดที่พักริมทางแล้ว รมิตาก็รีบเปิดประตูข้างคนขับ เพื่อลงไปช่วยอเล็กซานเดอร์ประคองคาซานดราลงมาจากที่นั่งด้านหลังในคืนที่หญิงสาวถูกพาตัวมายังซานโตรินี ตอนที่รถขับผ่านไอเอนั้น เธอก็ตื่นตากับความงามของไอเอมากแล้ว แต่ในยามได้สัมผัสอย่างใกล้ชิดอย่างนี้ รมิตายอมรับว่าเกิดความรู้สึกประทับใจมากกว่าอย่างเทียบกันไม่ได้ ทั้งสี่คนตัดสินใจแวะพักท

อเล็กซานเดอร์ปลดเสื้อคลุมออกจากบ่ากว้าง ก้าวขึ้นไปนอนเคียงข้างรมิตาช้าๆ ด้วยความระมัดระวัง หากเตียงที่ยวบไหวก็ทำให้ร่างบอบบางซึ่งนอนตะแคงหันหลังให้ ขยับพลิกกลับมาหาเขาโดยไม่รู้สึกตัวแสงสว่างที่ลอดผ่านผ้าม่านกระจกระเบียงมาจากภายนอก สะท้อนให้เห็นใบหน้า โดยเฉพาะขนตางอนยาวบนเปลือกตาที่ยังพริ้มหลับ ยั่วเย้าให้ชายหนุ่มอดใจไม่อยู่ ค่อยๆ ก้มลงไปจุมพิตเบาๆ บนเรียวคิ้วโค้ง“อือ...” เสียงครวญไม่รู้ตัวของหญิงสาวยิ่งปลุกเร้าความรู้สึกอยากครอบครอง เขาทนไม่ได้อีกแล้ว เขาต้องการครอบครอง... ต้องการเป็นเจ้าของใบหน้านี้แต่เพียงผู้เดียว...ริมฝีปากสีแดงธรรมชาติ เรียวบางได้รูป เลื่อนลงประทับบนริมฝีปากน้อยๆ ที่เผยอรออยู่อย่างเย้ายวน แรงสัมผัสแม้จะนุ่มนวล อ่อนโยน แต่ก็พอที่จะปลุกให้ร่างที่นอนหลับใหลอยู่ได้สติขึ้นมา“อ๊ะ...”หญิงสาวรีบพลิกหลบ แล้วดันตัวเองลุกขึ้นจากเตียงโดยสัญชาตญาณ แต่ช้ากว่าแขนกำยำที่เหวี่ยงลงไปคร่อมร่างเธอเอาไว้ รมิตาพยายามดิ้นรนและใช้มือทั้งสองข้างผลักอีกฝ่ายออกไปโดยอัตโนมัติ“คุณอเล็กซานเดอร์... คุณจะทำอะไรน่ะ” ส่งเสียงละล่ำละลัก ด้วยสัมผัสและกลิ่นเจือจางเฉพาะตัวจากกายของคนที่อยู่เหนือ

“ผมว่าคุณไม่ต้องห่วงเธอหรอกครับ คุณอเล็กซ์เองก็ยังรู้สึกสมน้ำหน้าคุณเทรเกอร์เลยด้วยซ้ำ สำหรับเรื่องนี้ บางทีเราอาจจะไม่ต้องทำอะไรอีก เพราะวาเนสซาก็สลัดเขาทิ้งเป็นการแก้แค้นแทนคุณคาซานดราไปแล้ว” เขายิ้มน้อยๆถ้าเรื่องจะจบลงง่ายๆ อย่างนั้นเธอก็ดีใจ เพราะใจจริงเธอก็ไม่อยากให้คนที่เธอ เอ่อ... รัก ผูกอาฆาตกับใครอีก นึกถึงใบหน้ายามโกรธแค้นของอเล็กซานเดอร์แล้ว รมิตาไม่ต้องการจะเห็นมันอีกเลย ทุกอย่างควรจบลงที่เธอนั่นแหละ ดีที่สุดแล้วกับทุกฝ่าย...“อ้าว... คุณอเล็กซ์ สวัสดีครับ” เสียงทักของแดเมียนกระตุ้นให้รมิตาได้สติอีกครั้ง หันไปมองชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ที่กำลังหิ้วกระเป๋าเอกสารใบย่อมเดินลงมาจากบันได“ขอโทษที่ให้รอนาน พอดีฉันไม่ได้เตรียมเอกสารเอาไว้ เลยเสียเวลาหานิดหน่อย” เขาตอบพลางเหลือบมองสาวใช้ของเขา ลอบยิ้มให้เธอ“แล้วคราวนี้... คุณกับคุณอเล็กซ์จะไปกันกี่วันคะ” รมิตาแกล้งถามเลขาฯ หนุ่ม แทนที่จะเอ่ยปากกับคนที่เธออยากพูดด้วยจริงๆ“คงจะสักสี่ห้าวัน จริงๆ เรื่องงานแค่สองวันก็เสร็จแล้วล่ะ แต่ผมต้องแวะไปมาซิโดเนียเพื่อเยี่ยมคลอรีส และพูดคุยธุระของครอบครัวสักหน่อย เธอเป็นป้าของผมน่ะครับ... ตั้งแต่

เสียงแตรรถที่คุ้นหูเรียกให้รมิตาวิ่งลงบันไดมารอต้อนรับผู้ที่กลับมาก่อนกำหนดอย่างดีใจ ถึงจะแปลกใจที่อเล็กซานเดอร์กับแดเมียนมาถึงเร็วกว่าที่บอกไว้ แต่ด้วยความตื่นเต้น ต้องการแจ้งข่าวดีเกี่ยวกับอาการของคาซานดราก็ทำให้หญิงสาวไม่สนใจเรื่องอื่นหากทันทีที่ประตูคฤหาสน์เปิดออก เธอก็ต้องยืนอึ้งเมื่อพบว่านอกจากชายหนุ่มทั้งสองแล้ว ยังมีคนที่เธอไม่รู้จักติดตามมาอีกสองคนแดเมียนถือกระเป๋าเดินทางใบใหญ่เดินนำหน้าเข้ามา ในขณะที่อเล็กซานเดอร์อยู่ในสภาพใบหน้าบึ้งตึง วงแขนถูกคล้องเอาไว้โดยหญิงสาวหน้าตาสะสวย แต่งตัวด้วยเสื้อผ้าสีสันฉูดฉาด บ่งบอกถึงความร้ายกาจไม่ต่างจากสีสันของสัตว์มีพิษ เบื้องหลังยังตามมาด้วยสุภาพสตรีร่างท้วม แม้ใบหน้าจะสวยสง่าอย่างคนมีอายุ แต่แววตาที่จ้องมาก็ไม่แสดงถึงความเป็นมิตรเลยแม้แต่น้อย“รมิตา... นี่คือคลอรีส ป้าของฉัน ส่วนนี่อีวานเจลีน... เธอเป็น...” ชายหนุ่มแกะแขนที่เกาะอยู่ออกอย่างรักษามารยาท ขณะที่ลังเลว่าควรแนะนำเธอกับรมิตาในฐานะอะไร หญิงสาวก็ต่อประโยคให้ทันที“คู่หมั้นของอเล็กซ์” ดวงตาสีเขียวหม่นเหลือบมองรมิตา วูบหนึ่งต้องเบิกกว้างอย่างไม่คาดคิด ก่อนไล่มองช้าๆ ตั้งแต่ศีรษะจ

อเล็กซานเดอร์คว้ามือของเธอเลี่อนลงไปลูบคลำกับบางสิ่งที่กำลังแข็งขันอยู่ภายใต้กางเกงลำลองสาวใช้ของเขารับรู้ได้ถึงโลหิตที่สูบฉีดเป็นจังหวะตุบๆ อยู่ที่ใจกลางฝ่ามือ เธอทนให้เขาบังคับฝ่ามือจองตัวเองอยู่เพียงครู่เดียวก็ต้องกลั้นใจออกแรงผลักร่างสูงใหญ่นั้นจนผละออกไปได้“ฉันต้องรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วกลับไปดูแลคุณคาซานดราค่ะ คุณ... คุณกลับไปเถอะ”คำบอกเล่าดึงสติความคิดของชายหนุ่มให้กลับคืนมา เขายอมเลิกราไปในที่สุด แต่ยังไม่วายทิ้งท้ายด้วยการบรรจงจูบหน้าผากของเธอ พร้อมกล่าว“คืนนี้ผมจะลงมาหานะ ถ้าคืนนี้ผมไม่ได้กอดคุณ ผมต้องบ้าตายแน่ๆ”“คุณออกไปก่อนเถอะค่ะ ได้โปรด” หญิงสาวไม่ตอบ มือรีบเปิดประตูออกโดยเร็ว แล้วดันร่างของอเล็กซานเดอร์ให้ก้าวถอยออกไปทั้งที่ไม่เต็มใจนักทันทีที่ประตูถูกปิดลง รมิตาก็ทิ้งตัวลงไปบนบานประตู ทอดถอนใจอย่างอ่อนล้าคืนนี้... เธอก็ยังคงไม่อาจปฏิเสธเขาได้อีกเช่นเคย... แม้ว่าจะต้องสมเพชตัวเองกับสภาพที่ต้องหลบๆ ซ่อนๆ อย่างนี้...ก้มลงมองฝ่ามือที่ประสานกันอยู่บนหน้าท้อง เปลือกตาของรมิตาต้องกะพริบเบาๆ สองสามครั้งเพื่อปลดปล่อยน้ำตาหยดเล็กๆ ให้ร่วงไหลลงมาอีกครั้งอย่างเงียบงัน...เท