Semua Bab ทุ่งรวงร้อยรัก: Bab 31 - Bab 40

ใบบัวซุกหน้าลงกับแผงอกแกร่ง เมื่อไม่รู้ว่าจะเอาสายตาไปวางไว้ตรงไหน หัวใจของหญิงสาวเต้นระส่ำเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เข้าใกล้กับผู้ชาย โดยเฉพาะคนที่นอนอยู่ข้าง ๆ เธอไม่รู้ว่าแทนไททำแบบนี้กับเธอทำไม ที่ผ่านมาเขาไม่เคยมี ทีท่าว่าจะสนใจ และที่สำคัญเขาก็มีคนที่ชอบอยู่แล้ว“อุ๊ย!” ร่างบางสะดุ้งเฮือก เมื่อมือสากวางลงมาบนเอว“อย่า” ตะครุบมือเขาเอาไว้ เมื่อแทนไททำท่าจะลูบต่ำลงไปมากกว่าเอว แทนไทหยุดมือไว้แค่นั้น เมื่อคนตัวเล็กคว้ามือเขาเอาไว้ รับรู้ได้ถึงอาการตัวสั่นของเธอก็ยิ่งเอ็นดู ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำแบบนี้ทำไม จากที่ตั้งใจว่าจะรั้งเธอไว้เพื่ออธิบายเหตุผลให้เธอเข้าใจ แต่เขากลับอุ้มเธอมาลวนลามเสียอย่างนั้น และพอได้สัมผัสกับความหอมหวานของเนื้อสาว ก็ยากเกินจะตัดใจ สาบานว่าที่ผ่านมาเขาไม่เคยคิดอะไรกับเธอ แต่พอได้ยินเธอพูดว่าจะไปจากชีวิตเขา กลับทำใจไม่ได้ซะงั้น อาจเป็นเพราะเขาชินกับการที่มีเธอเสียแล้ว“บัวได้โควตาที่วิทยาลัยพยาบาล แต่บัวอยากลองสอบที่อื่นด้วย เผื่อได้” ใบบัวรีบตอบคำถามที่แทนไทถาม เพราะอยากไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด “ไหนว่าถ้าได้พยาบาลก็จะเรียนที่นี่ไง” เสียงห้าวเ

แทนไทมารับรวงข้าวที่บ้านพักครู เสาร์อาทิตย์รวงข้าวจะเรียนพิเศษช่วงเช้าสองชั่วโมง และบ่ายอีกสองชั่วโมง เวลาที่เหลือก็แล้วแต่ว่าครูจะมีกิจกรรมอะไรให้ทำ แต่โดยรวมจะอยู่ที่บ้านพักครูทั้งวัน แทนไทตกลงกับครูไว้อย่างนั้น เพราะต้องการแยกลูกออกจากใบบัว มอเตอร์ไซค์เวฟ100 ขับเข้ามาจอดใต้ ต้นคูนหน้าบ้านพักครู รวงข้าวนั่งเขียนอะไรบางอย่างอยู่ที่ โต๊ะม้าหินอ่อนหน้าบ้าน เด็กน้อยเก็บสัมภาระลงกระเป๋าแล้ววิ่งมาหาเมื่อเห็นพ่อมารับ “กลับบ้านเลยพ่อ น้าบัวรอแย่แล้ว” คนตัวเล็กโดดขึ้นนั่งหน้ารถ แล้วพูดถึงน้าสาวเพราะเย็นนี้มีนัดกัน แทนไทใจหายเมื่อนึกถึงคนที่ลูกพูดถึง แต่เก็บอาการเอาไว้ ตาคมเข้มมองหาครูสาว เพื่อจะบอกเรื่องมารับลูกกลับบ้าน เมื่อได้กลิ่นหอมของอาหาร จึงรู้ว่านิลรัตน์กำลังทำกับข้าวอยู่ในครัว “ครูไปไหนล่ะ” ถามลูกเพื่อความแน่ใจ รวงข้าวยังไม่ทันได้ตอบคำถาม นิลรัตน์ก็เดินออกมาพอดี ครูสาวยกมือไหว้และยิ้มให้เขา “สวัสดีค่ะคุณพ่อ เชิญนั่งก่อนค่ะ มิ้มจะสรุปเรื่องการสอนให้ฟังคร่าว ๆ ค่ะ” นิลรัตน์บอกอย่างเป็นทางการ เพื่อรั้งผู้ใหญ่หนุ่มเอาไว้ เธอลงครัวทำกับข้าวเพราะอยากให้เขาอยู่ทานข้าวด้วยกัน ตรงนี้

เมื่อลูกไม่ได้กลับมาด้วย แทนไทจึงขับรถเรื่อยไป ตามคันคลอง ดูน้ำดูปลาไปเรื่อยเปื่อย กรมชลประทานแจ้งว่า ปีนี้จะแล้งหนักกว่าทุกปี จึงอยากให้ชาวบ้านชะลอการทำนาหน้านี้ไว้ก่อนผู้ใหญ่หนุ่มเหนื่อยใจกับคำสั่งทางราชการ ห้ามอะไรห้ามได้ แต่ห้ามชาวบ้านคืองานที่ยากที่สุด ทุกคนมีแนวทางของตัวเอง พอขาดน้ำก็พากันขุดเจาะบ่อบาดาล เอาน้ำเค็มใส่นาผลที่ได้คือข้าวตายยกแปลง ก็ไม่พ้นผู้ใหญ่บ้านอีกตามเคย ถ้ารู้ว่าเป็นผู้ใหญ่แล้วมันวุ่นวายและเหนื่อยขนาดนี้ ถ้าย้อนเวลากลับไปได้เขาจะไม่ลงสมัครเลยจริง ๆ ตำแหน่งผู้ใหญ่บ้านมีผลกับชีวิตของเขาหลายอย่าง โดยเฉพาะเรื่องที่กำลังวุ่นวายใจอยู่ตอนนี้ ใบบัวกำลังจะไปเรียนต่อที่เชียงใหม่ ถึงแม้เธอจะยังไม่ได้ตัดสินใจว่าจะไปหรือจะสละสิทธิ์ แต่เขาก็กังวลเพราะคณะที่สอบติดเป็นคณะในฝันของเธอ น่าภูมิใจที่สุดที่เธอมุ่งมั่นตั้งใจและทำตามฝันจนสำเร็จ ตอนนี้ไม่ใช่แค่ครึ่ง แต่ใบบัวเดินมา จนเกือบสุดทางแล้ว “เฮ้อ!” ถอนหายใจออกมา เมื่อหาทางออกให้ตัวเอง ไม่เจอ ความรู้สึกที่เขามีต่อใบบัวมันคืออะไรกันแน่ ที่ผ่านมาเขาไม่เคยคิดนอกลู่นอกทางกับเธอ แล้วมันเป็นแบบนี้ไปได้ยังไง พอคิดว่าจ

เสียงไก่ขันที่ลอยมาตามลม ปลุกน้าหลานที่นอน กอดกันอย่างมีความสุขให้ตื่นขึ้น คนตัวโตรู้สึกตัวก่อน จึงขยับออกห่าง บิดขี้เกียจไล่ความเมื่อยขบ อมยิ้มแล้วหอมลงที่แก้มคนตัวเล็กฟอดใหญ่“ตื่นได้แล้วรวง เดี๋ยวไปเรียนพิเศษไม่ทัน”“น้าบัว...” คนตัวเล็กขยับหนีแล้วซุกหน้าลงใต้ผ้าห่ม เมื่อถูกน้ากวนใจ“ลุกได้แล้ว เดี๋ยวไปเรียนไม่ทัน”“น้าบัว...วันนี้วันอาทิตย์”“รู้ว่าวันอาทิตย์ แต่รวงต้องไปเรียนพิเศษไง”“มะอาว...รวงไม่อยากเรียน”“ไม่ได้ต้องไปเรียน เร็ว ๆ ลุกอาบน้ำกินข้าว เดี๋ยวน้าไปส่งที่บ้านครู”“ไม่เอา รวงจะอยู่กับน้าบัว”เด็กน้อยงอแง เพราะนานแล้วที่ไม่ได้มาอยู่กับน้า คนเป็นน้าต้องหลอกล่ออยู่พักใหญ่ถึงจะยอมลุกขึ้นมาอาบน้ำกินข้าวเพื่อเตรียมตัวไปเรียนพิเศษ “พ่อมันเอาอะไรมาคิด เด็กขนาดนี้ให้ไปเรียนพิเศษ” กำไรบ่นเมื่อเห็นน้าหลานกระเตงกันออกไปจากบ้าน“คงอยากให้ลูกเรียนเก่ง ๆ”“เอาใจแฟนสิไม่ว่า เอาลูกมาเป็นสะพานทอดไปหาสาว”“เสียดายหรือไง เห็นบ่นจัง” ทองใบดักคอ เมื่อเมียยังบ่นเรื่องแทนไทไม่เลิก“เสียดายก็ส่วนหนึ่ง สงสารหลานก็ส่วนหนึ่ง แทนที่จะได้อยู่เล่นที่บ้านเหมือนเด็กอื่นเขา”“ถามอะไรหน่อยส

ใบบัวมาหากรรัมภาที่บ้าน เพราะต้องการหาคนที่ ช่วยให้คำปรึกษา เธอไม่มีใครเลยจริง ๆ เพื่อนสนิทที่โรงเรียน ก็แทบจะไม่มีเพราะไม่เคยใช้ชีวิตแบบเด็กในวัยเดียวกัน เลิกเรียนหรือเสาร์อาทิตย์ ก็อยู่ทำงานบ้านและเลี้ยงหลาน ช่อผกาไม่เคยสนใจเธอ พ่อกับแม่ยิ่งแล้วใหญ่วัน ๆ ทำแต่งานเพราะต้องหาเงินไปใช้หนี้ธ.ก.ส.ทุกเดือน กรรัมภาจึงเป็นที่พึ่งเดียวของเธอ พี่เพลงรักและเอ็นดูเธอไม่ต่างจากน้องสาว ช่อผกาเป็นพี่แท้ ๆ ยังไม่เคยให้เธอแบบนี้เลย ใบบัวจึงไว้ใจ และเปิดใจคุยกับกรรัมภาทุกเรื่อง “พี่เพลง”ทันทีที่เห็นหน้ากรรัมภา ใบบัวก็วิ่งเข้ามากอดแล้วสะอื้นไห้ไม่ต่างจากเด็กขวัญเสีย พายุก็ตกใจกับอาการของเด็กสาวเช่นกัน“บัวเป็นอะไรคะ เกิดอะไรขึ้น”ในขณะที่กรรัมภาถามคนในอ้อมแขน คนที่ยืนดูเหตุการณ์เริ่มคิดไปไกล อย่าบอกนะว่าเมื่อคืนแทนไททำตาม คำยุของไอ้พวกนั้นจริง ๆ“พี่แทน...พี่แทนเขา” เมื่อได้ยินใบบัวเอ่ยชื่อแทนไท พายุ ก็โมโหจนเลือดขึ้นหน้า“ไอ้แทนมันทำอะไร!” เสียงที่ดังมาจากด้านหลังทำให้ เด็กสาวสะดุ้ง กรรัมภาหันไปดุสามีที่โวยวายไม่เข้าท่า“พี่ลม อย่าเสียงดังสิคะ”“พี่ถามว่าแทนมันทำอ